Reliving memories

Onderwerp: Reliving memories za 5 mei 2018 - 21:16

Het deed pijn. Alles om zich heen stak hem als een klauw recht in zijn hart. Zijn fragiele ziel was alleen nog maar meer gebroken toen ze terug waren gekomen bij de plek waarvan hij nooit had gedacht dat hij zoveel pijn van zou krijgen; ThunderClan territorium. Hij weet nog hoe het was om trillend het territorium terug in te lopen, waarbij alle herinneringen terug kwamen alsof hij ze beleefde, daar. Het moment dat hij de rivier zag, waar hij Snowdrop uit had gered van de dood, de plek waar hij was aangevallen door een hond en Snowdrop hem naar het kamp had gesleept, de plek waar ze hem probeerde te sussen, de plek waar hij haar probeerde te sussen, de plek waar hij haar een verhaal had vertelt dat nergens op sloeg… alles kwam terug. En het deed pijn. En niet alleen maar haar herinneringen kwamen terug. De hond die zijn poot had gegrepen, de hond die naar het kamp had geleid en het eindigde in Bluestar’s dood… De gesprekken die hij had gehad met Littlewish over zijn schuld… Hij nam een diepe ademteug en schudde zijn kopje zachtjes. Hij wilde deze herinneringen weg hebben, maar iedere keer dat hij ergens naar keek kon hij het niet uit zijn hoofd krijgen. Hoe Snowdrop door het kamp trad. Hoe Snowdrop sterk bleef tegen Claw toen ze ThunderClan hadden overgenomen, toen ze nog niet samen waren. Ze was zo prachtig, ze was zo sterk. Hij sloot zijn ogen kalm en liet zijn kop op de grond vallen. Het leek net alsof hij van de zon genoot op zijn langharige vacht, maar alles was behalve dat. Hij probeerde te vergeten. Hij wilde het vergeten. Maar hij wilde haar ook niet vergeten. Hij probeerde regelmatig naar zijn kittens te gaan, maar hij kon ook niet te vaak gaan. Kijk naar alle katten om hem heen waarmee hij om ging. Wat is daarmee gebeurt? Het was niet goed geëindigd. Zolang hij zijn kop zo nu en dan liet zien, moest alles goed komen, toch?

+ Eerste post voor Snowkit

Onderwerp: Re: Reliving memories zo 6 mei 2018 - 21:43

ღBehind every good kid, is a great dad.ღ

Snowkit had besloten de nacht niet dooe te brengen in de Nursery. Ze kon de meeste katten niet zien naderen en miste de warme, veilige vacht van haar vader. Nee; de kattin die voor haar en haar broers zorgde was misschien aardig maar dat betekende niet dat ze zich er geheel bij op haar gemak voelde. Waar was haar vader wanneer ze hem nodig had? Met de terugkomst van de Clan in het gebied; een onbekend gebied voor haar, was er veel veranderd. Een paar blauwe oogjes hadden alles nieuwsgierig in zich opgenomen, maar ze had haar vader angstvallend in het kielzog gehouden. Snowkit hield van hem en zijn zachte warme vacht en hoewel ze nooit echt lange gesprekken hielden; keek ze altijd uit naar zijn bezoek. Nu wist ze dat de meeste katten langzamerhand hun nesten op zouden zoeken en moest Jaytail in de buurt zijn toch? Haar oortjes bewoog ze ongemakkelijk waarna ze de Nursery uit glipte en zocht naar de bekende gestreepte lange vacht in het kamp. Haar vader was stiller en had zich meer terug getrokken dan normaal. Snowkit trippelde dus ook zo stil mogelijk; wat dus totaal niet stil was, op hem af waarna ze zich tegen zijn flank aan drukte. "Pap?" Piepte ze haar bijna favoriete woord. Waarna ze met haar poot tegen zijn schouder tikte.

Onderwerp: Re: Reliving memories zo 6 mei 2018 - 22:43

De stilte van de nacht was alles behalve fijn. Ondanks alles was stilte iets wat hij verachtte. Het liet hem nadenken. Zijn gedachtes werden te luid in de nacht en dat deed alleen maar meer pijn dan dat hij had gedacht. Voorheen, in de cave of tijdens de reis was er altijd wel iets te horen. Het was nu nog niet helemaal nacht, meerdere warriors zochten inmiddels hun nesten op na een lange dag van werk, maar hij had zich nooit helemaal thuis gevoeld in de den tussen iedereen. Misschien was het pure sentiment, het feit dat hij zich dichterbij haar voelde als hij buiten sliep. Dat hij omhoog kon kijken en gewoon wist dat ze daarboven was. Want niemand kon hem vertellen dat Snowdrop naar de Dark Forest zou gaan. StarClan was de enige plek waar ze hoorde, waar ze ooit zou horen. Als er iemand een goed hart had in deze Clan, dan was zij het wel geweest. Zo zachtaardig en zorgzaam dat ze was. Pootstapjes die veel te licht waren voor een apprentice of een warrior trok zijn aandacht. Hij nam een ademteug, waardoor hij de geur van zijn kitten rook, Snowkit. Hij slikte even en bleef stil liggen, haar misschien iets gunnende wat ze in haar kopje had. Hij voelde het kleine lichaampje tegen zijn flank, waardoor hij zachtjes begon te glimlachje. ”Pap?” piepte de kleine kitten om vervolgens met haar kleine pootje tegen zijn schouder aan tikte, waardoor hij zijn ogen langzaam opende en naar haar keek met een zacht glimlachje. ”Hey daar,” sprak hij met een zachte stem tegen de kleine kitten. Soms kon hij het niet over zijn lippen krijgen, hij wist niet wat er in zijn hoofd om was gegaan om haar Snowkit te noemen. Sommige dagen deed het pijn, om dat te horen of te zeggen. Andere dagen waren beter, dat hij de naam over zijn lippen te krijgen zonder teveel pijn. Hij kwam iets overeind liggen en draaide zijn kopje naar haar toe, om een liefkozende lik over haar kopje te geven als begroeting. Hij wist zeker dat hij er voor hun kittens wilde zijn. Wat hij niet had kunnen zijn voor zijn vorige nestje, zou hij er nu wel voor zijn. ”Gaat alles goed met je?” vervolgde hij met een ietwat bezorgde stem, hij hoopte niet dat de reden dat ze naar hem toe was gekomen, was omdat er iets mis was met haar. Maar aan de andere kant, dan had de pleegmoeder daar wel iets van gezegd.

Onderwerp: Re: Reliving memories do 10 mei 2018 - 16:56

ღTo her the name of father was the namw od love...ღ

Snowkit was onbewust net zoals haar vader niet geheel een die de nacht bewonderde. Het zou niet lang meer duren voordat de Zilverpels aan de hemel verscheen en de sterren zouden schitteren. De bruine kitten, met haar prachtige aftekeningen en helderblauwe ogen wist niet wanneer haar vader haar opmerkte. Enkel dat hij het deed, want toen ze haar lichaam kort maar stevig tegen hem aan drukte, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. "Hey daar," groette de tabby nadat hij zijn ogen had geopend door haar speelse begroeting. Zijn zachte stem zorgde ervoor dat de kitten iets ontspande en een zacht gesnor uit haar borstkas oprees. De kater kwam iets overeind waardoor ze zich beter in zijn buikvacht kon verstoppen, terwijl een liefkozende lik over haar kopje, haar op deed kijken. "Gaat alles goed met je?" Klonk er bezorgd waardoor de kitten haar best deed zo rustig mogelijk te blijven. Haar vader had wel voldoende aan zijn hoofd, ze wist dat hij veel van haar moeder had gehouden. Immers heette ze niet zonder reden Snowkit. "Mis je," Verklaarde de kitten haar late bezoek. Ze misde de veilige warmte en rust die zijn aanwezigheid haar bood. "De Nursery is eng," Piepte de kitten terwijl ze haar kopje verborg in zijn vacht zodat ze hem niet aan hoefde te kijken.

Onderwerp: Re: Reliving memories do 10 mei 2018 - 18:54

De bruine kitten spinde zachtjes toen hij haar begroette, wat als muziek in zijn oren klonk. Het feit dat zijn kitten voor hem spon en zich wat meer op haar gemak voelde bij hem was een grote overwinning voor hem. Toen hij iets overeind kwam, verstopte de bruine kitten zich wat meer in zijn langharige tabby vacht, nog redelijk donzig door zijn wintervacht, al merkte hij wel dat hij langzaam begon te ruien en dat zijn zomervacht al snel weer zou doorkomen. Dan moest hij weer oppassen dat hij niet allemaal klitten zou krijgen omdat hij zo in de rui was, dat was altijd een leuk deel van zijn langharige vacht… not. Door de liefkozende blik keek ze naar hem op met die prachtige blauwe ogen van haar. Hij vroeg bezorgd aan haar of alles goed met haar was, dat was zijn eerste prioriteit. Zijn kittens zouden nu, voor altijd, zijn eerste prioriteit zijn. Niet de Clan, niet zichzelf, zijn kittens. En hij was niet bang om iedereen die daar een probleem mee had een klap te verkopen. ”Mis je,” klonk er van de bruine kitten af, waardoor zijn hart toch wel een beetje smolt. Dit, echt gewoon dit, zorgde ervoor dat hij door kon gaan. Dat hij niet compleet afbrokkelde. Het feit dat zijn kittens hem zouden missen als hij er niet was, zorgde ervoor dat hij op de been bleef. Ondanks de slechtere dagen die hij soms had. ”De Nursery is eng,” piepte de kitten terwijl ze haar kopje verborg in zijn langharige vacht, waardoor hij zachtjes glimlachte en zijn pluizige staart vrijwel beveiligend voor zijn buik legde, voor haar. ”Oh, meisje toch…” murmelde hij zachtjes, waarna hij zachtjes zijn kopje tegen de kleine kitten duwde, zo zacht zodat hij zeker wist dat ze niet zo omvallen, maar wel zodat ze wel echt voelde dat zijn kopje tegen haar aanduwde. ”Waarom is het eng?” vroeg hij zachtjes aan de jonge kitten, hij wilde haar de wereld geven. Alles wat ze wilde, zolang ze zich maar op haar gemak voelde. Want niks was erger als de kitten die zich niet op haar gemak voelde. Het was natuurlijk een hele reis voor hen, het heen en weer gesjouw, de cave en weer terug naar het territorium waar ze nog nooit waren geweest maar vele katten hadden bestempeld als ‘thuis’.

Onderwerp: Re: Reliving memories