Death and misery II Letum

Dus zo zag dood en verderf er uit. Niks leefde, alles was grijs en grauw en zelfs de lucht leek niet blauw te kunnen worden hier. Puk dartelde tussen de dode bomen heen en keek haar ogen uit. Ze was altijd al gefascineerd geweest door de dood, maar nu zag ze het echt van dichtbij. Ook al lagen er geen lijken of letterlijk dode katten, het was absoluut nog te voelen op deze plek. De kleine Siamees liep naar een boom toe en schraapte er wat schors van af. Ze kon zich voorstellen hoe het moest zijn geweest. Hoe veel paniek er moest zijn ontstaan. Heel even voelde Puk zich triest om die gedachte, maar snel duwde ze deze opzij en ging ze verder met haar kleine speurtocht. Ze deed haar best iets groens te vinden of een klein levend ding, maar het was er gewoon weg niet. De was de meest eenzame plek die ze zich kon voorstellen en het vulde haar met voldoening. Dit soort plekken vond de poes mooi, het had iets melancholisch. Voor haar was het niet alleen triestheid, het was simpel weg de circle of life. Hoe gemeen die ook kon zijn, en dat, precies dat was wat haar zo fascineerde.

Letum

Voor de bruine kater was het andere koek. Letum probeerde het as van zijn poten af te schudden, telkens als hij het optilde om verder te gaan. Na zoveel manen zou je haast wel denken dat moeder natuur het wel weer opgeruimd zou hebben. Maar het was nog steeds zoals de Young one gedacht had- een puinhoop. “Ugh-” Hoorde je hem ook mompelen tegen zichzelf. Zijn gifgroene keken voor zich uit terwijl hij verder liep. Sinds de dood van Claw was de jonge kater wat chagrijniger dan gevraagd was. Normaal was Letum speels, een grappenmaker. Maar nu wou hij zich honderd procent op zijn trainingen concentreren. Hij was een kitten geweest- nu moest hij een Young One zijn. Zijn moeder en zijn vader trots maken. Hij kon Shark laten zien wat voor geweldige member ze naar de Elite gebracht hadden.
Hij stopte voor even met lopen toen hij plotseling een siamese kat voor zich zag, geen paar vossenlengtes van hem vandaan. Voor even dacht Letum om aan te vallen, totdat hij de duidelijke geur van de Elite op haar merkte. “Hey, Puk!” Riep hij snel, terwijl hij zijn passen versnelde om bij de oudere kattin te komen. Hij was wel toe aan wat gezelschap.

Hoe veel het bedorven bos haar ook fascineerde, ze bleef het raar vinden dat het er al vele en vele manen zo bij lag. Zou Starclan dan wel echt bestaan? Dat de zogenaamde dode in de hemel dit expres er zo bij lieten liggen. Puk hield haar pas in terwijl ze de gedachten liet inzinken, lachte en schudde haar kop. Nee, dat was idioot. Ze had haar ouders wel eens horen praten over Starclan, dat de clankatten daar aan deden. Wat ze er mee deden was een groot raadsel voor haar. Het interesseerde haar gewoon hoe katten dood gingen, niet waar ze terecht kwamen, zou haar een worst schelen. "Hey, Puk!" De Siamees keek om en glimlachte, een leeftijdgenoot, Letum kwam op haar af. Ze zorgde er altijd voor dat ze beleefd en respectvol overkwam naar de oudere katten, op Brat na dan, maar bij leeftijdsgenoten kon ze meer haar zelf zijn. Ze liep dan ook vrolijk Letum tegemoet. "Hey bruine haarbal!" Giechelde ze terwijl ze om hem heen dartelde. De kattin hield van gezelschap, in haar familie had ze veel tijd alleen besteed en nooit echt banden opgebouwd. Hier kon dat wel. "Wat brengt jou hier?" Vroeg ze nieuwsgierig. Puk wist dat niet iedere kat het had op dode bomen en as wat overal aan bleef plakken.