These are the things that we lost in the fire, fire, fire..

Met een half oor luisterde Rainkit naar de kittens die opgewonden bezig waren over hun toekomst als apprentices. Ze kon het niet laten om even met haar ogen te rollen. Waarom zou je je druk maken over iets dat nog zo veel moons ver weg lag? Waarom zou je überhaupt nadenken en je toekomst al gaan plannen? Wat was daar de lol aan? Zij zag het liever van dag tot dag en al zeker met haar vader aan haar zijde. Elke dag was weer een nieuw avontuur en het feit dat de Clans bij elkaar woonden en een ziekte zich verspreidde onder hun zorgde ervoor dat er elke dag wel iets te doen was of elke dag wel een nieuwe roddel op te vangen was waardoor het nooit saai was en je praktisch gezien bijna geen tijd had om je toekomst te plannen. Het was alleen… Rainkit draaide haar kopje om te kijken naar de plek waar de queens zich verzameld hadden. Haar moeder lag op haar zij en was afwezig naar de andere queens aan het staren die met elkaar aan het praten waren. In haar blik schuilde een diepe leegte en het brak Rainkit’s hart om haar moeder zo verloren te zien. Het enige moment waarop ze sterkte had vertoond, was toen ze Rainkit vertelde dat haar vader voor haar geboorte was gestorven. Haar stem was fluweelzacht geweest en Rainkit had soms van die nachten waarbij ze de kalme blik met een hoop verscholen verdriet van haar moeder voor zich kon herhalen en die zachte woorden herhaalde die haar leven veranderd hadden. Want vlak nadat haar moeder had gesproken, een paar dagen erna, had ze opeens de schim van de robuuste tabby gezien. De tabby die zeker weten haar vader was. Eerst had hij alleen zwijgzaam naar haar gekeken, maar daarna was hij dichterbij gekomen en was hij tegen haar beginnen spreken. Hij had zijn naam nooit genoemd en Rainkit had nooit de moeite gevonden om ernaar te vragen; zijn aanwezigheid alleen al was goed genoeg voor haar. Alleen vond ze het jammer dat haar vader leek te vervagen als hij de aanwezigheid van andere katten opmerkte, alsof hij bang was dat die katten hem ook op zouden merken. Maar dan vulde zijn stem haar gedachten weer en had ze het gevoel alsof ze toch niet zo alleen was. Rainkit keek op toen ze een Clanmate voorbij zag komen en trok afkeurend met haar oortje toen één van de kittens wanhopig vroeg of ze naar buiten mocht gaan. “Dwaas,” grinnikte. “Dat doe je toch niet zo?” Maar het was wel de perfecte afleidingsmanoeuvre; ze hoorde hoe haar vader haar zachtjes aanspoorde toen ze langs de kitten en haar Clanmate probeerde te glippen om naar buiten te gaan.