It's a mad world

De kattin struinde doelloos door het territorium van een of andere Rogue. Ze had geen eigen territorium. Geen vaste, in ieder geval. Ze was niet goed in op een plek blijven, dat bleek wel. Het was een van haar slechte eigenschappen en het had heel haar leven verpest. Al lag dat ook aan de kater die ze toenertijd had ontmoet. Toch veranderde het niets en nu was ze hier, alleen. En zo zou het ook blijven. Hoe sociaal ze ook zou doen, ze zou nooit meer iemand zo vertrouwen als ze dat had gedaan met Argent, en hij had dat vertrouwen geschonden. Hij had haar verlaten toen ze hem nodig had en dat zou ze hem kunnen hebben vergeven, had hij het niet ook bij een andere kattin gedaan. Echter zou ze eerst haarzelf moeten kunnen vergeven, zelfs als een van haar zoons dat al had gedaan, voor het verlaten van haar jongen. Ze kon de druk niet aan toen iedereen haar zag als een verrader van de clan. Ze was onzeker geweest, haar hart gebroken. Iedere keer als ze naar haar jongen keek, had ze Argent gezien en uiteindelijk waren al die zaken haar teveel geworden. Ze had, na zes manen vol met schaamte, ShadowClan en haar jongen achtergelaten. Het achtervolgde haar nog steeds, maar er viel niets te veranderen. Het was een harde les geleerd en ze moest er nu mee leven. Ze was voorzichtiger nu en ze liet niemand meer binnen als het kon. Toch, andere katten kon je niet ontwijken, dat bleek wel weer zo, want voor haar stond een zwart-witte kattin. "Hallo," begroette ze haar, op neutrale toon. Zij was de indringer hier.


Amare eerst

Vandaag kwam ze voor de verandering weer eens buiten haar nest en de kleine cirkel daaromheen. Ze had zich lang geïsoleerd, bang om Amberhunt weer tegen te komen. De laatste keer dat ze hem zag had hij haar afgewezen. Zijn clangenoot had haar zonder pardon weer weggestuurd en haar bloedeigen broer had niks gedaan. Nou begreep ze dat hij zo zijn loyaliteit had, maar dat maakte het nog niet minder pijnlijk. Haar hart lag in duizend stukjes op de grond. Het was tijd om die weer bij elkaar te rapen. En dat gebeurde niet door de dagen weg te kwijnen in zelfmedelijden. Zo zou ze ook een veel prettiger gezelschap zijn voor haar vader, Argent, met wie ze momenteel samenleefde. Maar daar begon ze ook weer haar twijfels over te krijgen. Niks ging zoals het hoorde te gaan. Dit werd bevestigd door rode poes die zomaar in hun territorium stond. "Hallo," was haar begroeting. Amare zette haar nagels geïrriteerd in de grond. "Wat moet je?" mauwde ze fel. Hier had ze dus echt even geen zin in.

Blijkbaar leek de ander in een rotbui te zijn. Dat zag Faithfur al gelijk. Er werd snauwend gevraagd wat ze hier moest. "Dat is een goede vraag," reageerde ze koeltjes. Ze was niet onder de indruk van de felle uitval van de zwart-witte kattin voor haar, maar zij was ook niet echt de reden dat ze hier was. Eigenlijk wist ze zelf geen eens zo goed wat ze hier deed. Faithfur had een oude en bekende geur op gepikt waar alleen maar bittere herinneringen aan vast zaten en toch was ze hem gevolgd. Misschien was ze hoopvol, misschien gewoon dom, maar ze wist wel dat ze nieuwsgierig was wat er nou precies van de kater was geworden waar ze zo lang geleden van had gehouden. "Noem het nostalgie," miauwde ze dan uiteindelijk. Het was vaag en waarschijnlijk zou de kattin voor haar er niet mee akkoord gaan, aan haar stemming op te merken.

Ja, dat was zeker een goede vraag. En nu antwoorden in plaats van zo bij de hand te doen, dacht Amare. Toen de poes haar bek weer open trok kwam er een verwarrend stel woorden uit. Ze was hier dus eerder geweest. En ze was terug gekomen, dus wat ze hier had meegemaakt moest wel speciaal voor haar zijn. Haar irritatie even aan de kant zettend, maakte ze plaats voor interesse. "Sorry, wat bedoel je precies?" vroeg ze, haar hoofd ligt gekanteld. Nou moest de poes wel wat interessants te vertellen hebben, want anders zou Amare haar alsnog verjagen.

Het leek er op dat ze de intresse van de kattin voor haar had gewekt en dus zo effectief de irritatie uit de weg gekregen. Dat was tenminste een goed begin, maar nu kreeg ze vragen. "Een verhaal over een liefde die in duigen is gelopen," vertelde ze met een schouderophaal. Het was niet zo bijzonder, en Faith twijfelde zeer of de kattin het wel zou boeien. "Kon ook niet echt anders, ik zat toenertijd nog in een clan." Het was geen nuttige bijvoeging, maar wel eentje die hopelijk verdere vragen een beetje zou voorkomen.

Het antwoord dat de poes gaf riep alleen maar meer vragen op. Amare hield wel van drama. Ze was dus niet zomaar van haar af. Bovendien was dit nog geen antwoord op waarom ze écht haar gebied was binnengedrongen. Het was haar recht om dit te weten. En anders mocht ze gewoon een eind opdonderen. De enige reden dat ze haar klauwen nog niet in de Rogue had gezet, was omdat ze iets interessants te zeggen had. "Dus je zat in ShadowClan?" vroeg ze ongeduldig. Dat leek haar wel logisch, maar je wist maar nooit.

De kattin vroeg haar gelijk of ze in ShadowClan had gezeten. Grappig dat dat de eerste clan was waar de gedachten van deze vreemdeling naartoe waren gesprongen. Toch zat ze niet verkeerd en Faith knikte in antwoord. "Ja, maar dat is al een lange tijd geleden. Toen was ik nog goedgelovig en kwam ik een rogue kater tegen. De rest kun je misschien al raden," vertelde ze kalmpjes. De rogue tegenoverhaar was maar ongeduldig, terwijl ze helemaal geen haast hadden. Tenminste, zijzelf niet. Misschien moest de ander wel ergens zijn, maar waarom zou ze dan een gesprek met haar aan gaan, after all.

Dat verhaal klonk haar bekend in de oren. Wacht, zou het? Hoeveel andere ShadowClan poezen waren er die hun clan verlieten voor een Rogue? Dat konden er vast niet denderend veel zijn. "Hoe heet hij?" vroeg ze dringender dan bedoeld. Maar ze wilde het nou eenmaal heel graag weten. Dit kon geen toeval zijn.

In plaats van de tientallen dingen die de zwart-witte kattin voor haar had kunnen zeggen of kunnen vragen, was dit toch wel de optie die Faith het minst had verwacht. Waarom zou ze zijn naam willen weten? Zou deze kattin in het verhaal passen van een liefde die ze zo lang geleden was verloren. Ze wist dat Argent had lopen flikflooien toenertijd, dat hij niet serieus was geweest. "Zijn naam?" Herhaalde de rosse kattin dan ook zachtjes voor ze een zucht uit liet. Ze had zijn naam al eeuwen niet meer hardop gezegd, de laatste keer was dan ook toen ze hem ontmoet had, die ene keer dat haar zoon hun tegen was gekomen. Hij was toen nog zo jong geweest, zo hoopvol dat ze terug zou komen. Dat was dan ook het moment dat ze haarzelf had verteld dat ze al dat drama achter zich zou laten, maar hier stond ze; weer gelokt door een bekende geur en oude herinneringen. Ze was onverantwoordelijk en kon niets verzekeren, dus misschien was het maar goed dat ze haar jongen in ShadowClan had achtergelaten. Daar hadden ze een goed thuis gekregen, voor hoever ze al die seizoenen geleden nog had gezien. Tenminste, Amberpaw, die nu al lang zijn warrior naam moest hebben, dan. Zijn broertje was een Rogue geworden, misschien in zoektocht naar zijn ouders, of omdat het clanleven gewoon niet bij hem paste. Het deed haar pijn, dat ze maar zo weining over haar eigen kinderen wist. "Zijn naam was Argent," Haar stem was hard, zonder emotie. Nee, ze voelde niets meer voor de kater nu. Tenminste, dat was wat ze haar zelf vertelde, maar of het echt waar was, dat wist Faith niet.

"Zijn naam was Argent." Dat was een zin die waarop ze niet had gehoopt, hoewel ze die wel had verwacht. Het laatste waar ze zin in had was meer familiedrama. Maar hoe kon ze dit negeren, deze enige kans om achter de waarheid te komen? Als ze nu niet zou toegeven, dan zou ze daar nog veel spijt van krijgen. Er waren wel duizend dingen die ze kon zeggen. Dat Argent haar vader was, dat zij inderdaad zijn lang verloren dochter was. Maar verstomd als ze was wist ze maar één ding uit te brengen, een naam die ze lang geleden een keer had opgepikt: "Faithfur."