Wolken kijken (:

Rainbelly was er even tussenuit geknepen. Even weg van het kamp. Weg van de drukte.
Ze zou heus wel gaan jagen, maar eerst wilde ze even gaan genieten van de mooie Hoge Vlaktes.
Die waren bijzonder mooi in Nieuwblad.
Rainbelly rende een steile vlakte op. Ondertussen genoot ze van alle verse grasgeuren.
Rainbelly had nooit gedacht dat gras zo lekker kon ruiken. Toen ze eindelijk boven was, keek ze neer over een mooie Hoge Vlakte met gras en af en toe lavendelplantjes. Rainbelly stormde naar beneden en liet zich vallen in het gras. Ze rolde door de lavendelplantjes. Toen ze een beetje uitgerold was bleef ze nog maar even liggen. Ze staarde naar de blauwe leegte boven zich. Geen wolkje aan de lucht. Of toch?....
Een heel klein wit wolkje durfde zich te vertonen. Rainbelly keek heel goed naar het wolkje. Ze grinnikte. Het wolkje leek op een konijn.

Een moment van ontspanning. Een rustgevend moment. De achtergrondgeluiden begonnen langzaam terug harder te worden en de wazigheid en donkerheid verdween langzaam voor Appletree's ogen. Haar ogen openden zich langzaam. Alsof ze een nieuwe wereld tegemoet kwamen. Haar spieren strekten zich langzaam en storend, protesterend. Als het aan haar poten had gelegen, mocht ze hier gerust langer blijven liggen. Maar Appletree wist zelf wel dat dat niet kon. Haar ogen gingen even dicht, om zich vervolgens te openen en een eind te maken aan haar gebrek aan slaap. Ze was 's nachts wakker geworden, van iets wits. Toen ze op had gekeken, had het maanlicht in haar ogen gekeken en Appletree was als gehypnotiseerd een beetje dichterbij de uitgang gaan liggen. Ze had een uurtje gekeken naar de maan, had de sterren geteld, waarmee ze steeds weer opnieuw mee moest beginnen en was uiteindelijk in slaap gevallen. Blijkbaar moest iedereen een beetje over haar heen stappen. Appletree stond op, verontschuldigde zich mompelend en rekte zich uit. Ze kwam de Den uit en voelde meteen de zon op haar pels. Voordat ze het kon tegenhouden, kwam er een hoop gesnor uit haar mond. Ze sloot haar ogen even genietend. Oh, wat hield ze hiervan! Appletree ging het kamp uit en haar poten reageerden nu pas hoe ze echt wou. Rennend ging ze over het zachte gras. Die kietelde nu niet meer, maar leek een beetje te snijden. Ondanks dat, genoot Appletree met volle teugen van de zon, die er precies voor had gekozen om een soort ochtendritueel voor haar achter te laten. Appletree glimlachte. Nu ze eenmaal die gedachte had, bleef ze het nog lang houden ook. Ze opende haar mond. Naast de geur van ontelbare prooi, kwam er ook een zoete geur binnen. Een poes. Ze opende haar mond een beetje verder en rook dat het Rainbelly was. Was die niet mentor van iemand geworden? Appletree probeerde het zich te herinneren. Ze rende richting de geur van Rainbelly. Niet veel later kwam ze de poes tegen. De poes lag in het gras. Appletree richtte haar blik naar boven, om vervolgens grappige vormen van wolken te zien. Ze bleef even dromend staan, keerde weer naar de realiteit en liep richting Rainbelly. Ze ging liggen en keek de poes glimlachend aan. ''Hallo, Rainbelly!'' begroette ze vrolijk, terwijl zij zich op haar rug wierp, kijkend naar de wolken.

Rainbelly was bijna helemaal weggedroomd, toen ze ineens een kat rook. Ze hief vlug haar kop omhoog en ze rook de geur van Appletree gemengd met de geuren van lavendel, gras en prooi. ''Hallo, Rainbelly!'' begroette de kat haar vrolijk. "Hoi Appletree," murmelde Rainbelly nog een beetje versuft. Appletree liet zich naast Rainbelly in het gras vallen. "Mooie dag vandaag, vind je niet?" vroeg Rainbelly terwijl ze weer ontspannen ging liggen. "Zie je dat wolkje daar? Als je je kop een beetje draait, dan is het net een konijn!" Bij het woord 'konijn' bedacht ze zich weer dat ze eigenlijk op jacht was, maar die gedachte werd snel weggespoeld door alle zoete geuren. "Ben je ook op jacht?" vroeg Rainbelly terwijl ze zich omdraaide naar Appletree. Rainbelly kauwde op wat gras. Er zat nog wat dauw op. Ze genoot van de warme zon op haar flank en sloot haar ogen even zodat ze alle geuren goed in zich op kon nemen. Ze rook lavendel, gras, Appletree, prooi en een hele vreemde geur.... Ze kon die geur niet goed thuisbrengen.

De stilte kwam weer als een soort overheersing terug toen Appletree haar zegje had gedaan. Appletree genoot met gesloten ogen van de stilte, klaar om de zon op haar pels te voelen en de wind te voelen, die zachtjes in haar vacht streek, om het zachtste stukje pels de vleien. Daardoor was de drang om haar ogen te sluiten veel groter dan als er een harde wind was. Appletree vond dat een zachte wind je zowaar streelde en een harde wind gaf alleen maar nijdige, felle stoten af. Daarbij scheen het zonnetje, wat ook heerlijk was. Er was vandaag geen greintje duisternis te bekennen, de bomen waaiden rustig mee met de wind, alsof ze een soort slaap hielden en er binnenin hun een liedje afspeelde, waarmee ze zachtjes mee bewogen. Als je van de natuur hield, zoals Appletree, dan dacht je veel over die dingen na en voelde je het kleinste stukje element van de natuur. Appletree vond regen ook wel leuk. De druppels die dan als koude ijzerstralen tegen je pels kwamen, waren koud en nat, maar gaven wel een sterk gevoel alsof de wereld helemaal droevig was, behalve de katten die van regen hielden. Appletree's blik gleed naar de zon, die haar meteen verblindde voor een moment. Appletree liet haar kopje zakken, om te kijken naar Rainbelly, die iets teruggezegd had. Appletree knikte vriendelijk naar de poes, alhoewel zij haar zegje natuurlijk al gedaan had. Appletree stak haar pootjes in de lucht, iets wat ze vaker deed als ze iets heel erg fijn vond. Alleen Swiftstorm was het gewend, omdat ze met hem ooit is op jacht was gegaan. Appletree voelde een raar gevoel diep in haar buikholte, alsof iets op en neer aan het gaan was. Elke keer als het omhoog ging, voelde ze ook een soort scherpe spanning door haar heengaan. Appletree was hier even door verwonderd, maar besloot het te laten zoals het was. Appletree keek opzij naar Rainbelly, die een vraag stelde. ''Ja, de zon schijnt heerlijk,'' gaf Appletree toe met een knikje. Het was inderdaad heerlijk weer. De zon leek een heerlijke, slome druk op de twee katten te hebben, waardoor het idee om te gaan jagen ver uit hun hoofd bleef. Tenminste, bij Appletree was die werking toch zo en ze hoefde maar opzij te kijken of ze wist dit bij Rainbelly ook zeker. De poes leek zelfs nog vermoeid, ook op deze dag. Op dit uur. Appletree was anders gewend. Die was 's morgens energie, stilte en concentratie gewend. Wat anderen daarvan vonden, maakte haar niets uit. Ze vond de natuur gewoon mooi en vond het jammer als andere katten daarmee moesten lachen, want grappig klonk het totaal niet. Oh nee, het was gewoon veel van de natuur houden. Appletree's gedachten werden onderbroken door nog een vraag van Rainbelly, maar Appletree wachtte te lang en kreeg nog een vraag, waardoor haar kopje automatisch schuin ging. ''Ik ben ook op jacht ja,'' zei Appletree, omdat de ene vraag was begonnen met een vraag, maar over was gegaan naar een verwijzing. Appletree keek naar het wolkje die Rainbelly bedoelde en hield haar kopje schuin. Het wolkje leek inderdaad zo een beetje op een konijntje en Appletree knikte, maar naar niemand in het bijzonder. ''Maar hier liggen vind ik ook fijn, hoor,'' gaf Appletree aan, terwijl ze naar het wolkje bleef kijken. Trouwens, over wolken gesproken, bijna geen enkel wolkje buiten deze was te vinden in de lucht, zag Appletree. Dat maakte haar blij. Geen regen op komst, wat aan de andere kant ook weer redelijk jammer was. In poelen springen was namelijk ook wel leuk, ook al dachten veel katten daar anders over. Appletree sloot haar ogen nog is, om de natuur diep van binnen goed te kunnen voelen en goed te kunnen beleven.

- School! -

Rainbelly luisterde aandachtig naar wat Appletree allemaal antwoordde op haar vragen en snorde. Ze wist dat Appletree dol was op de natuur en daar had Rainbelly groot respect voor. Ze bewonderde Appletree daar zelfs om. Rainbelly liet haar kop langzaam in het gras zakken en rolde een paar keer om. Alle aroma's van de heide drongen haar neus binnen en dwongen haar te ontspannen. Rainbelly was best wel een dromer. Een utopist, beter gezegd. Ze streefde allerlei onmogelijke dromen na. Vrede voor alle clans, zoveel prooi dat iedereen zijn buik vol kon eten, en nog meer. Maar niemand durfde ze daarover te vertellen. Ze zullen me vast gek vinden, dacht Rainbelly. Ze stond op en ging naast Appletree zitten. Kijkend naar de Hoge Vlakte, waar de wind het gras zachtjes heen een weer woei. Er hoefde niks gezegd te worden. Alleen de stilte maakte het zo mooi als het was. Toen Rainbelly naar de lucht keek was het wolkje zo goed als verdwenen. Nu was het plaatje al helemaal compleet. 'Prachtig,' dacht ze hardop. Haar ogen gleden langzaam over ieder detail van het landschap. Ze wist dat als zij het al zo prachtig vond, Appletree het wel tien keer prachtiger vond. Rainbelly snorde bij die gedachte en ademde diep in. Niks zou deze dag kunnen verpesten.

Rainbelly genoot van de stilte. Ze had nooit gedacht dat ook maar iets het kon verpesten. Mis. Die mooie stilte, in een klap viel al dat prachtige uiteen. Het klonk als donder, maar toch veel zwaarder en het geluid veranderde steeds van richting. Rainbelly's ogen schoten open en verwilderd sprong ze met uitgestoken nagels naar achteren. Ze zag nog net iets in de verte verdwijnen. Het was een enorme zwarte vogel met (volgens Rainbelly) bevroren vleugels. Hoe kan hij zo vliegen, vroeg Rainbelly zich af. Rainbelly zonk even weg totdat Appletree haar uit haar gedachten wakker maakte. 'Wat een kabaal maakte dat ding hè?' Rainbelly keek Appletree aan. 'Ja, vreselijk! Dat is de raarste vogel die ik ooit heb gezien.' Ineens bedacht Rainbelly zich dat het misschien helemaal geen vogel was. Wat dan wel? Ze merkte dat haar poten eigenlijk best pijn deden. Ze kwam lelijk neer met haar nagels diep in de grond geboord. Rainbelly probeerde er maar niet op te letten. Het "ding" had een raar spoor achtergelaten. Hoe kan dat spoor zo blijven zweven? Rainbelly vond het raar dat het niet naar beneden was gevallen. Ze volgde het spoor van boven haar hoofd helemaal tot de horizon. Daar zag ze alleen iets raars. Het leken wel tweebenen.... Nee, het waren ook tweebenen! En ze kwamen steeds dichterbij. 'Tweebenen,' siste Rainbelly. 'Ze komen steeds dichterbij, misschien moeten we dit aan de clan melden!' Ze bedacht zich ineens dat de tweebenen ook ieder moment weg konden gaan, dus bleef ze toch nog maar even wachten. 'Wat denk jij, Appletree?'

Appletree keek naar Rainbelly knikte even en luisterde en rook het ook. "We gaan voordat ze ons een kittypet willen maken."Appletree luisterd naar de geluiden en blies vals "Ik haat Twolegs". Ze stapt langzaam achteruit boos omdat ze de natuur hebben verstoord en keek boos naar boven "Kom je nou Rainbelly?" Ze kijkt nog naar boven en rent dan opeens weg naar de camp. Appletree stopt zodra ze niks meer hoort en wacht op Rainbelly. Ze ruikt in de lucht en ruikt die Twolegs nog ze gromt nog steeds en ademt hard. Appletree hoort iets ritselen en zet dan een hogerug en staart op en blaast vals ze kijkt naar waar het geluid vandaan kwam en ziet Rainbelly dan.

'We gaan voordat ze van ons een kittypet willen maken,' siste Appletree. Rainbelly hoorde het maar half. Haar aandacht was vol op de tweebenen gericht. Wat doen ze hier? Gedachten spookten door Rainbelly's hoofd. Stel nou dat ze het kamp bereikten! Maar voordat dat gebeurde zouden ze eerst moeten kijken of de tweebenen wel echt naar het kamp gingen. 'Kom je nou Rainbelly?' klonk het achter haar. 'Wacht Appletree, we moeten uitzoeken wat de tweebenen komen doen. En we moeten zeker zijn dat ze deze kant opkomen. We willen volgens mij geen vals alarm slaan in het kamp,' fluisterde Rainbelly naar achteren. Ze tijgerde door de struiken wat naar voren zodat ze het beter kon zien. De tweebenen waren misschien 15 vossenlengtes verder. Rainbelly volgde ze met haar blik, toen ze ineens iets anders rook. Iets wat ze die dag nog niet eerder had geroken. Hond. Met een schok keek ze naar achter. Ze zag Appletree een hoge rug opzetten en in de struiken ritselde iets. Vol afschuw keek Rainbelly naar de hond die de struiken uitsprong recht op haar af. Rainbelly kon nog maar net ontwijken. 'Appletree, kijk uit!' gilde ze. De hond hapte met zijn sterke kaken richting Rainbelly's staart. Rainbelly kon hem net niet ontwijken en krijste het uit. Ze gaf de hond een flinke kras van zijn oog tot zijn neus met haar klauw. De hond jankte, maar trok zich nog lang niet terug. Was er maar iemand hier die het kamp kon waarschuwen! Ik en Appletree kunnen niet weg want dan zal de hond recht naar het kamp gaan. En we moeten zo goed mogelijk samenwerken om hem weg te jagen, dacht Rainbelly en ze zond een spoedgebed naar de SterrenClan. 'Appletree, we moeten samenwerken!' schreeuwde ze richting Appletree. Zal dit ons lukken?

Appletree kijkt bang gromt vals naar die hond. "Rainbelly tegelijk aanvallen jij in zijn ogen ik grijp zijn buik" Appletree springt naar voren en krauwt zijn buik open en bijt erin. De hond laat Rainbelly los maar grijpt dan haar. "Rainbelly als je hier blijft pakken die Twolegs je."Appletree wilt niet allen zijn maar wilt ook niet dat Rainbelly doodt gaat. ze probeert het beest van zich af te slaan wat uiteindelijk lukt maar ze bloedt hevig de hond had haar Poot gebeten. Appletree is moe maar ze probeert te staan en slaagt erin met veel pijn en moeite maar ze zet een stap en kijkt naar Rainbelly. "Rainbelly kan je alstublieft helpen ik kan zowat geen stap zetten en ik wil hier weg haal of hulp of help me alstublieft". Appletree heeft tranen in haar ogen van de pijn het bloeden wordt al minder.

'Rainbelly tegelijk aanvallen jij in zijn ogen ik grijp zijn buik,' riep Appletree. Rainbelly knikte kort dat ze het had begrepen. Toen Appletree naar de zijkant van de hond sprong, haalde Rainbelly uit met haar klauw. De hond jankte het uit. Zijn ogen bloedden, en omdat hij niks kon zien hapte hij wanhopig om zich heen in de hoop iemand te raken. 'Rainbelly als je hier blijft pakken die twolegs je!' Rainbelly verstopte zich snel in een struik en draaide zich om naar Appletree. 'Ja, maar als we weggaan zal de hond ons volgen! Hij is dan wel blind, hij kan vast nog wel heel goed ruiken.' Ze had het nog maar net gezegd of de hond draaide zich al in hun richting en begon boos te blaffen. Hij hapte naar Appletree, en het was raak! De hond had in Appletree's poot gebeten. Rainbelly spuugde woedend naar de hond en haalde uit met haar poot. De zette haar nagels in zijn oor en scheurde het aan flarden. De hond rende jankend weg. Waarschijnlijk terug naar zijn tweebenen, bedacht Rainbelly. 'Rainbelly kan je alstublieft helpen ik kan zowat geen stap zetten en ik wil hier weg haal of hulp of help me alstublieft,' klonk het vanuit de struiken. Rainbelly trippelde er snel naartoe en steunde Appletree. 'Appletree, blijf even hier liggen dan haal ik wat spinrag om het bloeden te stoppen.' Rainbelly snelde langs elke struik om te kijken of er een spinnenweb in zat. Toen ze er een had gevonden rende ze snel terug naar Appletree en wikkelde het voorzichtig om haar poot. 'We moeten snel weg hier, die hond zal waarschijnlijk terug komen met tweebenen. We moeten het kamp waarschuwen!' zei Rainbelly tegen Appletree. Na een tijdje rust vond Rainbelly dat het al tijd was om te gaan. Ze moesten zo snel mogelijk naar het kamp gaan of de dichtstbijzijnde patrouille waarschuwen! 'Lukt het al om een beetje te lopen?' vroeg ze.

Appletree heeft tranen in haar ogen maar staat op en zet een stap. Ze kijkt Rainbelly aan "Het gaat net denk ik." Appletree ruikt in de lucht en ruikt de tweebenen geur verweg. Ze zucht blij en loopt weer een paar stappen. "Rainbelly bedankt dat je me hielp anders was ik hondenvoer". Bij het idee trilt Appletree even en kijkt naar de lucht die een paar druppels laat vallen. "Het regent zo verfrissend afentoe". Ze zucht diep in en loopt naast Rainbelly terug. Ze geeft Rainbelly even een likt als een bedankje over haar rug even snel. Ze denkt aan Swifstorm haar ouwe partner en zucht even. Ze luisterd naar het gejerp van de vogels die nu beschutting zoeken tegen de regen. Appletree schude haar vacht even uit en valt dan om vergetend over haar poot. Ze trekt een pijnlijk gezicht even maar staat op. Appletree zucht blij als ze de kamp ingang ziet. "Bedankt Rainbelly voor mijn leven redden". Ze kijkt vriendlijk. Ik hoop dat we vrienden worden. Denkt Appletree. Ze gaat even naar de medicijn kat.

'Het gaat net denk ik,' antwoordde Appletree op Rainbelly's vraag. Toen Appletree opstond en probeerde te lopen, steunde Rainbelly haar door zich tegen haar flank te drukken. 'Rainbelly bedankt dat je me hielp anders was ik hondenvoer,' zei Appletree. Ze rilde even. Rainbelly dacht weer even terug aan het gevecht met de hond. Hoe wild het beest was, hoe hard ze voor hun leven hadden gevochten en aan de flarden vacht en plassen bloed die nu op die plek lagen. De beschermende takken van de struiken waren afgebroken. Zelfs een kitten kon zien dat er hevig gevochten was. Rainbelly werd onderbroken uit haar gedachten door een regendruppel die op haar neus viel. Dat is gek, vanochtend was het nog kurkdroog. 'Het regent zo verfrissend af en toe,' zei Appletree terwijl ze met Rainbelly aan haar zij stevig doorhinkte. Toen ze het kamp hadden bereikt gaf Appletree Rainbelly een lik. Rainbelly snorde even en knipperde vriendschappelijk met haar ogen. 'Bedankt Rainbelly voor mijn leven redden,' miauwde Appletree vriendelijk. Rainbelly gaf Appletree een lik over haar oor. 'Je moet nu snel de medicijnkat zien, mijn wonden zijn niet zo erg diep, ik red me wel, maar jij moet nu snel gaan met je poot.' Rainbelly steunde Appletree tot aan de ingang van het hol van de medicijnkat. 'Ik hoop dat alles goed komt,' miauwde Rainbelly Appletree na.

Appletree komt de volgende dag naar buiten en kijkt rond ze zoekt iemand. "Rainbelly?" Zegt Appletree als ze Rainbelly ziet "Heey zijn je wonden al dicht?' Vraagt ze aan haar. "Mijn poot is gebroken maar het geneest snel zegt de medicijn kat."Ze kijkt naar die rare spul om haar pootje heen "Maar ja ik kan nog lopen gelukkig." Ze kijkt down "Maar ik mag niks niet jagen of naar de vogels luisteren die zingen."Appletree gaat zitten en likt haar staart even.


inspiloos xd

'Rainbelly?' Ineens werd Rainbelly wakker uit haar gedachten. Iemand riep haar naam maar ze wist niet precies wie. Rainbelly probeerde op te staan maar ze zag alles wazig voor een poos. Haar hoofd bonkte vanbinnen. Alsof ze net een enorme klap had gekregen. Alle achtergrondgeluiden, de tsjirpende vogels, de wind die door de takken woei, de katten die samen tongden, vervaagden even. 'Heey zijn je wonden al dicht?' hoorde ze de stem vaag zeggen. Het enige wat ze nu nog hoorde was het steeds sneller kloppen van haar hart. Toen ze weer bij zinnen kwam, zag ze dat Appletree voor haar stond. 'Mijn poot is gebroken maar het geneest snel zegt de medicijnkat.' In Rainbelly's gedachten kwamen alle beelden van het gevecht van gisteren weer terug. Het bloed, de pijn, de angst, de hond. 'Maar ja ik kan nog lopen gelukkig,' ging Appletree verder. 'Dat is mooi,' antwoordde Rainbelly en ze gaf Appletree een lik over haar schouder. Ineens veranderde Appletree's gezicht. Ze keek bedroefd. 'Maar ik mag niks niet jagen of naar de vogels luisteren die zingen.' Ze klonk verdrietig. Rainbelly kreeg medelijden met haar vriendin. 'Ik zal zo vaak mogelijk met je mee het kamp uitgaan, dan zorg ik wel voor je.' Rainbelly snorde en keek het kamp rond. Het was rustig. Hier en daar zaten een paar katten samen te tongen. Een vogeltje schuilde voor de regen in de beschermende takken van een klein boompje. Ineens knorde iets in Rainbelly's maag; Ze had honger. 'Hé ik ga even naar de hoop verse prooi, mijn maag rammelt. Wil jij ook wat?' vroeg Rainbelly aan Appletree. Ze stond op om naar de hoop te lopen. De verse doordringende geuren kwamen haar neus al binnen. Halverwege de open plek van het kamp voelde Rainbelly iets. Een steek in haar zij! Het deed zoveel pijn dat ze bijna niet meer kon ademen, alsof er een enorme kat boven op haar was gaan zitten. Ze liet zich vallen op de grond en snakte naar adem. Misschien waren die wonden dieper dan ik dacht! Toen het weer wit voor haar ogen begon te worden raakte Rainbelly in paniek. Nee! Ik ben nog niet klaar voor de StarClan! Ze probeerde om hulp te roepen, maar alles wat eruit kwam was een schriele piep. De geluiden vervaagden ook. Ze hoorde de regen niet meer tikken. Uiteindelijk werd alles wit voor haar. Dat wit veranderde in zwart. Rainbelly was flauwgevallen.

Appletree Glimlacht als ze Rainbelly ziet en likt haar vriendinn terug. "Graag dat je mee gaat anders is het saai hier in het kamp ik moet wel wat doen." Appletree luisterd om zich heen naar de vogels tot Rainbelly vraagt of ze iets van de prooihoop wilt. Appletree zei "Graag Rainbelly". En ze gaat zitten. Ze is wel iemand die ik kan vertrouwen. Appletree ziet hoe Rainbelly naar het hoop loopt en ziet dat Rainbelly neer valt. "RAINBELLY." Ze rent naar Rainbelly toe likt haar schouder. Appletree roept de medicijn kat en gaat naast Rainbelly liggen likt haar zachtjes op haar schouder. Appletree kijkt naar Rainbelly's wonden die erg diep zijn. Ze ziet de medicijn kat al aankomen. "Gelukkig zij was ook gewond gisteren maar zei dat het niet zo erg was en nu is ze flauwgevallen!" Appletree kijkt verdrietig en ze gaat recht overeind zitten en ziet wat de medicijn kat doet. Een paar momenten daarna kwam Rainbelly bij. "Rainbelly je bent weer bij zinnen. Gaat het wel met je." Appletree kijkt diep in haar ogen. "De medicijn kat is net klaar met een soort spul erop te smeren, Ik ben blij dat je niet bij de starclan voegde." Appletree pakt een prooi en geeft die aan Rainbelly "Je zei dat je honger had."

'Rainbelly je bent weer bij zinnen. Gaat het wel met je?' Rainbelly hoorde een vaag geruis en kon nog net verstaan wat Appletree zei. Haar zicht werd steeds scherper en ze hoorde weer van alles. Alle katten keken geschokt vanaf hun plaats naar wat er aan de hand was. Ineens kreeg ze erg last van hoofdpijn. Toen Rainbelly viel, smakte haar hoofd tegen de grond. 'De medicijn kat is net klaar met een soort spul erop te smeren. Ik ben blij dat je niet bij de starclan voegde!' zei Appletree vriendelijk. Rainbelly probeerde te snorren, maar er kwam alleen een raspend geluid uit haar keel. Alsof ze een haarbal uit wilde spugen. Ze stond langzaam op. 'Je zei dat je honger had,' miauwde Appletree en schoof een prooi voor Rainbelly's poten. 'Dank je,' snorde Rainbelly, maar ze wist niet of ze wel een hap door haar keel kon krijgen. Toch bukte Rainbelly en nam een hap. Ze kon maar beter wel wat eten, misschien hielp het wel. Toen ze het beestje op had keek ze naar Appletree. Rainbelly's blik ging naar beneden, naar Appletree's klauw. 'Hoe voelt je poot?' Rainbelly begroef het karkas van haar prooi en dankte StarClan voor het lekker maal. Ineens kwam er een donkere gedachte binnen bij Rainbelly. Die hond hoorde duidelijk bij de tweebenen die we hadden gezien. Wat als hij terugkomt? Of nog erger.... Wat als hij de tweebenen meeneemt! Bij de gedachte alleen al rezen Rainbelly's haren overeind van woede en angst. 'Appletree,' begon ze. 'Denk jij dat die hond nog terugkomt?' Als het zo zou zijn, dan loopt de hele clan in gevaar! Wat kunnen we doen? Misschien moeten we andere katten van de clan inlichten. Als het waar is, en de hond komt ook echt terug, moet de clan misschien naar een andere plek voor een tijdje! Stel dat de tweebenen ook nog komen, dan moeten we zeker weg. 'We moeten misschien zo even terug om te gaan controleren of ze echt weg zijn, die tweebenen.' Rainbelly krabde aan haar oor. 'Maar het zou handig zijn als er nog iemand was die misschien met ons meekon,' vervolgde Rainbelly. 'Een krijger.'

Appletree kijkt naar Rainbelly. "Ik weet het eerlijk gezegt niet wat we kunnen doen, Ik ben nog in het genezing." Ik voel me echt allen ik wou dat ik een leuke kater had om mee alles te doen. Appletree denkt na en zegt dan. "We moeten onze leider inlichten want als we dat niet doen wordt die misschien boos op ons." Appletree denkt nog aan die kater van haar dromen. Ze droomt elke avond over een kater maar die kent ze niet. "Rainbelly ik voel me best allen."Geeft ze toe eindelijk. "Voel jij je af en toe niet allen?" Appletree gaat liggen omdat haar poot pijn doet. Appletree luisterd naar Rainbelly en naar de vogels die tjerpen, De andere clan katten die praten, Het ge miauw van de kittens en de wind die raasd over hun kamp heen. Appletree kijkt rond en likt even haar poot zachtjes. "Rainbelly wat kunnen we doen?"

'Rainbelly ik voel me best alleen,' miauwde Appletree zachtjes. 'Voel jij je af en toe niet alleen?' Rainbelly had die vraag niet verwacht. Ze was erg druk met plannen te bedenken voor als er echt iets ergs zou gebeuren, maar ze werd wakker uit haar gedachten en staarde Appletree aan met een lege blik. 'Altijd.' Rainbelly liet haar kop zakken. Ze had nog nooit iemand gehad. Iemand die haar liefhad. Maar daar kon ze nu niet zielig over gaan doen. De clan had hun nodig. 'Rainbelly wat kunnen we doen?' vroeg Appletree. Eerlijk gezegd had Rainbelly ook echt geen idee wat ze konden doen. Het enige wat Rainbelly binnen schoot was terug gaan om te controleren of alles goed ging. 'Appletree,' zei ze. 'We moeten teruggaan om te kijken of alles nog goed gaat. En of die hond misschien niet terugkomt.' Rainbelly stond op en trippelde richting de ingang van het kamp. De sprong erdoorheen en wachtte aan de andere kant op Appletree.

Appletree kijkt Rainbelly aan en kijkt dan naar de grond nadat ze zei "Altijd." Appletree kijkt naar de grond nadenkend en kijkt op als Rainbelly praat. "We moeten teruggaan om te kijken of alles nog goed gaat. En of die hond misschien niet terugkomt." Appletree kijkt op en loopt waggelend achter haar aan. Appletree probeert een sprintje te trekken wat aardig lukt. Zodra ze buiten het kamp is hoort ze de wind dat zacht door de bladderen gaat de vogels die tjerpen. Appletree glimlacht en loopt naast Rainbelly.