Walking on Sunshine

Onderwerp: Walking on Sunshine di 8 mei 2018 - 13:29

Aaaah. Heerlijk! Het weer was goed. De ziekte was foetsie. En het beste: ze waren weer thuis! Hier waren zo veel herinneringen. Leuke en minder leuke. Zijn moeder was hier vermoord door Claw. Maar dat kon hij zich niet echt goed herinneren. Hij was dan ook heel klein geweest. Maar Firedance had het nog goed in haar geheugen. Dat was duidelijk geworden in het gevecht tegen de Bloodclan bij fourtrees. Hij kon nog steeds nauwelijks geloven dat zijn zusje en nestgenootje bij de Bloodclan was aangesloten. Wat is dat nou voor logica? Iemand volgen die jouw moeder heeft vermoord. Maar dit was ook de plek waar hij uren met Snowdance gekletst had. En waar hij samen met Eveningglow getraint en gespeeld had. En nu kon de volgende generatie hier ook van genieten. Want, holyStarclan, de lente hing in de lucht met al die kittens.

Thornflame + OPEN

Onderwerp: Re: Walking on Sunshine di 8 mei 2018 - 20:31

Thornflame ademde de vertrouwde lucht van zijn territory diep in en blies het daarna weer uit. Hij kon niet geloven dat ze terug waren. Hij kon niet geloven dat híj hier terug was, levend en wel. Hij had gedacht dat zijn periode in het woud zijn einde zou zijn, zeker na die aanval van Claw en het feit dat heel zijn karakter omgeslagen was, maar hier was hij weer. Hij kon niet zeggen dat hij even vrolijk als vroeger was, maar zijn negatieve gedachten en zijn agressieve houding waren grotendeels vergeten. Hij had dit aan de kant gezet toen bleek dat ze samen moesten reizen en ze er opeens op aangewezen werden dat ze voor elkaar moesten zorgen of dat het anders slecht af zou lopen. Hij had katten zien sterven door de gruwelijke, mysterieuze ziekte die zich snel onder hun had verspreid. Hij begon zich uiteindelijk te beseffen dat de enige die iets kon veranderen aan zijn verslechterende situatie hijzelf was. En hij was veranderd. Maar hij was ook ouder geworden. Ouder en wijzer, zoals ze dat zeiden. Thornflame had het idee dat hij één van de rustigste katten was gebleven toen alles opeens mis was gegaan. Sure, de aanblik van Claw had hem wel even doen verstijven, maar hij was niet weggerend en hij had zijn plicht gedaan. Hij kon zeggen dat hij trots was, zeker als hij bekeek hoe hij ervoor had gestaan vlak nadat Claw weg was gegaan uit hun territory en hij nog maar een jonge, onervaren warrior was geweest, net zijn apprenticenaam achter zich latende. Zijn ogen keken op een zachte manier rond en vingen de blik van Glazeheart, een jonge warrior. Zijn staartpunt zwiepte geamuseerd heen en weer toen hij de enthousiaste blik van de tom zag. “Het voelt goed om weer thuis te zijn, hè?” vroeg hij aan Glazeheart. “Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik me voor de laatste keer weer zo sereen heb gevoeld in mijn thuisgebied."

OOC: Glazeheart is awesome af hahaha