[open] Panic not when life ebbs

Dag in dag uit het zelfde verhaal. Het vermaakte haar niet maar verveelde haar ook niet. Alles leek goed te gaan met haar broertjes met haar ouders en met haarzelf. Niets zou haar tegenhouden om vredig te slapen zoals ze nu deed. Opgekruld tegen de buik van haar moeder, tussen haar siblings. Het was pas net ochtend toen de kitten ontwaakte uit haar slaap. Voorzichtig kwam ze overeind, ze wilde niemand wekken. Kindkit zette een paar passen achteruit zodat ze compleet los kwam van haar familie. Nu opende ze haar ogen om door niets anders dan duisternis begroet te worden. Ze probeerde haar ogen te sluiten en nogmaals te openen maar er veranderde niets. Alles bleef constant zwart. Paniek kende ze niet, ze ging er maar bij zitten en wachtte. De dag kwam en vage figuren werden zichtbaar. Alles behalve wat ze gewend was maar zo zou ze in ieder geval het verschil tussen de grond en lucht kunnen zien. Het moest dan maar. Na een klein zuchtje haar bek had verlaten besloot de witte kitten maar verder op onderzoek uit te gaan. Dit hoorde niet zo ver ze wist. Misschien was het iets heel normaals. Iets wat alle oudere kittens overkwam maar ze haar over vergeten te vertellen waren. Ze moest in ieder geval een andere kat vinden om het aan te vragen. Vandaar dat ze in een wat langzamer tempo dan normaal de rest van de grot in wandelde. Kindkit's zicht was alleen nog zo slecht dat ze binnen de kortste keren tegen een andere kat aan liep.

[Open voor iedereen. Kindkit heeft last van uitvallend zicht door de ziekte, dit zal echter het enige blijven]

Aan de ene kant zou je het geluk kunnen noemen, aan de andere kant ook weer totaal niet. Degene waar ze tegenaan was gelopen was ongeveer van haar grootte waardoor ze er overheen viel. Ze had dus geen volwassen kat gestoord maar had nu wel een andere kitten omgegooid. Kindkit stond vrijwel meteen weer op en schudde haar vacht uit. Ze had zich geen pijn gedaan maar de ander had dat misschien wel. Ze keek een keer in het rond, lekker nuttig achteraf bekeken. Natuurlijk had ze geen manier om de ander nog te kunnen vinden. Wat moest ze nu? De witte kitten bleef als bevroren op haar plek staan. Ergens moest toch wel geluid vandaan komen? Er klonk een plofje, alsof er een kitten omviel. Die kant dus. Voorzichtig zette ze een paar pasjes die kant op, ze wilde niet nog een keer over de ander heen vallen. "Wat gebeurt er?", vroeg een stem die zich een klein stukje aan haar rechter kant bevond. Ze draaide haar kop de kant van de stem op. "Sorry, ik zag je niet en viel over je heen."

Het bleef even stil aan de andere kant. Het deed haar nadenken over of hij misschien weg was gelopen. Heel erg zou ze het niet echt vinden maar toch zou ze liever wel wat meer van haar spijt betuigen. Kindkit had geleerd dat het netjes was om zoiets te doen als het niet om haar broertjes ging. Die waren stuk voor stuk veel ruwer en konden beter tegen een botsing dan zij. "Ehm, is er iets met je ogen aan de hand?" vroeg de kitten haar. De witte kattin knikte zachtjes voor ze haar hoofd nogmaals precies richting de ander probeerde te draaien. Nu keek ze hooguit naar zijn wang in plaats van zijn ogen maar het was goed genoeg voor haar. "Ik zie bijna niets meer," antwoordde Kindkit op haar gewoonlijke manier. Rustig, emotieloos, alsof dit de normaalste situatie van de wereld voor haar was. Paniek kende ze nog niet, angst ook niet. Nog niet in ieder geval, emoties die je nooit had meegemaakt kon je niet kennen ook. Toch vroeg ze zich daarom soms wel af hoe de andere kittens er wel zo veel hadden.

Bumblekit bleef het poesje aanstaren terwijl hij zijn vraag stelde, dit deed hij omdat hij benieuwd was of ze hierop zou reageren of echt blind was. Toen de witte kitten antwoordde: "Ik zie bijna niets meer," Raakte de gestreepte kitten toch een beetje in paniek. Bumblekit wist niet goed wat hij moest doen in zo'n situatie, hij was immers geen medicijnkat hij zou wel willen. Hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven en stelde dus een normale vraag: "Hoe heet je eigenlijk? Mijn naam is Bumblekit." Toen viel hem nog iets op, als de poes plotseling blind was geworden, hoe kon ze dan zo kalm zijn en helemaal niet in paniek zijn geschoten?. Hij besloot het antwoord van de witte kitten af te wachten en hierop een besluit te maken...

Ergens voelde ze een lichte aanwezigheid van spanning. Ze kon alleen niet precies bepalen waarom dus besloot ze het maar te negeren. Ze kon er wel over na gaan denken maar zou waarschijnlijk toch nergens achter komen. Dan was het een verspilling van tijd en kon ze het net zo goed niet doen. "Hoe heet je eigenlijk? Mijn naam is Bumblekit." Oh ja, natuurlijk. Het was wel zo handig dat ze wist tegen wie ze aan was gelopen. Maar omdat hij zich nu had voorgesteld moest zij dat ook doen, dat was beleefd. "Ik ben Kindkit, van de Shadowclan." De geuren van de clans zaten te ver door elkaar voor een kitten om ze echt uit elkaar te kunnen halen. Dat konden alleen de oudere katten nog net merken maar degene die jonger waren en het nooit geleerd hadden... niet zo goed.

Terwijl hij aan het nadenken was over wat ze nu moesten doen hoorde Bumblekit de andere kitten antwoorden: "Ik ben Kindkit, van de Shadowclan." Hij had wel vaag iets geroken, maar de meeste jongen katers en poezen, en zeker de kittens, konden de clangeuren echt niet meer uit elkaar houden. "Leuk om je te ontmoeten, alleen jammer vanwege deze omstandigheden." piepte de kitten. De kitten was nog steeds aan het nadenken over wat hij nu moest doen. "Misschien moeten we maar iemand opzoeken die je hiermee kan helpen." zei Bumblekit. Hij wachtte af op de reactie van de kitten, zij leek het allemaal niet zo erg te vinden.

"Leuk om je te ontmoeten, alleen jammer vanwege deze omstandigheden." De witte kitten haalde enkel haar schouders op. 'Leuk' snapte ze niet helemaal, noch wat er nou precies zo erg was aan het hele niet kunnen zien gebeuren. Het was misschien wel wat onhandig maar daar was alles ook mee gezegd. Eigenlijk had ze verwacht dat de ander ook zou zeggen waar hij vandaan kwam, dat gebeurde echter niet. "Misschien moeten we maar iemand opzoeken die je hiermee kan helpen." Zou best kunnen, zij had geen idee. Was dat nodig? Misschien wel. "Naar wie dan?" vroeg Kindkit aan het katertje. Misschien moest ze terug naar Puffincliff, anders naar een Elder die er ervaring mee had of misschien wel haar vader.

"Ehmmm", kwam er vrij twijfelachtig van de kitten af. Hij wist het ook niet? Dan konden ze dat idee ook recht vergeten. Ideeën die compleet onmogelijk waren omdat er bijvoorbeeld belangrijke informatie ontbrak waren niet handig. Zulke dingen moest je vergeten. Tenzij je natuurlijk aan de missende informatie kon komen. "Misschien is het slim als we een medicijnkat opzoeken." Het voorstel van Bumblekit klonk vrij logisch. Als ze het goed wist was dat de rang van haar vader. Maar wilde ze wel naar haar vader toe? Straks zou ze in de problemen komen door iets wat niet eens haar eigen schuld was. Bovendien leek de kater wat vijandig tegenover de andere clans te zijn dus wist ze ook niet goed of dat wel slim was om met Bumblekit te doen. Hij rook een beetje anders dus moest van een andere clan zijn. "Kun je me de weg wijzen naar jullie Medicine Cat of wil je naar die van mij?" Het was wel zo eerlijk om het katertje hier ook een keuze in te geven.

Bumblekit wachtte rustig totdat de witte kitten iets zou antwoorden. Terwijl hij Kindkit zag nadenken, merkte hij op dat ze een beetje aan het twijfelen was. Hij was wel benieuwd waarom de kitten zorgvuldig over haar antwoord nadacht, misschien had ze een nare ervaring aan medicijnkatten. Uiteindelijk antwoordde de poes: "Kun je me de weg wijzen naar jullie Medicine Cat of wil je naar die van mij?". Hij moest hier even over nadenken, het zou natuurlijk logisch zijn om naar de Medicine Cat van de Shadowclan te gaan, maar hij kende de Medicine Cat van de Thunderclan beter. "Het lijkt mij gemakkelijker om naar de Medicine Cat van Thunderclan te gaan, maar wat wil jij eigenlijk?" vroeg Bumblekit uiteindelijk maar. Hij hoopte dat het goed zou komen met de ogen van Kindkit, ook al leek het haarzelf niet echt uit te maken.

Het bleef even stil, het katertje kwam zo snel niet met een antwoord op haar vraag. Alsof hij er lang en diep over na moest denken. "Het lijkt mij gemakkelijker om naar de Medicine Cat van Thunderclan te gaan, maar wat wil jij eigenlijk?" Dan zouden ze gewoon naar die van de Thunderclan gaan. Het was niet dat ze hem de weg zou kunnen wijzen naar haar vader en hij kan haar wel de weg wijzen naar de Thunderclan Medicine cat. "Mij maakt het niet uit, wijs de weg maar naar de Thunderclan Medicine cat," sprak ze rustig. Die zou haar vast wel kunnen vertellen wat er aan de hand was. Dan zou ze dat weten en kon er wat aan gedaan worden misschien.

[Ik denk dat we beter het topic hier kunnen stoppen omdat de clans al weg zijn]