Round and round like a horse on a carousel...

Rainkit kon het duidelijk voelen. Hoewel hij een aanwezigheid was die anderen niet konden zien of opmerken, zag zij duidelijk de gelaatstrekken van een robuuste tom met tabbystrepen op zijn vacht en groene ogen die zo groen waren dat de kleur van het helderste woud nog niks voorstelde. Ze kon zich precies voorstellen hoe de spieren onder zijn vacht bewogen als hij zich van de ene plek naar de andere manoeuvreerde, hoorde hoe hij haar begeleidde zonder dat hij daar al te veel woorden voor moest gebruiken. Ze kende zijn naam niet en daar had ze ook nooit achter gevraagd. Ze wist alleen dat hij dood was en dat StarClan het hem toegelaten had om haar te begeleiden. Of… of dat was toch graag wat ze wilde geloven. Diep vanbinnen wist ze dat dit een verzinsel was omdat ze zo graag een vaderfiguur in haar leven wilde hebben, maar een deel van haar brein leek die realiteit niet te willen bevatten, niet te willen accepteren. In haar hoofd zag hij er perfect uit: robuust, angstaanjagend, maar ergens ook lief. Zijn stem klonk diep en had precies die kalme ondertoon die haar kon troosten als ze zich boos voelde over iets, maar de klank kon hoog genoeg oplopen om haar alert te maken voor gevaren als hij dacht dat er haar iets te wachten stond. Hij ging nooit voor haar staan, maar loste dan opeens op in het niets en liet zijn stem haar de antwoorden voorspellen die ze nodig had. Rainkit fronste toen ze zag hoe de tabby, zijn robuuste lichaam niet meer dan een schim, zijn oren spitste en zich gealarmeerd naar haar toedraaide voordat hij vervolgens oploste in het niets. Vlak daarna begreep de crèmekleurige she-cat waarom hij dat had gedaan: een aanwezigheid kondigde zich aan. Rainkit trok met haar oortje toen ze een scherpe geur rook, een geur waarvan haar vader zei dat ze het moest wantrouwen. ”Links van je,” hoorde ze de bekende diepe stem in haar kopje zeggen en toen Rainkit zich een kwartslag draaide, zag ze daar ook effectief een kitten staan. En de kitten keek haar kant op. “Ja?” vroeg ze. “Heb ik wat van je aan?” Ze wilde niet met hem praten. Ze wilde dat haar vader weer terug naast haar zou verschijnen en ze zijn groene ogen nog wat meer kon bestuderen.

+ Earthkit

Earthkit schoof een steentje over de grond. Hij hield van het geluid dat het maakte - een zacht, krassend lawaai, bijna als de schreeuw van een vogel ver weg. Het deed hem denken aan verre gebieden, aan onverkende bossen, aan moerassen vol begroeiing. Hij vroeg zich af hoe het er buiten uit zou zien, buiten de grijze wanden en de koude steen. Zou de aarde waarnaar hij vernoemd was zacht en warm zijn? Of zou het zijn zoals de steen? Het was nog vaag voor de jonge kitten. De woorden begon hij langzaamaan te leren - maar de concepten die ze overbrachten waren vaag. Woorden als liefde en dood waren te abstract. Toch wist hij dat hij ooit iemand lief wou hebben - dat hij kittens wou, en een poes die van hem hield. Hij kende ambitie zonder het woord te kunnen uitspreken. Hij wou leider worden, ooit, wanneer hij groot was. Hij wou het hele sprookje, ook al besefte hij maar half wat het helemaal inhield. De steen die hij in gedachten verzonken nog steeds voortschoof schoot opeens uit zijn pootjes, helemaal een andere kant op. Oh. Dag steen. Het steentje botste met een klangelend geluid tegen de wand en bleef daar toen liggen, nog lichtjes tollend. De jonge point draaide zijn kopje en stond oog in oog met een she-cat die hij niet kende. Ze rook raar, maar iedereen hier rook raar - Earthkit hechtte weinig belang aan de verschillende clangeuren, sinds hij zich amper besefte dat er zelfs aparte clans waren. "Heee!", mauwde hij, vrolijk, dichterbij stappend tot hij neus aan neus stond met de onbekende poes. Zijn felblauwe ogen staarde in de hare, alsof hij in haar ziel wou kijken. Waarom? Starclan mocht het weten. Op haar vraag gaf hij geen antwoord.

Ook zonder dat haar vader het duidelijk maakte, wist Rain dat deze kitten niet zomaar zou verdwijnen. Nee, dit zou één van die kittens zijn die een gesprek met haar aan wilde knopen en eventueel een avontuur met haar wilde starten. Een idee dat haar ergens wel aantrok, maar misschien net iets minder dan het idee om de dag met haar vader te spenderen. ”Ga, heb lol. Je hebt je hele leven nog om serieus te zijn.” De zachte stem was kalmerend, bijna liefdevol. Het zorgde ervoor dat ze een gevoel van verlangen in haar binnenste kreeg. En opeens waren haar gedachten weer helder en leek de aanwezigheid van haar vader in het niets op te lossen, alsof hij eigenlijk nooit daar was geweest. Ze wist dat hij haar pas weer zou begeleiden als er zich iets vreselijks voor zou doen en hoewel ze het stom van hem vond dat hij haar opeens achterliet, was het ergens ook wel gemakkelijker omdat ze zich nu op haar beslissing kon focussen om zich meer bezig te houden met een avontuur dan met haar vader. Ze deelde haar vader trouwens met niemand. Ze had het eens een keertje geprobeerd door het tegen haar moeder te vertellen, maar zij had Rain gezegd dat ze op moest houden met haar onzin en dat ze begreep dat Rain haar vader miste en de leegte in haar binnenste op wilde vullen door een beeld van hem te creëren dat nauwelijks strookte met de werkelijkheid, maar dat het haar ongewoon naar anderen over liet komen en haar bovendien zou afleiden om een normale jeugd te hebben. Rain was daar heel verontwaardigd over geweest; ze had het niet kunnen geloven dat haar moeder niet kon begrijpen dat haar vader helemaal geen beeld was die ze van hem wilde creëren, maar dat het écht haar vader was die aan haar zijde stond. Maar toch… toch twijfelde ze soms. Soms dacht ze dat het inderdaad maar een verzinsel was die ze gebruikte om die verschrikkelijke leegte in haar op te vullen. Dan was hij daar opeens en kon ze zich met een beetje inspanning voorstellen hoe het zou voelen als zijn vacht langs de hare zou strijken. “Je stinkt,” zei ze klagerig tegen de kitten naast haar en probeerde hem opzij te duwen. “Zie je de lengte van mijn poot?” Niet echt indrukwekkend als je het haar vroeg, maar bij wijze van spreken. “Dat is de afstand die jij van mij moet houden zodat ik je vreselijke stank niet constant ruik. Mama heeft gezegd dat het verkeerd is als een vreemde te dicht op me komt staan.” In werkelijkheid had haar vader dat tegen haar gezegd, of nee, de stem in haar hoofd die ze inbeeldde als die van haar vader had het tegen haar gezegd, maar dat hoefde deze snotneus niet te weten.

Dekitten zette een stapje achteruit maar glimlachte stralend naar de poes. Het deed er voor hem niet toe wat ze van hem vond - of ze dacht dat hij stonk of niet, het zou toch niets veranderen aan de feiten. Earthkit knikte zijn crèmekleurige kopje lichtjes scheef toen ze zei dat vreemdelingen niet te dichtbij mochten komen van haar mama. "Dat heeft mijn mama nog nooit gezegd hoor!", antwoordde hij, er niet helemaal bij stil staand dat zijn moeder hem eigenlijk nooit iets had gezegd. Dat soort dingen deden er niet zo toe voor hem, omdat het de enige werkelijkheid was die hij kende. Hij had nooit de aanwezigheid van zijn ouders gehad, en hij miste het niet omdat hij niet echt besefte dat het zo hoorde; ook al wou hij later een goede vader zijn. Hij hoorde het in de verhalen en van de andere kittens en hij schepte een toekomst waarin iedereen gelukkig zou zijn. "En ik hoef toch geen vreemde te blijven?" Zijn jonge stemmetje was schel en vrolijk. Hij stak zijn eigen poot uit, die vrij dik en plomp was vergeleken met de rest van zijn lijfje. Hij plofte neer op zijn zitvlak en keek van zijn poot naar de poes en terug naar zijn poot. Zo ver moest hij van haar blijven. Hij schoof langzaamaan dichterbij.. Tot zijn poot haar net raakte. Voila - hij deed wat ze had gevraagd, en hij stond net zo ver als de lengte van de poot.