A little wicked ll Icesong

Onderwerp: A little wicked ll Icesong di 1 mei 2018 - 23:11

Madame

De poes was juist hier na toe gekomen zodat ze zich zelf bijna 100 procent kon garanderen dat ze alleen zou zijn, maar nee. De geur van thunderclan kwam duidelijk haar kant op; en niet zomaar een thunderclanner maar de zelfde poes waar ze niet zo lang geleden een confrontatie mee had, oh wat een leuk toeval. geïrriteerd sloeg ze haar staart over haar poten terwijl ze zat, elk ander was weggaan. Maar Northern zou de poes niet ontlopen, plus ze was al een keer voor Icesong verkast en ze verdomde het om nog een keer te doen. North glimlachte stilletjes, ze moest zich niet zo druk maken. Wie was die Icesong immers? Een niemand, haar gedachtes en meningen hadden geen waarde.

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Nadat ze terug waren gekomen uit de mountains, was het in het kamp zijn een beetje vreemd voor Icesong. Alles was zo geordend, maar tegelijkertijd zo chaotisch terwijl iedereen weer terug probeerde te zakken in oude gewoontes. En daardoor ook zo vreemd druk. Daarom zocht ze wel vaker uitvluchten naar uithoeken van het gebied, waar ze hopelijk haar rust kon pakken. Dit zwerven bracht haar dan ook naar het oude Skyclan gebied. Ofwel, het was haar verteld dat dit het oude Skyclan gebied was. Ze had het nooit gekend. Nu was het alleen nog maar een verlaten vlakte. Maar goed, wie had er wat op een verlaten vlakte te zoeken? Dus het voldeed voor Icesong.

De modderige aarde kleefde lichtjes aan haar poten terwijl ze struinde, een beetje afwezig voor zich uitkijkend. Hier had ze niks te vrezen. Geen Cedarpaw die haar zou bespringen als ze even wat wegdutte, of Nightpool die er grapjes over maakte. Of een gekke Shadowclan leider met z'n danslessen.. of.. Nee, dit had ze zich verbeeld. Terwijl ze aan die gekke poes dacht, leek de geur haar neus in te drijven. Ze schudde haar kop. Onmogelijk. Maar toch.. ze snoof nog een keer. Oh grote Starclan, ze was het toch echt. Icesong verstarde. Mousedung. Dus dit was het moment om snel de aftocht te maken. Of niet dan?

▼

De ander moest haar nu vast ook wel geroken hebben, en toch had ze haar nog niet zien verschijnen. Mooi ze mocht wegblijven, hopelijk was ze hem gesmeerd. Echter vertelde iets haar dat het niet zo zal zijn. Zuchtend zwaaide de poes met haar staart om het vuil van de grond te krijgen, en ging toen zitten. Uit verveling begon ze maar aan haar vacht; niet dat het er niet goed uitzag. Nee maar ze had even niks anders te doen; maar belangrijker het gaf haar een soort rust. Net zoals anderen aan yoga deden; of een stuk wandelen. Dit gaf haar voldoening, iets wat ze van haar moeder geërfd had.

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Nee, ze ging niet nog een aanvaring hebben met die hautaine gekke Shadowclan poes. Geen haar op haar hoofd die daaraan dacht. Maar net toen ze dat besloten had, besloot de hemel open te breken. De hele dag hadden er al donkere wolken over de hemel gerold. Maar net op dit moment besloten ze hun dikke lading los te laten. Wat begon met enkele druppels, werd al snel een eindeloze stroom.

Ze schold binnensmonds waarna ze haar poten voorwaarts dwong, steeds sneller. Schuilen, ergens. Maar de dode bomen hadden geen bladerdek. Niks beschutte haar van de dikke druppels die haar vacht steeds dieper doordrenkten. En toen zag ze het, een gat tussen de wortels van de dode boom. Een hol. Zonder na te denken dook ze erin en krulde ze zich op. Ze raspte haar tong mopperig over haar pels heen. Wat moest ze hiermee dan. Nu zat ze vast hier in het verlaten landschap. In ieder geval zou de gekke Shadowclan poes haar niet kunnen vinden hier. Alle geursporen zouden vlug zijn uitgewist door de regen.

▼

Toen de poes een paar druppels voelde- was haar eerste reactie om het te negeren. De druppels water hielpen haar immers om haar vacht goed te krijgen, echter kwam het al snel met bakken uit de hemel. Ze moest schuilen- maar waar? Er waren hier weinig plekken die beschutting bieden, de struiken en bomen hadden namelijk geen bladeren. North raakte in een lichte paniek, haar vacht werd verpest. Het zou uren duren voordat ze het weer goed kreeg. Vloekend rende de poes door het natte gebied heen- haar poten snel over de natte vieze grond. Haar ogen zochten naar een plek, een plek waar ze kon schuilen om deze bui (veder) te ontkomen. Ze was namelijk al redelijk nat, of eigenlijk helemaal doorweekt. Haar gele ogen vielen uiteindelijk op een gat onder een dode boom. Perfect, voor nu. Snel maakte ze haar weg naar het gat en wurmde zich er in. De poes zuchtte luid- terwijl er al snel een plas water onder haar vormde. De poes schudde wild met haar lichaam- om zo haar zelf droog te krijgen. Pas toen ze daarmee klaar was kreeg ze in de gaten dat ze niet alleen was, de geur van thunderclan vulde haar neusgaten. En toen zag ze het; de wit rode vacht van... Oh god nee. 'Verdomme' bromde ze 'Jij weer'

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Icesong had zichzelf op haar buik laten neerploffen en dommelde lichtjes weg onder het getrommel van de regen. Het was ergens ook wel rustgevend als de druppels niet op je kop tikten en je vacht verzopen. Bleef het maar rustig. Want het was vrij duidelijk dat Starclan haar niet goed gezind was. Ze hield haar adem geschrokken in toen iets zich door het gat wurmde. Zwart wit was het wezen. Was het een das? Nee, ze merkte al snel dat het een kat was, vooral toen het zich uitschudde. “Hey pas op!” snauwde Icesong gepikeerd. Haar vacht was net begonnen met alweer iets aan te drogen. En toen herkende ze de poes. “Oh Starclan, niet jij.” Ze begon de poes terug naar de ingang te duwen. “Dit is mijn gat! Zoek je eigen!” Bracht Icesong uit. Echt niet dat ze hier met dat gekke wezen ging delen.

▼

Zeer vriendelijk als altijd Icesong? Was haar eerste gedachtes; ze werd niet eens de kans gegeven om de situatie uitleggen. Al to be fair, er viel weinig te verklaren. Het regende en zij zocht onderdak, dat zij hier ook toevallig zat. Kon zijn toch niet weten? North gromde toen de calico kattin haar uit het gat wilde duwen. Kwaad haalde ze naar haar uit en nam snel haar afstand; ''Raak me nooit meer aan' sprak ze verbitterd en keek de ander strak aan. Dit was geen spelletje meer- ze was dood serieus. Ze liet zich niet afsnauwen door haar; niet weer. Ze eiste respect; niet goedschiks dan kwaadschiks

I knock the ice from my bones. Try not to feel the cold. All the kings horses and all the kings' men, couldn't put me back together again. All the kings horses and all the kingsmen, couldn't put me back together again.

Waarom moest ze nou met dit gekke wezen wat eiste dat ze madame genoemd zou worden? Icesong zette haar verzopen haren overeind naar de zwart met witte poes en blies hard naar haar. “Raak me niet aan? Donder op uit mijn persoonlijke ruimte madame!”Ugh wat was het toch een arrogant kreng. Oh wat hadden ze het gezellig met z’n tweeën. Icesong wilde niets liever dan dat deze Shadowclan poes verdween. Maar de raak me niet aan policy hield ze zich voor nu aan. De she-cat bleef in een hoekje zitten met vernauwde ogen en haar bovenlip opgetrokken. Northernfaith hoefde helemaal níks te proberen.

▼

De poes siste luid om de woorden van de calico- de arrogantie. Hoe durfde ze haar woorden vuil te maken aan de 'grand titre' of madame. Wist ze wel hoeveel die titel voor haar betekende? Het was een van de houvast die ze nog over had van haar ouders- want zij was altijd hun 'petite madame' North zuchtte luid- ze had spijt dat ze Icesong had verteld dat ze haar zo mocht noemen; ze kon het duidelijk geen eer aan doen. North zwaaide met haar staart- werkelijk deze thunderclanner haalde de bloed onder haar nagels vandaan; hoelang voordat ze zou breken? North pikte dit niet langer; maar een gevecht had ze ook geen zin in. North snoof en opende haar bek. 'Ach hou toch je bek' sprak ze kortaf- in de hoop dat de andere poes zich ook daar aan hield- er veder geen woorden verspild hoefde te worden.

Wat stonk de Shadowclan kat. Icesong’s gezicht vertrok ervan. Stinkend moeras, kikkers en dennenbomen. Dat die katten daar konden leven. Waarschijnlijk rolden ze de hele dag in de modder ofzo, of namen ze baden in het moeras. Ze kon haar poot er niet op leggen, maar ze werd in ieder geval bloedchagrijnig van deze kat. Icesong snoof minachtend voor de Shadowclan kat die terugsnauwde naar haar. “Je mag ook vertrekken,” bood Icesong de zwart met witte kat spottend aan, “zou ik niet minder om slapen.” Juist, alsjeblieft, vertrek. Icesong keek vervolgens mokkend de andere kant op en trok krulde haar staart om zich heen tot de punt op haar neus rustte. Misschien raakte ze wat minder geïrriteerd als ze de kat niet hoefde aan te zien. De kleuren deden haar ook nog eens denken aan Lionleap. Dat hielp ook niet. Lionleap stond immers nummer 1 op haar lijstje van dingen die niet goed waren in de wereld. Die had immers nooit geboren mogen worden, was ook nooit geboren geweest als haar vader haar moeder niet zo beschaamd had door ineens bij een andere poes kittens te verwekken.

“Je mag ook vertrekken,” werd er aangeboden “zou ik niet minder om slapen.” Northern snoof afkeurend. Absolut niet- ze ging niet weer verkassen, ze had nog steeds spijt dat ze het de eerste keer al deed. Northern merkte dat de calico kattin zich weg van haar draaide- vast zodat ze niet meer naar haar hoefde te kijken. Perfect de eerste goede actie die de thunderclanner ondernam. De zwart- witte kattin volgde haar voorbeeld iets wat, en keek met haar kop de andere kat op; naar de uitgang van het hol. Het regende nog altijd keihard. Ze moest hier waarschijnlijk overnachten. Geweldig daar stond ze echt op te wachten. Zuchtend ging de poes liggen en legde haar hoofd op haar poten, het zou een lange nacht worden.

De regen tikte eindeloos neer op de aarde buiten hen, maar hier binnen was het wel droog. Icesong krulde zich nog een keertje verder op, in een zo klein mogelijk balletje als ze kon. Een zachte rilling trok over haar rug heen terwijl ze haar ogen dichtkneep. Het was hier veel kouder dan in de warrior den waar ze zich normaal liet neerploffen en een licht gevoel van eenzaamheid trok over haar heen. Uiteindelijk hief ze haar hoofd naar Northernfaith, welke ook neergeploft was. Langzaam knipperde Icesong, woorden proevend op haar tong, maar ze twijfelde, toch wel.. Uiteindelijk forceerde ze de woorden uit haar mond. “Hoe.. doen jullie dit in Shadowclan? Dat natte gebied?” Haar woorden kwamen nauwelijks boven het geroffel van de regen uit. Dit was zo dicht als dat ze bij vrede kon komen als dat ze uit zichzelf kon krijgen.

Onderwerp: Re: A little wicked ll Icesong