vegan chicken sandwich review

Ergens was het vast amuserend geweest om Hellhound daar maar te laten staan, terwijl de kip zijn vleugels op hectische wijze in de kater's gezicht sloeg. Het had wel iets grappigs. Alleen had Djinn er geen zin in om betrapt te worden door een stel twolegs en aan haar nekvel mee naar binnen gesleurd te worden. Eenmaal daar had ze eigenlijk geen idee wat de twolegs met katten deden die hun kippen aan het opvreten waren. Ze kon zich alleen maar inbeelden dat het niets goeds was. Al haar hele leven bleef ze het liefst zo ver mogelijk bij ze uit de buurt, alleen de verleiding van een paar kippen in een klein hok bleef moeilijk te weerstaan. Hellhound leek het met haar eens te zijn dat het nu beter was om weg te gaan. Herrie was iets dat de twolegs aantrok. Hellhound greep de kip en begon naar boven te klimmen en met een zucht ging Djinn achter hem aan. Het grote nadeel van dit hele gebeuren: klimmen. Het ging deze keer echter vrij soepel en binnen no-time stond ze beneden aan de andere kant. Ter bescherming schoot ze de heg in, waar ze Hellhound weer opzocht. "Weet jij een plekje waar we rustig kunnen eten?" vroeg ze toen. Het Bloodclan-kamp was waarschijnlijk volledig off-limits voor haar, maar misschien kende de rosse kater nog een andere veilige plek waar ze van hun gevogelte zouden kunnen genieten.

Als hij eerlijk moest toegeven was het klimmen heel wat meer werk dan het vangen van de kip zelf. Het beest had geen kant opgekunt maar was nu wel behoorlijk zwaar geweest. Djinn was dan ook net wat sneller met het klimmen dan hij. De rosse kater dook met kip en al recht de bebossing in en wachtte daar tot Djinn zich weer bij hem bevond. "Weet jij een plekje waar we rustig kunnen eten?" vroeg de kattin hem. Die dacht natuurlijk alleen maar aan het malse vlees om de kippen botjes. De rosse kater fronste even. De makkelijkste plek om te eten was ergens waar je niet gestoord kon worden. Daken en bomen waren dan een goede optie maar niet als je prooi een hele kip was. Hij ging Djinn echt niet meenemen naar het Elite kamp dus daarheen was ook niet een van de opties. "Volg me maar," sprak hij waarna hij de kip weer tussen zijn kaken klemde. Hij stak zijn kop uit de struiken om eerst te controleren of er geen Twolegs op de weg liepen. Zodra de kust vrij was stak hij over, een paar straten verder kwamen ze bij een groot perceel aan. Het was een van de grootste Twoleg nesten in de Twoleg Place en een waar geen honden over rondliepen. De rosse kater wrong zich met kip en al tussen de spleet in het hek door. Het was net ruim genoeg voor de twee grote katten. Daar stapte hij de bossen in en legde de kip op de grond weg. Hier zouden ze niet gestoord moeten worden.

Ergens zag het er wel grappig uit, de levenloze kip die uit de bek van Hellhound bungelde. Het beest was redelijk groot en dik, zodanig dat het bijna net zo groot was als de rode kater zelf. Djinn vroeg zich af hoeveel dat ding woog. Toen ze haar vraag stelde, fronsde Hellhound even bedenkelijk. Djinn kon amper wachten, natuurlijk had ze zin in haar maaltijd. Haar vorige kostje leek wel eeuwen geleden te zijn. En hier eten leek haar absoluut geen verstandig idee. Alsof er ineens een lampje boven zijn hoofd ging branden, gaf Hellhound haar de instructie om met hem mee te gaan, wat ze maar al te graag deed. Voor even vergat ze dat ze deze kater eigenlijk amper kende en nu met gemak een val in zou kunnen lopen, en dat allemaal voor een kippetje. Nou ja, als ze ergens voor moest sterven, dan was het wel lunch. De Bloodclanner leidde haar de weg en uiteindelijk kwamen ze aan bij een gigantisch twolegnest. Met veel moeite wrong ze zichzelf door de ruimte tussen het hekwerk en uiteindelijk stond ze naast hem in de bosjes. "Mooi plekje," merkte ze op, terwijl ze even nieuwsgierig rondkeek. Stiekem zou ze weleens willen kijke in een van die twolegnesten, hoe het er van binnen allemaal uitzag. Het was echter een risico dat ze niet durfde te nemen. "Nou, tast toe, zou ik zeggen," vervolgde ze vrolijk, vlak voordat ze zelf begon met het plukken van de kip.

Ze waren praktisch even groot maar wat toch wel op viel was dat Djinn wat meer vet om haar botten had. Zij had er dan ook wat meer moeite mee om door het hek te gaan. "Mooi plekje," sprak ze zodra ze bij hem aangekomen was. Hellhound wachtte rustig tot ze uitgekeken was en haar blik weer op de kip had gericht. "Nou, tast toe, zou ik zeggen," sprak de kattin op een wel heel vrolijke manier. Het was meer dan duidelijk dat ze wel van eten hield. "Smakelijk," sprak de rosse kater voor hij ook veren uit het lijf van de kip begon te plukken. Dat was het nadeel aan gevogelte, veren. Je moest ze eerst plukken voor ze ze een beetje fatsoenlijk kon eten. Het was dan ook niet de meest charmante prooi om met iemand anders samen te eten. Niet dat ze echt een andere keuze hadden. Bovendien was deze kip goed vet, veel vlees. "Maar vertel eens, als je wil, over die groep waar jij ooit in hebt gezeten?" vroeg Hellhound nadat hij een paar happen van het malse vlees had kunnen proeven.

Stom rothek. Normaal had ze niks te klagen over haar bouw, maar in dit soort situaties moest ze toch wel toegeven dat het ook zijn nadelen had om zo groot te zijn. Nou ja, maakte ook niet uit, ze stond nu toch echt aan de juiste kant van het hekwerk, nietwaar? Ha! De rode kater wenste haar ook een smakelijke maaltijd toe, maar haar bek zat al te vol met veren om hem ervoor te bedanken. Nee, een echte dame was ze niet. Haastig plukte ze een deel van het beest leeg en toen haar ogen eenmaal op het bleke vlees vielen, kon ze het amper weerstaan. Haar tanden werden in haar maaltijd geplant en ze begon gulzig te eten. Met een vragende blik keek ze omhoog toen Hellhound haar een vraag stelde. Haar oude groep. Er verscheen een grijns om haar lippen. Ze at haar mond leeg en begon te spreken. "Ze heetten de Shadows. Ze bestaan niet meer, maar iedereen was praktisch familie van elkaar," vertelde ze. De meeste katten in de groep waren met Shadowbloed geboren en bleven dan ook de rest van hun leven in de groep. "We hadden een eigen gebied dat we verdedigden, net als de clans en de Elite hier, maar je mocht altijd gaan en staan waar je wilde." Sommige katten verdwenen een paar jaar en kwamen dan weer terug. Geen probleem. "En er was een test," mompelde ze, waarna ze nog een hap van de kip nam. Bloed begon de vacht rondom haar bek te besmeuren. "Een test die je moest afleggen om erbij te horen."

Djinn keek op van de kip met een vragende blik in haar ogen. De grijns om haar lippen bleef niet onopgemerkt maar de rosse kater wachtte geduldig tot de kattin haar mond leeg had gegeten. "Ze heetten de Shadows. Ze bestaan niet meer, maar iedereen was praktisch familie van elkaar," begon de kattin te vertellen. De naam was niet bepaald creatief maar het zelfde viel te zeggen over vele namen van hun eigen groepen. "We hadden een eigen gebied dat we verdedigden, net als de clans en de Elite hier, maar je mocht altijd gaan en staan waar je wilde." Op die manier begon het vrij veel te klinken als de Elite. "En er was een test," sprak de kattin vervolgens. Het trok Hellhound's aandacht wel. Tests die je moest afleggen waren eigenlijk altijd wel interessant. "Een test die je moest afleggen om erbij te horen." Die verduidelijking was voor hem overbodig. Hij had liever gehoord wat voor test het was. "En die test was..?" Als het niet verteld werd, zou hij het maar gewoon vragen.

Onderwerp: Re: vegan chicken sandwich review