vegan chicken sandwich review

Voor iemand die volledig nieuw was voor het concept van de Elite was het een behoorlijke culture shock. Natuurlijk had ze meerdere katten ontmoet die op het randje van geestelijke gezondheid hingen, maar sommigen sloegen echt alles. Ze stelde zich de Elite voor als een groep irrationele, moordlustige dieren, maar de rode kater voor haar was juist het tegenovergestelde. Hij leek verstandig, kalm, rationeel. Toch had ze nog zo haar twijfels, deze ene kater kon onmogelijk het toonbeeld zijn van de Elite. En om eerlijk te zijn, kende ze hem ook niet buiten deze ontzettend oppervlakkige ontmoeting. Misschien was hij helemaal niet zoals hij zich nu voordeed. Toen ze naar de leider vroeg, antwoordde de kater dat ze de beste tot nu toe hadden. De naam was Claw, kort maar krachtig. "Ik denk dat de Elite wel te vergelijken is met een groep waarin ik ooit heb gezeten," concludeerde ze toen. Het was lang geleden dat ze zich met andere katten onder één hoede had geschaard, en nu had ze hetzelfde gedaan met Tank en Rogue One. "Ik hoorde ook dat je er niet meer uit kan wanneer je er eenmaal in zit," opperde ze vervolgens. Het grootste nadeel wat haar betrof.

"Ik denk dat de Elite wel te vergelijken is met een groep waarin ik ooit heb gezeten," zei de kattin hem vervolgens. De kattin was dus wel bekend met hoe het ongeveer ging als je in een groep leefde. Dit gaf ook wat weg over zowel de persoonlijkheid als het verleden van deze kattin. "Ik hoorde ook dat je er niet meer uit kan wanneer je er eenmaal in zit," zei de kattin hem vervolgens. Voor de zoveelste keer knikte de rosse kater bevestigend. Dat ze nou juist naar die ene regel vroeg die hem het meeste dwars zat. Zelf had hij in het begin de groep willen verlaten maar dat was veranderd, nu was het vooral Ophelia die koste wat kost weg wilde uit dit leventje. "Je mag er uit, geen probleem. Maar dan wordt je wel door de gehele clan opgejaagd tot je lichaam dood voor de Leader ligt. Vrijwel geen een kat overleefd."

Het zou een leugen zijn als ze zei dat ze haar oude groep niet een beetje miste. Maar liegen was niet iets waar ze boven stond, dus vond ze het wel prima zo. Ze was er vrij zeker van dat een aantal van haar kinderen nog ergens thuis rondliepen en eventueel nog in de groep zaten, maar een echte drang om terug te gaan voelde ze niet. Misschien was het een tikkeltje harteloos, maar het was niet anders. Het antwoord van de rode kater bracht een scheve grijns op haar gezicht. Je mocht er wel uit, maar dan stond je ten dode opgeschreven. Goede deal. "Dat klinkt nogal tegenstrijdig," miauwde ze grinnikend. Oké, ze wist nu de naam van de leider van de Elite, maar wie ze voor zich had, wist ze nog steeds niet. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze toen. Het was wel zo fijn om iemand bij naam te kennen.

Er verscheen een grijns op de kop van de kattin bij zijn uitleg. Door het feit dat ze er niet erg geschrokken door leek maar het juist wel grappig vond kon Hellhound opmaken dat de kattin ook wel wat gewend was. "Dat klinkt nogal tegenstrijdig," zei ze dan ook al grinnikend. Hellhound zwaaide een keer met zijn staart. Het was wel eens verfrissend om met een kat te praten die je totaal niet kende. Normaal waren dat alleen clankatten en waren die gesprekken de vrolijkste niet. Dat waren dan enkel bedreigingen van een kant, niet de zijne. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg de kattin hem vervolgens. Met een soepele sprong, sprong de rosse kater van de paal af en landde op de stoep voor hem. "Het is beleefd om eerst je eigen naam te geven voor je die van een ander vraagt," begon de kater rustig. Hij had iets met manieren, hij hield zich er simpelweg altijd aan en vond het ook fijn als anderen het zelfde deden. "Maar ik ben Hellhound, jouw naam mag zijn?"

Haar vorige groep was ook nooit echt blij geweest met katten die zomaar weggingen, maar om ze nou echt op te sporen en te doden? Het leek haar allemaal een beetje overkill. De wereld was gigantisch en er waren genoeg plekken om je te verstoppen. Wie had nou echt zin om een ander op te jagen tot de verste einden van de aarde? Niemand. Toch was het een leuk sentiment. Een handig systeem om overmatig ledenuitval te voorkomen. Maar het was niets voor haar. Toen ze zijn naam vroeg, kwam hij dichterbij en stelde hij dat het beleefder was om jezelf eerst voor te stellen, voor je de naam van een ander vroeg. Ze greens even en keek naar zijn halsband. "Ik denk dat we de beleefdheden voorbij zijn," zei ze op een luchtige toon. De tanden om zijn halsband waren daar niet plotseling aangegroeid. Voor iemand die moorden schijnbaar geen probleem vond, was hij wel iets te veel gesteld op haar etiquette. "Ik ben Djinn," stelde ze zich vervolgens voor. De zon begon langzamerhand te zakken, het zou niet lang meer duren voordat ze terug zou gaan naar haar warme, nieuwe thuis.

Boven de twee katten kreeg de hemel een andere kleur. Aan de rand verscheen er een gele kleur die langzaam maar zeker de rest van de blauwe lucht overnam. Er verscheen een grijns op de kop van de kattin. Haar blauwe ogen gingen naar zijn borst, naar zijn halsband. "Ik denk dat we de beleefdheden voorbij zijn,"sprak de kattin. Na zijn mening was dat enkel als je elkaar al moons kende en je relatief hecht met de ander was. Zelfs dan nog niet helemaal eigenlijk. "Ik ben Djinn," stelde de kattin zich vervolgens voor. Hellhound gaf een kort knikje. Deze fluffy bal van een kattin heette dus Djinn en had banden met Tank. Iets voor hem om te onthouden. Er ontbrak nog een stukje aan zijn informatie dus was het tijd om een vraag te stellen. "Als je niet van hier bent, waar kom je dan wel vandaan?"

Er zat een zoete ironie in 'slechte' katten die beleefdheid koesterden. Als je een ander pijn kon doen, moest je er ook mee kunnen leven dat niet iedereen altijd even netjes tegen je was. Zelf hield ze zich dan ook niet bepaald aan alle etiquette, het boeide haar simpelweg niet zo. Zo lang ze uiteindelijk maar kreeg wat ze wilde. De kater vroeg waar ze wel vandaan kwam, waarop ze even haar schouders ophaalde. "Een gebied hier ver vandaan. Het werd overspoeld door tweebeners, dus heb ik een tijd rondgereisd en ben uiteindelijk hier terecht gekomen," vertelde ze. Een echt thuis had ze niet meer. Ze had een nomadisch bestaan geleden, was hier en daar wat langer gebleven en had hier en daar nog wat kittens rondlopen waar ze niet meer naar omkeek. Nee, een award voor moeder van het jaar zou ze niet krijgen. Ze haatte het idee dat haar leven niet meer om haar zou draaien.

De kattin haalde haar schouders op na zijn vraag. "Een gebied hier ver vandaan. Het werd overspoeld door tweebeners, dus heb ik een tijd rondgereisd en ben uiteindelijk hier terecht gekomen," vertelde Djinn hem vervolgens. Hellhound knikte bevestigend. Ze kwam dus uit een gebied net zoals dit. Misschien drukker zelfs gezien ze niet had gezegd dat er net zo veel Twolegs waren als hier maar juist dat het er mee was overspoeld. Inmiddels hadden zijn poten het wel weer gezien en besloot de rosse kater te gaan zitten. Rustig sloeg hij zijn staart om zijn poten voor hij zijn blik richting de lucht wierp.

[Heb jij nog ideeën om iets te laten gebeuren?]

De kater knikte enkel op haar verhaal, meer niet. Het was er dan ook één in zovelen. De rosse kater maakte aanstalten om te gaan zitten, terwijl ze zelf eigenlijk klaar was om binnenkort te gaan vertrekken. Niet dat ze nog veel te doen had, of zo, maar ze verlangde naar haar warme stal en een vers gevangen maaltijd die klaar voor haar zouden staan. Het leven in Rogue One kwam toch gevaarlijk veel in de buurt van ideaal. Haar maag begon al te grommen bij het idee. Op dat moment pikte ze een geur op in de lucht die ze al een tijd niet meer gehoord had. Ietwat afwezig liep ze dichter naar één van de twolegtuinen en snuffelde wat aan de lucht. Haar vermoedens werden bevestigd door het subtiele gekakel. Vrolijk trok ze met haar oren. Een kippenren. Ze keek achterover en wenkte naar de kater, alvorens ze zich door de heg werkte die de tweebeners gebruikten om hun tuinen te omheinen. Verscholen door de bladeren keek ze om zich heen, totdat ze haar blik fixeerde op de kippenren. Als ze naar binnen wisten te komen, hadden ze de prooien voor het grijpen.

~~vet origineel wow~~

Er verscheen een vragende blik in de ogen van de kater zodra Djinn plotseling op stond en langs hem af liep. Waar ging die nou ineens heen? De kattin stak haar kop in de heg naast het huis waarvan hij op het dak had gezeten. Nieuwsgierig naar de reden wandelde de rosse kater richting Djinn. Al snel pikte hij de kippengeur ook op. Dat was dus de reden dat ze ineens zo afgeleid leek. Ergens was het ook wel erg dat een wat gezette kattin juist door eten afgeleid raakte. Djinn wenkte hem inmiddels te komen. Rustig kroop de rosse kater ook de bosjes in tot de kippenren in zijn gezichtsveld verscheen. "Dus, je wil een kip hebben?" vroeg Hellhound rustig. Kippen waren altijd riskant omdat ze in Twoleg hokken zaten. De Twolegs waren dan ook alles behalve blij als je er een mee nam en dat kon enorm gevaarlijk zijn.

[Ik heb nog nooit een acc in aanraking met kippen laten komen dus it's fine]

Hellhound kwam dichterbij van achter haar, waarschijnlijk om te kijken wat ze nou in hemelsnaam aan het doen was. Op dat momet had de witte kattin echter alleen nog maar oog voor de malse kippetjes die in de ren rond paradeerden. Ze likte haar lippen in anticipatie. Wat vers vlees ging er bij haar altijd wel in, en dat was te zien ook. Niet dat ze het erg vond of zo. Ze was wel dol op haar ietwat volle figuur. De kater voegde zich bij haar, in de bosjes, en keek ook naar de ren. De rosse kater vroeg of ze een kip wilde hebben, waarop ze standvastig knikte. "Of meerdere," zei ze, met haar kop ietwat scheef gehouden. Als ze eenmaal in de ren konden komen, was het absoluut niet moeilijk om er meerdere te pakken te krijgen. Er zat een redelijk risico aan verbonden, maar dat maakte het alleen maar leuker. "Durf je het aan?" vroeg ze aan de kater, in de hoop dat hij ook enige trek had in een kippetje.

De vastberadenheid waarmee de kattin knikte was haast verbazingwekkend. "Of meerdere," sprak ze met een wat scheef gehouden kop. De rosse kater grijnsde even. Djinn had zeker een goede eetlust dan. "Durf je het aan?" vroeg ze hem vervolgens. Was dat nou een uitdaging? Geamuseerd zwaaide de kater een keer met zijn staart terwijl hij naar de kippenren staarde. "Eén voorwaarde. Als ik zeg te vluchten, niet nog een kip pakken of meenemen. Maar echt vluchten." De twee grote bollen vacht wilde niet vast komen te zitten in de kippenren en zo een Twoleg op hun kop krijgen. Die waren oh zo idioot maar tegelijkertijd ook enorm gevaarlijk. Hij had er meerdere katten tegenover zien vallen. Met hem zou dat in ieder geval niet gebeuren. En al helemaal niet door de schuld van een ander.

Het was een guilty pleasure van haar om de twolegs lastig te vallen, waar en wanneer ze ook maar kon. Om enkele kippen van hen te stelen, was misschien een speldenprik, maar het was een win voor haar en een verlies voor hen, dus het was het waard. Toen ze Hellhound vroeg of hij het allemaal aandurfde, zwaaide de kater met zijn staart en gaf zijn enkele voorwaarde. Dat ze zouden vluchten wanneer hij zei dat ze zouden vluchten. "Dat lijkt me prima," zei ze met een knik. Misschien dat ze nog snel een kippetje mee zou grijpen, ze wilde immers niet voor niets jagen, maar ze zou haar best doen om zich aan haar belofte te houden. "Let's go," zei ze toen, terwijl ze zich in sluiphouding naar de kippenren begaf. Onderweg keek ze even door de ramen van het twoleg-nest. Gelukkig leek er niemand binnen te zijn. Wellicht haddenn ze vrij spel. Het hek was behoorlijk hoog, maar had gelukkig geen dak. Klimmen, dus. Met een zucht werkte ze zichzelf omhoog, klaar om haar prooi in het nauw te drijven.

"Dat lijkt me prima," reageerde de kattin met een knik. Als dat maar duidelijk zou zijn. Hellhound liet zijn blik richting het Twoleg nest glijden om te kijken of er beweging te zien was. Er leek daar binnen niets te gebeuren. Nog een opluchting er bij. Ze konden het niet hebben om Twolegs op hun hielen te krijgen voor ze überhaupt binnen waren. "Let's go," sprak de kattin. Voor hij daar op kon reageren had ze de bosjes al verlaten en bevond zich in sluiphouding richting de kippenren. De kater zuchtte zachtjes voor hij zichzelf ook in een sluiphouding zette en achter de kattin aan ging. Djinn was al aan de klim begonnen voor hij ook maar was aangekomen bij het hok. Hier en daar reageerde er een kip door wat geluid te maken en wat gespannen om zich heen te kijken. Klimmen was, waarschijnlijk net zoals haar, zijn ding niet. Grote katten en klimmen ging simpelweg niet geweldig goed samen. Boven op het hek maakte hij een soepele sprong naar beneden. De kippen fladderde weg van hem. De ren was relatief groot dus zou het geen makkelijke taak voor haar worden om het alleen te doen. Toch, eerst zien hoe ze van plan was dit aan te pakken.

Als ze heel veel geluk hadden, waren er geen twolegs in dit nest en konden ze lekker hun gang gaan. Wat een geweldige timing had ze ook weer gekozen, zeg. Met een grijnsje op haar gezicht keek ze over haar schouder om te zien of Hellhound met haar mee kwam. Ze begon te klimmen, niet iets waar ze ontzettend goed in was, maar ze kon de beweging wel gebruiken. Het zag er vast apart uit, twee grote, langharige katten die een hek in klommen. Toen ze op het hek zat, sprong ze naar beneden en kwam zoals menig kat op haar pootjes terecht. De kippen hadden haar meteen door en begonnen luid te kermen. Het leuke was dat ze toch geen kant op konden. "Laten we ze één voor één de hoek indrijven, zo krijgen we ze het makkelijkst te pakken," suggereerde ze. De ren was redelijk groot, maar wanneer zo'n beest eenmaal in een hoek zat, waren ze ten dode opgeschreven. Haar ogen gleden naar de dikste kip van het gezelschap. "Die daar," zei ze met een knikje naar het dier. Ze begon op het gevogelte in te lopen van de linkerkant, verwachtend dat Hellhound de andere zou pakken.

"Laten we ze één voor één de hoek indrijven, zo krijgen we ze het makkelijkst te pakken," sprak de kattin. Dat was uiteindelijk toch de beste strategie. In een hoek konden ze hooguit omhoog en met een goed getimede sprong was dat ook te voorkomen. Nu was de vraag welke kip ze eerst zouden pakken. Ze zagen er eigenlijk allemaal wel goed uit. "Die daar," sprak Djinn met een knikje naar de dikte kip in het hok. Een vrij... typische keuze eigenlijk. Achja, waarom ook niet. Door zijn gewicht zou de kip waarschijnlijk nog eens minder snel dan de rest zijn ook. Djinn nam de linker kant dus liet de rosse kater zich zakken tot een sluip houding en benaderde het dier vanaf rechts. Natuurlijk rende het dier meteen van de twee katten weg. Recht de hoek in. De paniek bij het gevederde dier nam toe. Zodra ze dichtbij genoeg waren maakte de vogel al flapperend een hoge sprong over de twee katten heen. De rosse kater zette zich af om de kip alsnog aan zijn klauwen te kunnen slaan en hoopte maar dat Djinn niet het zelfde idee zou hebben.

Kippen mochten zo nu en dan weleens opfladderen, maar ook daarvoor hadden ze weinig ruimte. Nu moest Djinn wel bekennen dat ze niet de beste springer was, maar ze had genoeg zelfvertrouwen om zichzelf aan te praten dat het haar wel zou lukken. Toen ze naar de dikste kip in het stel wees, leek Hellhound daar wel bij te zijn. De dikste kip was gewoonweg het gemakkelijkst: hij was vaak het sloomst en hij had het meeste vlees. Een klassieke win-win situatie. Ze begon de linkerkant van de kip te benaderen en Hellhound kwam van rechts. Wat een geweldig team, zeg. Alsof ze hiervoor gemaakt waren. Hier en daar fladderden er wat kippen langs haar heen, maar haar ogen bleven gericht op haar prooi. De dikke. Het gevederde dier begon al wanhopig te flapperen en te kakelen, waarop Djinn al kon zien dat hij van plan was om zichzelf in de lucht te gaan lanceren. Wat ook was wat hij deed. Ze zag Hellhound om hoog springen, en Djinn, die liever lui dan moe was, besloot dat het een prima idee was om gewoon te blijven staan. Ze wist wanneer haar taak over was, en Hellhound zag er wel uit alsof hij een kip uit de lucht kon grijpen. Daarbij zou ze hem ook geen onbedoelde kopstoot geven. Helemaal perfect.

Note; Zo laat, sorry D:

Djinn bleef gelukkig met vier poten op de grond staan. Dat scheelde al heel wat. Twee grote katten in de lucht zorgde voor weinig spring ruimte. Bovendien had hij er nou niet zo veel behoefte aan om een kopstoot te krijgen ook. Hij wist zijn klauwen tegen de poten van de hen te slaan. Het beest werd zo met hem mee naar de grond geslingerd. Zijn klauwen hield hij stevig op de poten zodat het beest geen kant op kon. Enkel heel veel gefladder en gekakel. Hellhound gaf een knikje richting de kip nadat hij snel oogcontact had geprobeerd te maken met Djinn. Vanuit deze positie kon hij niet bij de nek. Djinn zou de kip dus moeten afmaken. Tenzij ze dat natuurlijk helemaal opnieuw wilde doen.

[No worries]

Met een gigantische grijns op haar bek keek ze toe terwijl het grote, rode gevaarte dat Hellhound was zichzelf omhoog lanceerde, direct op hun gevederde vriend af. Hij boorde zijn nagels op gracieuze wijze in de kip en sleurde haar met gigantische kracht mee naar beneden. Djinn zelf had het gevoel dat de combinatie van de klap naar beneden en het gewicht van de Bloodclanner al genoeg moesten zijn om het dier de das om te doen, maar niets was minder waar. Het dier was een vechter en kakelde nog luid door en Hellhound seinde naar haar om een einde aan het lawaai te maken, wat ze maar al te graag deed. Ze liep op het dier af en in één soepele beweging greep ze het bij de nek en draaide deze om. Het geluid van de kip stierf weg, al was de rest van de ren druk bezig om voor dit verlies te compenseren. Djinn wenkte naar de heg. "Na al dat geluid is het denk ik beter dat we vertrekken," suggereerde ze. De kippen leken binnenkort niet te willen stopen met gieren, iets dat op den duur toch wel aandacht zou trekken. Daarbij, ze had nu ook wel zin in haar kippetje.

Gelukkig kwam Djinn al snel in beweging. Dat gefladder was niet bepaald iets waar hij zo geweldig vrolijk van zou worden. Al snel verminderde het getegenstribbel. Pas op het moment dat het helemaal afgestorven was liet de rosse kater de poten van de kip los en ging weer rechtop staan. "Na al dat geluid is het denk ik beter dat we vertrekken," sprak Djinn. De rosse kater knikte bevestigend. De andere kippen waren nu nog meer op hun hoede dan eerst en maakte continu lawaai. De Twolegs konden dat niets anders dan dat horen. Mits ze thuis waren natuurlijk. Hellhound pakte de kip stevig vast voor hij met een sprong tegen het hek aan kwam. Klimmen met een kip ging niet zo soepel dus alle afstand die hij al had zou eigenlijk wel fijn zijn.

Onderwerp: Re: vegan chicken sandwich review