I'm glad to be back here

Onderwerp: I'm glad to be back here zo 13 mei 2018 - 14:01

Eindelijk waren ze terug. De tocht naar de bergen en de tocht terug waren haar beide zwaar gevallen. Ze was dan ook meer dan blij om terug te zijn in het oude territorium waar ze al zo vele jaren had geleefd. De bergen zouden zeker weten nooit een plek geweest zijn voor haar om te blijven. Waarom ze toen er überhaupt mee naartoe was gegaan was iets wat ze zelf nog niet helemaal begreep. Misschien omdat ze met haar kittens mee had willen gaan. Alleen ze had geweten dat ze hier zoveel dingen achterliet, zoveel katten die ze hier was verloren. Ze was dan ook zeker blij dat ze weer terug was en ze zou hier nooit meer weg gaan, dat wist ze wel. Ze had er niet aan moeten denken wat er gebeurd was als ze omgekomen was in de bergen. Ze was hier geboren en ze wilde hier dan ook sterven als haar tijd zou komen. Ze had haar tocht naar het meer gezet, een plek waar ze goede herinneringen had. Het water kalmeerde haar altijd op de een of andere manier.

[Oceanbreeze]

De tocht naar de bergen was zwaar geweest, net zoals de terugweg. Hoewel Oceanbreeze blij was geweest om Brindleleaf te zien en te spreken, was dit toch echt haar thuis. De vele herinneringen die ze hier had gehad deden haar goed. Nu kon ze er nog meer maken. Hier was ze geboren en hier was ze opgegroeid als dochter van Icecloud en halfzuster van Whitelion. Hier was veel drama geweest, maar ook veel mooie dingen gebeurd. Dit was thuis en zou het ook altijd blijven. Met rustige passen en een licht gevoel in haar lichaam liep de jonge Leader in de richting van de Small Lake. Het territorium zag er beter uit dan het had gedaan toen ze vertrokken. Een bekende geur en gestalte deed haar op een prachtige maar oude witte kattin afstappen. "Icecloud," mauwde ze vriendelijk naar haar moeder.

De Small lake kon mooi zijn tijdens de nacht en dat wist ze. Zilverpels zou er dan in gereflecteerd worden en het was dan ook zeker iets dat ze had gemist terwijl ze in de bergen was. Het was daar allemaal anders. Bij het klinken van haar naam draaide ze zich om, om haar dochter te zien. Haar dochter die nu de leidster van Windclan was. Ze had al vier leiders meegemaakt in haar leven en dat maakte haar dan ook zeker trots om te mogen zeggen dat de vierde haar dochter was. Het stelde haar ook ergens gerust, ze wist dat Oceanbreeze nog lang zou leven na haar. Ze wilde niet nog een kitten verliezen voor het haar beurt was. Whitelion was al erg genoeg geweest. "Oceanbreeze," Begroette ze haar met een knikje en liep dichter naar haar toe, tot ze haar kon aanraken met haar staart. "Wat brengt jou hier?"

De Small Lake was een prachtige plek om naar de sterren te kijken. De kalme wateren reflecteerden de vele fonkelende lichtjes waardoor het idee dat Starclan echt bestond steeds sterker ervaren werd. Zodra ze haar moeder begroette draaide de witte kattin zich om waarna ze het knikje van haar moeder ontving met een kleine glimlach. "Oceanbreeze," begroette ze haar waardoor Oceanbreeze met een zacht snorrend geluid op haar moeder af liep en haar kop vriendelijk tegen haar aan drukte. Ze glimlachte toen ze de staart van haar moeder tegen zich aan voelde. "Wat brengt jou hier?" Vroeg haar moeder waardoor de jongere kattin grinnikte. "Ik zocht jou," Mauwde ze droogjes.

Haar dochter was naar haar op zoek geweest? Een vermoeide glimlach verscheen om haar lippen. De tocht had haar uitgeput, maar toch zette ze door en probeerde ze het zo min mogelijk te laten merken. Het kwam vast en zeker alleen maar omdat ze ouder aan het worden was en ze niet gewend was om zon lange afstand af te leggen. "En waarom was je op zoek naar me?" Vroeg ze, terwijl ze ging zitten. Ze wist niet of dit een lang gesprek zou worden, maar zitten vond ze toch wat fijner dan staan.

Een vermoeide glimlach verscheen op de lippen van de witte kattin, de kattin die een geweldige moeder voor haar was geweest. De tocht had iedereen uitgeput, veel van alle katten gevraagd en haar moeder was dan toch wel een van de oudere katten in Windclan. Het zou niet veel Moons meer duren voordat de ander Elder zou moeten worden. Al leek haar moeder nog fit genoeg om haar Warriortaken uit te voeren. "En waarom was je op zoek naar me?" Vroeg de oudere kattin, waardoor Oceanbreeze even glimlachte en naast haar plaats nam. "Om te checken of alles goed met je is." Mauwde ze zacht, waarna haar blauwe ogen in die van haar moeder priemden.

Oceanbreeze kwam naast haar zitten, na het antwoord gegeven te hebben. Ze was dus gekomen om te kijken of alles goed ging. Zou ze eerlijk antwoorden? Het was niet alsof het ergens anders aan lag dan de journey, dus waarom ook niet? "Het gaat aardig goed na omstandigheden." Zei ze dan ook. Oceanbreeze zou hopelijk begrijpen dat ze de journey daarmee bedoelde. Het was tenslotte niet alsof haar vermoeidheid ergens anders aan zou kunnen liggen. De gedachte dat ze te oud zou worden kwam niet eens bij haar op, ze was nog niet klaar om een elder te worden. Ook al wist ze ook dat ze niet eeuwig een warrior kon blijven. Echter wilde ze er nu nog niet aan denken, ze zou er wel aan denken als haar lichaam haar volledig in de steek liet.

De witte kattin was een van de oudste katten in Windclan die nog hun Warriortaken uitvoerde en die zonder al te veel problemen met de Journey was meegegaan. Iets dat ervoor zorgde dat ze zelfs als het niet haar moeder was geweest ze respect voor de witte kattin zou hebben. Het was en bleef haar moeder, een witte schoonheid. Een witte kattin waarna ze haar eerste en tweede witte kitten ook wel een beetje had vernoemd. "Het gaat aardig goed na omstandigheden." Mauwde de oude kattin, waarop Oceanbreeze enkel kon knikken. Ze hoopte maar dat haar moeder op tijd aan zou geven als het haar te veel werd. De druk te groot werd of als ze gewoon de gewoonlijke klachten zou ondervinden die bij het ouder worden hoorden. Ze kon haar moeder nog niet voorstellen als Elder, ze was niet chagrijnig of nors. Alles behalve dat. "Als je wel ergens last van hebt, dan spreek je mij of de Medicine Cat wel aan?" Mauwde ze voorzichtig waarna ze haar neus even zacht tegen haar moeders wang drukte.

Wanneer het moment zou zijn dat haar lichaam ermee ophield wist ze niet. Of het dichtbij was of ver weg was iets dat ze ook nog niet wist. Het voornaamste wat ze nu voelde was gewoon vermoeidheid en het leek te komen van de journey, ook al wist ze dat er een andere mogelijkheid was, maar daar was ze niet zeker van. De kans erop was überhaupt klein en ook gevaarlijk, dat was iets dat ze wist. Ze was tenslotte te jongste niet meer. "Het is voornamelijk vermoeidheid, maar dat ligt denk ik aan de journey," Gaf ze uiteindelijk toe na de woorden van haar dochter. Dit verbergen was misschien toch niet het beste. Vooral als het andere waar ze aan dacht ook een mogelijkheid kon zijn, toch schatte ze de kans erop niet groot in en ze had ook nog geen andere signalen gehad die erop konden wijzen.

Wanneer haar moeder Elder zou moeten worden was nog maar de vraag; toch kwam die tijd er langzaam aan. Oceanbreeze wou haar moeder nog zo lang mogelijk bij haar houden; dus hoopte ze dat haar gezondheid haar nog mee zat. Zeker na de hele tocht die ze hadden gehad. "Het is voornamelijk vermoeidheid, maar dat ligt denk ik aan de journey," Verklaarde de witte kattin waarna Oceanbreeze met een vriendelijk glimlachje knikte. "Dat zou mij niet verbazen," Mauwde ze zacht met een vriendelijk.

Als het de journey was dan zou de vermoeidheid als het goed is snel weggaan. Was het mogelijk het andere, dan zou het niet zo zijn. Tijd zou het alleen kunnen vertellen en het was niet iets waar ze Oceanbreeze zich nu al druk over wilde laten maken. Dat kwam als ze het zeker wist. En dat zou nog even moeten wachten. Ze glimlachte zachtjes naar haar dochter. "Zullen we terug naar het kamp gaan?" Dan zou ze kunnen rusten en over een tijdje zou ze het dan zeker weten en dan zou ze het Oceanbreeze moeten vertellen. Ze had tenslotte geen andere om het te vertellen en haar dochter zou dan de eerste zijn waar ze naartoe zou gaan.

De journey had ook zijn ding gedaan bij de jonge Leader, ze mocht dan jong zijn maar haar ervaring was groot. Hierdoor wist ze meestal wel redelijk de juiste keuzes te maken en doorzag ze nog aardig wat dingen die binnen de Clan gebeurde. Ze hield dan ook een oogje op de meeste katten van haar Clan, want ze waren familie. Ze waren één front, een sterk front. Een Clan was een groep, een menigte dat wel samen moest werken. Voor de kittens, de Queens en de Elders. Met Moons oude regels die in de Warrior Code stonden. Oceanbreeze was een kat van de Code, ze was rechtvaardig maar kon scherp uit de hoek komen als ze doorhad dat het nodig was. Gelukkig was het niet het geval en kon ze ook gewoon een dochter zijn in de buurt van Icecloud."Zullen we terug naar het kamp gaan?" Vroeg de witte Senior Warrior, waarna Oceanbreeze knikte en zich met een soepele beweging omdraaide. In het kamp zou haar moeder kunnen rusten en zou zij de rest van de regelzaken af kunnen ronden.

OOC: Topic uit

Onderwerp: Re: I'm glad to be back here