Nachtvlinders [Fawnheart]

(Nachtvlinders! Omdat het nacht is, en ze gaan praten als omfg social butterflies! Get it?
Oh, wat ben ik diepzinnig. 8) )

Larkpelt kwam het kamp binnen gelopen en droeg zijn prooi naar de stapel. Het was een woelmuis die zich niet op tijd onder de kater vandaan had kunnen wurmen. Hij had het arme beest verstikt in zijn haren. Daar had hij er veel van. Larkpelt liet de woelmuis vangen en keek omhoog naar de sterren. Hij dankte het beest voor zijn leven, en beloofde dat het de volgende dag gebruikt zou worden om de clan te voeden en hen sterker te maken. Daarna keek hij het kamp rond. Hier en daar zag hij een paar ogen oplichten, maar voor de rest was het kamp aardig verlaten. De meeste katten waren waarschijnlijk al in de holen, en misschien al naar dromenland. Zelf besloot hij ook maar naar het krijgershol te gaan.

Toen hij daar aankwam lagen alle katten op hun eigen nest en was het muisstil. Larkpelt bleef even met zwaaiende staart in de opening staan. Hij had verwacht dat het kalm zou zijn, maar niet dat iedereen al zou slapen! Geërgerd baande de SkyClanner zich een weg naar zijn eigen slaapplek. Die zat in het midden van het hol. Hij was een sociale kerel, dus lag hij ’s avonds graag omringd door de rest, zodat hij het gevoel had dat hij op elke conversatie kon inpikken. Jammer genoeg zou daar die nacht niets van komen.

En dat terwijl hij het goed kon gebruiken.

Larkpelt zat nog steeds met wat er eerder die dag gebeurd was, en toen hij zich op zijn nest opkrulde en de wereld om hem heen verstilde moest hij er meteen weer aan denken. Aan Fawnhearts trieste gele ogen. Hij had gehoopt dat ze al naar het kamp teruggekeerd zou zijn voor hij in het hol kwam. Dan had hij zichzelf ervan kunnen verzekeren dat ze oké was. De kater draaide zijn kop om te kijken of hij haar soms zag liggen, maar vond haar niet. Hij had dan ook nooit gelet op waar ze sliep. Vreemd, dat ze ongeveer dezelfde leeftijd hadden en dat ze zich al die tijd net zo goed een geest had kunnen zijn in zijn leven.

De grote kat wou net zijn ogen sluiten en proberen net als de rest in te dommelen toen hij beweging zag bij de ingang van het hol. Het was een beetje moeilijk om van donker naar licht te kijken en goed te kunnen zien, maar na wat geknipper en gestaar herkende hij het strepenpatroon waarover hij die middag complimenten had gemaakt. “Fawnheart!”, miauwde hij. Toen bloosde hij een beetje, omdat hij bang was dat hij de andere katten gestoord had bij hun slaap. Hij krabbelde rechtop, vergat zich uit te rekken, en liep tussen de andere nesten door naar de poes. Toen hij eenmaal bij haar stond wou hij haar een kopje geven, maar hij aarzelde. Ondanks wat zijn leerling eerder gezegd had, vreesde de kater nog steeds dat hij Fawnheart op een of andere manier zo ver gedreven had dat ze niets meer met hem te maken wou hebben. “Welkom terug!”, siste hij, zachter dit keer, om niemand te wekken. Hij keek naar de poes, die veilig voor hem in het krijgershol stond, en voelde zich meteen drie keer lichter. “Het spijt me dat ik je daar achterliet, zelfs al leek je alleen te willen zijn. Dat had ik niet moeten doen. Je keek zo somber. Ik was bang dat je wat zou overkomen … met het sterrenmeer daar, enzo.”. Larkpelt fronste. Misschien moest hij zich gegêneerd voelen, omdat hij zomaar dingen aannam over een andere kat z’n leven. Alsof ze werkelijk zo droevig was dat ze zelfmoord zou plegen! Was hij wel goed bij z’n hoofd? Hij keek over zijn schouder. Als ze met elkaar wilden praten konden ze dat niet hier doen. Dan zouden ze snel een hoop humeurige SkyClanners tegen zich krijgen, en dat kon Fawnheart niet gebruiken.

Ze keek op toen Larkpelt nog niet sliep, Fawnheart dacht dat hij sliep, maar gelukkig dat hij niet sliep ze wou met iemand praten. Hoi Larkpelt ik dacht dat je aan het slapen was??? zei ze zachten. Hij was zeker ook maar net gekomen. "Eeeh sorry dat ik de training stopte". Zei ze nog steeds zacht. Ze horde de kater zeggen: “Het spijt me dat ik je daar achterliet, zelfs al leek je alleen te willen zijn. Dat had ik niet moeten doen. Je keek zo somber. Ik was bang dat je wat zou overkomen … met het sterrenmeer daar, enzo.”. "hee het maakt niet uit of je me achter liet, Ik vond het vandaag heel gezellig met jou!" "maar eeh kom even naar buiten anders maken we andere katten wakker" zei ze nog zachter.

Ze waren naar buiten gegaan, Fewnheart snoof de lucht op en ging zitten. Je vraagt je zeker af hoezo ik verdrietig was nou het komt door dat me-me...... Me mentor precies 3 mannen geleden dood ging, en het gebeurde bij de sterrenmeer. Ze keek in zijn gele ogen, Ohhne niet dat nog dacht ze in zich zelf niet niet te emotioneel worden en toch, Ze kreeg tranen in haar ogen niet weer hé. "sorry echt sorry dat ik nou gewoon dat ik je training stopte om om nietss echt sorry" Ze snikte zacht.

Fawnheart zei dat ze het niet erg vond dat hij haar achter gelaten had. Ze had het gezellig gehad met hem. Larkpelt keek haar bedachtzaam aan, om in te schatten of ze het echt meende. Voor zo ver hij dat kon dacht hij dat ze oprecht was, maar hij was dan ook nooit een kat geweest die de emoties van een ander kon aflezen. Tot zijn grote ergernis. Als hij dat wel gekund had, had hij zijn clangenoten misschien beter kunnen helpen in plaats van ze de helft van de tijd onnodig lastig te vallen. "Maar euh, kom even mee naar buiten, anders maken we de andere katten wakker.". Larkpelt knikte en volgde haar het hol uit. Zijn oranje ogen glommen, alsof ze lachten. Fawnheart wist nog steeds waar hij aan dacht, net als eerder die dag. Of misschien dachten ze gewoon hetzelfde, omdat ze samen in dezelfde situatie zaten. Dat was het waarschijnlijk.

Eenmaal buiten ging de poes zitten, en Larkpelt deed haar na. De SkyClanner keek eerst even omhoog. Hij dacht een hele hoop sterren in de nachtlucht te zien, maar had had het verkeerd. Het waren niet zijn voorouders die op hem neer keken, maar vuurvliegjes die boven het kamp rond dansten en goud opgloeiden. Larkpelt begon al te denken aan alle verhalen die hij daar ooit al over gehoord had, maar werd weer naar de werkelijkheid terug gehaald. Fawnheart zei dat hij zich vast af vroeg waarom ze eerder zo verdrietig was geweest. De kater knikte aarzelend en bloosde. De poes zag er uit alsof ze weer somber begon te worden, en hij schaamde zich er om dat hij een paar tellen geleden nog met insecten in z'n kop had gezeten in plaats van haar. Wat was hij voor een vriend? "Je hoeft er niet over te praten als je dat niet wil.", miauwde hij zacht. Te zacht, want de poes begon al te vertellen.

Toen ze klaar was excuseerde ze zich nogmaals voor het onderbreken van zijn training en begon ze te snikken. Om het goede voorbeeld te geven begon Larkpelt in plaats daarvan te lachen. Hij krulde zijn staart om haar heen en gaf haar por tegen haar schouder met zijn snuit. "Kop op!", miauwde hij vrolijk. Zo voelde hij zich niet, maar hij deed z'n best voor Fawnheart. "Het leven is te kort om verdrietig te zijn! Ik en Fightpaw nemen je niets kwalijk. Als ik je vandaag niet tegen was gekomen had hij helemaal geen les gekregen. Het enige waar ik mee zat was dat ik dacht dat je alleen gelaten wou worden omdat ik je verveelde. Nu ik weet dat het niet zo zat is alles oké.". De kater voelde oprechte blijdschap in zich opborrellen. Het deed hem goed om te weten dat ze nog steeds met hem om wou gaan, en dat ze hem ten minste leuk genoeg vond om mee bevriend te zijn. Hij wou al gaan spinnen, maar toen besefte hij dat hij nog niets gezegd had over haar mentor. Hij wou niet dat Fawnheart het idee kreeg dat hij enkel om zichzelf gaf, en niet om haar problemen, dus opende hij snel z'n bek om nog wat te zeggen. "Wat je mentor betreft ... het is beter om blij te zijn dat je hem gekend hebt dan om verdriet te hebben doordat hij nu met de SterrenClan jaagt.". Larkpelt keek weer omhoog. Toen hij zich weer liet horen was zijn stem even zacht als zijn blik. "Tenminste, dat is wat de mijne me vertelde ... voor ze dood ging.".

Ze glimlachte naar hem. Fawnheart had het gevoel als of hij alles snapte, en hij vond het niet erg dat ze aan het huilen was. Ze begon zich te schoonmaken, maar luisterde ook wat Larkpelt zei. Maar me mentor hij was gewoon een heel belangrijk persoon voor mij, hij was de eerste die naar me gewoon keek, als of ik een gewone kat was en geen raar wezen! Ze hoorde hem zeggen:"Wat je mentor betreft ... het is beter om blij te zijn dat je hem gekend hebt dan om verdriet te hebben doordat hij nu met de SterrenClan jaagt." "Tenminste, dat is wat de mijne me vertelde ... voor hij dood ging.". Ze keek hem begrijpend aan. En gaf hem een vriendelijke kopje. "Paar Rogue's me mentor en mij aan, we waren toen vechttechniek aan het oefenen. ze hadden mij omsingeld dus ik zat in de val, en me mentor sprong tussen ons hun en viel ze aan. Me mentor had al een paar verjaagd maar de laatste had hem gedood en en ik was in paniek en toen had ik die Rogue gedood d-d-dat ging per ongelijk,
Daarna kwamen paar skyclan katten aangerend om ons te helpen. En die dag werd ik een warrior." Dat was mijn verhaal hoe me mentor dood ging, en hoe is jouwe dood gegaan. Of wil je dat niet vertellen? Zei ze zacht. Ze keek afwachtend aan.

Fawnheart vertelde dat haar mentor gedood was in een gevecht tegen clanloze katten. Larkpelt keek op haar neer en miauwde "Dat was heel heldhaftig van hem.", op de serieuze beleefde heren-toon waarmee hij altijd praatte. Toen de poes wou weten wat er met zijn mentor gebeurd was, keek hij weer omhoog. Er was nog steeds geen ster te zien, maar de kater wou dat het wel zo was. Dan had hij het gevoel kunnen hebben dat zijn mentor op hem neer keek en kon zien dat zijn leerling hem nog steeds met zich mee droeg in zijn hart. Fawnheart vroeg of hij het niet wou vertellen. Larkpelt gromde een beetje, iets wat door moest gaan voor lachen, en draaide zich weer naar haar toe. "Ik begrijp niet waar de rest vandaan haald dat jij een raar wezen zou zijn.", miauwde hij, "Toen je dat net zo stil vroeg klonk je veel te schattig om de vrees van de SkyClan te zijn.". Zijn ogen lichtten op in het donker en keken haar ondeugend aan. Het kon best dat ze hem voor die opmerking een tik zou geven, maar dat zou hij dan braaf ondergaan. Zo lang ze er wat vrolijker van werd, was het voor hem allemaal in orde.

Maar over zijn mentor? Wou hij over haar praten? Natuurlijk wel! Larkpelt deed niets liever dan praten, en al zeker niet wanneer het onderwerp belangrijk voor hem was. "Mijn mentor nam me onder haar hoede toen mijn moeder vermist raakte.", begon hij te vertellen. Hij keek nog wel naar Fawnheart, maar zijn ogen stonden alsof hij door haar heen keek, naar iets veel verder weg. Hij was niet het soort kat dat lette op degene waar hij mee aan het praten was, en naargelang de reactie van de andere z'n verhaal aanpaste. Zelfs al zou de poes in slaap vallen, dan nog zou hij waarschijnlijk voor zich uit blijven praten. Wat niet betekende dat hij achteraf niet heel erg verontwaardigd zou zijn, moest dat toch gebeuren. "Ik was vorig jaar de jongste leerling in tijden, omdat er geen zogende moederkatten waren met plek voor nog een kleintje. Mijn mentor kwam me elke drie uur opzoeken in het leerlingenhol, om te kijken of ik wel oké was. Ze was zachter met mij dan enig ander mentor met z'n leerling, en bemoederde me nog meer dan ik dat bij Fightpaw probeer te doen.". De kater grinnikte bij zichzelf. Hij was ook begaan met zijn leerling, maar probeerde dat niet te veel te tonen. Dat zou de arme kleine alleen maar vernederend vinden. "Ik zou graag kunnen zeggen dat ik haar uit een soort van onderbewuste dankbaarheid als een idool heb behandeld, of zelfs maar als een speciaal lid van de clan, maar helaas was dat niet zo. Ik ging met iedereen om, en gaf hen evenveel liefde als mijn mentor.".

De SkyClanner keek weg van Fawnheart. Hij haalde zijn staart om haar vandaan, ging liggen, en gebruikte hem als kopkussen. Zijn snoet ging nu half schuil achter zilverkleurig haar. "Op een dag ging op reis, om te kijken of ze Mothdancer kon vinden. Ik dacht dat ze wel snel terug zou komen, maar dat deed ze niet. Zij raakte ook vermist. Anders dan mijn moeder werd haar lichaam wel gevonden, als een bevroren homp vlees in de rivier. Van haar weet ik dus zeker dat ze dood is.". Larkpelt sloot zijn ogen en onderdrukte een ril. Hij was over de hele geschiedenis heen geraakt, maar wanneer hij erover vertelde schoten er nog steeds schimmen van de gevoelens die hij toen als leerling had gehad door zijn lijf. "Ik was er bij toen ze haar het kamp binnen sleepten. Ik heb haar aangeraakt. Haar poten waren steenhard, haar spieren er onder helemaal verkrampt door het ijs.". In zijn stem was walging te horen. Niet om zijn mentor, maar om wat voor een laatste herinnering hij aan haar had.

De kater knipperde, keek op naar Fawnheart, en liet een bibberige lach horen. "Oh goh, zo wil ik niet over haar praten!", grinnikte hij, "Wat je van haar moet onthouden is dat ze de geweldigste mentor was die er ooit op de wereld rond liep. Dat ze dat nog steeds is, daar boven in de zilverpels.". Larkpelt gluurde door zijn harige staart weer naar de nachtlucht, en tot zijn blijdschap zag hij nu wel een paar sterren. Met twinkelende ogen knikte hij naar ze, als om zijn gezelschap te vertellen dat zijn mentor die ene ster aan de rechter kant was. "Ik weet nog steeds niet hoe ze in die rivier terecht is gekomen," praatte hij verder, "Maar over de reden van haar vertrek heb ik wel m'n theorieën. Ik denk dat ze mijn moeder voor me wou terug halen, zodat ik haar eindelijk de appreciatie zou geven die ze verdiende. Soms voel ik me schuldig over haar dood, en wou ik dat ik meer van haar gehouden had en dat meer had getoond, maar ik weet dat ik het verleden niet kan veranderen. Ik moet door, en dat doe ik liever met een lach dan depressief om iets dat misschien niet mijn fout was.". De SkyClanner lachte, en deze keer weer wat kalmer. Hij rolde zich op zijn rug en keek naar Fawnheart, die in zijn ogen nu op haar kop stond. Hij deed alsof hij buiten adem was. "Hehe, dat was een hele bek vol! Nou jij, Fawney. Je zei dat je niet altijd een SkyClanner was? Waar kom je dan vandaan?"

Fawnheart snapte dat zijn verhaal veel was dan die van haar.Het werd kouder, Ze voelde een lichte bries langs haar vacht. Ze kreeg het een beetje koud. Ze zag dat de skyclan kat op zijn rug rolde. Ze ging liggen. "weetje je bent de beste vriend die iemand kan hebben en eeeehhhh ik vind het jammer dat je mentor is gestorven. Ze likte hem. je wil weten wat ik voor deed tot dat ik bij skyclan voegde, dat zal ik je vertellen" "Ik was in blad kaal geboren en al me broertjes waren gestorven, ik was de enige die overleefde, me moeder stierf paar dagen later en me vader was weg voor dat ik geboren werd." "Ik werd gevonden door een eenling die me gewonden had, hij bracht me naar een eenling moeder die haar kitte was kwijt geraakt dus had ze nog melk. Andere kittens gingen nooit met me om daardoor luisterde steeds naar het natuur. En op een dag toen ik sliep waren de eenlingen gevlucht en ze hadden mij achtergelaten. Ze vluchten voor een skyclan kat die me gevonden had en naar de clan bracht ik was toen net 6 manen geworden....." Ze zuchte zacht. Het was even wennen in een clan maar, gelukkig had ik er meteen een mentor gekregen, Hij hield van me.
Ze rilde, het was kouder geworden.

OOC: Het is al eeuwen geleden dat ik op dit forum poste, dus als je hier niet meer mee verder wil begrijp ik dat.

Fawnheart zei dat hij de beste vriend was die iemand kon hebben en dat ze het jammer vond dat zijn mentor gestorven was. Bij het eerste schoven de hoeken van zijn bek een beetje omhoog. Hij had geen reusachtig ego, maar dankzij zijn nieuwe vriendin was het al wel een hoop groter dan die ochtend, en hij dacht niet dat hij haar complimenten snel beu zou raken. Over het tweede kon hij niets meer kwijt dan hij al gezegd had. “Ik ben een krijger.”, miauwde hij zo onverschillig als hij maar kon. Dat wou zoveel zeggen als dat er een tijd was om aan de SterrenClan te denken, en een om zich te concentreren aan het deel van de clan dat nog wel leefde. Hij rouwde nog steeds om zijn mentor, maar het laatste had zijn prioriteit, en hij zou zich niet af laten leiden door zijn gemis. Als hij niet ondersteboven had gelegen, zou hij hebben geschokschouderd.

De kater liet zich likken (al was dat een beetje awkward met hem ondersteboven en Fawney rechtop) en luisterde naar haar verhaal. Het verbaasde hem dat een eenling zich over haar ontfermt had. Larkpelt zag alle katten die niet bij een clan hoorden als egoïstisch en verdacht. Hij kon er niet bij dat ze liever deden waar ze zelf zijn in hadden, in plaats van hun steentje bij te dragen aan een bos waarin het goed leven was voor iedereen. Ook gingen er tegenwoordig geruchten rond dat eenlingen bij elkaar kwamen in groepen die niet deelnamen aan clanvergaderingen en er niet van terugdeinsden om iedere kat die hen tegenwerkte een kop kleiner te maken. Dat maakte zijn beeld van eenlingen er niet bepaald beter op ...

Toen de poes vertelde dat haar adoptiegezinnetje haar in de steek had gelaten toen ze bedreigd werden door een SkyClanner rolde hij op zijn zij en keek hij haar zogenaamd begrijpend aan, hoewel hij natuurlijk helemaal niet kon weten hoe het voelde om zoiets mee te maken. “Die kat zal wel een goede reden gehad hebben.”, miauwde hij, op een toon alsof hij er zeker van was. Wanneer het op zijn clan aan kwam dacht of sprak hij er niet graag slecht over. Hij gaf zijn vriendin een kopje, dat bedoeld was om haar te bemoedigen. “In ieder geval heb je nu een familie die en groter en beter is. Wij laten elkaar niet in de steek, hoe slecht de omstandigheden er ook voor ons uit zien.”. Hij merkte dat de poes zat te bibberen en kroop dichter tegen haar aan. Zelf had hij door z’n dikke pels geen last van de kou. “En je hebt mij.”, miauwde hij met een grijns in zijn stem, “Als ik de beste vriend ben die iemand kan hebben is dat alvast wat goeds!”. De kater dacht even na, en even later werd de uidrukking op zijn snoet weer minder lacherig. “Denk je er soms over om terug te gaan?”, vroeg hij zacht, alsof hij niet zeker was of het wel aanvaardbaar was om zoiets te vragen. “Ik bedoel ... je zegt dat de andere clankatten niet zo aardig voor je zijn, en iedereen wil toch wel een leven met anderen die hen waarderen en wat nog meer. Misschien om een partner te zoeken?”. Psssht, met de meest ernstige vraag toch nog op sappige lichtere onderwerpen aansturen! Hij was onverbeterlijk. En oh zo subtiel. Staartzwaaiend probeerde hij z’n seriousface vast te houden.

“In ieder geval heb je nu een familie die en groter en beter is. Wij laten elkaar niet in de steek, hoe slecht de omstandigheden er ook voor ons uit zien.”. Herhaalde ze in haar eigen hoofd, fawnheart voelde een lange vacht naast die van haar en keek blozend “En je hebt mij.”, miauwde hij met een grijns in zijn stem, “Als ik de beste vriend ben die iemand kan hebben is dat alvast wat goeds!”. Ze gaf een verlegen lachje en keek naar de hemel 'zouden er echt onze voor ouders zitten?' vroeg ze zich af in haar hoofd “Denk je er soms over om terug te gaan?” Even keerde ze terug in de really tijd en keek denkend naar har poten 'Soms voel ik me thuis in de bos, ik heb het gevoel dat ik daar hoor' “Ik bedoel ... je zegt dat de andere clankatten niet zo aardig voor je zijn, en iedereen wil toch wel een leven met anderen die hen waarderen en wat nog meer. Misschien om een partner te zoeken?” ze keek met grote ogen naar de kater waar sloeg die laatste vraag op. 'eeeh ik weet niet wat ik op moet zeggen' zei ze verlegen en dacht na 'ooh wacht ik heb het al, een partner kun je niet zoeken en je weet nooit wanneer hij komt...Het komt van zelf weetje de ene dag ben je nog op niemand en de andere dag heb je je kater van je dromen gevonden' Ze wist niet of ze bij de laatste zin gebloosd had, maar zelf twijvelde ze of miss Larkpelt niet de ware voor haar was, anders weet ze ook niet hoe ze de gevoelens kon uitleggen.

OOC: Als je een andere achtergrond hebt bedacht verander ik m'n vorige post wel zodat 'ie 'er bij past.

Fawnheart was misschien wat terughoudender dan Larkpelt, maar hij had niet verwacht dat zijn laatste vraag haar zo zou schokken. Verrast keek hij in haar grote, gele ogen. Bijna wou hij terugkrabbelen en zeggen dat ze geen antwoord moest geven, maar uiteindelijk hield hij toch z’n bek maar dicht. Als hij iets geleerd had uit een leven als het plaatselijk nieuwsgierig aagje was het dat de aanhouder won. Soms duurde het niet langer dan een paar tellen om een kat toch zo ver te krijgen dat die zijn geheimen verklapte. Larkpelt vond het gemeen van zichzelf dat hij de poes vroeg naar dingen waar ze verlegen van werd, maar zo lang kon hij z’n schuldgevoel wel bedwingen. Het hielp dat hij timide katten grappig vond. Zelf vertelde hij altijd waar hij mee zat, hoe onzeker hij zich ook voelde, dus vergat hij dikwijls dat een deel van zijn vrienden anders in elkaar zat.

Toen Fawnheart zei dat ze het wist floepten Larkpelt’s oren aandacht naar omhoog. “Een partner kun je niet zoeken, en je weet nooit wanneer hij komt.”. De kater fronste. Hij vond het nogal filosofisch klinken. Niet té erg, maar genoeg om eens te voelen wat zijn leerling soms doormaakte. Hij had de neiging om tijdens het trainen van Fightpaw diepzinnige praat uit te slaan, als een of andere monnik of monsieur Zelda de televisiewaarzegger. Hem stoorde het niet, maar hij kon geloven dat Fight zijn lessen liever een tikkie minder zweverig had.

Of bedoelde de poes wat ze vertelde helemaal niet zweverig, maar juist doodserieus? “Natuurlijk kan je wel op zoek naar een partner!”, miauwde hij zelfzeker. “Als je dat niet doet zie je misschien de te grijpen kansen niet, en loop je hen mis.”. Hij vond het wel mooi dat ze geloofde dat er voor iedereen een ware partner bestond. “Ik denk dat er twee soorten bestaan, op het vlak van liefde. Katten die één iemand trouw blijven, en anderen die van kat naar kat gaan. De ware van het moment, weetje? Ik weet niet waar ik bij hoor, maar ik vrees het laatste.”. De kater keek op naar de lucht. Hij geloofde echt dat hun voorouders daar ergens rondzweefden, maar zij waren niet degenen waar hij aan dacht. “Ik heb al twee partners gehad en beide keren werd het niets, dus moet dat haast wel.”.

“Natuurlijk kan je wel op zoek naar een partner!”, miauwde hij zelfzeker. “Als je dat niet doet zie je misschien de te grijpen kansen niet, en loop je hen mis.” Ze keek met samen gekneepte ogen toe maar luisterde wel aandachtig “Ik denk dat er twee soorten bestaan, op het vlak van liefde. Katten die één iemand trouw blijven, en anderen die van kat naar kat gaan. De ware van het moment, weetje? Ik weet niet waar ik bij hoor, maar ik vrees het laatste.”. De kater keek op naar de lucht. Fawnheart keek aandachtig naar de kater, ze had geen zin in discussie te gaan vanavond “Ik heb al twee partners gehad en beide keren werd het niets, dus moet dat haast wel.” Weer keek ze raar, had die kater al 2 keer een partner gehad, dat zou je niet zeggen met zijn jonge tijd. 'hmmm nee partnerschap is niks voor mij geweest..Ik bedoel ik ben er niet echt mee bezig om naar iemand te zoeken' Zei ze op een gewone toon en begon haar voorpoten te wassen.

De poes zei dat een partner niets voor haar was. Larkpelt draaide z’n kop naar haar en haalde een wenkbrauw op. “Jammer.”, miauwde hij. “Ik ken je nog niet goed, maar voor zo ver ik weet ben je sterk en lief. Daar zou je iemand heel blij mee kunnen maken.”. Dat was alles wat hij er nog over ging zeggen. Als Fawnheart er niet in geïnteresseerd was, was dat haar goed recht. Ergens vond hij dat iedereen moest proberen om een andere kat gelukkig te maken, maar wie zei dat ze dat niet kon doen door zichzelf te zijn tegen iedereen in plaats van extra haar best te doen voor één speciale ware liefde? Met haar talent voor jagen en vechten had ze trouwens veel meer te bieden dan enkel iemands partner zijn. De krijger keek weg van Fawnheart en boog zijn kop. Plots schaamde hij zich er voor dat hij over het onderwerp begonnen was. De poes had een lastig verleden gehad en had het zo te horen nog steeds niet makkelijk. Natuurlijk boeide iets als liefde haar niet. Ze was niet bepaald een bakvis. Ze had vast wel betere dingen aan haar hoofd!

“Jammer.”, miauwde hij. “Ik ken je nog niet goed, maar voor zo ver ik weet ben je sterk en lief. Daar zou je iemand heel blij mee kunnen maken.” Fawnheart keek weerm et samen gekneepte ogen naar de kater, voelde hij zich nog wel lekker geen ene kater zou het met haar willen hebben in hun ogen was ze agressief en harteloos en natuurlijk een buitenstaander. Ze zag dat larkpelt naar haar toe boog ze kreeg een kleur en ging op haar zei liggen en liet een diepe zucht horen 'Wat is het leven toch lastig' zei ze uiteindelijk en keek niet op.

-kortheid-

Toen Larkpelt om keek zag hij aan de ogen van zijn vriendin dat ze hem niet geloofde. Even vond hij dat zielig, maar hij hield z’n bek omdat hij bedacht dat Fawnheart zichzelf waarschijnlijk beter kende dan hij. De kater wou niet geloven dat ze echt gemeen en asociaal was en wanneer hij naar haar keek was dat niet gemakkelijk, want zo eng zag ze er niet uit, maar als het wel zo was zou hij haar enkel op de zenuwen werken. Zelfs al deed ze maar alsof ze aardig was, om wie weet wat voor reden, dan nog wou Larkpelt niet door haar toneeltje heen kijken. Nog niet. Daarvoor vond hij het veel te leuk om met haar om te gaan.

Fawnheart rolde op haar zij en zuchtte dat het leven lastig was. De krijger haalde een wenkbrauw op. Hij had gemerkt hoe ze verkleurde, maar wist niet wat hij daarvan moest denken. In de verhalen die hij zo graag verzon of verteld werd was dit de moment waarop hij de regeltjes op personal space moest gaan schenden en de verbitterde dame met klef gedoe moest ontmaskeren voor de hopeloos romantieke poes die ze eigenlijk was. Het verwarde Larkpelt enorm. Deed ze nou lief en was ze eigenlijk gemeen, of andersom? Maar dan niet het supergemeen waar hij aan dacht?

De kater hoorde iets ritselen. Hij stond op en keek op Fawnheart neer. “Kom op.”, miauwde hij zacht, “Ik denk dat de nachtwacht er aan komt om iemand anders het kamp te laten bewaken. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga liever slapen.”. Hij keek geamuseerd. Toen dacht hij weer even er aan dat dit de perfecte moment was om te kijken of hij en Fawn wat meer konden worden dan gewoon vrienden, maar in plaats van iets van initiatief te nemen keek hij verlegen weg en trippelde hij naar de ingang van het krijgershol. Hij was te bang dat ze het gewoon vreemd zou vinden en ze hem voor eeuwig en loser zou vinden. Bovendien wist hij niet of hij wel die weg op wilde met ‘er. Hij hield van Perfecte Liefdesverhaal Momenten, maar die waren niet meer dan dat. Gewoon momenten. En die gingen voorbij.

Fawnheart verveelde zich dood en werd oo kwel best moe van de dag, Ze hoorde iets ritselen in de bosjes en van uit haar ooghoeken zag ze Larkpelt opstaan “Kom op.”, miauwde hij zacht, “Ik denk dat de nachtwacht er aan komt om iemand anders het kamp te laten bewaken. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga liever slapen.”. Hij keek geamuseerd. Fawnheart stond op en schudde haar vacht zodat het zand uit ging 'Ja je hebt gelijk ik heb ook wat slaap nodig ' terwijl ze dat zei geeuwde ze en rustig liep ze naar binnen achter Larkpelt en nestelde ze zich in haar eigen warme nest. Haar ogen werden zwaar en bijna meteen viel ze in slaap.

(srr ben van een feestje dus heb geen inspi maar maak jij dan verder als ze wakker worden?)