Thornface waste nog een laatste keer zijn voorpoot, waarna hij zijn blik over de Clan Cavern liet glijden.  Het was nog  vroeg in de ochtend en de meeste katten sliepen nog, maar sommigen waren net als hijzelf al aan hun dag aan het beginnen. Het duurde dan ook niet lang voordat hij Bloompaw opmerkte, die zo te zien ook al vroeg wakker was. Zonder er veel meer bij na te denken stond hij op en liep hij naar de witte apprentice toe. Niet als een deputy, niet als een warrior, maar als een geadopteerde vader. "Goedemorgen, Bloompaw," begroette hij haar zodra hij binnen gehoorafstand was. "Ook vroeg wakker vandaag?"

& Bloompaw

Bloompaw begroette hem terug met een glimlach en een knikje. Haast automatisch verscheen er ook een glimlach op Thornface’s gezicht, blij dat de witte apprentice in een goede bui leek te zijn. "Heb je al plannen voor vandaag?" vroeg hij nieuwsgierig. Wie weet had Roughsand een bepaalde training gepland waarvoor Bloompaw vroeg had moeten opstaan, maar dat hoefde natuurlijk niet het geval te zijn.


Sorry dat de post wat aan de late kant is en wat kort is, ik zal proberen om wat sneller te reageren c:

De slanke kattin schudde met haar kopje als antwoord op de vraag van de bruine kater. Ze had geen concrete plannen. Misschien zou ze eens gaan jagen, misschien kon ze Jinglepaw optrommelen als die geen training had en dan konden ze samen gaan jagen of oefenen of sparren of iets dergelijks. Ze had niet echt andere vrienden, ze was niet goed genoeg van vertrouwen en haar handicap maakte het er niet makkelijker op. Als haar zus dus moest trainen, zou ze waarschijnlijk alleen gaan jagen.

OOC; No problemo, ik ben ook niet altijd van de snelste :')

Als antwoord op zijn vraag schudde Bloompaw haar hoofd. In dat geval was ze waarschijnlijk gewoon per toeval vroeger opgestaan, net als Thornface zelf. De bruine kater liet zijn blik even nadenkend richting de opening van de grot glijden. Het was nog wel erg vroeg om nu al zijn Deputy-taken op te pakken, dus misschien… "Als je zin hebt kunnen we samen wel gaan jagen," stelde hij voor. Dat zou toch al de activiteit zijn die hij in zijn eentje zou gaan doen. "Of een exclusieve trainingssessie hebben met de ThunderClan Deputy," voegde hij daar nog grappend aan toe. Dat laatste meende hij natuurlijk niet serieus – daar had je nu eenmaal een mentor voor –, maar hij was gewoon in een vrij goed humeur. Dan kon een grapje er wel vanaf, nietwaar?

Bloompaw glimlachte een beetje flauwtjes bij het kleine grapje van de deputy. Aarzelend knikte ze op het voorstel. Ze vond het moeilijk om anderen te vertrouwen, om anderen toe te laten in haar leven. het was altijd haar, haar zus en haar mama geweest; en nu haar mama weg was, hing ze nog vaster aan Jinglepaw dan ervoor. Van nature was ze al ietwat achterdochtig geweest, gesloten, in zichzelf gekeerd. Met een vanzelfsprekende reden, natuurlijk. Thornface was nu hun pleegpapa.. Soort van. Dacht Bloompaw toch. Ze vond het moeilijk en ze kon het niet vragen. Hoe zat het nu precies? Wat was hij voor hen, wat waren zij voor hem? Voor de zoveelste keer in haar korte leventje wenste ze dat ze het gewoon kon vragen. Maar dat kon ze niet, en dus zou ze gewoon zoals altijd zwijgend doen wat haar gevraagd werd, zonder moeilijk te doen, zonder te discussiëren. Alsof ze geen mening had, alleen maar omdat ze haar mening nog nooit had kunnen mededelen.

Bloompaw leek nog wat te aarzelen, maar ze knikte toch nog instemmend op het voorstel van Thornface. "Dan zullen we maar gaan," reageerde hij, nog steeds met een goedgeluimde klank in zijn stem, en liep hij richting de uitgang van de grot. Eenmaal buiten bleef hij even op Bloompaw wachten, waarbij hij even om zich heen keek. Hij had zelf nog niet besloten waar hij zou gaan jagen, dus het leek hem wel een leuk idee om Bloompaw die keuze te laten maken. "Welke kant wil je op?" vroeg hij haar dan ook toen ze dichterbij was gekomen. Aangezien Thornface vermoedde dat Bloompaw een richting aan zou wijzen, bleef hij haar even aankijken.

Het was gemakkelijker om gewoon iedereen tevreden te houden. Om gewoon te glimlachen en in te stemmen, om geen moeite te doen om moeilijk te doen. Het had toch geen nut - begrepen werd ze zelden. Ze kon enkel bij haar zusje terecht met haar twijfels, en Jinglepaw wist het vaak nog minder dan zijzelf. Het was misschien een eenzaam bestaan, maar het was het enige bestaan dat Bloompaw echt kende. Het was anders geweest, toen haar moeder nog leefde; maar dat was lang geleden, een gesloten hoofdstuk. Thornface vroeg haar welke kant ze op wou. Bloompaw had niet echt een voorkeur. Om haar mening werd maar zelden gevraagd - de meeste katten begrepen haar antwoorden toch niet - en dus vond ze het zeer moeilijk om zich een mening te vormen. De witte kattin zwaaide even aarzelend met haar staart en keek toen met haar tweekleurige ogen onzeker in een willekeurige richting, als om te zeggen: 'naar daar misschien?'.

Thornface gaf de jonge apprentice even de tijd om na te denken. Toen ze op een gegeven moment haar blik op één bepaald punt liet rusten, vermoedde hij dat ze die richting aanwees. "Daarnaartoe?" vroeg hij voor de zekerheid, waarbij hij al een stapje zette in die richting. Zelf had hij al een paar dagen eerder in die omgeving gejaagd, dus hij wist dat de begroeiing daar erg gunstig was voor ThunderClankatten – en misschien zou het Bloompaw ook aan haar vroegere thuis herinneren. Of die gedachtegang echt achter haar keuze zat, wist hij natuurlijk niet.

In plaats van te knikken of haar schouders op te halen bij wijze van antwoord,
zette ze gewoon een stapje achter de kater aan. Het deed er voor haar niet toe. Ze had geen echte mening, of wist in ieder geval toch niet hoe die uit te drukken - niet aan de buitenwereld, maar ook niet aan zichzelf. Het was niet iets waar ze vaak over nadacht of waar ze verdrietig om was. Het was nooit anders geweest, ze wist niet écht wat ze miste. Niet kunnen praten, het was een vloek - maar soms ook een zegen. Ze kon nooit iets verkeerd zeggen. Ze hoefde nooit echt de verantwoordelijkheid op te nemen. Ze hoefde nooit een excuus te bedenken. Soms snapte Bloompaw niet waarom de andere katten toch altijd maar bleven spreken. Zonder ging toch ook?