Creatures of habit.

Venompaw was niet vaak onder de indruk van vrouwelijk schoon – ook al deed hij soms net wel alsof dat het geval was – maar deze keer kon hij niet voorkomen dat zijn kaken een klein beetje van elkaar weken toen hij naar de WindClan medicine cat’s apprentice keek die zich slecht een paar vossenlengtes van hem bevond en op een zenuwachtige manier langs de WindClangrens liep die WindClan met ShadowClan verbond. Haar ogen waren gericht naar de overkant en het was duidelijk dat ze de grens over wilde steken om kruiden bij hun te zoeken. Aan de ene kant vond hij het prima dat ze haar afstand hield, maar aan de andere kant was ze een medicine cat en had ze de kruiden wellicht nodig voor haar Clan. En hoewel Venompaw niet van indringers hield, was hij ook niet harteloos. En bovendien vond hij het alleen maar goed dat ShadowClan iets te bieden had voor de andere Clans en dat zij zich daar duidelijk bewust van waren; dat bewees maar dat ShadowClan een positieve schakel was die zeker niet overzien moest worden. Maar ja, dat mocht sowieso niet gebeuren. Iedereen wist dat ShadowClan een betere Clan was dan de rest van de Clans en dat als één Clan nog een aanval van BloodClan zou overwinnen, dat ShadowClan dat was. Maar goed, de she-cat wilde de oversteek dus maken, maar durfde dit niet en hield zich op een redelijke afstand. Hoewel haar ogen gericht waren naar zijn gebied hielden haar poten zich netjes aan haar eigen kant. Het was pas toen een monster aan kwam stormen dat Venompaw zichzelf herstelde, zijn kaken sloot en weer opende, maar deze keer om een andere reden. “Pas op!” riep hij. Hij had verhalen gehoord over monsters die van hun pad konden wijken en hij had ergens wel schrik dat als ze zo dicht bij het Thunderpath bleef lopen dat haar iets zou overkomen. Maar wat zou hem dat mogen schelen? Tja, misschien omdat ze letterlijk het verschil tussen leven en dood voor haar Clan betekende? Hij negeerde zijn tweestrijdige gedachten en zette zijn poten aan zijn kant van de grens aan het Thunderpath. “Kom naar hier,” sprak hij nadat het monster gepasseerd was, zijn hart kloppend in zijn keel. “Ik weet dat je kruiden nodig hebt en hoe belangrijk die wellicht voor je Clan zullen zijn. Zo dicht langs de kant van het Thunderpath blijven lopen, is vragen om problemen.”

Venompaw keek toe hoe de mooie WindClan medicine cat’s apprentice langzaam overeind kwam en in zijn richting keek. Eerst leek er twijfel door haar blik te schieten, maar daarna besloot ze al snel om zijn raad op te volgen en voegde ze zich aan zijn zijde. Er waren geen monsters meer gepasseerd, maar Venompaw wist dat dat slechts een kwestie van tijd was. En dus hield hij zijn pas in zodat ze een beetje voor hem uit liep en nam toen zijn positie aan haar rechterkant weer in zodat hij diegene was die aan de rand van the Thunderpath liep en niet zij. Ze was belangrijk voor haar Clan en hoewel Venompaw wel twee keer na zou denken voordat hij zijn leven zou geven voor iemand van een andere Clan had hij ook wel gezien hoe geschrokken ze zich tegen de grond had gedrukt toen een monster haar passeerde. Hij was het geluid al wel iets gewoon en hoewel het hem nog altijd de schrik van zijn leven bezorgde als hij er eentje zag naderen, wist hij zich iets meer dan haar te vermannen. Bovendien zou WindClan nog zwakker lijken dan ze al waren als hij constant een bange kat naast zich had lopen, dacht hij. Hij school zich liever achter zijn arrogantie zodat niet op zou vallen dat hij deze kat daadwerkelijk aan het helpen was, iets wat ferm tegen zijn principes indruiste. “Ik ben Venompaw,” antwoordde hij. Hij kende haar naam al van de reis, maar hij besloot om daar geen opmerking over te maken. Dat was immers voor nu niet essentieel. “En toevallig weet ik waar je dat kunt vinden.” Hij kon het niet laten om een klein beetje trots door zijn stem door te laten komen. Hij had Rousebell, de ThunderClan’s medicine cat, immers vergezeld tijdens haar tocht en was zo het één en ander te weten gekomen. En dus ook het gebied waar paardenstaart zich ongeveer bevond. Het was een eindje van hier, maar het was te doen. “En waarom zou je daar bang voor zijn?” vroeg hij verbaasd. “Ik ben laatst nog een medicine cat in ons territorium tegengekomen en die had er geen moeite meer om het gebied binnen te treden. Het is immers niet alsof jullie daar geen recht toe hebben en het is volgens de code verboden dat wij jullie tegenhouden.” Hij hield zich niet altijd even strak aan de code, maar aan dat gedeelte wel.

Venompaw gaf een haastig knikje toen ze verbaasd vroeg of hij het meende. “Jazeker!” Er klonk een zekere trots door in zijn stem. Ze was misschien niet van dit gebied, maar ze was een medicine cat en dus had ze wellicht al meerdere uitstapjes gedaan naar verschillende territoria. Het feit dat hij paardenstaart, als apprentice zijnde en geen medicine cat zijnde, beter wist liggen dan haar zorgde er wel voor dat die lichte arrogantie weer op kwam spelen. Tja, hij kon het natuurlijk lichtelijk verbergen, maar onderdrukken zou hij het nooit kunnen. Zeker niet tegenover katten die in een andere Clan zaten. En ze mocht misschien wel een plaatje zijn om naar te kijken, maar daar ging de ShadowClanapprentice zich niet door af laten leiden. Hij was niet zoals de meeste toms, die alleen maar oog hadden voor de schoonheid van een kat en daarbij de afkomst vergaten. Pft. Dwazen. “Maar ik nam aan dat jij dat wel zou weten omdat je waarschijnlijk wel uitstapjes hebt gedaan met je mentor naar de verschillende territoria, niet dan?” Het was eigenlijk de bedoeling dat het uit de hoogte zou klinken, maar toch weerklonk er een oprechte verbazing uit zijn toon en Venompaw liet bijna een geïrriteerde zucht ontsnappen. Die verdomde nieuwsgierigheid van hem dan ook altijd! “En natuurlijk ben je extra voorzichtig na alles wat er gebeurd is,” zei hij met een knikje alsof hij het antwoord op die vaststelling wel wist. “Ik ben blij dat er katten zijn die daar tenminste nog over nadenken. Er zijn ook van die katten die denken dat alles koek en ei is tussen de Clans puur omdat we een paar moons gedwongen samen hebben moeten leven.” Zijn stem droop van de minachting. Nee, hij vond niet dat een paar moons samen gedwongen overleven ervoor moest zorgen dat ze achteraf een hechte band zouden moeten krijgen, zeker niet als hij hoorde wat er vooraf allemaal afging en natuurlijk de geschiedenis van de vier gescheiden Clans. “Rousebell,” antwoorde hij, aannemend dat ze zelf wel zou weten wie dat was en van welke Clan ze was. “Ze was toevallig ook naar paardenstaart aan het zoeken. En nog iets anders…” Een frons verscheen terwijl hij diep nadacht. “Ah, de schors van een els, geloof ik. Al weet ik niet meer waar dat voor diende, maar volgens mij had ze over paardenstaart gezegd dat het voor ontstekingen zou dienen.” Zijn antwoord klonk zekerder dan hij zich voelde. En nu hopen dat hij niet op zijn bek zou gaan. Het was immers nog steeds de bedoeling dat hij háár belachelijk zou kunnen maken als de situatie zich daarvoor stemde en niet andersom.

Venompaw kon het niet helpen dat hij een tikkeltje geamuseerd met zijn oren wiebelde toen Routpaw de naam van Rousebell enthousiast herhaalde en zich vervolgens een soort van schaamde voor haar gedrag. Ze hield natuurlijk rekening met de mening die hij net met haar had gedeeld over wat hij voelde over het feit dat ze met elkaar in de bergen hadden geleefd voor een tijdje en dat er katten waren die niet meer wilden dat het weer zoals van ouds werd. Natuurlijk was het met de medicine cats iets anders omdat ze elkaar dikwijls ontmoetten en eigenlijk een soort van met elkaar in verbinding stonden omdat ze hun kruiden nodig hadden voor hun katten te genezen. Het was de enige band buiten de Clans die hij wel kon begrijpen. Hij was niet harteloos: hij wist heus wel dat Acefray en Bitterpaw kennis opdeden dankzij de andere medicine cats die belangrijk was om goed voor hun eigen katten te zorgen. Daar hield hij echt wel rekening mee. Het werd natuurlijk iets anders als die privilege misbruikt werd door bijvoorbeeld een liefdesband of iets in die trant, maar hij vermoedde dat StarClan wel zijn mening had gegeven als dat daadwerkelijk zo het geval zou zijn. “Ja, dat was het,” zei hij met een knikje toen ze aangaf waarvoor elsschors gebruikt werd. Vervolgens werd hij gecomplimenteerd door zijn goede geheugen en al probeerde hij zich in te houden, toch ging zijn borst een beetje fier vooruit nadat zij haar compliment had gemaakt. “Is goed, maar dan moet je me wel aanwijzen hoe ze eruit zien,” zei hij op een schaapachtige manier. “Dat heb ik namelijk niet zo goed onthouden.” Hij was te veel opgeslokt door zijn gesprek met Rousebell geweest om zich er echt op te richten. Hij probeerde na te denken over een gespreksonderwerp zodat ze niet de hele tijd in stilte door zouden brengen. “Ben je al vanaf het begin medicine cats apprentice geworden of ben je eerst nog warrior geweest?” vroeg hij aan haar, aangezien hem dat wel een redelijke vraag leek dat niet al te persoonlijk was.