The magpie has fallen from the sky

Turn ourselves into these ashes

I'm always wondering If it's ever gonna end. I can feel it in my bones, Standing in the dust Of what's left of us. Did we take too many chances Or did we let too many pass us? Did we light too many matches? Did we throw it all away? We walk through the fire. Is there a way out?

De tocht terug naar de cave had langer geleken dan het normaal was. De rossige kattin was normaal zo boven, maar vandaag wilde het niet helemaal lukken. Misschien was het omdat de jonge kattin het lichaam van Magpiehowler op haar rug had liggen. Het waren de emoties die haar deels over hadden genomen. Tranen stonden in haar blauwe ogen waardoor ze niet goed kon zien waar ze liep. Ze had haar teentje meerdere malen gestoten waardoor haar rechter voorpoot wat donkerder rood was dan het hoorde te zijn - bloed, natuurlijk. Haar pootjes voelde beurs aan en ze had zich nog nooit zo vreselijk gevoeld. Vandaag had ze geleerd hoe de wereld kon zijn, hoe wreed de wereld was. Eerst hadden ze haar mama en broertje afgepakt, toen haar halfbroertje en nu..

Toen ze na iets wat eeuwen leek te duren in de cave aankwam schemerde het al een beetje. De sharing tongues was net afgelopen en de meeste katten waren nog bezig met elkaar wassen en praten, voordat de nacht zou vallen. Het werd stil in de cave toen katten haar zagen staan in de opening, met het levenloze lichaam van haar kleine clangenoot op haar rug. Voorzichtig boog ze door haar poten heen en liet ze zijn zwart-witte lichaam van haar rug af glijden. Een paar secondes bleef ze doodstil. "Magpiehowler is.. is dood.." mauwde ze hard genoeg voor de meeste om het te kunnen horen. Haar woorden galmde door de cave heen omdat het al zo stil was. De rossige kattin keek met haar betraande oogjes naar de kater en zakte toen zacht snikkend naast hem in elkaar. Ze was een goede vriend verloren vandaag, ze was voor het eerst iemand verloren op deze manier, dat ze het zo bewust meemaakte. Maar hij was bij mama en Cheekykit nu, daar kon hij geen pijn meer hebben. Een zacht geroezemoes ontstond nu in de cave, maar het boeide haar allemaal niets meer. Want Magpiehowler was dood.

- open voor iedereen

thanks lauren

_{De bergen sierden haar. Ze voelde zich hier in haar element, al leek het niet op thuis. Toch was het in zekere zin te vergelijken met haar voorgaande verblijfland, gezien die ook heuvels in haar bezit gehad had. Heuvels verschilden van bergen, maar de wind die ze zo goed gekend had was hier ook. Sacredpace genoot van de wind. Iedere keer als deze iets oppakte en de cavern inwaaide, sloot ze genietend haar ogen. Dit keer echter niet. Nu bracht het een geur mee die haar deed doen rillen. Gealarmeerd keek ze op, en haar ogen verwijdden zich geschokt toen ze een jonge kattin zag binnenlopen met een opmerkelijk licht lichaam op haar rug. Ze herkende de apprentice als Russetpaw, een dochter van een gestorven leeftijdsgenoot. En het lichaam dat ze meedroeg herkende ze ook. De oriental liet een gekwelde jammerklacht horen, waarbij tranen in haar oren sprongen. Kippenvel kroop over haar huid heen, en haar haren kwamen overeind. "Magpie.." fluisterde ze zacht, toen de rossige apprentice haar vermoedens bevestigde. Dat was haar halfbroer, die zo stil lag, die niet meer ademde. Tranen liepen nu over haar wangen, en trillerig liep ze naar voren. Haar poten voelden zo slap als het hoge gras dat in hun voorgaande territorium gestaan had. Met een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht bracht ze haar kop naar de gevlekte vacht van haar halfbroer, en drukte ze haar neusje in zijn nek. "Zeg me dat het niet waar is," murmelde ze ontzet, en drukte nu iets harder. Ze voelde zich zo zwak worden, en ze legde zich neer naast zijn lichaam, die koud begon te worden.}

Alles ging te snel, veel te snel. De uren streken voorbij en de minuten glipten door haar poten heen, hoezeer ze ook haar best deed, ze kon ze niet stoppen. Iedere dag weer kwamen er weer meer katten met dezelfde klachten en iedere dag weer moest ze hun vertellen dat er niets anders te doen viel dan afwachten en hopen. Katten kwamen naar haar toe voor hulp, in de wetenschap dat een Medicine cat hun zieke familie of vrienden kon helpen, maar dat was niet zo. Ze kon niets doen aan deze ziekte, deze gruwelijke ziekte die langzaam aan ook haar eigen mentor in diens klauwen kreeg. Routpaw deed haar best om alles bij te houden, om een kompres te vinden dat hielp, maar terwijl het iedere dag erger werd, kon zij niets doen. Zo ook nu, terwijl ze een jonge kitten inspecteerde. De symptomen van de ziekte waren duidelijk te zien; misselijkheid, duizeligheid, vreemde pijnen. Ze deed haar best de kitten te sussen, beloofde hem valse woorden dat alles goed zou komen en stuurde hem en zijn moeder met wat van de weinige versterkende kruiden die ze nog had weg. Het was toen zij weg waren gestapt en de poes verloren achter bleef dat een ijzige jammerklacht de lucht doorkliefde. Routpaw voelde het bloed uit haar ledematen weg trekken en dwong zichzelf om overeind te komen en naar de bron toe te stappen. Snel genoeg onderscheidde ze Russetpaw, de rode dochter van Mousewish, en een levenloos lichaam op haar rug. Oh nee. Niet nogmaals. "magpiehowler is.. is dood.." Ze zag haar huilen, zag het vermagerde lichaam dat eens tot Magpiehowler had toebehoord op de grond vallen. Routpaw stond daar, versteend en overspoeld door emoties. Ze had geweten dat hij ziek was, had hem geprobeerd te vertellen rust te nemen, maar opnieuw had ze niets kunnen doen. Haar onwetendheid had opnieuw een leven gekost.
De poes dwong zichzelf om het droog te houden en stapte naar de rouwende Russetpaw en half zus Sacredpace toe. Beide keek ze met droevige ogen aan, waarna ze haar neusje lang en emotioneel tegen de nek van de zwart-witte kater aan drukte. "J-je.." ze haatte het hoe ze niet sterk kon zijn nu dat juist nodig was, hoe haar stem afkapte van de emoties. De poes slikte. "Je was een goede kat e-e-en een warrior die door heel Windclan... Nee, alle katten hier aanwezig gemist zult worden," Haar stem haperde.
"Moge Starclan je pad verlichten, Magpiehowler"

The devil within,

I'm the poison in your bones

Aangezien de mooie kattin een queen was, was ze vrijwel altijd in de clan cavern te vinden. Toen ze nog in hun oude territorium waren was dat wel anders geweest, daar was ze altijd in de velden te vinden en kwam ze enkel voor het hoognodige naar het kamp. Maar nu ze haar kittens en partner had zat ze hier een beetje vast. Soms vond ze wel eens een momentje dat ze er vandoor kon gaan, maar vandaag was helaas niet zo'n dag. Ergens misschien wel goed, want anders was ze op dit moment niet aanwezig geweest. Ontzette stemmen waren te horen en zoals de meeste andere queens kwam de kattin overeind. Ze zei tegen haar kroost dat ze in het nest moesten blijven en drukte zich door de andere katten heen. Toen ze redelijk vooraan stond zag ze hoe de rossige apprentice naast elkaar zakte bij het lichaam van haar halfbroer. Magpiehowler. Voor een moment bleef ze stil, was het enige wat ze deed kijken. Hij was nog jong geweest, net zoals zij en haar zusje, hij had langer moeten leven. Om ook een familie te krijgen, om hun bloedlijn verder te zetten - ondanks dat ze maar half familie van elkaar waren, ze hadden deels dezelfde genen in hun bloed.

Traag stapte ze naar voren, achter de medicine cat apprentice aan, die wat woorden uitsprak bij het lichaam van haar broertje. Sacredpace was er ook al, haar zusje die totaal niet op haar leek en waar ze niet veel mee had, maar het was haar zusje. "Je bent op een betere plek nu.." mauwde ze terwijl ze haar kop een beetje optilde en neerkeek op het levenloze lichaam. Zacht drukte de mooie kattin haar neusje in de vacht van de kleine kater, waarna ze aan de kant stapte en met een wat lege blik naast haar zusje ging staan. Zacht tikte haar pluizige staart deze diens achterpoten aan. Northdrift was dan misschien een harde kattin, totaal emotieloos was ze niet. Het besef moest alleen nog komen, dat duurde bij haar altijd wat langer en was de reden dat er geen traantje te zien was in haar heldere ogen.

♔ nickdiazfan

Koude wind woei door de vacht van Honeynose. Ze rilde. De jonge bengaalse Warrior was dan wel een WindClankat, maar deze gure, ijskoude wind die door je vacht sneed als ijskoude kattenklauwen vond ze maar niets. Ze zat dichtbij de ingang van de Clan Cavern te dommelen.
Honeynose hield van deze plek; ze kon precies zien wie er allemaal naar buiten gingen en wie niet, en wat ze allemaal gingen doen. Ze kon ook mogelijke gevaren vanaf hier zien; iets waar Honeynose al op lette sinds ze een paar dagen van de Clan weg was geweest, verdwaald. Daar had ze geleerd op je hele omgeving te letten, omdat er overal gevaar loerde. En dat was een soort gewoonte geworden voor Honeynose, en een heel handige gewoonte.
Maar deze keer was het niet prettig om hier te zitten. Honeynose lag met haar poten onder haar buik gevouwen te dommelen, maar zodra die verschrikkelijke geur in haar neus dreef, sprong ze bijna op van afschuw. De dood.
In een oogopslag zag Honeynose wat er aan de hand was. Magpiehowler. Hij lag op de grond, zijn ogen starend voor zich uit, met Russetpaw, Sacredpace, Routpaw en Northdrift eromheen, hun gezicht gekweld van verdriet.
Zodra ze besefte wat er was stokte haar adem in haar keel. Haar hart leek wel een slag over te slaan. Verdriet overspoelde haar als een woeste rivier, en er kwam een waas voor haar ogen, die ze snel weer wegknipperde.
Ze kende Magpiehowler niet heel goed, maar hij was haar Clangenoot. En haar Clan was alles voor Honeynose; haar familie, haar vrienden, haar alles. En nu was er weer iemand dood. Ze slikte een wanhopig gejammer in, liet haar kop zakken en trippelde langzaam naar de dode kater toe.
'Rust zacht, Magpiehowler', murmelde ze op een afstandje, om de familie en de leerlingmedicijnkat de ruimte te geven. Ze bleef nog even staan, ter nagedachtenis van de kater, en draaide zich toen om. Honeynose kon de gedachte niet meer verdragen; met langzame, verdrietige passen liep ze de duistere grot weer in.

Onderwerp: Re: The magpie has fallen from the sky