easy.

Honeyspots keek nog even om zich heen om te checken of niemand haar had gezien van haar clan. Het zou natuurlijk een ramp worden als ze haar hadden zien vertrekken met hem. Het was maar beter dat niemand het ooit te weten komen zou. Toen ze er zeker van was dat er niemand in de buurt was liep ze de gespierde kater achterna. Haar poten voelde zwaar aan. Ze hoopte maar dat ze de hele reis naar zijn territorium halen kon. Ze had het gevoel alsof ze elf bergen had beklommen en door drie rivieren tegen de stroom in was gepeddeld. Ze liet haar kop hangen en besloot om voorlopig even niet te praten. Het duurde niet lang voor ze de grens bereikt hadden. Saxon passeerde die gedachteloos. Honeyspots keek even achterom maar liet haar pas niet vallen. Haar besluit was gemaakt. Ze had er vrede mee dat ze voor even niet meer aan haar clan hoefde te denken. Ze zouden vast niet eens merken dat ze weg was.

Uiteindelijk doemde er een oude schuur op in de verte. Een gebouw die lang geleden door twolegs gebouwd was maar nu bijna onbewoond leek. Voor Honeyspots haar pijnlijke poten en vermoeide lichaam was het perfect. Op dit moment had ze zelfs genoegen genomen met een greppel ergens in het bos. Ze bleef bij de ingang staan en wachtte tot Saxon naar binnen ging. Na een diep gegrom gevolgd door een luid gepiep stak zij ook haar hoofd naar binnen door het kleine gat waar ze doorheen waren gekomen. Ze wurmde zich er ook doorheen. Enkele plukken van haar harige vacht bleven aan de ingang hangen. Ze pakte de rat op en nestelde zich comfortabel in een stukje hooi dat het minst vochtig was. Ze had nog nooit een rat op. Meestal at ze vissen. Die vond ze het lekkerst en verkoos ze boven alles met vacht. Maar ze had honger. Honger en wilde niet zijn aardige gebaar afslaan. Dus nam ze een hap. "Dankjewel" miauwde ze beleefd. Terwijl ze at werd ze zich er van bewust dat het hier erg stil was. Geen rivier. Geen bos geluiden. Enkel het zachte gescharrel van muizenvoetjes en vleugels die hoog boven hen ritselde. Ze keek naar Saxon terwijl ze at zonder iets te zeggen. Tja, wat viel er te zeggen? "Mooie.. optrek.. heb je hier.. je hebt het echt eh-.. huiselijk gemaakt" miauwde ze langzaam met warme wangen.

Honeyspots nam het eten aan en maakte het zichzelf gemakkelijk op het hooi. Het was niet veel, maar het meeste dat hij voor haar kon doen. Dat en de wacht houden om er voor te zorgen dat niemand de schuur in kwam. Ratten kon hij makkelijk verjagen, een of twee katten kon hij ook nog wel op afstand houden, maar daarna werd het een probleem. De bruin gestreepte kater keek over zijn schouder naar hoe ze aan het eten was en een kleine glimlach liet zijn mondhoeken omhoog gaan. Het was prettig om weer eens gezelschap te hebben dat hem niet aan reten wilde schuren. Überhaupt om iemand te hebben om mee te praten. Toch hielt hij zijn kop schuin toen ze een opmerking had over de schuur waarin ze zaten. Hij draaide zich een kwartslag, zodat hij Honeyspots aan kon kijken en toch een oog in 't zeil kon houden. "Ik heb hier een tijdje geleefd toen ik uit de Elite gestapt was, net nadat ik mn rang opgaf," legde hij uit. "Ik ben blij dat niemand anders er een intrek in heeft gemaakt. Anders was dit wat minder makkelijk verlopen.

Stilletjes nam ze nog een hap. Het vlees smaakte best aangenaam. Onbewust begon ze sneller te eten. Ze vroeg zich af hoe het gelopen zou zijn als er wel indringers geweest waren. Ze kon niet voor zichzelf instaan hoe goed ze zichzelf had kunnen verdedigen. Saxon zou geen bescherming nodig hebben gehad. Hij was groot en gespierd en in veel betere staat dan zij. "Het is fijn" Zei ze abrupt met een heldere stem. "Ik kon een stil plekje wel even gebruiken zonder al die katten die aan mijn hoofd zeuren.. naar me kijken, over mij praten.." ze zuchtte en at het laatste beetje op van de rat. De staart en de galblaas liet ze liggen. Ze onderdrukte een geeuw en maakte het zichzelf gemakkelijker in het stro. Ze rolde op haar zij en begon haar gewonde poten te likken waar hij kleine gaatjes had gemaakt. "Leef je al lang alleen?" vroeg ze terloops, haar buik naar hem tonend toen ze het zich nog comfortabeler maakte.

Saxon knikte alleen maar toen de kattin zei dat het fijn was en ze gaf aan dat ze een stille plek even nodig had. "Bij de Elite wordt altijd gezegd dat het Clanleven makkelijker is dan ons leven. Maar als ik 't zo hoor, heb je 't niet naar je zin daar," sprak hij uiteindelijk. Hij was er niet op uit om haar over te halen d'r clan te verlaten, maar het was iets wat hem was opgevallen. Immers zou ze anders niet geprobeerd hebben van een waterval te springen. Zijn oren gleden in zijn nek toen ze vroeg hoelang hij al alleen leefde. Zo te zien was hij niet helemaal duidelijk geweest. "Ik ben laatst weer terug gekropen bij de Elite. Claw accepteerde me, maar veel van de oudere Elite members die me nog herkende als de rechterhand van Icy waren er minder blij mee. Ik hang niet veel rond in 't kamp en ben vrijwel altijd op mezelf. Ik draag mijn halsband om m'n eigen hachje te redden en meer niet." Meestal sprak Saxon niet zo vrij over zijn leven bij de Elite, maar nu boeide het hem niet zo veel. Ze mocht ermee doen wat ze wilde, hem boeide het niets meer.

Ze schudde haar hoofd. Ooit had ze het naar haar zin gehad. Ze zou zijn gestorven voor het goede van haar clan. De laatste tijd was ze alleen maar verward. Honeyspots keek naar haar poten en gaf er geen antwoord op. Haar ogen gingen naar zijn halsband toen hij er over sprak. Ze had zich altijd al afgevraagd of zo'n ding jeukte of vervelend zat. Het leek maar helemaal niets om zoiets te dragen. "Oh.." zei ze enkel. Haar oogleden waren zwaar. Luisteren naar zijn stem was fijn vond Honeyspots. Van haar part mocht hij zijn hele levens verhaal vertellen aan haar. Zo lang hij maar niet stopte met praten en ze in de stilte hoefde te zijn. "Dat klinkt eenzaam" merkte ze zacht op. Een plots rilling echter schudde haar weer wakker en ze ging wat rechter zitten. Ze keek op en voelde een koude bries naar binnen waaien. Ze zette haar haren wat op en vouwde haar pootjes onder haar dichte, pluizige vacht. Haar gevederde staart krulde ze als een slang om zich heen. "Soms zou ik willen dat ik gewoon weg kon lopen om alleen te zijn.. zoals nu denk ik" miauwde ze schaapachtig. Tussen half toegeknepen ogen bleven haar blauwe kijkers op Saxon gefixeerd. "Alleen met jou is zo erg nog niet.. nu ik weet dat je me toch niet gaat vermoorden" StarClan nog aan toe wat was ze moe ..

"Eenzaamheid wen je aan." Saxons ogen gleden naar buiten toe. Hij wist dat zelfs bij de Elite, toen hij naast Icy had gestaan, hij zich eenzaam had gevoeld. Hij was niet de kater geweest die veel Elite katten hadden willen zien, waardoor niemand echt met hem om ging en hij eigenlijk er alleen maar was om de orde te handhaven. Misschien was dat ook wel de reden geweest waarom hij zich tot Icy aangetrokken had gevoeld, puur omdat hij de eenzaamheid zat was en bij iemand wilde zijn. Saxon schudde langzaam zijn kop. "Misschien dat ik deze plek weer intrek, dan kan je langskomen als de clan je te zwaar wordt," sprak hij kalm, maar er zat een zeer kleine hint van hoop in. Hij wilde ook niet meer alleen zijn. Hij werd er gek van. Honeyspots gaf dan ook aan dat ze het niet erg vond dat hij er was, zolang hij aangaf haar niet te willen vermoorden. "Ga slapen, je hebt 't nodig," concludeerde de kater, niet reagerend op wat ze eerder had gezegd.

'Eenzaamheid wen je aan'. Als je er aan moest wennen dan had Honeyspots die memo gemist. Ze zuchtte. Waarom was bij haar dat dan niet het geval? Ze liet een zacht gegrinnik horen. "Dat lijkt mij wel wat" mompelde ze slaperig met nu nog maar één oog open. Haar eigen privé plekje. Een plek waar ze zich terug kon trekken en even kon doen alsof ze iemand anders was. Niet Honeyspots van RiverClan die een BloodClan kat had vermoord. Die iedereen om haar heen pijn had gedaan en haar arme vriendinnetje naar de BloodClan had gejaagd. Elke hartslag als ze aan Appleblossom dacht had ze het gevoel alsof iemand haar hart doorboorde met een staak van ijs. Ooit had ze haar veracht om haar keuze om naar de clan uit te gaan. Naar de BloodClan te gaan. Nu had ze alleen nog maar brandende spijt want het was tenslotte allemaal haar schuld geweest. "Ga slapen, je hebt 't nodig" Nu viel ook haar laatst oog dicht en viel ze in slaap.

Ze sliep onrustig. Rillend lag ze in haar nest. Getergd door vreemde spookachtige verschijningen van Icy en Appleblossom en zelfs haar oude mentor Lostvoice. Van Snowcrystal haar tante waar ze het zo goed mee had kunnen vinden. Cindersmoke. Hij schold haar uit in zijn droom en liet haar lachend achter in een donker bos. Hoe hard ze ook naar hem schreeuwde hij kwam niet terug. Tenslotte droomde ze over haar kits. Ze waren in haar droom nog maar net geboren. Ze hoorde hen schreeuwen voor haar maar ze kon ze niet vinden. Rillend lag Honeyspots in haar nest. Van angst en van de akelige kou die om haar heen hing en er voor zorgde dat ze het maar niet warm kreeg.

Rustig keek Saxon toe hoe de kattin langzaam maar zeker verder in slaap sukkelde. Nu had hij eindelijk de kans om zelf wat te gaan eten. Gelukkig kon hij het gebied nog steeds op zijn duimpje en toen hij er zeker van was dat er niemand in de buurt was, schoot hij de schuur uit om een maaltje bij elkaar te sprokkelen.
Niet veel later keerde de gestreepte kater terug met een haan in zijn bek. Niet al te ver van de schuur leefde twolegs die een slecht bewaakt kippenhok hadden. Af en toe griste Saxon daar een kip weg, maar aangezien hij nu een gast bij zich had, had hij besloten om voor de haan te gaan. Stom beest was het ook, had hem vaak genoeg vroegtijdig wakker gemaakt. Hij schudde de haan door elkaar en trok een paar van de veren eruit, toen hij merkte dat de kattin slecht aan 't slapen was. Hij legde de haan in een hoekje, die zou hij later wel verder plukken en klaar maken voor als ze wakker zou worden. Voor nu liet zijn verlangen voor gezelschap de overhand nemen. Rustig legde hij zich naast de kattin neer, krulde zijn gespierde lichaam om haar heen en legde zijn kop op zijn poten neer. Voor nu kon hij de slaap niet vatten, maar hoe langer hij bleef liggen en haar lichaamswarmte door voelde stralen naar hem, zakte zijn blauwe ogen toch dicht.

Paniekerig rende Honeyspots door het bos heen. Een vreselijke kou hing er om haar heen. Haar kits! Ze wilde haar kits! Ze hoorde hun stemmetjes galmen door de takken. Dichterbij komen. Ze zag licht. Een fel verschijnsel. Daar moesten ze zijn! Toen ze de open plek op sprong hield het gegil abrupt op en zag ze alleen nog maar een plas bloed. Kleine pootstapjes in de aarde leidde weg van de poel bloed. Met een frons kwam ze dichterbij. Er was nog een spoor. Grotere stappen. Ze gingen exact de andere kant op als die van haar kits. Toen veranderde de plas bloed in een rode roos en vervormde het donkere bos tot een open weide. De zon scheen en verwarmde haar vacht. Ze liep naar een brede poel water waar lichtjes in flikkerde. Ze hurkte neer en nam er een slok van. Het smaakte koel en een beetje zoet. Ze keek op toen ze kinder stemmetjes hoorde lachen. En toen zag ze hen. Haar kits. Ze waren veilig.

In haar slaap nestelde ze zich dichter tegen haar cyperse warmtebron aan en slaakte ze een tevreden zucht. Zo lagen ze een tijdje. Dicht tegen elkaar gedrukt in perfecte harmonie. Uiteindelijk was het Honeyspots die als eerste wakker werd. Honeyspots merkte meteen dat ze het warm had en aangenaam lag. Saxon zag ze niet. Ze spitste haar oren om te luisteren en merkte een tweede ademhaling bij haar oor op. Een dunne, gestreepte staart lag verstrengeld met de hare. Heel voorzichtig om hem niet wakker te maken gleed haar kopje opzij. Heilige starclan schoot er door haar hoofd tegen zijn kop aankwam. Ze verstarde, bang om hem wakker te maken. Ondertussen voelde ze haar maag weer knorren. Ze had alweer honger.. Dit was nog eens een netelige positie. Ze wilde aan de ene kant opstaan en zo snel mogelijk zich op iets anders focussen dan de vreemde prooi die een eindje van hem vandaan lag. Maar er was nog een kant die het wel aangenaam vond in de warmte die hij haar gaf. Haar hart ging tekeer bij het idee als ze betrapt zouden worden. Ze hadden niets gedaan.. enkel gepraat en hij was naast haar komen liggen omdat hij het waarschijnlijk koud had gehad.. of misschien had zij toch niet die kou in haar droom gedroomd.. Honeyspots lag daar een tijdje. Piekerend. Toen Saxon in zijn slaap bewoog sloot ze snel haar ogen en deed ze alsof ze sliep. Ze was er nog niet klaar voor om te kiezen. Om de best aangename warmte te verlaten. Voorzichtig opende ze één oog toen ze zijn ademhaling voelde effenen. Alleen om begroet te worden met een oog dat terug keek naar haar.

De warmte was aangenaam, het was veel te lang geleden sinds hij zo gelegen had met iemand. De laatste keer moest bij Icy zijn geweest en hij kon zich niet eens meer herinneren hoeveel moons dat geleden was. Iets wat eigenlijk heel slecht was, want hierdoor kon hij zich ook niet meer herinneren hoe oud zijn kittens waren. De gestreepte kater zuchtte zachtjes en gaf zich over aan de vermoeidheid die tegen zijn lichaam aangeslagen werd. Het hele avontuur bij de rivier, het redden van een clankat en de jacht naar de haan, al was dat niet eens het zwaarste werk geweest, hadden hem meer uitgeput dan dat hij zou willen toegeven. Uiteindelijk ging zijn ademhaling vredig en was de kater in een redelijk lichte slaap gezakt.
Zijn slaap was licht en vredig, vrediger dan dat hij in tijden had geslapen. Misschien kwam het omdat hij nu niet had hoeven vechten voor een slaapplek en gewoon rustig zijn gang kon gaan. Misschien kwam het omdat hij zijn lichaamswarmte kon delen met een andere kat. Hij verlegde zichzelf eventjes, niet door hebbend dat Honeyspots al wakker was. Hij had weliswaar net een stoot tegen zijn kop gekregen, maar als je sliep in een Barn van de Elite, raakte je daar snel aan gewend. Hij snoof zachtjes en rekte een achterpoot uit, voordat hij een van zijn blauwe ogen open deed, alleen maar om een van Honeyspots tegen te komen. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Goedemorgen," miauwde hij voorzichtig, terwijl hij langzaam overeind kwam. Rustig schudde de gestreepte kater zijn vacht uit, voordat hij even bleef zitten en naar de kattin keek. "Lekker geslapen?" vroeg hij langzaam, voordat hij besloot dat hij zijn werk van afgelopen avond af moest gaan maken. Hij stapte op de haan af en legde het tussen zijn poten in, voordat hij begon met de veren eruit te plukken. "Ontbijt is zo klaar."

Meteen verstarde ze toen Saxon haar recht aan keek. In één ademloos moment lagen ze daar. Starend in elkaars zielen. Al snel werd dat moment verbroken toen de breed geschouderde kater omhoog kwam en zich uit begon te rekken. Met een dichte keel keek ze toe, zwijgend. Hoe lang hadden ze geslapen? Ze tuurde naar het gat in de deur en besefte dat het inderdaad ochtend was. Heilige StarClan ze had de hele nacht geslapen.. bij hem! Haar hartje begon toch wat sneller te kloppen bij dat vooruitzicht. De clan zou haar missen. Ze moest maar snel terug keren.. 'Lekker geslapen?' Honeyspots keek op en knipperde langzaam. De Clan mocht naar de Dark Forest lopen. Terug ging ze nog niet. "Ja" Zei ze met een flauwe glimlach en ze meende het. Ze gaf een knikje ten teken dat hij zijn gang maar mocht gaan terwijl ze zelf ook overeind kwam. Met een geeuw rekte ze haar pijnlijke spieren uit en onderdrukte ze nog een geeuw. Ze had nu al spijt dat ze het warme nest verlaten had. Saxon was bezig met het plukken van die vreemde gans.. of wat het ook voor beest mocht zijn, dan kon zij wel even een kijkje gaan nemen in de hooi schuur. Ze hoorde kleine voetjes weg trippelen toen ze op een baal sprong en er achter tuurde. Ze had geen zin om ze achterna te gaan. Er werd immers een luxe ontbijtje voor haar klaar gemaakt. Een lach sierde haar gezichtje. Wanneer was de laatste keer dat iemand haar ontbijt had gebracht? Dat moest wel zijn geweest toen Cindersmoke nog haar partner was. Dat leek eeuwen geleden. Ze voelde zich plots heel oud toen ze daar aan terug dacht. Honeyspots zakte door haar poten en keek met een scheve blik opzij naar Saxon. Haar ogen bleven hangen op zijn halsband. "Vermoorden Bloodclan katten echt wilde honden voor hun tanden?" vroeg ze abrupt. Saxon had er een heleboel.. hij moest er wel meer dan een dozijn hebben gedood dan.

Zo te zien was Honeyspots nogal overbluft met het idee dat ze hier een hele nacht geslapen had. Een kleine glimlach sierde zijn lippen, terwijl zijn hele hoofd inmiddels onder de veren van de haan zaten. Hij was inmiddels op driekwart van 't dier, dus het zou niet heel erg lang duren voordat er ontbijt was. De vraag die de gevlekte kattin aan hem stelde deed hem eventjes opkijken. Hij dacht na, zou hij dit mogen vertellen? Ah, who would care, het was niet alsof hij nog veel deed voor de Elite. Rustig haalde hij zijn schouders op. "Honden, katten, alles wat je vreemd aankijkt," zei hij op een rustige toon. "Honden van de twolegs zijn waarschijnlijk het leukste, al moet je uitkijken dat je daarna geen rotschop krijgt." Saxon grinnikte eventjes. Hij had een tijdje met gekneusde ribben rond gelopen omdat hij een trap van een twoleg had gekregen. Niets voor hem. "Nog nooit haan gehad, zeker?" vroeg hij vervolgens, terwijl hij de laatste paar veren eruit trok. Hij had haar blik gezien terwijl hij bezig was geweest. Rustig trok de gestreepte kater een poot eruit, voordat hij de gevogelte in haar richting gooide.

Er flikkerde iets van plezier in zijn blauwe ogen toen Honeyspots toegaf dat ze nog nooit een haan gegeten had. "Had ik kunnen weten van een Riverclanner," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen de kattin, al verwachtte hij nog wel dat ze het zou horen. Ze ging door met vertellen dat het niet zo goed smaakte, maar dat het eten was. Hij haalde zijn schouders op, terwijl hij een stuk van de borst van het dier eraf trok en rustig erop begon te kauwen. "Vis is schaars hier. Eten is over het algemeen schaars, je moet pakken wat je pakken kan," legde hij, met zijn bek vol haan, aan de kattin uit. "Uiteindelijk raak je aan al het eten gewend." Hij slikt zijn eten door en greep de andere poot, waarbij hij op het botjes begon te kauwen. "Dus, wil je dat ik je aflever bij de grens, of denk je dat je er zelf wel komt?" vroeg hij daarna, terwijl hij haar aankeek. Stiekem wilde hij niet dat ze weg ging, hij genoot van het gezelschap. Het was beter dan de hele Elite bij elkaar, maar hij wist ook dat ze moest gaan. Ze was een clankat en hij zou haar nooit zover kunnen krijgen bij hem te blijven.