So alone.. (Fightpaw!)

Winterpaw lag te dromen dat ze een wolkje was een weg zweefde. Tot dat een stem haar wakker maakte. "Maak je maar geen zorgen. Ik probeer je alleen te helpen." Langzaam deed ze haar blauwe oogjes open en voelde dat ze op iemands rug werd genomen. Toen ze keek zag ze Fightpaw. Ze werd neergelegd in een holletje van bladeren. Ze glimlachte en stond op."Ga jij daar maar liggen. Jij verdient het beste plekje." Ze wachtte tot Fightpaw ging liggen en keek toen door de bladeren heen naar de Zilverpels. Ze dacht aan haar ouders en toen aan Fightpaw. Zou de Starclan het zo hebben gewild? Ze schudde haar kop en al haar gedachtes verdwenen. Ze keek naar de slapende Fightpaw. Nu wist ze het zeker. Ze was verliefd. Ze wou het niet maar kon de gevoelens die ze voor hem voelde maar niet tegenhouden of stoppen. Ze baalde er verschrikkelijk van dat hij bij de Skyclan zat. Wat nou als er een gevacht kwam? Dan moest ze haar Fightpaw doden van Hollystar. Ze was moe en besloot te gaan slapen. Ze ging liggen op de tak maar gleed eraf. Ze klom stil omhoog. Toen ging ze lekker dicht tegen Fightpaw aanliggen. In de hoop dat hij een teken gaf dat te merken.

Winterpaw stond op en zei: ."Ga jij daar maar liggen. Jij verdient het beste plekje." Hij boog zijn kop en ging dan maar liggen. Maar hij sloot zijn ogen niet helemaal. Hij bleef even kijken naar winterpaw. Ze keek naar de zilverpels, zou ze ook familie daaar hebben. Ja ze had iets gezecht over haar ouders. Dat vond hij maar spijtig. Fightpaw bidde naar de sterren clan voor hun. Misschien was het raar te doen. Maar winterpaw was ook maar een kat. Net zoals de rest, iedereen was eigenlijk het zelfde. Maar dan op een andere manier. Het klonk raar in zijn gedachten. Langzaam sloot hij zijn ogen. Hij hoorde dat winterpaw ergens anders ging liggen. Maar dat duurde niet lang. Want na een paar minuten voelde hij haar warme pels tegen de zijne. Hij spinde zacht. Maar net zo dat winter het nog kon hooren. Toch voelde het ergens niet goed. Want ze waren van een andere clan. Dus eigenlijk moesten ze elkaar de ogen uit krabben. Maar zo had de sterrenclan het duidelijk niet geplent. Trouwens hij had nog steeds zijn open kaak. Morgen zou hij toch terug gaan naar zijn clan. Weg van hier en van winter. Hij zou haar eeerlijk gezecht wel missen. Maar zo was het leven nu een maal. Hij deed zijn blauwe ogen dicht en ging slapen. Fightpaw droomde elke nacht wel wat. Deze keer droomde hij over winterpaw. Maar toen hij wakker werd van het licht stond hij stil op en klom zacht de boom uit. Snel liep hij naar het donderpad. éénmaal daar aangekomen aan de rand daar van hoorde hij weer een stem. terweil de monsters voor bij raasden.

[mooi geschreven deze post van je winter. xD]

Winterpaw geeuwde en werd wakker."Goeiemorgen Fightpaw" Zei ze tegen de lapjes kater. Maar toen ze keek was hij weg! O,nee dacht ze. Wat nu! Het donderpad, Dat was het eerste waar ze aan dacht. Ze rende naar Het donderpad. Daar zag ze haar Fightpaw staan die net wilde gaan oversteken. Geschrokken versnelde ze haar pas. Ze kwam aan bij Fightpaw en zei bezorgt: "Je gaat toch niet weg? De Starclan wilt dat we bij elkaar zijn!"Ze snikte even en verborg haar witte verdrieteige snoet in de warme zachte pels van Fightpaw. Als hij bij haar weg zou gaan, Zou ze niet meer willlen leven. Ze zou in een ravijn springen of van de waterval af. Ze zou nooit meer op de wereld willen komen en ze wou dat ze er nooit was geweest.

"Je gaat toch niet weg? De Starclan wilt dat we bij elkaar zijn!" Hij voelde een sneut in zijn pels kruipen. Het was winterpaw, ze wilde duidelijk niet dat hij weg ging. Maar fightpaw moest eens dringend terug naar zijn clan en winterpaw naar de hare. Misschien wou de sterrenclan dat of misschien ook niet. Het kon ook allemaal een test zijn. Maar zo dacht hij er niet over. Waarom dat wist hij niet. Hij vond winter echt een tofe lieve poes. Hij voelde wel wat voor haar. Maar of het liefde was wist hij niet. "Winterpaw, ik moet terug naar mijn clan en jij naar de jouwe." Dat zei hij niet op een speciale toon. "We zien elkaar heus nog wel eens. Op een grote verhadering. Of we kunnen eens afspreken. Maar niemand mag hier van weten oke." nHij keek haar even aan. "Maar we zullen elkaar toch voor even niet meer kunnen zien. Als je ergens een PLASJE ondiep water zien moet je daar in rollen. Het is misschien niet zo fijn. Maar zo was je mijn geur een beetje af." Zijn blauwe blik gleed naar het donderpad. "Ook de geur van het donderpad zal je daar mee afwassen." Hij wou terug naar zijn clan. Maar fightpaw vond het erg haar hier zo achter te laten. Misschien voelde hij toch wat meer dan gewoon een vriendin. Haar woorden spookten nog steeds door zijn hoofd. Maar dat was al snel weg toen weer een monster voor bij raasde. "Je bent echt een supper vriendin." hij haf haar een kopje en ging weer naar de rand. Maar hij moest nog iets zeggen tegen haar. "Ik kan misschien binnen drie dagen nog eens komen." Hij haf haar nog een knip oog. Toen er geen monsters meer te zien waren stak hij snel over.

[Geen zelf moord plegen. Ik denk wel dat je nu even terug gaat naar je clan en doet wat hij zecht. Dan kunnen we eens schrijven dat we terug in onze clans zijn. en dan kunnen we elkaar zogezecht drie dagen later nog eens zien." Wink

]

Winterpaw, ik moet terug naar mijn clan en jij naar de jouwe. We zien elkaar heus nog wel eens. Op een grote verhadering. Of we kunnen eens afspreken. Maar niemand mag hier van weten oke." Miauwde Fightpaw. Winterpaw zuchtte en knikte nog met tranen in haar blauwe oogjes. "Maar we zullen elkaar toch voor even niet meer kunnen zien. Als je ergens een PLASJE ondiep water zien moet je daar in rollen. Het is misschien niet zo fijn. Maar zo was je mijn geur een beetje af. Winterpaw knikte opnieuw en ging tegen hem aan zitten. Samen keken ze over het donderpad uit. Winterpaw kneep even haar oogjes half dicht. Ze zag iets vreemds. Ze huppelde even weg en zag een draadje onder de struikjes vandaan komen. Ze sprinte erachter aan. "Hebbes!" Miauwde ze. Ze lag op haar rug en had het bolletje wol op haar buikje. Ze gooide het omhoog en ving het weer op. Toen verschenen er twee schimmen boven haar. De schimmen mompelde iets en één grinnikite gemeen. Winterpaw keek omhoog en het laatste wat ze zag was een grote hand die haar in haar nek pakte. Ze spartelde enorm. "Help!" Ze werd in een bak met tralies gestopt. Tweebenen! De tweebenen liepen met haar naar het donderpad. Ze bonden de kooi vast op het dat van een monster dat stilstond. "Fightpaw!" Was het laatste wat je hoorde voordat het monster wegreed. Wat nu?

[aarrgghh Het einde is ect droog xD]

"Winterpaw, ik moet terug naar mijn clan en jij naar de jouwe." Dat zei hij niet op een speciale toon. "We zien elkaar heus nog wel eens. Op een grote verhadering. Of we kunnen eens afspreken. Maar niemand mag hier van weten oke." nHij keek haar even aan. "Maar we zullen elkaar toch voor even niet meer kunnen zien. Als je ergens een PLASJE ondiep water zien moet je daar in rollen. Het is misschien niet zo fijn. Maar zo was je mijn geur een beetje af." Zijn blauwe blik gleed naar het donderpad. "Ook de geur van het donderpad zal je daar mee afwassen. "Je bent echt een supper vriendin." hij haf haar een kopje en ging weer naar de rand. Maar hij moest nog iets zeggen tegen haar. "Ik kan misschien binnen drie dagen nog eens komen." Hij haf haar nog een knip oog. Toen er geen monsters meer te zien waren stak hij snel over. Hij zag winterpaw ook weg gaan. Nu was hij tenminste weer thuis en hij zou zijn teritorium niet snel weer verlaten. Daar was hij nu al zeker van. Maar wat hij wel vreemd vond. Was dat er een monster stil stond. Natuurlijk kon hij het niet laten om te gaan kijken. Er mas iets mis mee. Hij hoorde tweebenen komen. En verstopte zich. Onder ht monster. De twee tweebenen hadden iets vast. Maar wat Wist hij niet. Toen ze het monster in stapten. Ging hij er van onder door. "Fightpaw!" Hoorde hij uit de doos komen. Was dat Winterpaw? Het monster starte. Maar wat moest hij doen. Snel klom hij. Ja echt ook al wilde hij het niet. Het monster op. Bij de doos. Het moster begon te razen en hij verloor bijna zijn grip. Maar toch lukte het hemm. Het touw door te krijgen. Zodat de doos viel. Alleen hij zat vast aan het touw en viel mee met de doos. Een paar gebroken botten konden er ook nog wel bij. Hoe vaak moest hij die poes nu nog redden. Hij stond wankelend op en keek naar de open doos. Waar hij in twee blauwe ogen keek. Gelukkig was de doos aan de rand gevallen. Waar er geen monsters kwamen.

Onderwerp: Re: So alone.. (Fightpaw!)