So alone.. (Fightpaw!)

Onderwerp: So alone.. (Fightpaw!) di 12 jul 2011 - 19:53

Ee spierwitte poes wandelde door het Windclan terrytory. Haar ouders waren pas geleden voor haar ogen gedoodt. Een Zwarte kater van de Riverclan had haar moeder gedoodt. Daarna pakte haar vader haar vast bij haar nekvel en rende weg. Hij rende te ver en viel van een waterval. Toen gooide hij Winterpaw nog op de kant. Daarna zag Winterpaw Het levenloze lichaam van haar vader ronddrijven. Verdrietig slenterde ze verder. "Had ik maar iemand die mij trooste. Een goede vriend waarmee ik alles kan delen. En waar ik al mijn gevoelens en problemen aan kan vertellen." Ze was nog nooit ergens zo verdrietig om geweest. Iedereen zei:Kijk wat een mooie witte poes daar loopt. Die kent vast geen verdriet of angst." Maar in tegendeel. Ze kende juist veel verdriet en angst. Ze droomde altijd al van een prins op het witte paard. Iemand die haar bij zonsondergang een likje zou geven. Een droom kater. Ze zei in zichzelf:"Hmm, Wat heeft mijn droom kater allemaal nodig? Hij moet betrouwbaar zijn, Lief zijn, En een beetje romantisch kan ook geen kwaad." Ze ging zitten en keek naar de grond. Ze zag twee vlindertjes om elkaar heen vladderen. toen dacht ze:*zucht* Ik zou nooit zo iemand krijgen. Ze liep naar een plasje water en keek naar haar spiegelbeeld. Toen kwam er een ander spiegelbeeld naast staan. Geschrokken draaide ze zich om.

Vanuit het WindClan kamp kwam een klein gestalte. Terwijl ze haar kop lichtte snoof ze de frisse lucht op. Ze sloot haar ogen en genoot ervan. Zolang haar kinderen zich tam konden houden kon zij gewoon naar buiten. Even alleen zijn was toch best wel fijn, maar ook in de Nursery was het heel gezellig. Ze hield van haar kittens, en zou ze voor geen goud willen missen. Maar toch miste ze het warrior zijn ook wel, ze miste het rennen over de vlaktes en het jagen op konijnen. Zachtjes trippelde ze verder weg en rook even goed. Dit op zoek naar wat prooi, ze wilde nu iets vangen. Ze opende haar mond en proefde de geur van een konijn. Zachtjes zakte ze door haar poten en begon in de richting van het dier te sluipen. Geruisloos naderde ze het diertje en zette zich snel af. Hoewel het beestje haar had gehoord was het te laat en had ze hem met haar klauwen tegen de grond gedrukt. Razendsnel zette ze haar tanden in de nek van het konijntje en brak diens nek. Onmiddelijk daarna dankte ze in stilte StarClan voor het prooi wat er over de vlaktes liep. Zo snel ze kon begroef ze het konijntje. Ze keek op toen een stem haar oren bereikte. "Had ik maar iemand die mij trooste. Een goede vriend waarmee ik alles kan delen. En waar ik al mijn gevoelens en problemen aan kan vertellen." Klonk de stem en zachtjes stapte Windflame dichterbij. Niet ver bij haar vandaan liep een witte poes, een apprentice nog maar. Ze zag hoe het poesje bij een plas ging zitten en liep zachtjes op haar af. Zodra ze naast het poesje stond keek ze in het water, het poesje schrok van haar. '' Rustig aan joh, ik wilde je niet laten schrikken!'' Mauwde ze zacht en keek het witte poesje vriendelijk aan.

Winterpaw schrok van de langharige gevlekte poes. '' Rustig aan joh, ik wilde je niet laten schrikken!'' Zei de poes aardig. Het werd al avond. Winterpaw zei:"Het is al laat. Laten we maar terug gaan naar het kamp." De andere poes leek te knikken. Ze was erg schuw geworden sinds haar ouders waren gedoodt. Ze vertrouwde geen warriors meer. De enige die ze nog vertrouwde waren apprentices. Ze rende het bos in. Weg van de poes. Over een rivier lag een boomstam. Winterpaw had nog nooit geoefend om op stammen te lopen. Maar ze wou het toch proberen. Zacht zette ze haar witte pootje op de stam. Toen ze het geluid van de poes hoorde versnelde ze haar tempo. De stam was glibberig maar ze mocht niet stoppen! Toen glibberde haar achterpootjes van de rots. Niet veel daarna verloren ook haar voorpootjes haar grip. "Help me!" Galmde het door het woud. Wie zou haar komen redden?

(Graag alleen apprentices)

Een oranje met witte poes liep door het hoge gras van het WindClan territorium. Sunpaw keek rond, op zoek naar prooi en vijanden. Ze rook de geuren van twee WindClankatten, Winterpaw en Windflame. Sunpaw liep in de richting van de twee toen Winterpaw wegrende, in de richting van het bos. Hmm, dacht Sunpaw, waar zou ze heen gaan? Sunpaw sloop achter Winterpaw aan, haast onzichtbaar, maar toch erg snel. Winterpaw verdween uit het zicht en Sunpaw begon nu te rennen. Uiteindelijk vond ze Winterpaw ,de Apprentice wou over een omgevallen boomstam heenlopen. Het had die dag geregend en de stam was nog nat, en dus ook glibberig. “Winterpaw!” riep Sunpaw “Kijk uit! Die boom is glad!” Maar de Apprentice leek haar niet te horen en liep gewoon door. Dat gaat fout! Dacht Sunpaw en liep heel voorzichtig over de stam. Winterpaw leek haar helemaal niet opgemerkt te hebben, de hele tijd al niet! Ineens zag Sunpaw Winterpaws achterpoten wegglijden en sprong naar de Apprentice toe. Nu gleden ook de voorpoten van de Apprentice van de gladde stam af. “Help me!” Winterpaws schreeuw was zo hard, dat ze hem in het ShadowClankamp hadden kunnen horen. Sunpaws sloeg haar nagels in de boomstam en greep met haar tanden naar Winterpaws nekvel. “Hebbes!” zei ze toen ze de Apprentice vasthad. Sunpaw probeerde Winterpaw op de stam te hijsen, maar dat lukte niet, de Apprentice was te zwaar. “Hou vol, Winterpaw!” zei ze tegen de Apprentice. De kant! Dacht Sunpaw, ik moet haar op de kant zetten! Ze liep met de Apprentice in haar bek en heel voorzichtig naar de kant. “Probeer er op te klimmen.” Zei Sunpaw tegen Winterpaw toen ze bij de kant waren “Gebruik je klauwen! Ik hou dit niet erg lang meer vol!” voegde ze er aan toe.

(mijn naam zal veranderen in Fightpaw)

Hij liep stil door zijn teritorium. Hij kon het niet geloven zijn moeder had hem eens vrij geheven. Voor hem was dat echt een wonder. De laaste dagen waren zwaar geweest. zagen zagen en zagen, dat had zijn moeder gedaan. Dat was alles zagen, eten en slapen. Dan weer opnieuw. Vandaag had hij al veel gedaan. Maar nu wou hij iets doen dat eigenlijk niet mocht. Hij zou eens een kijkje nemen in een ander teritorium. Dat was alles dat hij nog eens wilde doen. Nu was alleen nog zijn keuze welk. Niet moeilijk Windclan. Daar wilde hij altijd al eens naar toe gaan. Nu dat hij aleen en even vrij was. Kon hij dat nu wel doen. Het eenigste probleem was, wat als hij gesnapt werd. Daar had hij dan wel al een smoesje voor. De weg daar naar toe was niet zo lang. Eerst ging hij naar vierboom. Toen rook hij of er katten waren. Maar de geur was oud, dat dacht hij toch. Toen ging hij snel door, de wind blies zijn kant op. Dus hij had geluk. Hij kwam aan bij een rivier. Daar dronk hij wat uit; Tot dat hij iets rook. Hij ging naar de geur toe. Maar al snel zag hij een witte poes lopen. Ze was prachtig. Ze ging over een boom stronk. Hij keek toe, ze glibde. Toen hoorde hij haar schreewen. "Help!" Gelukig was er al een andere kat ook gekomen. Die had haar gered. Hij verstopte zich in de bosjes. Weer keek hij toe naar het gebeuren. Hij zach dat de andere kat het moeilijk kreeg. Fightpaw kon er niets aan doen, hij moest helpen. Hij schoot de bosjes uit en rende naar hun toe. Snel pakte hij de witte poes ook vast en hielp de andere. samen trokken ze De witte poes weer op de stronk. Hij hijgde "gaat het?" Maar ondertussen kwamen gedachten in hem op. Wat had hij gedaan, een andere clan kat geholpen twee zelfs. Die niet van zijn clan waren, en hij op verboden teritorium. Hij keek ze aan, zonder angst. Nu moest hij wachten wat ze gingen doen.

(P.s zoals je gevraagt had Winterpaw)

fighthard schreef:: (mijn naam zal veranderen in Fightpaw)

Hij liep stil door zijn teritorium. Hij kon het niet geloven zijn mentor had hem eens vrij geheven. Voor hem was dat echt een wonder. De laaste dagen waren zwaar geweest. Trainen trainen en trainen, dat had hij gedaan. Dat was alles Trainen, eten en slapen. Dan weer opnieuw. Vandaag had hij al veel gedaan. Maar nu wou hij iets doen dat eigenlijk niet mocht. Hij zou eens een kijkje nemen in een ander teritorium. Dat was alles dat hij nog eens wilde doen. Nu was alleen nog zijn keuze welk. Niet moeilijk Windclan. Daar wilde hij altijd al eens naar toe gaan. Nu dat hij aleen en even vrij was. Kon hij dat nu wel doen. Het eenigste probleem was, wat als hij gesnapt werd. Daar had hij dan wel al een smoesje voor. De weg daar naar toe was niet zo lang. Eerst ging hij naar vierboom. Toen rook hij of er katten waren. Maar de geur was oud, dat dacht hij toch. Toen ging hij snel door, de wind blies zijn kant op. Dus hij had geluk. Hij kwam aan bij een rivier. Daar dronk hij wat uit; Tot dat hij iets rook. Hij ging naar de geur toe. Maar al snel zag hij een witte poes lopen. Ze was prachtig. Ze ging over een boom stronk. Hij keek toe, ze glibde. Toen hoorde hij haar schreewen. "Help!" Gelukig was er al een andere kat ook gekomen. Die had haar gered. Hij verstopte zich in de bosjes. Weer keek hij toe naar het gebeuren. Hij zach dat de andere kat het moeilijk kreeg. Fightpaw kon er niets aan doen, hij moest helpen. Hij schoot de bosjes uit en rende naar hun toe. Snel pakte hij de witte poes ook vast en hielp de andere. samen trokken ze De witte poes weer op de stronk. Hij hijgde "gaat het?" Maar ondertussen kwamen gedachten in hem op. Wat had hij gedaan, een andere clan kat geholpen twee zelfs. Die niet van zijn clan waren, en hij op verboden teritorium. Hij keek ze aan, zonder angst. Nu moest hij wachten wat ze gingen doen.

(P.s zoals je gevraagt had Winterpaw)

Fighthard, je mag niet een territorium binnendringen zonder toestemming van de clanleader! Heb je toestemming via de PB gekregen, dan mag dit en dan moet je dit boven aan je post zetten. Ik sluit dit topic totdat dit in orde is gemaakt.

Mvg,

Honeyfeather

-LOCKED-

Heropend wegens toestemming van Hollystar

"Bedankt!" Zei Winterpaw heigend van haar 'avontuur'. Ze had haar ogen nog half dicht geknepen. Even dacht ze dat ze flauw zal vallen. Maar gelukkig was dat niet zo. Ze was nog steeds erg schuw. Maar ze rook iets vreemds. Ze rook.. SKYCLAN! Ze kon niet geloven dat de kater die haar gered had van de Skyclan was. Met tranen in haar ogen en een paniekerige stem sprak ze tegen de kater."Jij bedrieger! eerst red je me en dan vermoord je me vast later! Waarom heb JIJ mij gered. Sunpaw kon het best in haar eentje aan!" Ze gaf de kater en krab op zijn wang en rende snikkend weg het woud weer in. Ze wou nu echt even helemaal alleen zijn. Ze stopte bij een plasje en keek opnieuw in haar spiegelbeeld. over haar wang, wit als sneeuw, rolde een traan. Ze wist zich nu echt geen raad meer. De kater had haar leven gered. Ze wou hem graag bedanken maar.. Ze kon het gewoon niet! Ze was hem echt dankbaar maar als ze hem zou bedanken zou ze niet meer loyaal zijn aan de clan! En dan zou Hollystar haar misschien wel verbannen! Bij die gedachte moest ze nog harder huilen. Ze liep verder naar een meertje. Daar ving ze drie vissen. één voor haar zelf en twee voor haar clan. Haar vis at ze zelf op. Toen haar maagje gevuld was voelde zich al een stuk beter. Ze hoopte dat ze ooit nog een kans kreeg om de kater te bedanken. Al was het maar even. één minuut zou voor haar al voldoende zijn. Maar misschien had ze haar kans al verpest. Ze keek naar haar witte poot. Daar zat een druppel bloed op. Vast van de kater die ze had gekrapt. O,nee Zei ze in haar zelf. Wat moest ze nu doen?\

[only Fightpaw now]

Gelukig was het gelukt om de poes in veiligheid te brengen. "Bedankt!" Zei ze. Maar toen ze naar hem keek veranderde haar houding. Dat was ook te verwachten. Hij had hier maar niet moeten komen. "Jij bedrieger! eerst red je me en dan vermoord je me vast later! Waarom heb JIJ mij gered. Sunpaw kon het best in haar eentje aan!" Zei ze boos, en angstig ook een beetje. Hij zou nooit een andere kat doden zonder dat het echt nodig was. Maar dat ze boos was was normaal. Hij verwachte alleen niet dat ze hem ging krabben. Maar dat deed ze toch, één krab tegen zijn wang. Toen liep de witte poes weg. Hij voelde hoe het bloed van zijn wang liep. Nu was hij alleen met de andere poes. "Veraad me niet, ik kwam alleen eens kijken. Niets anders, sunpaw." Zei hij vast. Het was trouwens ook de eenige waarheid. "Ik ga nu en kom niet meer terug." Zei hij toen. Snel liep hij weg. Opweg naar het donderpad want dast moest hij over om naar zijn clan te gaan. Tevens was het ook de weg die de witte poes had genomen. Toen ze weg was gelopen. het duurde even voor hij een witte vlek zag. Het was de poes die hij samen met de andere windclan leerling had geret. Hij moest daar voorbij. Er was geen mogelijk heid om een omeweg te nemen. Hij verzamelde zijn moet en ging dus vooruit. Hij stapte de plek op waar ze ook zat. Hij zij niets en paseerde haar gewoon. Toen hij bijna de openplek overwas hoorde hij haar iets zeggen. Meteen draaide hij zich om. Hij keek met zijn blauwe ogen in de haare.

Niet veel later ontmoette de blauwe blik van Winterpaw de heldere blik van de kater. Ze liep langzaam naar hem toe en ging bij hem zitten. Ze krulde haar staart om die van de kater. Toen legde ze haar sneeuw witte poot op de licht grijze van hem. Toen raakte ze met haar neus de zijne aan en zei:"Al sinds iik je zag. Voelde ik iets voor je. Maar... Het is niet goed. Dit mag gewoon niet." Ze gaf een lik over de neus van de kater. Ze zat er echt verschrikkelijk mee dat ze degene op wie ze verliefd was niet mocht zien. Ze hyaalde haar sneeuwitte pootje van de zijne af, Krulde haar staart los, En liep weg. Ze liep met slome verdrietige passen weg. Toen viel ze weer in de rivier. Ze vocht ok boven water te blijven en snakte naar adem. Ze naderde een waterval! Nog steeds vocht ze voor haar leven en greep een tak die uitstak Met haar bekje trok ze zichzelf omhoog. Toen ze er bijna was brak de tak af. Ze viel. Naar beneden. De vreselijke dodelijke diepte in. heet laatste wat je hoorde was: AAARRGGHH! Ze was nu in de Starclan. Ze zag haar vader en rende naar hem toe.
Ze schrok wakker van een nachtmerrie die op het eind leuk werd. Ze keek in de plas en zag dat er bloedvlekken op haar spierwitte vacht zaten. Ze schrok eerst.Maar ze kalmeerde al snel. Ze zag ook bloedvlekken op de grond. Ze was in haar slaap over een scherpe tak in een doornstruik gerold. Haar hartje klopte snel want ze was nog niet gekalmeerd van haar nachtmerrie.

De witte poes mompelde iets, hij kon het niet verstaan.. Ze was duidelijk in slaap gevallen. Moest hij haar waker maken of niet. Hij besloot even te blijven staan. "Al sinds iik je zag. Voelde ik iets voor je. Maar... Het is niet goed. Dit mag gewoon niet." Zei ze weer. "Die is duidelijk aan het droomen over iemand. Dacht hij in zich zelf. Het was eigenlijk een beetje grapig. Misschien moest hij nu maar eens gaan. Hij draaide zich om en zette één stop. Toen hoorde hij "AAARRGGHH!" het was de poes. Die weer in haar droom praate. Hij keek even naar haar. Hij zach hoe ze haar blauwe ogen open deed en ze schrok. Zijn wonde begon te steken. Maar toch ging hij niet verder. Hij draaide zich stil om. Toen hij zeker was dat ze bekomen was zei hij. "Gaat het wel met je????" Misschien was dit een heele dome zet. Hij moest naar huis. Hij keek nu in haar blauwe ogen. Dit was zeker, net had hij het vast gedroomt. De wind kwam op, daar was hij een beetje bang voor. Want dit zou zijn geur mee drijven. "Het spijt me, ik ga al." Zei hij toen ze geen antwoord gaf. maar hij kon zich niet bewegen. Hij stand vast gespijkert, hij was precies een antwoord. "Help, sterenclan." Zei hij in zich zelf. Hij wist echt niet wat er gebeurde. Nu was het stil, het deurde eeuwig. Zo leek het. Tot dat de mond van de witte poes. Maar toch kon hij zich niet bewegen. Dit was de eerste keer dat hij dit had. Alles in zijn lichaam schreeuwde om weg te rennen. Maar In zijn gevoel moest hij blijven. Dat deed zijn lichaam nu toch ook. Maar hij was er niet blij mee.

Vanuit de nursery keken twee heldere blauwe ogen die erg ontdeugend stonden. Hij had zin om weer eens buiten het kamp te komen, maar Windflame was er niet om hem te begeleiden. Scarkit sprong naar buiten en rekte zich uit. Hij was oud genoeg om leerling te worden, maar Hollystar zou binnen kort wel een namen ceremonie houden? Stiekem sloop het katertje tussen de katten door in de richting van het kamp ingang en hij trippelde snel naar buiten nog voor iemand hem zou zien! Met snelle pootstappen zetten Scarkit een snelle spurt in en was binnen de korste keren op de Hoge vlaktes en zag in de verte een aantal katten zitten. Snel dook hij ineen en keek uit over de stekelige struiken. Met zijn oren plat op zijn kop sloop Het jonge katertje dichterbij tot hij vlak achter Windflame stond. Zijn staart zwiepte heen en weer net als zijn achterwerk. Met een grote sprong landen hij bovenop de wit/grijzige kater met zijn klauwen ver uit gezet. Stevig hielt hij zich vast en blies nijdig naar de vreemde kater. Hij had hem niet gezien nog had hij gehoord wat er eerder gezegd was. Zijn staart bleef boos heen en weer zwiepen met zijn klauwen diep in de huid van de vreemd ruikende kater. 'Wie is dit Windflame?' vroeg Scarkit met scherpe stem en hij sprong van de kater af waarna hij naast Windflame landen en haar even trots aankeek, voor hij zijn blik weer op de vreemdeling gleed.

Onderwerp: Re: So alone.. (Fightpaw!) za 23 jul 2011 - 9:11

(Scarkit het was niet de bedoeling dat je hier zomaar gaat posten ten eerste was het alleen voor Fightpaw. Ten tweede is Windflame al uit het topic)

Winterpaw schrok wakker en zag dat de Skyclan Apprentice er nog steeds was. Zelikte alle bloedvlekken van zich af. Toen liep het spierwitte poesje naar de Skyclan Apprentice. Ze boog toen haar hoofd en zei: "Het spijt me dat ik zo tegen je deed. Ik je niet bedanken waar iemand anders van mijn clan bijzat. Anders zou die het misschien verraden." Toen keek ze weer met haar Heldere blauwe ogen in de ijzig blauwe van die van hem. Ze wou nu weggaan want het mocht gewoon niet. Ze mochten elkaar niet zien. Winterpaw draaide haar langzaam om en liep terug naar het kamp. Maar toen ze drie staaartlengtes van de kater vandaan was lukte het haar niet om verder te lopen. Ze werd tegengehouden. Het leek wel een soort krachtveld. Ze begon te trillen en te beven. Ze kon niet meer terug naar het kamp! Wat nu! Misschien kon ze wel nooit meer terug! Toen begon ze te huilen. Nu had ze geen ouders meer en ze kon niet terug naar het kamp! Wat nu!

sorry voor de korte post maar was echt insp loos man!

"Het spijt me dat ik zo tegen je deed. Ik je niet bedanken waar iemand anders van mijn clan bijzat. Anders zou die het misschien verraden." Zei de witte poes. Die hem een mooie wonde had gegeven. Hij Knikte langzaam. Zij draaide zich om. Om weg te gaan. Maar na een paar staart lengtes bleef ze staan. Net als hij kon ze precies niet meer bewegen. "Het heeft niet. Ik begrijp het ook wel." Zei hij toen maar. Nu voelde hij hoe zijn lichaam los kwam. hij kon zich langzaam weer bewegen. 'Ik had hier ook nooit moeten komen.' mompelde hij. Dat was ook maar al te waar. Een zucht van verlichting kwam uit zijn mond. "Dankje sterren clan ik begreip het nu, denk ik." Het kon ook zijn dat hij het helemaal mis had. Hij draaide zich om en liep verder naar het donderpad. Hoopelijk kwam hij nu niemand meer tegen. Langzaam versnelde hij ook. Nu was hij weer alleen. Maar toch dacht hij bekeken te worden. Ook kwam langzaam de geur van het donder pat dichter bij. Je hoorde ook het geraas van de monsters. Weer moest hij daar over. Iets wat hij niet zo graag deed. Het was dan ook zo gevaarlijk. Vooral omdat de monsters nooit stopten. Dat had zijn moeder hem toch vertelt. Wat hij had gezien, kon Fightpaw daar uit op maken. Dat het waar was wat zijn moeder had vertelt. Hij hoorde een takje kraken en versnelde weer wat. Maar de geur van het donderpad, zou zijn geur wel maskeren. Toch was hij niet gerust. Hij kon ook de witte poes niet uit zijn hoofd krijgen.

(Sorry ook, maar internet vaalt nu echt heel vaal.)

"Het geeft niet. Ik begrijp het ook wel." Zei de kater die haar gered had. De kater liep toen weg naar het Donderpad. Winterpaw kon de kater maar niet uit haar kop krijgen. Steeds als je bij hem was kreeg ze een warm gevoel van binnen. Ze voelde zich dan veilig. Toen ze zag dat de kater vertrok voelde ze lichte paniek in haar komen. Ze begon te trillen en te beven. Toen sloeg de vonk over en ze kon zichzelf niet meer onder controle krijgen. Haar lichaam bestuurde haar nu. Haar lichaam dwong haar om achter de kater aan te gaan. Ze wou stoppen maar het lukte niet. Ze ging voor de kater staan zodat hij niet meer verder kon lopen. Toen zei ze stotterend:"Umm.. Ik..Ik!" Toen raakte ze haar met haar neus die van de kater aan. En niet vriendschappelijk maar echt romantish. Een hele lange tijd bleef ze zo staan. Toen ging haar stem over in een zacht gefluister."Ik hou van je." Bij die woorden schrok ze. Wat had ze nou gedaan! Toen rende ze weg en wou in het ravijn springen. Toen ze aan de rand stond sprong ze. Toen werd ze door iemand in haar nek gepakt. Langzaam draaide ze haar hoofd om om te kijken wie het was.

Opeens zag hij de witte poes voor zich staan. Nu kon hij niet meer verder. Wat wou de poes nu. Eigenlijk vond hij het niet erg. Hij vond haar best wel leuk. Maar ja hij moest ook maar weer eens terug naar zijn clan. De witte poes opende haar mond. "Umm.. Ik..Ik!" Stoterde ze er uit. Toen raakte ze zijn neus aan, met die van haar. Hij wou terug trekken, maar dat lukte hem gewoon niet zo. Toen fluisterde ze:"Ik hou van je." Zijn ogen vlogen open van verbazing. Had ze dat nu echt gezecht. Maar dat kon niet waar zijn. Ze kenden elkaar pas van vandaag. Zij rende weg, en hij wou het negeren maar dat kon hij gewoon niet. Dus weer rende hij terug. Achter de witte poes. Hij zag haar bij een ravein. Ze wou duidelijk springen. Snel schoot hij door de bosjes. Net op tijd pakte hij haar weer bij het nek vel. Snel sleurde hij haar over de rand. En ging voor haar staan. Net op de rand van het ravein. "Ben je helamaal gek geworden. Dit is de tweede keer vandaag dat ik je red." Zei hij tegen haar. "Probeer nog één keer zelfmoord te plegen, en ik sleur je personlijk naar je kamp terug." Hij stapte voor bij haar en ging terug op weg naar het donderpad. "Ga terug naar je clan, en rust wat." Zei hij over zijn schouder. Toen ging hij weer verder op weg. Maar nu bleef hij rennen tot aan het donderpad. Toen hij er bijna was ging hij even zitten. Hij heigde, en was ook een beetje moe geworden. Waarom moest hij hier ook ooit gekomn zijn. Dat was hij nu haast al weer vergeten. Hij wou het eens zien. Wel hij had meer dan genoeg gezien. Weer het beeld van die blauwe ogen en de laaste zin dat ze had gezecht:"Ik hou van je." Dat kon ze toch niet menen.

Winterpaw werd bij haar nek gepakt en de rand opgetrokken."Ben je helamaal gek geworden. Dit is de tweede keer vandaag dat ik je red. "Probeer nog één keer zelfmoord te plegen, en ik sleur je personlijk naar je kamp terug." Zei de kater tegen haar. Winterpaw keek hem boos aan een gromde:"Ik bepaal zelf wat ik met mijn eigen leven doe!" Winterpaw liep weg. Toen ze langs de kater liep gaf ze hem nog en duw. Toen liep ze weg. Eenmaal onderweg kreeg ze tranen in haar ogen. Ze ging zitten op een richel bij een kleine waterval. Ze zuchtte en keek omhoog naar de Starclan."O Starclan." Zei ze met een huilerige stem."Ik ben in de war. Hebben jullie hem gestuurd? Ik had nooit mogen zeggen dat ik van hem hield. De clan maakt me nu af en ik durf niet meer terug naar het kamp!" Toen ze aan de laatste woorden van haar vader en moeder: "Doe wat juist is. Volg je hart dan vind je de ware. En je vind je ware zelf." Bij die gedachtes begon ze te snikken. Ze dacht dat ze pootstappen hoorde. Maar dat verbeelde ze zich vast.

De poes was eerst weg gegaan en had hem een duw gegeven. Nu was hij weer bijna bij het donderpad. Maar iets hield hem weer tegen. Wat als die poes weer zelfmoord proberde te plegen. Wat als ze dat al had gedaan. Wat als ze door nu ergens lag. Was het dan zijn schuld of niet. Weer kwam het in zijn gedachten dat hij hier nooit had moeten komen. Maar dan nog, dan was de witte poes misschien al lang dood geweest. Was dit een plan van de sterrenclan. Droomde hij dit allemaal. Had de witte poes al die dingen echt gezecht. Hij kon gewoon niet weg gaan zonder dat hij wist dat ze veilig was. Waarom.... Dat wist hij niet. Hij was misschien veel te goed voor deze wereld. Zijn zin kwam weer in hem op. "Fightpaw is mijn naam. en vechten is mijn faam." Hij had dat bedacht toen hij zijn naam kreeg. Op de cerimonie, met zijn mentor Larkpelt. Het was een hele goede mentor. Zeker voor hem, dat zei iedereen. Iedereen vond hem zelfs al een speciale. Hij draaide zich om en ging terug naar de plaats waar de witte poes was weg gelopen. Van daar volgde hij haar geur spoor zo goed als hij het al kon. Na een tijdje zag hij haar al zitten. Langzaam kwam hij uit de struiken gekropen. "Je hebt gelijk." Zei hij. "Mijn naam is fightpaw en de jouwe." Vroeg hij toen. Misschien konden ze opnieuw beginnen. Maar daarna moest hij terug naar zijn clan. Hij had het al zo vaak uitgesteld. Straks werd hij echt nog betrapt.

Winterpaw keek naar de ondergaande zon. Toen hoorde ze geritsel in de struiken. ze draaide zich met een ruk om. Toen ze de kop van de kater die haar gerd had zag ging ze zitten een boog haar kop."Oww, Jij bent het." Zei ze verdrietig. "Je hebt gelijk." Winterpaw wist dat het had over wat zij zei bij het ravijn. Winterpaw knikte somber."Mijn naam is Fightpaw en de jouwe?" Vroeg Fightpaw. De spierwitte poes antwoorde:"Mijn naam is Winterpaw." Ze ging naast de kater zitten. Ze keek met haar ijsblauwe ogen, In de diep blauwe van hem. Ze zuchte en zei:"Sorry, Sorry voor alles wat er vandaag is gebeurt. Ik bwn erg in de war de laatste tijd. Mijn ouders zijn pas gestorven en ik mis ze vreselijk. En toen ik bij jou was, Leek ik al mijn zorgen even te vergeten." Ze zuchtte opnieuw en sprak daarna verder."Het is misschien beter als we vandaag niet in ons kamp slapen. Ze zouden de geuren te snel ruiken. Ze krulde zich op en zei met een trillerige stem die bijna in huilen uitbarsten kon:"Weltrusten." Toen ging ze slapen. Ze lag te rillen van de kou en hoopte dat iets haar zou kunnen opwarmen.

Toen de poes hem zach was ze niet echt intousiast. "Oww, Jij bent het." Zei ze wat somber. Toen hij zijn naam zei was het al wat beter. Dat vond hij toch wel. "Mijn naam is Winterpaw." Toen ging ze naast hem zitten. Nu keken ze alkaar weer recht aan. Met hun blauwe ogen. "Dat is een mooie naam WINTERPAW." Zei hij toen. Maar zij zelf haf er geen antwoord op. Ze begon te spreken. "Sorry, Sorry voor alles wat er vandaag is gebeurt. Ik bwn erg in de war de laatste tijd. Mijn ouders zijn pas gestorven en ik mis ze vreselijk. En toen ik bij jou was, Leek ik al mijn zorgen even te vergeten." Even zuchte winterpaw. Hij zelf zuchte ook licht. Hij vond het niet zo erg, alleen wat raar. Maar voor hij wat kon zeggen, sprak zij verder. "Het is misschien beter als we vandaag niet in ons kamp slapen. Ze zouden de geuren te snel ruiken." Daar had ze wel een punt. Ze rolde zich op. "Weltrusten." Hoorde Fightpaw haar zeggen. Dat kon ze nu toch niet menen. Hier gaan slapen zo open en blood. Zo koud en gevaarlijk. Hij keek eens naar de bomen die er stonden. Want hier stonden er niet veel. Hij zach een boom met een redelijk groot bladerdek. Daar moest het toch warmer zijn en ook droger. Ook zou niemand hun daar zien. Hij nam de poes voor zichtig op zijn rug. "Maak je maar geen zorgen. Ik probeer je alleen te helpen." Hij liep rustig naar de boom en klom er in. Ergens waar precies een holetje van bladeren was leit hij winterpaw van zijn rug glijden. Het was hier warm en je kon de grond niet zien. Dus katten of andere dieren zouden jou hier boven ook niet zien van beneden. de wind kwam er ook niet door of misschien moeilijk. Maar het zou geen geuren mee drijven. Daar was hij al heel blij mee. Hij keek Weer in haar ogen, natuurlijk was ze door de beweegingen waker geworden.

Onderwerp: Re: So alone.. (Fightpaw!)