It is not that Easy Anymore [Amare]

Het ging de jonge kat als Rogue nog niet erg goed af. Haar leventje als Kittypet was een stuk makkelijker. Nu haar voer niet meer elke dag in een bakje klaar stond was de gevlekte poes erg vermagerd. Jagen had ze nooit echt gedaan en vechten al helemaal niet. Maar ze had nou eenmaal de keuze genomen haar Kittypet nest te verlaten. Dus moest ze zich nu wel redden. Deze ochtend was ze dan ook nogmaals op jacht gegaan. Net toen ze zich waar focussen op een mogelijke prooi die in de buurt zou kunnen zijn, merkte ze op dat er een andere Rogue in de buurt moest zijn. De gevlekte kattin bleef dus staan, lettende op elke beweging om haar heen. Wetende dat, als er het op aan kwam, de magere poes nooit op kon tegen een andere Rogue.

[First post Amare]

Het had vannacht niet gesneeuwd. De zwart-witte poes zette voorzichtig een poot buiten de schuur om de koude vervolgens maar de nemen voor wat het was. Haar korte vacht liet 's winters erg veel door, iets waar ze zich maar al te aan ergerde. Ze trippelde naar buiten en zette meteen door in een snel gestaag tempo. Ze voelde hoe haar lichaam langzaam opwarmde en stopte even kort om uit te rusten. De laatste paar manen waren zwaar voor haar geweest. Haar semi-vriendje bleek vreemd te zijn gegaan en ze had er opeens zoveel familie bij. En bah, wat had ze een hekel aan het woord vriendje. Het klonk zo belachelijk kleinerend en puberaal. Een korte zucht verliet haar mond, waarna een geur deze indreef. Zo te ruiken een jonge poes. Amare herkende een zwakke Kittypetlucht. Was deze kat ooit Kittypet geweest of kwam ze gewoon vaak in de Twolegplace? Ze draafde richting de geur. Na enkele momenten herkende ze een zwart-wit gevlekte vacht. De gestalte die zich enkele voslengen van haar bevond was minstens een hele kop kleiner dan haar en dus ook duidelijk geen gevaar. "Hey." Bromde ze emotieloos.