Be careful.

Russetpaw had één van haar vrije momenten weer eens uitgekozen om op verkenningstocht uit te gaan. De tour die ze met haar vader door het territorium had gedaan, was niet lang genoeg geweest om haar alles te laten zien. Hij had aangegeven dat ze daar simpelweg ook niet de tijd voor hadden omdat hij haar andere, belangrijkere dingen wilde leren. En dus had hij gezegd dat ze haar vrije tijd maar moest gebruiken om wat meer over het territorium te weten te komen. En dat was dan dus ook wat ze deed. Ze had dankzij de trainingen met haar vader al een deel leren kennen; de onderwerpen van de trainingen liepen zo erg uit dat ze overal wel een beetje kwamen. En dus wist Russetpaw langzaam maar zeker de verschillende richtingen die ze moest nemen om bij bepaalde plekken uit te komen. Haar vader had haar op het hart gedrukt dat ze de grot van Swamp Cavern niet in mocht gaan, dat ze uit de buurt van the Marshlands moest blijven en dat ze ook bij the Carrionplace niet te dichtbij mocht komen. Ze had half en half verwacht dat hij daar aan toe zou voegen dat het pas zou mogen als ze een warrior was, maar dat had hij achterwege gelaten. En zo wist Russetpaw dus dat er van haar verwacht werd dat ze daar eigenlijk gewoon nooit mocht komen, hoe oud ze dan ook was. En hoewel ze veel van haar vader hield en ze de meeste van zijn regels wel nauw opvolgde, deed ze dat met deze regel niet. Haar nieuwsgierigheid was simpelweg te groot en ze wilde ontdekken wat the Marshlands nu precies inhielden. Haar vader had gezegd dat ze binnenkort enkel bij the Marshlands zouden komen zodat hij haar aan kon leren hoe ze door modder kon stappen zonder erdoorheen te zakken, maar dat duurde naar haar zin te lang en waarschijnlijk was het niet moeilijk, dus kon ze het zelf wel leren. Ze was echter wijs genoeg om niet in de diepste gedeeltes te komen. Ze probeerde eerst een stukje modder met haar poot uit en liet dan pas haar volledige gewicht zakken. Dat ging goed tot een paar vossenlengtes verder. Russetpaw vocht tegen haar paniek toen ze merkte dat haar poot niet meer terugkwam zoals al de vorige keren toen ze haar poot in de modder had laten zakken. Ze vloekte omdat ze zo onvoorzichtig was en deed weer een poging om haar poot uit de modder te trekken. Ze dwong zichzelf om kalm te blijven en logisch na te denken terwijl ze naar haar poot keek die niet dieper zakte, maar ook niet tevoorschijn kwam.

Hm. Misschien had ze toch beter naar haar vader kunnen luisteren. Het zou in elk geval helpen voor haar om de volgende keer niet meer in dit soort situaties verzeild te geraken. Ze was er vrij zeker van dat als haar vader dit te weten zou komen, dat hij vrij boos zou zijn op haar. Hij zou haar zeker weten een honderd keer zeggen dat ze op hem had moeten wachten en dat hij haar dit had aan willen leren. Maar ja, aan die kennis had ze nu op dit moment natuurlijk weinig. Het was immers al gebeurd en nu moest ze nadenken over hoe ze eruit moest komen. Maar nadenken en logisch beredeneren was moeilijk als je bij elke beweging dreigde om er dieper in te zakken, wat nu gelukkig nog niet het geval was. Ze vroeg zich af of dit echt alleen modder of drijfzand was. Ze had van één van de elders gehoord dat als je in drijfzand terechtkwam dat je negen van de tien keer gedoemd was. En aangezien ze nog niet was weggezakt en ook niet het idee kreeg dat het echt onmogelijk zou worden om met haar poten uit de modder te geraken, dacht ze niet dat ze in drijfzand terechtgekomen was. Dat was dan in elk geval een goed ding. Een minder goed ding was – het was ook in welk perspectief je het bekeek – dat haar deputy opeens bij haar stond en vroeg of ze hulp nodig had. De koppige kant kwam voor een paar seconden optreden en meteen wilde ze zijn aanbod afkeuren, maar toen bedacht ze zich iets. Iets waardoor ze haar waardigheid niet verloor, maar misschien wel uit deze benarde positie kon ontsnappen. “Misschien kun je me, zonder aan te raken of iets dergelijks, aanleren hoe ik hier zelfstandig uit kan komen?” opteerde ze. “Door me tips te geven of zo?” Daarna kwam er een flauw lachje om haar lippen. “En ik zou het ook op prijs stellen als je dit niet aan mijn mentor zou willen doorgeven. Als hij dit hoort, mag ik zeker de komende week niet meer uit het kamp.” Hoewel er een grappende ondertoon klonk in haar stem was ze er vrij zeker van dat als haar vader dit zou horen, dat hij ook precies die straf zou bedenken.