We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
De schemering maakte het sombere gebied nog donkerder dan dat het van zichzelf al was, al waren er wel enkele vuurvliegjes die de het oplichtte en weerkaatsten in de gouden ogen van de kleine siamees die zich schuilhield op één van de dikke takken die boven het modderige water uitstaken. Ze was aan het wachten op een moment totdat ze één van de kikkers die zich luidkeels lieten horen in het vizier kreeg, maar tot nu toe had ze hier nog geen geluk in gehad. Echter was Otterdive geduldig en kon ze zo gerust een paar uur blijven staan als het betekende dat ze een succesvolle jacht had. Toch leek dit vanavond niet te hoeven. Beweging in haar rechterooghoek trok haar aandacht en geconcentreerd keek ze deze richting op, de kikker die zich bewogen had meteen opmerkend. Kort bewoog haar staart terwijl ze wat meer ineendook en langzaam naar voren sloop over de tak. Ze scande het modderige, ondiepe water op een nieuw houvast dat dichter tot de kikker liep, zodat ze geen gevaar had om vast te komen. Toen ze deze zag verplaatste ze zich geruisloos, haar pootjes zacht neerzettend in de modder om zo dichtbij de volgende tak te komen waarna ze hier soepeltjes opsprong, waarbij haar blik nooit de prooi verliet. Deze had haar nog niet door en toen ze eenmaal op een paar meter afstand was, sprong ze bliksemsnel van de tak af en pakte ze de kikker tussen haar kaken en beet ze hem snel dood. Ze hief haar kop zo veel mogelijk op zodat hier geen modder op kwam. De siamees draaide zich om en ging weer terug de tak op, making sure dat ze niet te lang in de modder bleef - ze wilde er niet in vast getrokken worden. - Blackbear
De dag was lang geweest, maar liep gelukkig al tegen het einde aan. Vermoeid sleepte de zwarte tom zich door de marshlands. Nachtrust was tegenwoordig een vreemd begrip voor hem. Hoe het kwam, moest hij nog even uitvogelen. Waarschijnlijk was het wennen aan het oude territorium. Of was het iets anders? Hij had werkelijk geen idee. Het enige wat hij wist, was dat hij verlangde naar zijn nest. Maar zodra hij er in zou liggen, zou de slaap niet komen. Heel vervelend, om het zo maar even te zeggen. Blackbear pikte een bekende geur op. Clangenoot. Eentje waar hij het in het begin niet echt mee had gevonden, al ging dat nu wel beter. Dacht hij. Hoe dan ook, hij kreeg haar al snel in de gaten. Ze was overduidelijk op jacht.
Dus, slim als hij was, hield hij zich stil. Hij wilde haar jacht niet verstoren. Het was ook wel eens interessant om een andere kat te zien jagen. Haar technieken waren niet zo heel erg verschillend van de zijne, al had zij uiteraard een heel andere lichaamsbouw. Het was pas toen ze haar prooi uiteindelijk te pakken had, dat hij toenadering zocht. ”Mooie vangst”, Zei hij, nadat hij zich dezelfde tak had opgehesen, om zijn poten uit de modder te krijgen. Het laatste wat hij wilde, was vast komen te zitten in de blubber.
Terwijl ze terug op de tak sprong, zag ze een schim bewegen op ongeveer tien meter afstand van haar. Kort spitste ze haar oortjes die kant op, maar ze rook vrijwel meteen dat het een clangenoot was van haar - Blackbear. Toen hij wat dichterbij kwam complimenteerde hij op haar vangst en ze zwiepte met haar staart als vervroegde reactie, waarna ze de kikker neerlegde zodat ze een werkelijk antwoord kon geven. "Het was geen moeilijke prooi," miauwde ze kort en keek hem voor een paar seconden aan, haar gouden ogen oplichtend door enkele vuurvliegjes die in de omgeving rondvlogen. "Was je ook op jacht?" Ze kon zich niet per se voorstellen dat iemand hier voor zijn plezier zou komen. Ze pakte de kikker opnieuw op waarna ze met haar hoofd bewoog om aan te tonen dat ze terug richting het kamp wilde gaan. De she-cat was in de modder bedekt vanaf haar poten tot aan haar borst, en ook haar kin was niet aan de viezigheid ontsnapt. Het ergerde haar niet, ze was eraan gewend aangezien dit sinds de terugkomst in ShadowClan gebied haar favoriete jachtplek geworden was. Ze voelde zich hier op haar gemak, in de schaduwen, nadat ze op de journey zoveel in contact was gekomen met nieuwe gebieden en katten. Echter had ze ook gejaagd in de buurt van de pinewoods, wat betekende dat ze daar nog langs moesten voordat ze werkelijk naar het kamp teruggingen om twee muizen op te halen. Gelukkig lag dit toch wel op hun weg.
Het duurde niet lang voor ze zijn aanwezigheid opmerkte. Wat ook niet echt een verrassing was, gezien hij niet meer probeerde zichzelf te verstoppen. Niet persé voor haar, maar voor de prooi die ze in het oog had gehad. Met zijn pikzwarte vacht was het niet moeilijk om in de omgeving op te gaan. Zeker hier niet. Als er iets was wat hij in de afgelopen tijd had gemist, was het dit territorium wel. Hoewel er een aantal gelijke jachtplekken waren geweest, kon niks tippen aan hun territorium. De plek waar hij zich thuis voelde. Ondanks de vervelende modder die nu in zijn vacht plakte. Dat kon hij straks wel fixen.
De zwarte tom schudde zijn hoofd op haar vraag. Terwijl hij haar volgde, terug richting het kamp, gaf hij verbaal antwoord. ”Niet echt. Ik was aan het kijken of enkele oude plekken nog bereikbaar waren waar ik vroeger mijn apprentices mee naartoe nam om te trainen”, Legde hij uit. Het was niet ongewoon voor mentoren om hun leerlingen mee te nemen in dit gebied. Ze moesten immers op de hoogte zijn van de gevaren die de modder konden veroorzaken. Want ze konden het snel in hun voordeel draaien, zeker als andere Clans zo dom waren om dit gebied binnen te dringen en ondervonden dat ze in de val waren gelokt.
De siamees luisterde geïnteresseerd naar zijn antwoord waarna ze knikte. Zelf had ze nog geen apprentice toevertrouwd gekregen, dus echt relateren kon ze niet, maar het klonk logisch. "Hmm," humde ze kort nadenkend. Het aantal takken waar ze op kon springen verminderde, wat haar forceerde om door de modder te lopen, en kort trok ze haar neusje op. De modder zelf was niet vervelend; het was dat ze er langzamer door liep en dat ze een stuk meer kracht nodig had, terwijl Blackbear hier waarschijnlijk geen last van had. Het werd echter wel met iedere stap die ze zette minder diep. "Hoe is dat? Een apprentice trainen?" vroeg ze toen, om de conversatie niet voor te lang uit te houden. Kort wierp ze een blik op de kater naast haar.
Uit ervaring waren ze allebei vrij capabel om zichzelf uit de problemen te houden. Van tak tot tak springen, alsof ze eekhoorns waren. Hoe belachelijk het er misschien uit zag voor onwetende andere Clankatten, het hielp wel. Ondanks zijn zwaardere lichaamsbouw, was het vrij makkelijk om zich langs de obstakels heen te werken. Bij haar zag het er uiteraard een stuk eleganter uit, maar goed. Niet dat hij daar echt veel aandacht aan besteedde. Uiteindelijk kwamen ze op het punt waar er geen geschikte takken meer waren, waardoor ze toch in de modder moesten gaan lopen. Wat hem dan weer beter af ging dan haar. Hij positioneerde zichzelf zo dat ze, als ze wilde, in zijn spoor kon lopen.
Zijn lichaam werkte als een soort van sneeuwruimer, maar dan met modder (een modderruimer?), zodat ze in principe minder zou worstelen als ze achter hem aan liep. Snel genoeg werd de modder minder diep though. ”Het geeft wel voldoening. De kennis die je hebt doorgeven aan de volgende generatie, om zo de toekomst van ShadowClan te verzekeren”, Begon hij serieus. Hij keek even achterom, een kleine grijns om zijn lippen. ”Belangrijk om in je achterhoofd te houden, want apprentices kunnen een partij vervelend zijn, grote StarClan”, Grapte hij. Al bij al had hij alleen maar positieve ervaringen met apprentices though. Hopelijk zou ze snel een eigen leerling toegewezen krijgen, zodat ze het zelf kon ervaren.
Otter was vaker wel dan niet koppig genoeg om subtiele hulp zoals dit te negeren, maar vandaag was niet zo'n dag. Kort knikte ze even naar hem als bedankje waarna ze even stopte met lopen zodat ze hierna achter hem aan kon lopen waardoor ze wat minder door de modder hoefde te ploeteren. Zo was het ook makkelijker voor haar om de kikker niet door de modder heen te sleuren - iets waarvoor degene die hem dalijk zou eten haar vast dankbaar zou zijn. Hoewel de modder na een tijdje tot halverwege haar poten kwam, in plaats van tot haar borst, bleef ze toch achter de kater lopen. Het bleef zo alsnog makkelijker. Ondertussen luisterde ze naar hoe hij vertelde over het hebben van een apprentice. Ze trok haar mondhoek op in een lichte glimlach toen hij vervolgens zei dat ze bloedirritant konden zijn. Dat kon ze zich wel voorstellen, al moest ze zeggen dat ze hield van jonge katten. Kittens vooral dan. Kort fronste ze. "Ben je nog steeds teleurgesteld in me?" vroeg ze toen toch maar. Het was een vraag die in haar achterhoofd was blijven steken, al die tijd.
De grootste uitdaging aan het opleiden van een apprentice, was dealen met de eindeloze stroom vragen. Vooral als het ging om kittens die net apprentice werden en voor het eerst echt buiten het kamp kwamen. Die zaten vol met nieuwsgierigheid, wat hij ergens wel kon waarderen. Ze waren tenminste nog enthousiast over het leven als apprentice, aangezien het een overgangsperiode was naar hun tijd als warrior. Dan pas, vond hij, konden ze echt iets betekenen voor de Clan. En op zich was dat een heel fijn gevoel. Dus hij snapte dat het voor pas benoemde apprentices spannend kon zijn om een stap te zetten richting die verantwoordelijkheid. Hij had zich namelijk net zo gevoeld toen. Klaar om zich te bewijzen.
De vraag die na dit korte intermezzo kwam, verbaasde hem. Het duurde dan ook even voor hij wist waar ze het over had, en nog langer voor hij er echt een antwoord op had. ”Nee. Eerlijk gezegd was ik dat al lang weer vergeten”, Zei hij eerlijk, nadat hij zich op droge grond had gewerkt en zijn zwarte pels kort had uitgeschud om van de meeste modder af te komen. ”Wat ik niet ben vergeten, is hoe je me te hulp schoot die ene dag met die herten. Dat is wat telt voor mij”, Zei hij, terwijl hij haar een zeldzame warme glimlach schonk. Zonder haar was hij redelijk kansloos geweest, met zijn gebroken schouder en alles.
Onderwerp: Crucifixion 
za 14 jul 2018 - 23:17
