Honeyblossom [Dewpaw]

Naarmate zijn plan verder vorm had gekregen nam zijn onzekerheid over dat hij wellicht te veel buiten zijn eigen gebied rond hing ook af. Bleaktail ging graag rond in het Rogue gebied. Ondanks dat het niet zonder risico's was kwam nam hij deze maar al te graag. Hij was nieuwsgierig geworden: hij wilde meer Bloodclanners tegen het lijf lopen, meer Rogues leren kennen of katten uit andere Clan die hier ook rond liepen. Het maakte niet uit, zolang het maar niet bekend was. Zolang het maar niet uit eigen Clan kwam. Het was nog vroeg in de ochtend, de zon liet net zijn eerste paar stralen boven de horizon uitkomen. Bleaktail scharrelde vaker elders rond op dit tijdstip. Vaak gaf het hem genoeg tijd om in de na ochtend weer terug te zijn bij zijn Clan. Hij hield zijn pas in toen de geur van een andere kat hem tegemoet kwam. Een Windclanner. Dat gebeurde nou ook niet elke dag, dat je hier iemand van de Windclan trof. Al vond hij het niet erg. Afhankelijk van de kat diens persoonlijkheid zou er niets aan de hand zijn. De meeste Shadowclanners mochten dan wel bekend staan als agressief en afstandelijk, hij was daar geen goed voorbeeld van. Bleaktail vervolgde zijn weg door de bosjes om niet veel later uit te komen op een klein open veldje. Daar was ze, een bijzonder mooie grijs witte kattin. Hij kwam langzaam tot stilstand en grijnsde zonder precies te weten waarom. “Hey daar.” Zei hij, terwijl het nu toenemende aantal zonnestralen zijn goudgele ogen haast deden oplichten. “Ook aan het genieten van de zonsopkomst?” Vroeg hij. Het klonk geïnteresseerd en toch niet perse vriendelijk. Alsof hij wel wilde maar niet goed wist hoe hij  deze woorden op een sociaal acceptabele toon moest brengen. Hij wilde ook wel vriendelijk zijn, maar wellicht met andere intenties.

-besloten topic voor Dewpaw.

Hij was zowaar een bijzonder knappe kattin tegen het lijf gelopen. Of nou ja, hij had haar wel bewust opgezocht. Maar dat ze zo interessant was om naar te kijken had hij natuurlijk niet van te voren kunnen weten. Een zeer leuk extraatje, zo zou je het wel mogen noemen. "Hallo," Begroette ze hem terug met de meest zoete stem die hij ooit had gehoord. Het klonk zo warm en vriendelijk. Haast uitnodigend voor meer. Bleaktail vroeg haar of ze ook aan het genieten was van de zonsopkomst. De kattin knikte. "Zeker, ik kijk graag naar de zonsopkomst" Antwoordde ze, al net zo vriendelijk als ze daarvoor ook gedaan had. Toen ze naar hem glimlachte glimlachte hij vanzelf mee. Al was zijn ‘glimlach’ eerder ongemakkelijk dan vriendelijk. Hij ging op een klein afstandje van haar zitten en nam de tijd haar, in het nu al feller wordende zonlicht, te bekijken. Ze zag er zeer goed verzorgd uit. Grijs-witte vacht en diep goudgele ogen. Een uitzicht interessanter dan die hele zonsopgang. “Zeg, hoe heet je eigenlijk?” Vroeg hij. Zo vroeg in de morgen en nu al een interessant gesprek. Dat gebeurde zeker niet elke dag. Bleaktail kon niet geheel goed inschatten hoe oud de kattin was. Ze was jonger dan hij zelf maar … zoveel zou het toch niet schelen? Wellicht kon hij zijn charme op haar uittesten. Of beter gezegd, kijken of hij überhaupt nog charme bezat. Zo’n romanticus was hij namelijk helemaal niet. Maar hey, voor zo ver leek het nog wel oké te gaan. Hij zou wel zien waar dit heen ging.    

Tot zijn eigen verbazing verliep het gesprek voor zo verre nog redelijk goed ook. De kattin had zijn ‘small talk’ beantwoord. En ondanks dat het allemaal lichtelijk ongemakkelijk was leken er nog geen grenzen overtreden. De toon van het gesprek was neutraal vriendelijk te noemen, iets wat wel vaker voorkwam tijdens een gesprek met vreemden. Maar aangezien de een uit Windclan kwam en de ander uit Shadowclan hoefde dit niet de norm te zijn.  "Dewpaw, hoe heet jij?" Even bleef hij stil. Dew_paw_? Ze was dus nog een Apprentice? Dan moest ze haast wel tegen het einde van haar Apprentice tijd aan lopen. Zo veel moons konden ze toch niet schelen? “Dewpaw hm? Wat een leuke naam.” Zei hij, en glimlachte naar haar. Echter had de kattin haar blik op de horizon gericht. “Mijn naam is Bleaktail.” Vervolgde hij. En merkte dat de small talk een beetje aan z’n eindje begon te lopen. Het zou veels te ongemakkelijk zijn om nu in stilte te blijven zitten. En dus moest hij iets verzinnen. “Dus…” Okay, geen enkele smooth zin was ooit begonnen met een ‘Dus…’. Maar goed, hij kon geen stilte laten vallen. Dat zou nog erger zijn. En dus zou hij moeten gaan met het eerste wat in hem opkwam. “Wat brengt jou hier eigenlijk?” Ach...dat had erger gekund, toch?

Toen hij zei dat hij haar naam leuk vond glimlachte ze even naar hem. Hij kon zowat niet geloven dat hij dit gesprek zo lang gaande kon weten te houden. Het leek hem haast gemakkelijk af te gaan. Dat zou dan ook eens voor het eerst zijn. “Mijn naam is Bleaktail.” Zei hij. Aangezien ze het er gelijk achteraan had gevraagd. Iets wat hij overigens wel op prijs kon stellen. “Das ook een leuke naam.” Hoorde hij Dewpaw zeggen. Bleaktail kon het niet helpen om ietsje te grijnzen bij die woorden. Hij zou zowaar bijna trots kunnen zijn op zijn naam. Echter viel er een pauze in het gesprek. Ze hadden elkaar enkele dingen gevraagd en om de beurt antwoord gegeven. Nu viel er even niets meer te bespreken. En dus zou hij iets moeten verzinnen als hij het gesprek gaande wilde houden. Helaas was Bleaktail geen meester in het verzinnen van small talk. Hij had er dan ook niet veel ervaring mee. En dus had zijn vraag dan ook ietwat ongemakkelijk geklonken. Gelukkig leek het er niet op dat Dewpaw het veel uitmaakte. Ze wendde haar blik tot hem haalde haar schouders op. Gelijk werd hij opnieuw gegrepen door haar prachtige ambere ogen en de blik die in hen verscholen lag. ”Het uitzicht, denk ik” Zei ze. Bleaktail knikte terwijl hij haar staart langs zijn flank voelde gaan. “Ja, daar ben ik het wel mee eens.” Mompelde hij op licht spinnende toon.  Ondanks dat hij niets om die gehele zonsopgang gaf kon hij wel zeggen hier tegen een mooi uitzicht te zijn aangelopen. En als het aan hem lag zou hij dit ‘uitzicht’ nog wel wat langer bewonderen. Inmiddels had de zon zich stukje bij beetje opgetrokken en was nu wat je zou noemen ‘op’. Als hun intentie nog altijd was hier alleen voor de zonsopgang te zijn dan was het tijd op om huis aan te gaan. Uiteraard had Bleaktail andere plannen. “Als je wilt kunnen we samen op jacht gaan? Dan heb je straks ook iets waar je mee thuis kunt komen.” Stelde hij voor. Op zich niet zo’n heel vreemd aanbod. Alleen wellicht wel van een ShadowClanner. Een die voor zo ver wel opvallend vriendelijk over zou komen...

Had een keer mis moeten gaan. En blijkbaar was zijn voorstel iets wat Dewpaw aan hem deed twijfelen. Ze keek hem aan, zichtbaar vol verbazing. Daarop keek hij een beetje onzeker terug. Zo vreemd was het nou toch ook weer niet? “Is dat niet een beetje vreemd?” Vroeg ze. Bleaktail haalde zijn schouders op. Hij had het niet perse vreemd bedoeld. En was het concept van samen jagen ondanks dat je tot verschillende Clans behoorde dan zo vreemd? “Hoezo is dat vreemd?” Vroeg hij. Om er gelijk daarna spijt van te hebben dit gevraagd te hebben. Want nu zou ze antwoord kunnen geven. En eigenlijk wilde hij helemaal niet weten waarom ze het vreemd zou vinden. Hij wilde Dewpaw slechts overtuigen dat het niet zo was. “Omdat we in verschillende Clans zitten?” Vroeg hij er dan ook achteraan. Nu zou ze tenminste daar een ja of nee antwoord op kunnen geven. Dat vond hij al veel veiliger dan zo’n open vraag.

Vrijwel gelijk had hij zijn eigen open vraag getackeld door er achteraan te gooien dat ‘ze het vreemd zou vinden omdat ze in verschillende Clans zaten’. En Dewpaw beademde dat dan ook. Gelukkig bleef het nu alleen daarbij en kreeg hij nog niets te horen over hoe vreemd hij zelf was in deze situatie. Zolang hij dat kon voorkomen en daarbij deze ‘date’ door kon laten gaan, zou hij dat ook zeker doen. Uiteindelijk stond de grijswitte kattin dan toch op. “Dus, jagen?” Zei ze hardop. Waarop Bleaktail een knikje gaf dat dat inderdaad het plan zou zijn. Dewpaw zetten een paar passen en stak haar neusje de lucht in. Technisch gezien deed ze daarmee het werk voor hem en om eerlijk te zijn had Bleaktail daar geen problemen mee. Hij stond op en zetten een paar passen totdat hij naast haar stond. Hij torende boven haar uit. Al zei dat nog niet veel. Bleaktail mocht dan wel groter zijn, hij was al volgroeid en bovendien zeer slungelig. Niet bepaald de gespierde kater waar men voor kon vreezen. ”Waar wil je heen?” Vroeg ze hem. “Zullen we richting het Linwood park? Er is altijd wel wat interessants te vinden daar. Veel duiven ook, dus dan weten we zeker dat we goed zitten.” Zei hij met een grijns. Oké, Linwood park mocht dan alles behalve compleet veilig voor clan katten zijn. Maar hey, het was wel avontuurlijk. Dan zou het ten slotte niet saai worden.

Hij had haar overgehaald. Zoiets gebeurde ook niet elke dag. En mocht dan ook best als een overwinning worden beschouwd. Zelfs op zijn voorstel om richting Lindwood park te zullen gaan knikte de kattin enkel. Geen vragen of twijfels. Zo hoorde hij het graag.Want om iemand ervan te overtuigen dat het Linwoodpark relatief veilig zou zijn, was nogal een uitdaging. Bleaktail begon richting het park te wandelen. Hij bleef vrij still. Aangezien hij niet goed wist wat verder nog tegen Dewpaw te moeten zeggen. Zijn opmerkingen schenen haar nog al wat ongemakkelijk te maken. En dus hield hij zich liever even gedeisd. Het feit dat ze zich op onbekend terrein zouden vinden was natuurlijk al spannend genoeg voor haar. “Het is niet zo heel ver. Als je mij gewoon blijft volgen dan zijn we er zo.” Hij bracht het luchtig en keek haar nog eenmaal van over zijn schouder aan terwijl een klein grijnsje zijn snuit sierde.

::