Hell has no fury [Hellhound]

Hij had even wat tijd nodig om na te kunnen denken over alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd. Natuurlijk had de terugkeer van de clans grote gevolgen gehad maar wat zijn dochtertje hem had verteld deed hem toch net iets meer. Hij wilde rust en dat zou hij niet op veel plekken gaan vinden. Te dicht op de Elite, een clan of een Rogue gebied, het was allemaal geen optie. De kans dat hij zou worden lastiggevallen door een of andere nieuwsgierige of boze kat was vrij groot. Wat nou bleek, zelfs op deze plaats was hij niet alleen. Hij was er amper of hij keek recht in de ogen van een zwart witte kattin. Een zucht rolde over zijn lippen, dit was dus precies wat hij niet wilde. Hij kon niet meer dan hopen dat ze zich niets van hem aan zou trekken en gewoon verder zou gaan. Er kwam een Shadowclan geur van haar af maar de kattin was te jong om hem te kunnen herkennen. Voor de verandering hoopte hij een keer dat zijn geur het verkeerde idee over zijn persoonlijkheid zou afgeven.

Stare... Ja, okay, dit schoot dus ook niet bepaald op. De kattin bleef hem maar als bevroren aankijken. Geen aanval, geen geschreeuw en geen gevlucht. Hier schoot hij dus ook niet mee op. Er was wel iets van verwarring in haar ogen te zien. "Ehm," kwam er van de kattin. Een diepe zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn kop liet hangen. Ging hij acteren? Doen alsof hij echt die ene Elite kater was? Dat was wel de bedoeling geweest toen hij net de Elite was gejoind, toen gedroeg hij zich er echt naar. Nu... niet echt meer. Acteren dan maar? Hij hief zijn kop weer, deze keer met een koude blik in zijn lichtelijk vernauwde ogen. Hij zette zijn vacht een stukje verder op zodat hij nog groter leek. Perks of being fluffy, je kan groter lijken dan je bent. De rosse kater liet een diep gegrom horen vanuit zijn binnenste. "Wat moet je," bromde de rosse kater met een geïrriteerde toon. Nu hopen dat dit haar weg zou jagen en hij zo snel mogelijk verder kan. Hij wist niet hoe lang het zou duren voor hij zichzelf moest uitlachen, dit was belachelijk.

De onrust in de kattin werd duidelijker. Ze krom wat in een waardoor het opzetten van haar vacht nou niet zo veel effect had. Haar staart zwaaide ongemakkelijk op en neer. Een zacht gesis klonk als reactie op zijn gebrom. Het probleem was alleen dat ze dus niet weg leek te willen gaan. Ze bleef doodleuk op die zelfde plek staan, alsof haar poten aan de grond vastgelijmd zaten. "Bloodclanner?" vroeg de kattin hem ongemakkelijk. Wat? Was dit een serieuze vraag? Wilde ze hem hiermee aanspreken? Deze kattin was haast nog verwarrender dan een zekere Shadowclan pluizenbol, en dat met slechts één woord. Hellhound liet een zucht over zijn lippen rollen samen met de spanning van zijn lijf. Zijn vacht zakte terug, zijn ogen kwamen weer normaal te staan. De hele 'enge Elite' houding had totaal geen nut in zo'n situatie. "Luister ik ben niet van plan om jullie grens over te gaan dus wat is het?" verzuchtte de kater met nog een klein beetje irritatie verscholen in zijn stem. Hij wilde gewoon verder, zonder al te veel gedoe. Was dat nou echt te veel gevraagd?

"Wat doe je hier dan? Bloodclan houdt zich normaal gesproken niet aan Clanregels," sprak de kattin verward. Ze schudde haar vacht uit en leek iets meer op haar gemak te zijn. Roekeloos, het had altijd een farce kunnen zijn met als bedoeling om haar defensieve houding te laten verdwijnen. "Om van de ene naar de andere plaats te gaan zul je ergens langs moeten. Daar heb je gelijk in maar dat neemt niet weg dat wij ook onze eigen regels hebben," vertelde de kater op een rustige maar nog steeds licht geïrriteerde toon. Nou was het eigenlijk ook niet dat de regels zo goed werden gevolgd. Dat was onder meer een van de redenen dat hij er totaal geen behoefte aan had om de leiding op zich te nemen. Er waren te veel katten die niet luisterde en daardoor voor problemen zorgden. Problemen waardoor de Elite uiteindelijk zwakker werd en dat konden ze natuurlijk niet hebben.