vegan chicken sandwich review

Ergens had ze er spijt van dat ze onderweg niet even een reisgenootje had gerekruteerd. Het was zo nu en dan behoorlijk saai om alleen te zijn, en dat bleek maar weer. Ze had waarschijnlijk nog geen vijf kilometer gewandeld en ze verveelde zich al een beetje. Toch hield ze zich aan haar eigen persoonlijke queeste: ze moest dit gebied gaan verkennen. Kijken wie wie was, en waar diegenen dan wel rondhingen. Dit hele gebied was volkomen nieuw voor haar, dus al het gepraat over clans en alles had haar behoorlijk in de war gebracht. Zoals ze had begrepen waren er vier clans, eigenlijk vijf, maar die vijfde was dan weer niet echt een clan. Maar ze noemden zich wel een clan. Heel ingewikkeld. De grote, witte kattin keek even om zich heen. Verschillende tweebeennesten - die kende ze dan weer wel - maar heel veel katten zag ze nog niet. Misschien was ze wel gewoon straal de verkeerde kant opgelopen. Met een diepe zucht plofte ze neer. Tijd voor pauze.

- Hellhound eerst -

 

Rustig tuurde ze om zich heen, zich oriënterend op het gebied. Ze had geen idee waar ze nu eigenlijk heen aan het lopen was en ergens wenste ze dat ze een snack voor onderweg had meegebracht. Ze had zichzelf op de hoek van één van de straten neergezet, en keek de laan verder in. Nog meer tweebeennesten, verder niks. Het was ontzettend rustig vandaag, behoorlijk saai eigenlijk. Haar aandacht werd getrokken door een stem, en even keek ze verward om zich heen. Ze zag helemaal niemand. Toen ze haar blik omhoog richtte, zag ze pas dat er een grote, rode kater op het dak van één van de nesten zat. Hij vroeg of ze nu al moe was, waarop ze even grinnikte. "Zie ik eruit alsof ik een topconditie heb?" miauwde ze geamuseerd. Nee, Djinn was de slankste zeker niet. Dik vond ze daarentegen ook weer zo grof klinken.

Van zichzelf had ze al een vrij grofgebouwd lichaam, met dank aan haar moeder. Djinn en haar moeder leken op elkaar als twee druppels water en om eerlijk te zijn had ze het niet anders willen hebben. Ook al zag ze de kattin nooit meer - ze vroeg zich zelfs af of ze überhaupt nog leefde - nog steeds zag Djinn haar moeder als één van de belangrijkste personen in haar leven. De poes had haar in haar eentje grootgebracht en Djinn had alles aan haar te danken. Helaas had ze zelf nooit zo'n moeder kunnen zijn voor haar eigen kroost. Haar ogen waren strak op de rode kater gefixeerd terwijl deze zijn weg naar beneden zocht. Ze kon hem nu iets beter zien en merkte meteen op dat ook hij niet bepaald klein was. Zijn volgende vraag luidde of ze van hier was, waarop er een vage grijns op haar gezicht krulde. "Is het zo makkelijk te zien?" vroeg ze toen, oprecht benieuwd naar het antwoord. Om één of andere reden kon iedereen zien dat ze hier niet vandaan kwam. Ze wilde wel eens weten wat die reden was.

Haar ogen scanden de omgeving een beetje. Hoewel ze ervan overtuigd was dat ze zojuist niet de meest onredelijke kat van dit gebied had ontmoet, was ze nog wel redelijk op haar hoede. Ze kende het gebied niet echt en ze wist  nog minder over de katten die erin woonden. De kater sloeg zijn staart om zijn poten heen, wat haar vertelde dat hij van plan was om hier nog wel even rond te blijven hangen. Niet dat ze daar enig probleem mee had, ze kon zich een minder gezelschap indenken. Hij merkte op dat Djinn hem niet bekend voorkwam en dat hij iedere rogue in het gebied zo ongeveer wel kende. Toen ze dat hoorde, trok ze verbaasd met haar oren. Dan moest deze kater wel een gigantisch sociaal netwerk hebben. Dat, of er waren bar weinig rogues in dit gebied. Iets wat ze op zich al vrij apart vond, wie wilde er nou niet kunnen gaan en staan waar hij wilde? "Oké, duidelijk," zei ze toen met een knik. Ze keek even geamuseerd om zich heen. "Ik neem aan dat jij wél van hier bent?" sprak ze toen rustig. Ze was wel benieuwd bij welke groep deze kat zich schaarde.

Waar zij vandaan kwam, had het gebied voornamelijk bestaan uit solitaire katten. Het gigantische gebied was verdeeld in honderden kleine stukjes die ieder tot één van de bewoners van het gebied behoorden. Enkele katten hadden samen een groep gevormd en een groter gebied geclaimd, maar de meeste groepen hielden zelden lang stand. Zelf had ze wel in één groep gezeten, de grootste en oudste van het gebied. Het grootste deel van haar familie had tot de groep behoord en het was bijzonder lastig geweest om afscheid te nemen. Toch had het niet anders gekund. Nou was ze iemand zonder familie, die rond zwierf terwijl ze zocht naar een nieuw thuis om te vernielen. De kater rechtte zijn rug en het eerste wat hij zag was het soort halsband dat vaak aan kittypets werd gegeven. Het enige wat er mis was, was dat de band was gedecoreerd met hondentanden. Edgy. Tank had haar verteld dat de leden van de Elite dat soort halsbanden droegen. Er stond nu dus één voor haar. Haar blik bleef gefixeerd op de band. "Dat lijkt me niet bepaald comfortabel zitten," merkte ze op, op een vrij rustige toon. Ze vroeg zich af wie de moeite nam om die tanden door een halsband te drukken. Het was vast rotwerk.

Note; Ik kon echt geen titel bedenken lol :')

De rode kater haalde zijn schouders op, blijkbaar was hij er al lang aan gewend. Djinn geloofde niet dat het kon. Buiten het fysieke ongemak vond ze het symbolische aspect ook maar niets. Het was een teken van onderdrukking, dat je het eigendom was van iemand anders. Althans, als je het haar vroeg. Ze zou nooit vrijwillig zo'n ding om haar nek trekken. De kater vroeg vervolgens of ze van iemand over de Elite gehoord had, waarop ze even rustig knikte. Ze woog af of ze erover moest vertellen, het was nooit handig als katten meer over jou wisten dan jij over hen, maar ze vond dat het in dit geval niet veel kwaad kon. "Een rogue heeft me het een en ander verteld," vertelde ze. "Hij heet Tank." Als deze kater echt zo veel contacten had, kende hij Tank vast ook wel.   

Geduldig wachtte ze het antwoord van de rosse kater af en deze zei dat Tank een bekende van de Elite was geweest. Hij had hem tevens laatst nog gesproken en Djinn vroeg zich af hoe dat gesprek dan wel niet verlopen was. Maar hoe dan ook, Tank leek een goede reputatie te hebben hier, en om één of andere reden, stelde haar dat gerust. Het was ook weer zoiets om in een groep te zitten waarvan de leider ruzie had met iedere ziel in het bos. Daar was je op een gegeven moment ook wel snel klaar mee. "Goed om te weten," miauwde ze toen. Het was niet vaak zo dat ze een kat zo snel vertrouwde als ze bij Tank had gedaan. "Hij heeft me wat bijzondere dingen verteld over de Elite," miauwde ze toen, terwijl ze haar kop even afweek. De leidraad was toch wel dat het de meest bloeddorstige clan van het woud was. Wat een imago.

Ergens was ze licht verbaasd dat zo'n kalme, redelijke kater als deze afkomstig was van de zogenaamde Bloodclan. Die naam schreeuwde al pure edge en heel erg dol was ze er niet op. Tank's bijdrage had ook niet echt geholpen. Ze had niet het gevoel dat haar 'leider' een hoge pet op had van de katten die zichzelf de Elite van dit gebied noemden. Je moest ook wel heel erg onder de indruk zijn van jezelf wilde je je groepje de 'Elite' noemen. Maar goed, smaak was een subjectief iets. De rosse kater vroeg naar de bijzondere dingen die ze van zijn groep had gehoord en begon vervolgens nonchalant zijn poten te verschonen. Niet het meest sociale plan van actie, maar oké. "Hm, dat jullie een clan zijn die een hekel heeft aan clans," begon ze. De Elite had de structuur en het idee van een clan gehad, maar dan zonder de voordelen. Althans, zo scheen het te zijn. "Hij zei tevens dat jullie niet bepaald bang zijn voor conflict." Het tegenovergestelde, maar Djinn hield van eufemismen. "Oh ja, en niet elke kat in de Elite schijnt even... redelijk te zijn," opperde ze als laatste. Tank had wat vrienden gemaakt met de katten die wel een beetje snugger waren en dat schenen er niet al te veel te zijn.  

De kater luisterde naar haar opmerkingen met een stoïcijnse expressie op zijn gezicht en toen ze klaar was, kon er nog een klein zuchtje af. De rode kater lichtte toe dat er inderdaad een aantal lastigere gevallen waren binnen de groep en Djinn kon zich alleen maar voorstellen hoe dat was. Vervolgens noemde Hellhound dat er ook rogues waren met die bloedige instelling, waarop ze knikte. "Alleen hoef je je als rogue niet met elke andere rogue te associëren," miauwde ze. Vrijheid, het hele voordeel aan een rogue zijn. Als iemand je niet aanstond, ging je er vandoor. Of vrat je ze levend op. Dat lag dan weer aan je eigen voorkeur. "Bij jullie zal dat wel anders zijn." In een kamp zitten met een stel moordlustige gekken leek haar niet ideaal, maar de hoeveelheid idioten moest haast wel meevallen, toch? In haar tijd had ze ook in een groep gezeten met katten die ietwat... extremer waren dan het gemiddelde. "Zit jullie kamp hier in de buurt?" vroeg ze toen. Heel veel zin om per ongeluk privéterrein in te wandelen had ze niet. Ze was hier een vreemdeling en wist uit ervaring hoe vervelend het kon zijn als er één of andere vreemde idioot op jouw land kwam staan.  

De kater knikte en Djinn liet haar blik even afdwalen. Haar oude groep had ook een aantal katten gehad die niet bepaald het slimste paard van stal waren, maar dat soort types had je wel vaker. Vooral als je groep zich begaf aan de dubieuze kant van het spectrum. Je had altijd je aparte, irreële en bloeddorstige katten die om één of andere reden heel graag hun klauwen in andere katten wilden zetten. Nu was ze zelf ook niet bang voor een conflict, in tegendeel, soms vond ze het wel leuk om haar frustraties te uiten in een goed gevecht, maar een leven van een ander nemen was altijd iets geweest waar ze nooit zeker over was. Op het moment zelf was het een enorme adrenalinestoot, een gigantische power trip, maar later begon je je af te vragen waarom. Soms leek het alsof ze achter je aankwamen via het hiernamaals en het maakte haar soms een tikkeltje oncomfortabel. Hellhound vertelde dat je enkel hoefde te luisteren naar de leider en Commander van de clan en verder mocht je doen en laten wat ze wilde. Het lag dus grotendeels aan de leider hoeveel vrijheid je eigenlijk had. De kater vertelde vervolgens waar hun gebied was en Djinn knikte even. Dat zou ze voorlopig wel vermijden. Ze keek weer naar Hellhound. "Die leider van jullie, valt hij een beetje mee?" vroeg ze toen. Ze hield niet van regels, autoriteit en katten die zichzelf boven anderen stelden. Ze zag zichzelf niet echt in zo'n soort groep leven.