Alone together ll Stallionheart

De creamachtige kattin keek verrassend op toen ze prachtige vlinder voor haar ogen zag vliegen- snel haalde ze haar bek uit het water en om het prachtige insect beter te kunnen zien. Het zou een leugen zijn om te zeggen dat ze nooit eerder deze vlinder har gezien maar deze- was... een van de mooiste dingen die ze ooit had gezien. De enorme poes nam wat afstand van de waterplek wat ze eerde gebruikt had om haar dorst te stillen. Maar dat had ze al weer achterwegen gelaten; haar aandacht was nu totaal op de vinder gevestigd. Het beest war licht blauw en gaf een soort gloed af; of het door de zon kwam kon Burning niet precies zeggen. Het bewoog zo bevallig, dat ze in een soort trans raakte. En daarom onbewust het vliegende insect begon te volgen. Niet wetend dat er een andere kat haar kant op kwam.

Tussen zijn kaken hield hij een dikke muis geklemd. Best tevreden met zijn prooi die hij gevangen had was hij terug onderweg naar het Camp. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een Clangenoot bij het water zitten. Na een paar keer snuiven wist hij dat het Burningbreath was die daar zat en zo dromerig naar een vlinder zat te staren. De kater rolde even met zijn ogen, was dit hoe Burningbreath voor haar Clan zorgde? Zijn poten waren al naar de poes onderweg voor hij er erg in had. Toen hij achter haar zat legde hij zijn muis neer en keek naar droog aan. "Burningbreath, zorg jij zo voor de Clan? Vlinders bekijken?" miauwde hij met een hint ergens van amusement. Ergens was het wel komisch om te zien maar echt handig was het niet als ze de Clan sterk wilden krijgen.

The heart of a Stallion

'Ah! by Starclan....' schreeuwde ze geschrokken bij het horen van haar naam terwijl ze zich wild omdraaide; en de ogen van Stallionheart ontmoette. Burning voelde hartslag lager worden en begon hard te ademen. De kater vroeg of dit de manier of hoe ze voor de clan zorgde; Burning schudde haar hoofd maar zocht nog naar de juiste woorden. Om haar acties uit te leggen. Ondertussen was de vlinder al weg gevlogen; uit het zicht. De creamachtige poes zuchtte; en leek genoeg gekalmeerd om iets uit te brengen.'Nee ik um...' weer haalde de grote poes een paar keer adem, ze was zo erg geschrokken; waarschijnlijk door haar slechte geweten.'Het spijt me' sprak ze vervolgens. Bij gebrek aan beter.

Blijkbaar had hij Burningbreath verrast met zijn aankomst. De schrik was duidelijk te zien en hij moest een lach onderdrukken. Hij kon soms best streng klinken maar meestal was de kater wel goedlachs en behulpzaam. De poes zocht naar woorden om zijn bestraffing te beantwoorden maar wist niks uit te brengen. De woorden Het spijt me deden hem zijn kop schudden. "Bewaar je excuses maar hoor" miauwde hij met een verborgen glimlach. "Zeg maar sorry tegen de prooien die we gaan vangen" miauwde de kater waarna hij zijn bef een lik gaf. "Later vandaag ga ik een Patrouille houden, ik zou jou graag mee willen nemen" zei hij waarna hij Burningbreath een knipoog gaf. Hij kon wel kwaad doen maar hij kon beter dit ombuigen in nuttig gedrag.

The heart of a Stallion

Eindelijk voelde de kattin haar hart niet meer racen; vooral ook om het feit dat de kater niet boos op haar werd. Maar verrassend rustig bleef; hij nodigde haar zelfs uit voor een patrouille. Waarschijnlijk om de verloren tijd de ze verspilt had om naar de vlinder te staren in plaats van...wel iets nuttig te doen in te halen. De creamachtige kattin knikte. 'I would like that' miauwde ze met een iets wat scheven glimlach; terwijl ze met haar ogen wegkeek. En haar zelf inhield om veder niks te zeggen . Ze had haar zelf namelijk al genoeg voor schut gezet. En ze vrees dat als ze ging praten het alleen maar erger werd.

Toen Burningbreath knikte keek hij haar nog even voor een tel aan. "Zullen we dan maar even op jacht gaan?" stelde hij voor. Hij zag dat de poes klem zat en niet wist wat ze moest zeggen. Bij deze wilde hij haar even helpen om uit dit moeilijke parket te komen. Hij rekte zich even uit en liet zijn ogen over het veld dwalen. In de verte zag hij Fourtrees waar ongetwijfeld geen prooi zou zitten. "Laten we deze kant maar opgaan" stelde hij aan Burningbreath voor. Met een zwiep van zijn staart had de kater zich omgedraaid en waren zijn poten al onderweg naar de kleine rivierstroom die zich hogerop bevond. Daar konden ze oversteken en verder het Moorland op trekken.

The heart of a Stallion

De kater stelde vervolgens voor om te gaan jagen, de grote kattin knikte maar bleef veder stil. Burning volgde zijn blik naar de fourtrees glijden. En besloot toen die kant op te gaan; en zij volgde hem zwijgend. Echter vond ze nu wel dat om de stilte te vermijden ze wel iets moest zeggen. 'Ah Stallion, wat zit je vandaag toch vol met goede ideeën!' nadat ze die woorden had gesproken wilde ze zich gelijk voor de kop slaan; waarom zei ze dat nou. Het klonk zo...'Ik zeg al niks meer' lachte ze toen duidelijk nerveus; in de hoop dat ze het weg kon lachen en hij er niet veder op in ging. Maar dat zou waarschijnlijk niet zo zijn.

Juist ja. Hij keek voor zich uit met opgetrokken wenkbrauwen zodat Burningbreath het niet zou zien. Lag het misschien aan hem of had deze Warrior misschien catnip gegeten? Hij besloot dat dat niet zo kon zijn omdat hij dat zelf dan ook zou ruiken. Goede ideeën. Juistem. Hij bleef een stevige pas aanhouden en toen ze het bovenste stuk bereikt hadden Hij sprong over een paar keien heen en deed dit uitsterst zorgvuldig om geen natte poten te krijgen. Het was natuurlijk altijd mogelijk dat je een natte poot haalde hier maar liever niet dan wel. "Voorzichtig op de stenen, ze kunnen glad zijn. Tenzij je graag een nat pak wil halen" miauwde hij lichtelijk geamuseerd. Hij was zich er zeker van bewust dat alle katten hier als Apprentice wel eens een keer geweest waren maar dit was echt een uithoek in het territorium dus kon hij het beter nog een keer zeggen dan dat hij zometeen een kat uit het water moest vissen.

The heart of a Stallion

Ze kon zich wel voor de hoofd slaan, waarom zei ze altijd toch van de rare dingen? Hij vond haar vast vreemd, hmm waarom deed ze nou zo! Na een stukje lopen in ijzige stilte, sprong de kater over keien heen en begon te praten. Hij liet haar weten dat ze voorzichtig moest zijn- aangezien ze kon uitglijden. De poes knikte enkel, bijna bang om te praten. Want ze wist dat ze zich zelf voor shut zou zetten. De poes sprong over de keien- het ging maar net goed. Maar ze bleef droog gelukkig, een natte pels daar zat ze echt niet op te wachten. Vooral niet met haar vacht niet, als dat nat was. Pff dan was het zo zwaar.

Onderwerp: Re: Alone together ll Stallionheart