Please have mercy on me [Amare]

Zijn lichaam kreeg steeds meer de contouren van een atletische kater naarmate hij verder van de Twolegs vandaan ging. Op deze nieuwe plek merkte Cosmo al snel dat de prooien in grotere aantallen aanwezig waren dan gewend en dat de Twolegs juist minder vaak hun hoofden lieten zien. Doordat hij meer prooien tegenkwam, kon hij makkelijker op ze jagen en dus was zijn buik nu al iets gespierder en had hij minder vaak honger. Toch bleven er constant gevaren op de loer liggen voor de zwart-grijze kater. Zijn grootste was dat hij Claw nog eens tegen het lijf zou lopen, want Cosmo wist vrijwel zeker dat deze het niet bij een paar krasjes en woorden zou laten. Langzamerhand had hij ook ontdekt dat er meer katten als zwervers leefden zoals hij en je kon dus ook niet zeggen dat hij geheel angstloos stond tegenover vreemdelingen. De Rogue had op Claw na nog nooit gevochten en het gevecht met Claw was ook amper een gevecht geweest. Toch leek de nieuwe omgeving een rustgevend gevoel te geven aan de anders zo nerveuze kater en dus besloot hij om niet verder te trekken.
De varens waar hij zich onder verstopt had waren nog half bevroren en het langzaam smeltende water gleed in Cosmo's nek. Om de tijd schudde de kater zijn vacht uit om te voorkomen dat het water tijd had om in zijn vacht te trekken. Hij moest toegeven dat alleen zijn hem beter viel dan verwacht nu het er ook daadwerkelijk op aan kwam. Het dagritme dat hij gecreëerd had bestond voornamelijk uit zich wassen, drinken en jagen en het was heerlijk om het helemaal zelf te kunnen bepalen zonder dat er nog iemand was die het met hem eens moest zijn. Toch was er ergens iets dat miste en het heerlijke idee dat er iemand, een vriend of ouderfiguur, kon zijn die op hem lette en zich zorgen over hem maakte liet hem niet los.

[Amare]

Zich uitrekkend stapte de kattin haar warme stronest uit. Ze leefde sinds de dood van haar vader - en dat was lang geleden - in een schuur relatief dicht bij de twolegplace. Ondanks het geluidsoverlast van het toch al niet drukke thunderpath, was dit een perfecte plek. Ze had het geluk dat niemand zo dicht bij de twolegs wou leven en dus ook weinig voor deze plaats had moeten vechten. Het leven had er momenteel heel anders uit kunnen zien. Waarschijnlijk was ze allang omgekomen. Toen ze hier voor het eerst naar binnen liep had ze precies geen vaardigheden. Althans, ze kon aardig jagen, maar daar had je in het gevecht weinig aan. Haar lichaam was nu iets minder stijf en ze besloot om haar grenzen te checken. Ze snoof. Wie weet zou ze alwéér het karkas van een prooi op haar territorium vinden. Smerige prooistelers. Vrijwel meteen dreef een rogue-achtige kittypetlucht haar neus binnen. Zo te ruiken een kater. Was hij ontsnapt? verlaten? weggejaagd? Nieuwsgierigheid dreef haar verder richting de bron van de geur. Na een tijdje herkende ze een zwart-grijze vacht tussen de sneeuw die gisteren was gevallen. Hij bevond zich midden in haar territorium.
Irritatie overviel haar. Had hij haar markeringen niet geroken? Zonder de moeite te doen om geen geluid te maken stoof ze op hem af en besprong ze hem, hopend op dat ze hem tegen de grond kon pinnen. "Je stinkt naar Kittypet." Mauwde ze droogjes.

Zijn rug verstijfde toen hij de klap van een aanval opving. Angstig probeerde hij onder het
projectiel uit te kruipen, maar te vergeefs. "L-laat me los!" Krijste de kater terwijl hij zich
op zijn rug probeerde te rollen. De modder spatte alle kanten op. "Je stinkt naar Kittypet."
Concludeerde het dier, wat aan het gemiauw te horen een kat was, en Cosmo maakte van het
moment gebruik om weg te glibberen in de modder en vlug naar een boom te rennen om daar
vervolgens in te klimmen. Zijn lange nagels hielpen hem om zijn glibberige poten te compenseren.
Rillend van de kou en spanning zat hij op de tak. Een tijdje durfde hij niks te zeggen en keek de
kater een andere kant op. Toen hij besloot dat er niks anders op zat zette hij weifelend een paar
stappen op de tak naar voren. "Wie ben jij?" Miauwde hij met een trillende stem.

De kater die ze tegen de grond drukte was wat aan de dikke kant. Hij zag er jong uit.
Ja, hij was duidelijk een Kittypet. Amare snoof even geïrriteerd toen een sterke angstgeur haar neus binnen drong. Was hij nou serieus bang voor haar? Ach. Het was eigenlijk best logisch als je naar zijn waarschijnlijke afkomst keek. Op enkele uitzonderingen na waren katten die niet in het wild waren geboren zwakke mormels. Zij was natuurlijk één van die uitzonderingen, want kom op. Wat stelt nog niet eens een week als Kittypet nou weer voor? Ze probeerde dat even te vergeten en richtte zich weer op de veel te angstige kater onder haar. Plots schoot hij onder haar vandaan zo een boom in. Bah, ze had echt even op moeten letten. Het feit dat hij een boom in was geklommen deed haar even grinniken. Het was niet alsof ze zelf niet óók de boom in kon klimmen. Hij was daar totaal niet veilig.
Ze ging voor de boom op de grond zitten met haar staart netjes over haar voorpoten geslagen.
Zo. Hij moest er ooit een keer uit komen. Het viel haar op dat hij wegkeek. Snapte hij niet hoe dom dat was? "Wie ben jij?" Mauwde hij met een angstige, trillende stem die haar even deed walgen.
Ze legde haar hoofd in haar net zodat ze hem aan kon kijken en antwoordde: "Je bevind je momenteel in mijn territorium zoals je hopelijk hebt gemerkt aan de grensmarkeringen. Maak het jezelf even makkelijk en kom naar beneden. Ik klim je zó achterna als je dat nou niet denkt te willen doen."

Cosmo's vraag was meer afleiding dat dat hij echt nieuwsgierig was naar het antwoord, ook al was dat gevoel er ook wel een beetje. Voorzichtig probeerde hij wat om zich heen te kijken, opzoek naar een uit weg. De kater kon natuurlijk proberen om van boom naar boom te springen, maar hij wist vrijwel zeker dat hij bij sprong één al naar beneden zou donderen. Naar beneden klimmen en hopen dat hij niet levend opengereten zou worden zou ook een optie zijn, maar daar was Cosmo nóg minder enthousiast over. Cosmo schrok wakker uit zijn peinzen van het gemiauw van de kat onder haar. "Je bevind je momenteel in mijn territorium zoals je hopelijk hebt gemerkt aan de grensmarkeringen." Cosmo grijnsde schaapachtig terwijl hij lichtelijk zijn hoofd schudde. "Maak het jezelf even makkelijk en kom naar beneden. Ik klim je zó achterna als je dat nou niet denkt te willen doen." De zwart-grijze kater deed even alsof hij na dacht. Nu hij hier boven in de boom zat, voelde hij zich veiliger. "Laten we er even van uit gaan dat ik en mijn neus je territoriumafbakening niet geroken hebben en dat ik niet kan vechten en je op welke manier dan ook niet in het nadeel wil storten, wat zijn dan de mogelijkheden naast wachten tot jij mij hier boven opvreet of wachten tot je me op de grond te grazen neemt?" Op zijn gezicht stond een frons wat het nog kitten-achtige gezicht een serieuze indruk gaf.

"Laten we er even van uit gaan dat ik en mijn neus je territoriumafbakening niet geroken hebben en dat ik niet kan vechten en je op welke manier dan ook niet in het nadeel wil storten, wat zijn dan de mogelijkheden naast wachten tot jij mij hier boven opvreet of wachten tot je me op de grond te grazen neemt?" Mauwde de zwarte kater. Pff, wat een idioot. Een luide zucht ontsnapte uit haar mond en haar staart zwiepte strak heen en weer. Als zij zich in het territorium van iemand anders had bevonden dan had ze wel met wat meer respect gehandeld. Wat hij deed was gewoon eerst de angsthaas uithangen om vervolgens een brutaal toontje aan te slaan. Ze ving met haar blik zijn groene ogen en mauwde: "Je zou zoals ieder normaal persoon naar beneden kunnen komen en me vertellen wat je hier aan het doen bent. Kittypets zoals jij hebben hier misschien geen last van, maar de echte katten hier sterven van de honger en we hebben niet zo súper veel behoefte aan indringers." Haar stem klonk ijzig en straight to the point, maar niet agressief. Ze wou hem gewoon wat duidelijk maken. "Dus, kom je nog?"

"Je zou zoals ieder normaal persoon naar beneden kunnen komen en me vertellen wat je hier aan het doen bent. Kittypets zoals jij hebben hier misschien geen last van, maar de echte katten hier sterven van de honger en we hebben niet zo súper veel behoefte aan indringers." Cosmo voelde de ijzige onderlaag in haar stem. "Dus, kom je nog?" Opeens maakte een gevoel dat hij een waas voor zijn gezicht kreeg. Hoe dúrfde ze hem te behandelen alsof hij een Kittypet was? De Kittypets die hij had gekend waren luie beesten, zoals hij toen ook, en hij walgde er van als hij er nu een tegenkwam. Met een luid gekrijs stortte hij zich vanuit de boom op de poes beneden hem, zonder na te denken. "Hoe dúrf je..." Zijn lange nagels blinkerde in de zon en ondanks dat hij waarschijnlijk veel minder sterk zou zijn dan zijn tegenstander, gaf dat beeld hem een machtig gevoel. "Dat ik minder dan een maand geleden nog voor een kachel lag, maakt me níet de zelfde kat!" Hij krijsde het uit, bijna hopeloos. Ondanks zijn nog iets dikke buik sprong hij woedend op zijn tegenstander af, de poes krabbend waar hij bij haar kon.

Het luide gekrijs van de kater deed haar even schrikken. Hij kwam voor haar neer en ze zag de blinde woede in zijn ogen. Niet zo heel gek genoeg wat ze niet bang, want ze verafschuwde zijn zwakke soort. "Hoe dúrf je..." Mauwde hij al een stuk dapperder dan net. Een grijns verscheen op haar gezicht. Het zou toch nog interessant worden. Het puntje van haar staart stak nieuwsgierig omhoog, ongeduldig voor wat hij zou gaan doen. "Dat ik minder dan een maand geleden nog voor een kachel lag, maakt me níet de zelfde kat!" Krijste de kater uit. Er lag een sterke hopeloosheid in zijn stem en zelfs iemand als Amare - zonder ook maar enige empathie - snapte dat hij weleens iets kon gaan doen wat hij normaal nooit zou doen. Wat ze alleen niet verwachtte, was dat hij met nagels uitgestoken en al bovenop haar sprong. In de eerste instantie was ze vooral erg geschrokken, maar ze herstelde zich snel en trapte met haar achterpoten hard in de buik van de dikke Kittypet. "Sodemieter op, vies stuk stront." Spuugde ze terwijl een aantal sneetjes in haar gezicht en rond haar hals en schouders begonnen te bloeden.

De harde trap in zijn buik, voor hij goed en wel bij zijn tegenstander was, liet hem even schrikken. "Sodemieter op, vies stuk stront." Cosmo rolde over de kop, maar kreeg al snel houvast en draaide zich om. "Wie is hier nu het stuk stront? Jij leeft bij die beesten." Cosmo maakte een walgend geluid bij het woord beesten, zodat het duidelijk was dat hij de Twolegs bedoelde. Opnieuw, nu voorzichtiger omdat hij nog iets last had van zijn in elkaar getrapte maag, rende de kater op Amare af. Hij maakte een schijnbeweging omhoog, maar in plaats van te springen bukte hij en klauwde met zijn nagels richting Amare. Daarna trapte hij zo hard hij kon naar de andere Rogue.

Ze had geen idee wat hij bedoelde met "beesten" en dat deerde haar ook niet echt.
Hij moest eens weten hoe monsterlijk Twolegs wel niet waren. Dat waren ze echte beesten.
Hoeveel ellende katten daar wel al niet van hebben gehad. Het was in haar ogen dan ook totale idiotie dat er wezens waren die zich vrijwillig door hen rond lieten commanderen. Wezens zoals Kittypets bijvoorbeeld. Nu de kater met zijn dikke lichaam van haar af was pakte ze de kans om overeind te krabbelen. Zoals ze wel had verwacht ging hij weer in de aanval. Dat deden dit soort idioten altijd. Had hij dan niet door dat hij geen enkele kans maakte? Ze had nog niet eens de helft laten zien van wat ze kon. Ze zag dat hij de lucht in sprong, maar vervolgens dook hij op haar af met zijn klauwen die op haar doelden. Ze dook van hem weg en voelde hoe hij haar zij open reet. Verdomme, wat was ze nu boos. Met een strijdkreet dook ze op hem af, haar nagels klaar om hem helemaal open te scheuren. Als hij een gevecht wou, dan kon hij een gevecht krijgen. Als alles ging zoals ze had gepland, dan zou ze hem binnen de kortste keren weer tegen de grond gedrukt krijgen. En oh, wat zou hij na afloop spijt hebben van zijn brutale bek.

De zwart-witte poes landde naar haar aanval weer - bijna sierlijk - op de grond en zette zich schrap voor zijn tegenaanval, maar in plaats van haar te bespringen trok hij zijn mond open.
"Ik wou je geen kwaad doen, want kijk," de dikke kater wees zijn eigen vetrollen aan.
"Jij weet even goed als ik dat ik dit ga verliezen." Amare stond helemaal versteld van zijn gedrag. Als hij dat zo zeker wist dan had hij haar toch nooit aangevallen? Ze snapte zijn logica niet en besloot om hem nog minder serieus te nemen dan ze al goed. Goed, wat had hij nog meer te zeggen?
Ze spitste haar oren die nieuwsgierig naar voren gericht stonden. "Maar ik ga dit niet opgeven, daar is het al te laat voor." Een schaapachtige grijns verscheen op zijn gezicht. Als hij echt dood wou dan moest hij vooral zo doorgaan. "Maar mag ik dan op z'n minst de naam weten van mijn moordenaar?" Oké, mooi. Hij had zijn toekomst misschien wel weten te voorspellen. "Amare is de naam." Beet ze hem toe. Stiekem was ze best trots op die naam. Het straalde een soort koelheid uit. Mocht dat nou net zijn wat ze wou bereiken. "En mag ik de naam weten van de dikke Kittypet die niet kan vechten?" Een gemeen lachje verscheen op haar gezicht. Ze had zijn gevoelige snaar weten te raken. Waarschijnlijk zou hij hier zonder al te erge verwondingen vanaf komen. Maar oh nee, wat zal hij voortaan uitkijken met zich in anderen hun territoria te wagen.
Ze zou hem bespotten tot zijn emoties hem hier weg zouden trekken.

"Amare is de naam." De manier waarop ze het zei was precies zoals Cosmo hem verwacht had en hij deinsde een heel klein beetje achter uit. "En mag ik de naam weten van de dikke Kittypet die niet kan vechten?" Amare's glimlachje maakte een gemene indruk. Cosmo kneep zijn ogen even samen en verrassend genoeg kon hij het niet laten ook een klein glimlachje op zijn gezicht te toveren, al was het alleen om zijn zelfspot te verduidelijken. Toch maakte de kater een onzekere indruk. "Cosmo." Zijn stem trilde gelukkig niet, maar de rest van zijn lichaam wel. De kater keek twijfelachtig op. "En het is geen Kittypet, maar Rogue. R-o-g-u-e." De manier waarop Cosmo het uitsprak had een heel klein vleugje spot. Hij moest natuurlijk niet té brutaal worden.

Zijn onzekere, maar toch brutale houding irriteerde haar. Het geforceerde glimlachje op zijn gezicht deed haar dan ook weinig. Hij was zelf te belabberd om toe te geven dat hij een fout had gemaakt. "Cosmo." Antwoordde de zwartharige kater. Amares gezicht vertrok. Dat was vast nog zijn Kittypetnaam. Zij had haar oude naam allang achter zich gelaten. Hoe had ze ook al weer geheten? Volgens haar vader had haar moeder verteld dat het iets met een bloem was. Ze voelde een sterke minachting voor haar beiden ouders. Haar vader omdat hij haar, haar broer en haar moeder had verraden met een of andere ShadowClanpoes. En haar moeder omdat ze had gekozen voor het Kittypetleven. En ja, daar kon je voor kiezen. Zo had zij dat niet gedaan. Ze werd uit haar gedachten gerukt door de kater die zijn bek weer opentrok. "En het is geen Kittypet, maar Rogue. R-o-g-u-e." Een laag gegrom kwam op uit haar keel. Ze had hem kansen genoeg gegeven. Het zou niet lang duren voor ze zich niet meer in kon houden. Haar nagels boorden zich in de bevroren aarde, wachtend op een aanval. "Als je een Rogue wil zijn, dan gedraag je je ook als een Rogue." Blafte ze. "Zo respecteer je bijvoorbeeld andermans grenzen. Dus donder op voor ik mijn klauwen in je kop zet." Het was nu echt menens.

Cosmo zag hoe de poes tegenover hem moeite had zich in te houden. Echter had hij zijn eeuwige geduld weer terug gevonden en het was hem gelukt zijn trots opzij te zetten en te beslissen te vertrekken. Al was het maar om deze dame haar rust terug te geven, iets dat ze blijkbaar nodig had. "Als je een Rogue wil zijn, dan gedraag je je ook als een Rogue." Cosmo knikte beleefd. "Dat is ook wat ik in gedachte had." Amare was duidelijk al haar geduld kwijt. "Zo respecteer je bijvoorbeeld andermans grenzen. Dus donder op voor ik mijn klauwen in je kop zet." Cosmo rolde met zijn ogen, terwijl hij zuchtend zich af vroeg of de kat tegenover hem eigenlijk wel luisterde. De donkere kater draaide zich om en liep weg, trots en sterk, en ging opzoek naar een de grens om daar vervolgens over te steken. Daarna draaide hij zich nog een keer op en met een zacht glimlachje mompelde Cosmo een gelukswens, niet wetend of Amare hem ooit zou ontvangen.