Hello there

Bloompaw was niet echt aan het opletten. Toch wist ze nog net te voorkomen dat ze tegen de muur van de grot liep. De witte poes zette een stap naar rechts maar had niet gezien dat daar nog een kitten zat, waar ze prompt over struikelde. Met haar blauwe rechteroog had ze een minder groot gezichtsveld, zo leek het. Of misschien was ze gewoon te afgeleid geweest. Zonder een geluid te maken kwam de poes op haar snuitje te recht, haar slanke lichaam over de kitten gedrapeerd. Hij was helemaal verborgen onder haar vacht. Bloompaw krabbelde recht, per ongeluk nog een stamp gevend aan de kitten ook - Starclanverdomme, ze moest beter opletten, maar ze was er gewoon minder bij met haar gedachten vandaag. Ze voelde zich opgesloten in de grot. In het Thunderclan camp hadden ze de sterren nog gezien en toen wist ze tenminste nog dat haar voorouders naar haar keken. Nu zag ze wel sterren als ze buiten was, maar Starclan mocht weten of het dezelfde waren.. Maar nu was ze weer afgeleid. De kattin draaide zich naar de jonge kitten en keek hem verontschuldigend aan met haar tweekleurige ogen. Ze zou sorry zeggen als ze kon, maar dat kon ze niet en dus moest hij het maar doen met haar blik.

Bloompaw knikte even, een aarzelende glimlach om haar snuitje. Het was altijd zo raar om te spreken - nja, als je het spreken kon noemen; de ander voerde immers gewoon een monoloog - met een kat die ze niet of amper kende. Zo wist ze wel dat deze kitten Bumblekit heette, dat hij misschien een maan of drie, vier, oud was; maar dat was het dan wel. Ze had nog nooit oog in oog met hem gestaan en ze wist ook niet hoeveel weet hij had van haar handicap. Natuurlijk, het was algemeen bekend in de clan; en toch stond ze nog zo vaak voor schut omdat men niet wist hoe te reageren. In ieder geval had ze Jinglepaw, die begreep haar. En Thornface leek het ook te beginnen begrijpen.. Maar Bloompaw was een gesloten kattin en ze vertrouwde hem nog niet genoeg. Hij was nog niet lang genoeg bij hen om er echt bij te horen voor haar. In ieder geval kon ze hem niet kwetsen door dat te zeggen. In dat opzicht was het een voordeel. De slanke witte poes zakte door haar voorpootjes zodat ze de kitten vanop zijn ooghoogte kon aankijken met haar tweekleurige ogen. Haar hoofd was lichtjes naar de zijkant geknikt, alsof ze een vraag wou stellen, al wist ze eigenlijk zelfs niet echt wat ze zou willen vragen. Het was eerder een gebaar van nieuwsgierigheid.

Bloompaw haalde haar schouders op. Ze haatte de moeilijke vragen die iedereen haar stelde wanneer ze voor het eerst over haar, hm, handicap hoorden. Of nu ja, meestal hoorden ze het niet en was dat juist het probleem. Ze kon zichzelf niet eens voorstellen; hoe moest ze dan antwoorden op vragen als "hoe voelt het" of "hoe komt het" want wist zij veel. Ze dacht sowieso niet met zoveel woorden als de anderen. Het was in beelden, korte termen, gevoelens, geuren en geluiden. Woorden waren haar sterkste punt, begrijpelijk, niet. Haar tweekleurige ogen keken de kitten nog steeds aan, afwachtend, omdat ze het toch gewend was dat de gesprekspartner - als je het al zo kon noemen - het voortouw nam. Wat ook geen echte verassing was, natuurlijk.

Het was wel te verwachten dat de kitten vragen zou stellen. Dat deden ze allemaal. Het hing haar de voeten uit, maar wat kon je eraan doen? Niet bijzonder veel. Ze kon hén moeilijk vragen om te stoppen met vragen te stellen; daarbij, dat was ook nogal hypocriet. De jonge witte poes haalde gewoon haar schouders op als antwoord. Veel meer kon ze toch niet doen. Ze kon haar mond nog wat halfslachtig open en dicht doen, als een vis op het droge, maar net als een vis op het droge haalde dat toch weinig uit.

Bumblekit keek de poes aan en besefte dat hij misschien wel te impulsief met zijn vragen was geweest. Hij kreeg hier een soort van bevestiging toen de witte poes haar schouders ophaalde. Hij besefte dat ze niet echt zou kunnen communiceren met de poes op deze manier en hij wist niet goed wat hij nu moest doen. "Hoe communiceer je normaal met andere katten?" dacht de kitten hardop, niet dat hij echt een antwoord verwachte, maar hij kon het toch maar gewoon proberen. Hij hoopte dat ze hem misschien toch iets kon duidelijk maken, misschien kon ze wel een soort gebaren taal.

*sorry voor de shitpost XD

Hoe ze communiceerde? Meestal niet echt. Meestal kreeg ze gewoon ja-nee vragen, of vragen waar ze een antwoord op kon geven door iets aan te wijzen. Het was met haar zus waarmee ze de beste 'gesprekken' had, en vroeger met haar moeder, omdat die tenminste leken te beseffen wat ze zei. Maar nu was haar moeder door en haar zus had net zoals zijzelf tegenwoordig minder tijd met alle trainingen. In een poging te tonen hoe ze communiceerde, omdat tonen toch alles was wat ze kon, deed ze het eens voor: Bloompaw knikte eens, schudde haar kopje en richtte toen haar pootje naar een willekeurige plek in de lucht, de hele tijd de kitten aankijkend met haar tweekleurige ogen om te zien of die het snapte.