Hiding to save my hide

Tanguy had zich vlak buiten het territorium van zijn thuis, Rogue One, gewaagd. Nu was dit territorium niet enorm, maar voor de jonge kater die nog niet veel van de buitenwereld had gezien was het een waar avontuur. Hij sloop door het struikgewas heen en lette op al zijn zintuigen. Dit deed hij niet alleen om eventuele prooien te ontdekken, maar ook om te weten of er andere katten in de buurt waren. Hij wist ondertussen wel dat niet alle katten in de buurt elkaar aardig vonden en het risico op een gevecht – en dus een mogelijke gehavende vacht – ging hij liever uit de weg. Dit is dan ook de reden dat hij zich vlug onder een struik verstopte toen hij de geur van een onbekende kat opving. Het duurde niet lang voordat de geur gevolgd werd door het geluid van poten op bosgrond, waardoor Tanguy zich zo klein mogelijk maakte in de hoop dat de vreemdeling hem niet zou opmerken en hij zo meteen weer rustig zijn eigen gang zou kunnen gaan.

Amare eerst!

Een bekende lucht stok haar aandacht. Het water liep haar al in de mond bij de gedachte van het verse vlees tussen haar tanden en haar honger die iets gestild kon worden.
Woelmuis. In een beweging die ze vaak genoeg had gedaan ging haar rug naar beneden. Haar poten knarsten zachtjes in de verse sneeuw, net zacht genoeg om de muis niet te verjagen. Al haar zintuigen stonden op scherp, iets van nog meer werd versterkt door haar rammelende maag. God, wat had ze honger. Ze kon de muis nu zien. Het diertje was bezig met het graven van een holletje, waarschijnlijk op zoek naar zaden of ander schaars voedsel. Haar snorharen begonnen te trillen. Ze móést het gewoon vangen. En toen kwam de sprong. Ze landde met haar klauwen vol op de muis en doodde het snel door een beet in de nek. Binnen enkele momenten had ze het dier opgeschrokt. En hoe mager de muis ook was, ze voelde zich verzadigd. Met een tevreden gevoel trippelde ze verder,
waarna ze een nieuwe geur opving. Deze keer was het de geur van een andere kat. Al haar instincten stonden meteen weer op scherp. Ze had vrij weinig vertrouwen in haar soortgenoten. Hoewel ze geen reden had om de - zo te ruiken - kater aan te vallen (want hij was niet in haar territorium)
voelde ze toch een soort vijandigheid omhoog komen. "Wie is daar?" Mauwde ze zelfverzekerd.

-Flutsky

Nee hè, de andere kat stond stil op een paar staartlengten afstand en het was heel duidelijk dat zij hem ook had geroken. Tanguy prijsde zichzelf gelukkig met het laagje sneeuw dat op de grond lag, want zijn grotendeels witte vacht functioneerde nu een beetje als camouflage. De jonge kater hoopte maar dat de kattin gewoon verder zou gaan, maar helaas: haar woorden maakten duidelijk dat ze wist dat er iemand anders was. Even twijfelde Tanguy of hij tevoorschijn zou komen, want hij wist niet hoe vijandig de andere kat zou zijn. Aan de andere kant… Als de kattin wist dat hij hier zat, zou ze hem misschien als een nog grotere dreiging zien als ze hem zou vinden. Tanguy wist wel dat dit gedeelte een soort "niemandsland" was. Geen geurmarkeringen, geen territorium. Hopelijk dacht de andere kat er ook zo over. "Ik, Tanguy," miauwde hij dus verstaanbaar, al bleef hij nog veilig onder zijn struik zitten. Misschien kon hij zo nog wegrennen naar het Rogue One territorium…

"Ik, Tanguy." Hoorde ze een jonge stem mauwen. Haar staart begon krachtig van links naar rechts te zwiepen. Ze kon nu gewoon weglopen, makkelijk zelfs. Maar wie weet was de persoon die zich voor haar verstopte wel interessant genoeg voor haar aanwezigheid. Eerlijk gezegd had ze zich de laatste maanden erg eenzaam gevoeld, al helemaal nu haar broer voorgoed verdwenen was. Haar broer Amberhunt was met de clans meegereisd naar een ver gebied en ze zou hem nooit meer kunnen zien. Nooit meer. Verdomme, hij was de enige vriend geweest die ze ooit had gemaakt.
De enige echte vriend die niet zomaar vreemdging en vervolgens weer verdween. Een akelig gevoel ging door haar heen. Was dit hoe nostalgie voelde? Ze probeerde het gevoel van zich af te zetten en ging op de geur en stem van de kater af. Dit was nu. De geur werd steeds sterker en sterker en uiteindelijk herkende ze een rood-witte vacht in de sneeuw. "Je hoeft je niet te verstoppen hoor." Poogde ze op een vriendelijke manier te zeggen. Het kwam er eerder erg geforceerd uit.

De onbekende kat kwam recht op zijn verstopplaats af, waardoor Tanguy haast instinctief zijn spieren spande. Was hij in gevaar? Zou de ander hem aanvallen? Het was de jonge kater allemaal nog niet duidelijk, maar hij liet zichzelf iets meer ontspannen toen de ander zei dat hij zich niet hoefde te verstoppen. Heel vriendelijk klonk het niet, maar het was ook niet zo vijandig zoals hij eerst had gedacht, dus Tanguy kroop toen toch maar van onder zijn struik vandaan. Hij was nu toch ontdekt "Wie ben jij?" vroeg hij, terwijl hij wat rechter ging staan en met een voorpoot een losgekomen takje van zijn hoofd veegde. Hij moest er nu immers wel een beetje waardig uitzien na zich zo verstopt te hebben.

De jonge kater vroeg wie ze was, wat haar om een of andere reden amuseerde.
Hij toonde al heel wat meer pit dan de gemiddelde jongeling die ze tegenkwam. Hij was duidelijk geen bedreiging, maar in ieder geval de moeite waard. Met een korte blik op zijn vacht viel haar op dat deze grondig schoon was gemaakt. "Amare." antwoordde ze op zijn vraag. Amare ging relaxed zitten.
Plots overviel een vaag gevoel van herkenning haar. Hij had iets wat ze kende. Misschien hadden ze elkaar al eerder gesproken, of waren ze elkaar gepasseerd? "En wie ben jij? Ik heb het gevoel dat we elkaar eerder hebben gezien."

Note: Amare heeft ooit een topic gehad met Tank

De kattin antwoordde dat haar naam Amare was, een naam die Tanguy niet herkende. Niet dat hij nu zo veel katten en hun namen kende, maar goed. Amare ging rustig zitten, en na even getwijfeld te hebben volgde Tanguy haar voorbeeld. Hij had toch het gevoel dat er minder op het spel zou staan als ze allebei zouden zitten, waardoor de jonge kater al iets wist te ontspannen en netjes zijn crèmekleurige staart rond zijn voorpoten krulde. Hij hield even zijn hoofd wat schuin toen de kattin hem vroeg wie hij was. "Zoals ik al zei, ik ben Tanguy," antwoordde hij, waarna hij Amare wat verward aankeek. "Ik geloof niet dat ik je al eerder ben tegengekomen." Nee, dat zou hij zich hebben herinnerd. Hij had een vrij goed geheugen, al zei hij het zelf. Bovendien was hij nog maar acht maanden oud, dus veel was er niet om zich te herinneren – al had hij hier zelf natuurlijk geen besef van. Maar goed, aangezien de kattin vrij geloofwaardig had geklonken, keek Tanguy haar even nadenkend aan. Waar zou ze hem van kunnen herkennen? "Heb je mij als kitten gezien?" gokte hij uiteindelijk, want zeg nou zelf, hij had best wel een unieke vachtkleur… En even het feit negerend dat hij technisch gezien nog als een grote kitten beschouwd zou kunnen worden.

"Zoals ik al zei, ik ben Tanguy," antwoordde de crèmekleurige kater. "Ik geloof niet dat ik je al eerder ben tegengekomen." Ze hadden duidelijk nog geen directe confrontatie gehad. Maar wáár kende ze hem nou van? Het wat iets in zij n gelaatstrekken, zijn manier van bewegen en hoe hij uit zijn ogen keek. Ze had het allemaal ergens eerder gezien. Maar was dat wel bij hem? "Heb je mij als kitten gezien?" gokte hij. Amare schudde haar hoofd. Ze had in haar 2-jarige bestaan nog maar verrassend weinig kittens gezien. Vrij weinig Rogues hielden het alleen uit met een heel nestje, dat al gauw groter was dan twee. In het ShadowClan kamp had ze wel een aantal nieuwsgierige kittens naar haar staan loeren, maar dat was het dan wel zo'n beetje. ''Nee, dat denk ik niet." bevestigde ze. Om een of andere reden begon ze zich ongemakkelijk te voelen. Ze had zich duidelijk vergist. "Maar wat doet een jonge kat als jij hier zo alleen?" vroeg ze met een oprechte interesse. Misschien was zijn leven wel net zo klote als het hare op die leeftijd.

Amare bevestigde dat zij hem niet als kitten had gezien, waardoor Tanguy zich toch nog even afvroeg waar zij hem dan eerder had gezien. Als zij hem ooit had gezien, had hij haar ook moeten zien, maar de kattin kwam hem echt niet bekend voor. Hij was er erg zeker van dat dit de eerste keer was dat hij haar tegenkwam. Het was wat verwarrend allemaal, dus de lichte kater was al blij dat Amare dit keer een compleet andere vraag stelde. Ook dit was een vraag waarbij hij een tel lang een beetje verward was, want zijn thuis lag hier enorm dicht in de buurt. "Ik woon hier dichtbij," antwoordde Tanguy dan ook. "In het territorium van mijn vader," voegde hij daar nog met trots aan toe, waarbij hij zijn hoofd dan ook een klein beetje hoger hield. Dat zijn vader de leider was van een groep Rogue katten was natuurlijk ook iets om trots op te zijn. "Ik was net de omgeving rond het territorium aan het verkennen," zei hij nog voor de compleetheid. "En jij? Wat doe jij hier?"


OOC: Sorry dat de post zo laat is! Ik heb het erg druk gehad.

Hij woonde hier dus dichtbij, in het territorium van zijn vader. Dan moest zijn vader wel behoorlijk ruimhartig zijn. Het gebeurde niet vaak dat vaders hun zonen zo verwenden. Al zou zij een dochter er na een paar manen ook uittrappen. Ze heeft nooit een kittenwens gehad. Dus als ze plots een nestje kreeg dan was dat ongewenst, of er moest écht iets bijzonders gebeuren. Draco had haar vertrouwen geschaad. Nee, niemand zou ooit nog goed genoeg voor haar zijn. "Hoe heet je vader?" vroeg ze met een lichte interesse. Misschien kende ze hem wel. Er was een goede kans aangezien hij blijkbaar dichtbij leefde. "Ik woon hier ook in de buurt, in een schuur bij de TwolegPlace." beantwoordde ze zijn vraag. Ze had een heerlijk plekje en deed er alles voor om het niet kwijt te raken. Maar erover opscheppen deed ze graag.

Ze vroeg naar de naam van zijn vader, waarna ze eraan toevoegde dat ze zelf ook in de buurt woonde. Er verscheen haast als vanzelf een glimlach op het gelaat van Tanguy, want nu moest Amare zijn vader wel kennen. Dat kon niet anders, zijn naam moest wel bekend zijn in de buurt. "Tank is mijn vader," antwoordde hij dan ook, waarna hij toch wel nieuwsgierig afwachtte op de reactie van de oudere kattin. Hoe gaaf zou zij het wel niet vinden dat hij de zoon was van Tank, de leider van Rogue One? "Ken je hem?" vroeg hij er nog snel achteraan, gewoon voor de zekerheid. Hij moest wel heel zeker weten hoe geweldig zijn bloedlijn was, hoor.

Verbazing verscheen op haar gezicht. Die kende ze wel. Ze had zelfs een goede ervaring met de desbetreffende kater. "Ik ken Tank zeker." Ze hadden elkaar bij Fourtrees ontmoet, een belangrijke plaats voor bijeenkomsten van de clans. "Hij probeerde me bij zijn Rogue groep te krijgen, maar daar is het er nooit van gekomen." Ze wist niet goed waarom ook alweer niet. Waarschijnlijk was het omdat ze elkaar daarna niet meer hadden gesproken. Wat had haar leven toch anders kunnen lopen. Dan was ze nu misschien niet zo eenzaam geweest. "Vertel me over hem." Zei ze met oprechte interesse. Tank was goed voor haar geweest, ook al was hun ontmoeting slechts eenmalig en kort. Zijn zoon kon nog weleens een interessant iemand zijn.

Een gevoel van trots kwam in hem op toen de kattin antwoordde dat ze Tank zeker kende, en dat hij had geprobeerd om haar bij zijn rogue groep te krijgen, maar dat het er nooit van was gekomen. “Oh? Waarom niet?” vroeg Tanguy terug. Het was niet zo dat hij het jammer vond dat Amare er niet bij was, maar hij was vooral nieuwsgierig naar of zijn vader bepaalde eisen had gesteld aan het werven van leden, en of de zwart-witte kattin dan niet was “geslaagd”. Of zou er een andere reden kunnen zijn? De kattin zei hem toen dat hij haar over Tank moest vertellen, waarop Tanguy even zijn oor bewoog. Als Amare Tank had gekend, was er dan nog wel zo veel wat hij zou kunnen vertellen over hem? Over zichzelf zou de crème-witte kater natuurlijk veel kunnen vertellen, maar bij zijn vader wist hij niet goed waar te beginnen. “Wat wil je over hem weten?” besloot hij dan ook te vragen.

Toen hij haar vroeg waarom het niet was gelukt haalde ze haar schouders op. "Het is er gewoon nooit van gekomen." zei ze. "Maar hij had me zeker wel overtuigd hoor. Ik heb hem maar één keer gezien, dus dat kwam ook op niks uit." ging ze verder met een schuin lachje. Tanguy leek grondig na te denken over iets wat hij over zijn vader kon vertellen. "Wat wil je over hem weten?" vroeg hij haar dan ook uiteindelijk. Op die vraag wist ze meteen een antwoord, of eigenlijk nóg een vraag. "Heeft hij het voor elkaar gekregen, een roguegroep oprichten?" Ze had toen namelijk nog nooit van zoiets gehoord. Rogues waren territoriaal en konden al helemaal niet samenwerken. Maar voor alles was een uitzondering.

Met enige interesse luisterde Tanguy naar het antwoord van de zwart-witte she-cat. Het was er gewoon nooit van gekomen, maar Tank had haar wel zeker overtuigd. Ze legde uit dat ze elkaar maar één keer hadden gezien, al vond Tanguy dat wel een erg eenvoudige uitleg. Hij keek haar dan ook even wat schuin aan. Zou er toch meer achter dat overtuigende hebben gezeten? Hij wist het niet, maar het onderwerp was al snel weer verschoven naar zijn vader. “Jawel,” antwoordde hij op Amare’s vraag, waarbij hij wat rechter ging zitten en zijn borst meer vooruit stak. “Rogue One, heet het,” begon hij trots, waarna hij toch even moest nadenken. “In het begin waren er veel Rogues, maar alles is wat onstuimiger nu. Er gaan weleens katten weg, soms komen er een paar bij.” Hij haalde zijn schouders op. Deze vreemdelinge hoefde niet te weten dat ze nu maar met weinig waren in de eens zo grote Rogue One groep. Maar hij zou dat wel fixen, ooit, in de toekomst. “Ben jij al die tijd in je eentje geweest?” vroeg hij vervolgens terug. Als ze zo’n interesse had in de Rogue groep van zijn vader had ze er vast wel eentje gevonden, toch?