And I just can't keep living this way, so starting today, I'm breaking out of this cage.

Runa keek met een vrij geïrriteerde blik naar de kitten die luid aan het snurken was. Ze wilde hem graag een mep verkopen, maar de andere queens waren erbij en Runa was wel slimmer dan hun aandacht te trekken. Haar moeder was er niet om voor haar te zorgen en haar vader had ze al een tijdje niet meer gezien. Al sinds het camp ondergelopen was niet meer, zelfs. Ze vond het jammer, maar ze begreep dat hij prioriteiten had. Bovendien had ze hem nu al vaker gezien dan toen hij schijnbaar niet wist dat ze bestond en dus was ze daar best wel tevreden over. De zwart-witte she-cat draaide haar kopje weer naar voren. Ze voelde haar maag omkeren bij het idee dat ze volgende maand een young one zou worden. Dan zouden de verantwoordelijkheden pas echt op haar afkomen. En ze wist wat haar final assesment in zou houden. Ze wilde dat ze met haar vader haar zorgen kon bespreken, maar hij had twaalf hondentanden en dus leek Runa de kans erg klein dat hij tegen het beleid van de Elite was. Dat hij tegen de manier was hoe zaken hier geregeld werden. De she-cat onderdrukte een zucht en besloot om naar buiten te gaan. Het was niet dat haar moeder of één van die andere queens haar tegen gingen houden of zo. En dus wandelde ze naar buiten. Ze merkte dat de spieren in haar lichaam zich aanspanden en dat ze zich al meer begonnen te ontwikkelen. Ze merkte ook dat haar vacht niet half op die van haar moeder leek en dat ze veel slanker zou lijken. Was dat een goed ding? Misschien wel. Ze wilde niet op haar moeder lijken. Maar ze wilde wel op haar vader lijken en dat zou waarschijnlijk ook niet meer zo zijn. Runa’s blauwe ogen keken bedachtzaam voor zich uit toen ze opeens een al te bekende geur rook. Ze sprong op en rende naar haar vader toe toen ze zijn rode pels herkende. ‘Papa!’ Blij zijnde verstopte ze haar neus gauw in zijn borstvacht en snorde zachtjes. ‘Ik heb je gemist. Waar was je?’

+ Alleen Hellhound

De gehele huidige situatie zat hem alles behalve lekker. Alles leek plotseling te gebeuren zodat het uit zo lopen op een groot drama. En precies dat was hetgeen dat hij wilde voorkomen. Er leek echter geen ontsnappen aan te zitten. Hij werd gedwongen om af te wachten en te kijken naar het resultaat. Zuchtend wandelde hij met lange passen het kamp binnen wandelde. Naast al het drama zat hij ook nog met zijn eigen condititie. Sinds het gevecht met dat tweetal Rogues waren zijn wonden voor het grootste deel al genezen. De grotere waren alleen nog steeds niet helemaal dicht. Als hij wilde dat ze ooit nog dicht zouden gaan betekende dat hij het zelf ook rustiger aan moest gaan doen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hij had totaal niet door dat zijn dochtertje op hem af kwam rennen tot hij zijn naam hoorde. ‘Papa!’ Zachtjes snorde hij toen de zwart witte kattin haar kopje tegen zijn borst aan drukte. ‘Ik heb je gemist. Waar was je?’ vroeg ze zoals gewoonlijk. Hellhound gaf een liefkozende lik over Runa's kopje voor hij haar vraag beantwoordde. "Het was allemaal even heel druk lieverd, maar vanaf nu heb ik weer meer tijd voor je." Ja, dat kon hij doen. Runa liep toch altijd te zeuren dat ze hem zo weinig kon zien. Te begrijpen ook met een moeder als Brat. Hij kon toch weinig andere dingen doen dus was dit een prima periode om tijd aan zijn dochtertje te besteden.

Runa merkte dat ze ietsje harder snorder toen ze merkte dat haar vader ook aan het snorren was. Als een kat snorde, duidde dat op het feit dat hij iets aangenaam vond. Haar vader vond het dus oprecht aangenaam om in haar buurt te zijn. Hij gedroeg zich ook heel anders naar haar toe dan haar moeder en daarom vond ze het zo jammer dat hij zo weinig tijd voor haar had. Ze wilde graag haar tijd met hem spenderen en niet de hele tijd vastzitten in dit stomme camp met te obsessieve katten die bezig waren met moord en hun final assesment. Ze werd gewoon ziek van al die kittens in haar barn die het echt een geweldig iets leken te vinden dat ze binnen de kortste keren mochten gaan moorden. Ze schudde haar kopje terwijl een huivering door haar lichaam trok, maar concentreerde zich algauw op wat haar vader zei en snorde nog luider. “Mooi zo, want ik vind het echt irritant hier in het camp,” zeurde ze. “Mama is er nooit en als ze er is, besteedt ze nauwelijks aandacht aan me.” En hoewel Runa haar best deed om haar teleurstelling daarin te verbergen, trokken haar oortjes toch lichtelijk naar achteren. Ze had het echter wel verwacht van haar. In het begin had ze gedacht dat ze misschien toch een band zouden krijgen toen ze voor elkaar op waren gekomen in bijzijn van Claw, maar misschien had ze wel te veel gehoopt. In elk geval was haar vader er nu om die leegte op te vullen. “Pap?” Ze keek hem vragend aan. “Kunnen we alsjeblieft uit het camp gaan? Ik ben het hier echt beu. Mama neemt me nooit mee en van Claw mag ik niet zelfstandig het camp uitgaan.” Ze probeerde het zo goed mogelijk te verbergen, maar er ging een lichte huivering door haar heen als ze aan Claw dacht. Jackdaw, zijn zoon, had niks gedaan toen zij van een verhoging was gevallen en iets in haar pels had steken. Bij die gedachte begon het litteken op haar flank weer te jeuken, maar ze ging er niets over zeggen tegen haar vader. Ze wilde niet dat hij in de problemen zou komen en bovendien had hij al wel genoeg aan zijn hoofd.

Het gesnor van Runa werd luider zodra hij uitsprak dat hij vanaf het moment meer tijd voor haar zou hebben. “Mooi zo, want ik vind het echt irritant hier in het camp,” zeurde de kattin direct. Als kitten van vijf moons was dat vrij typisch. Toen hij nog kitten was had hij zo vaak het kamp willen verlaten. Nooit gedaan, uit angst op veroordeling. “Mama is er nooit en als ze er is, besteedt ze nauwelijks aandacht aan me.” Hellhound keek even omhoog door enkel zijn ogen te draaien. Hij had geen flauw idee hoe hij er voor kon zorgen dat Brat een betere moeder zou gaan worden. Of om er voor te zorgen dat het überhaupt mogelijk was om met haar om te gaan. “Pap?” vroeg Runa met een al net zo vragende blik in haar ogen. “Kunnen we alsjeblieft uit het camp gaan? Ik ben het hier echt beu. Mama neemt me nooit mee en van Claw mag ik niet zelfstandig het camp uitgaan.” Hellhound zuchtte op haar woorden. Het liefst zou hij haar veilig in het kamp opgeborgen houden. Ze zou niet altijd zijn kleine dochtertje blijven. Ze groeide goed en het zou niet lang meer duren voor ze Young One zou worden. Natuurlijk zou hij dan bij Claw er op aandringen dat hij haar zou mogen trainen. "Als je me beloofd heel goed naar me te luisteren, kan ik je wel een keer meenemen op een klein rondje. Maar als je ook maar één keer niet naar me luistert til ik je op en draag ik je naar het kamp. Dan kom je die schuur niet meer uit tot je Young One wordt." Achja, vadersinstinct was waarschijnlijk het beste woord er voor. Hij wilde simpelweg niet dat er iets met Runa zou gebeuren.

Runa trok verrast zijnde met haar oortje toen ze merkte dat haar vader met zijn ogen rolde toen ze het over haar moeder had. Ze had altijd gedacht dat de twee katten het juist wel goed met elkaar zouden kunnen vinden als ze samen een kitten hadden, maar blijkbaar was dit dus niet het geval. En hoewel ze er op deze leeftijd niet mee bezig hoorde te zijn, was dat toch hetgeen wat ze juist wél deed. Ze had al vaker de opmerking gekregen dat ze eigenlijk veel te volwassen was voor haar leeftijd, maar Runa had dat altijd als iets goeds gezien omdat dat wilde zeggen dat ze tenminste niet zo dom was als de kittens die zich bij haar in de barn bevonden. Ze zou nog wel eens meer uitleg eisen over de band tussen haar vader en haar moeder, maar misschien was daar nu niet het juiste moment voor. Bovendien moest ze eerst nog altijd toestemming krijgen van haar vader om het camp te verlaten en ze dacht wel dat ze een prima job deed door haar oortjes in haar nek te vouwen en grote ogen op te zetten. Misschien toch wel een lichtelijk kinderachtige manier, maar ze hoopte dat haar vader zo zou inzien dat het niks voor haar was om nog langer in dit camp te blijven en dat zijn toestemming cruciaal voor haar was om het camp überhaupt een keer te verlaten. Ze knikte hevig toen hij zijn woorden sprak. “Ik beloof het je, papa!” Maar het was haar niet ontgaan dat hij niet direct had aangegeven dat ze nu zouden gaan en dus drukte ze haar flank tegen de zijne terwijl ze hem zo lief mogelijk aankeek. “En bedoel je door te zeggen dat je me een keertje uit het camp gaat nemen dat je dat nu van plan bent?” Ze keek hem zo lief mogelijk aan en trok haar oortjes weer wat naar achteren. Sinds ze een bepaalde spierontwikkeling begon te krijgen en haar gezicht er ouder uit begon te zien, wist ze niet of ze nog zo schattig overkwam als een paar moons geleden. “Ik zal beloven dat ik echt heel dicht bij je blijf lopen en alles doet wat je zegt. Ik hoor hier niet thuis, papa,” smeekte ze. “Die kittens zijn echt veel te dom voor mij.” Ze grinnikte even. Oh, oeps. Ze moest schattig blijven kijken, anders zou het misschien niet werken!

De extreemheid waarmee de kattin knikte maakte duidelijk hoe graag ze wel niet een keer het kamp uit wilde. “Ik beloof het je, papa!” Beloftes eh? Als ze op haar moeder begon te lijken kon hij niet aannemen dat ze zich er ook echt aan zou houden.De kattin drukte met haar flank tegen de zijne aan. “En bedoel je door te zeggen dat je me een keertje uit het camp gaat nemen dat je dat nu van plan bent?” Dat had hij kunnen zien aankomen. Runa was er enorm op gesteld om het kamp een keer uit te mogen. Dat hij haar die belofte had gedaan, was voor haar een kans om het zo snel mogelijk te verwezenlijken. “Ik zal beloven dat ik echt heel dicht bij je blijf lopen en alles doet wat je zegt. Ik hoor hier niet thuis, papa,” smeekte de zwart witte kitten verder. Die laatste zin viel hem niet helemaal goed. Mooi niet dat hij zijn eigen dochter ook nog eens zou verliezen. “Die kittens zijn echt veel te dom voor mij.” Als ze dacht dat hij haar zachte gegrinnik niet zou opmerken had ze het bij het verkeerde eind deze keer. Maar als dat de reden was dat ze vond dat ze 'hier niet thuis hoorde', vond hij het een heel stuk minder erg. Voorzichtig gaf hij met zijn voorpoot een duwtje tegen Runa. "Dat hoorde ik. Maar okay, we gaan zo een rondje lopen dan." In een rustig tempo wandelde de kater naar zijn barn waar hij een klein konijn uit zijn nest raapte. Met het diertje in zijn bek wandelde hij terug naar de zwart witte kattin en legde het tussen hun in. Met zijn neus duwde hij het een beetje haar kant op als teken dat ze het zouden delen.

Runa merkte dat haar schattige manier van doen een stuk minder effect had op haar vader dan dat het had op… nou ja. Het had eigenlijk nooit effect op iemand hier, want iedereen in de Elite had een hart van steen en dus was het moeilijk om ook maar iets van emotie bij ze op te wekken. Het kwam dan ook niet bepaald als een verrassing aan dat hij haar van zich wegduwde en ook al rolde ze met haar ogen, voelde ze toch een steek in haar hart. Ze was bijna bang dat haar vader haar ook al niet wilde hebben, maar toen vermande ze zichzelf. Puur omdat haar vader haar van zich wegduwde, wilde het nog niet zeggen dat hij niks om haar gaf. Misschien hield hij gewoon niet van slijmende kittens. Runa maakte er een mental note van, maar besloot om dit soort dingen sowieso niet meer bij hem te proberen. Ze kon het ook gewoon vragen en kijken wat hij deed. Het had geen zin om hem te manipuleren en dat wilde ze eigenlijk ook helemaal niet. Ze wilde niet op haar moeder lijken of op de slechte she-cat waar ze eerst een voorbeeld aan had willen nemen. Een toekomstbeeld van haar eigen waar ze zich op had willen baseren, maar zich had teruggetrokken toen ze te weten was gekomen hoe vreselijk de Elite wel niet was. Runa keek verrast op toen haar vader een prooi naar haar schoof. Ze vergat bijna dat hij had toegegeven dat ze een rondje zouden gaan maken. Bijna. “Bedankt!’ riep ze snel uit. Ze streek met haar kopje even langs zijn voorpoot omdat hij veel te groot voor haar was om haar kopje langs de zijne te strijken en snel nam ze een hap van haar prooi. De lekkere geur en smaak van konijn vulde haar neusgaten en mond en even sloot Runa genietend haar ogen. “Veel beter dan melk,” mompelde ze zachtjes. Ze nam nog een klein hapje en schoof vervolgens de prooi aarzelend terug naar haar vader. Hij had het daar toch neergelegd om samen te delen, right? Ze slikte. “Pap…” Ze keek even naar de grond, maar richtte haar blauwe ogen daarna op hem. “Hou je wel van mij?” Ze slikte nogmaals. “Ik bedoel… mama heeft altijd laten blijken dat ik een ongelukje was. Volgens mij wilde ze me ook helemaal niet als dochter hebben.” Ze deed haar best om zo emotieloos mogelijk te klinken, maar er vulden zich toch tranen in haar ogen. Verdomme. “Is dat ook zo voor jou? Jij vindt mama toch helemaal niet leuk? Vind je mij wel leuk dan? Je hoeft niet met me om te gaan omdat je het gevoel hebt dat dat je plicht is als vader zijnde.” Ze kneedde de grond onder haar met haar poten terwijl ze wachtte op antwoord.

“Bedankt!’ riep Runa waarna ze zijn poot een kopje gaf. Hellhound liet een zacht gespin horen. Wat was het toch een schatje. “Veel beter dan melk,” mompelde Runa na een hap van het konijn genomen te hebben. Kort verscheen er een glimlach op de kop van de rosse kater. Wat aarzelend werd de prooi terug zijn kant op geschoven waarna de kater een hap van het konijn nam. “Pap…” Toen de kater vragend opkeek zag hij hoe Runa haar blauwe oogjes van de grond naar hem verplaatste. “Hou je wel van mij?” Meteen werden zijn ogen groot en draaide zijn oren wat richting zijn nek. Het voelde een beetje als een steek in zijn rug. “Ik bedoel… mama heeft altijd laten blijken dat ik een ongelukje was. Volgens mij wilde ze me ook helemaal niet als dochter hebben.” Kleine traantjes verschenen in Runa’s ooghoeken. Het voelde alsof er een hele clan op zijn schouders was gaan zitten en hem probeerde door de grond te drukken. “Is dat ook zo voor jou? Jij vindt mama toch helemaal niet leuk? Vind je mij wel leuk dan? Je hoeft niet met me om te gaan omdat je het gevoel hebt dat dat je plicht is als vader zijnde.” De kleine, witte pootjes kneedde in de grond. Het was duidelijk dat ze het moeilijk vond om te vragen. Ze had geen flauw idee hoe hard dit bij hem aankwam. ”Lieverd toch,” verzuchtte de rosse kater. Hoe was ze ooit bij dat idee gekomen. Was hij er zo weinig voor haar geweest? Had hij haar niet genoeg aandacht gegeven? Hij had geen idee, zelf had hij het ook nooit echt gehad. Hellhound boog voorover om zachtjes een lik over Runa’s kopje te kunnen geven. ”Op het moment ben jij het belangrijkste in mijn leven en niets zal dat veranderen. Je moeder is ehm… een nogal moeilijk geval. Maar dat zegt niet dat ik niet van jou hou.” Er was een kleine trilling te horen in zijn stem. Starclan, hij had nooit verwacht dat dit hem zo angstvallig zou maken. Hij kreeg het voor elkaar om zijn eerste nestje bij de Shadowclan achter te laten in de hoop dat ze een beter leven zouden krijgen. Maar dit, dit kon hij echt niet aan.

Runa onderdrukte de drang om heel hard en hysterisch te gaan huilen. Ten eerste wilde ze daar niet mee gepest worden als ze een young one zou worden en ten tweede had ze niet het idee dat dat veel indruk zou maken op Claw, Shark, de overige members en haar vader. Sterker nog, het zou misschien voor Claw een reden zijn om haar beter in de gaten te houden, want een kitten met kuren viel natuurlijk gelijk op onder al die brave Hendriks die zich in het camp bevonden. Waarom deed haar dit zo veel? Ze dacht dat ze zich van haar vader af had gekeerd. Voor één moment had ze zelfs gedacht dat haar moeder en zij het wel weer met elkaar zouden kunnen vinden waardoor ze haar vader niet meer nodig zou hebben in haar leven, maar het tegendeel was bewezen toen Hellhound zich opeens over haar bekommerde. En natuurlijk had ze dat ergens wel kunnen raden dat hij dat zou doen, want Ophelia had aangegeven dat het een fijne kat in omgang was. Dat hij haar mentor was en dat ze het prima met hem kon vinden. Alleen had Runa toen in de tijd nog niet in de gaten gehad dat het om haar vader ging. Ze keek op toen Hellhound begon met spreken en hoefde niet veel woorden aan te horen om zijn oprechte gevoelens te raden: zijn blik sprak boekdelen. De pijn was duidelijk te zien in zijn ogen en de kleine kitten had spijt van haar vraag, maar daarom deed het haar des te meer goed om zijn antwoord te horen, het antwoord dat ze had gehoopt te horen. Ze snorde toen hij een lik over haar kopje gaf, maar ze snorde nog meer toen hij zijn woorden tegen haar sprak. Ze leken helemaal niet ingeoefend, leken helemaal niet alsof hij maar iets verzon om het haar naar te zin te maken. Nee, zijn woorden klonken oprecht. Het klonk alsof ze echt het belangrijkste in zijn leven was en alsof echt niets daar iets aan ging veranderen. Ze snorde nog luider. “Ik hou ook van jou, papa,” snorde ze. Ze liep twijfelend naar hem toe en drukte haar pels tegen de zijne aan, genoot van hun lichamen die elkaar aanraakten en het gevoel dat het haar gaf. Ze was blij dat hij haar vader was. “Mama kan oprotten,” murmelde ze toen. “Ze is er vanaf het begin niet voor me geweest en ik denk niet dat dat gaat veranderen binnen de kortste tijd. Ik wil niks meer met haar te maken hebben, papa.” Haar blauwe ogen keken hem hoopvol zijnde aan. “Ik ben veel liever bij jou en na de woorden die je net tegen me hebt gesproken, weet ik zeker dat jij ook graag bij mij bent en dat je echt van me houdt.” Ze gaf zijn poot een kopje en bleef daar toen zitten, genietend van zijn aandacht, zijn warmte en zijn genegenheid naar haar toe.

De angst die van Runa viel af te lezen nam plaats voor gesnor dat met elk woord harder leek te worden. “Ik hou ook van jou, papa,” sprak de zwart witte kitten. Het was verrassend fijn om zoiets te horen. Het was iets dat hij nooit zo vaak gehoord had en al helemaal niet als vader. “Mama kan oprotten,” kwam er zacht van de kitten af. “Ze is er vanaf het begin niet voor me geweest en ik denk niet dat dat gaat veranderen binnen de kortste tijd. Ik wil niks meer met haar te maken hebben, papa.” De twee blauwe oogjes keken hem hoopvol aan. “Ik ben veel liever bij jou en na de woorden die je net tegen me hebt gesproken, weet ik zeker dat jij ook graag bij mij bent en dat je echt van me houdt.” Runa drukte zich opnieuw tegen hem aan. Een klein warm plekje op zijn grote vacht. Opnieuw gaf de rosse kater een likje over haar kop. "Brat is wel je moeder. Je kunt haar niet helemaal vergeten." Een band van bloed was er niet een die je zomaar kon en mocht verbreken. Hij moest toegeven dat Brat niet de makkelijkste was maar zelfs hij was bereid om haar te accepteren als moeder van zijn dochtertje."Zullen we dan zo een rondje gaan lopen? Mits je alle regels hebt onthouden."

Runa keek met hoopvolle ogen naar haar vader, maar onderdrukte een zucht toen hij aangaf dat Brat wel nog steeds haar moeder was. Alsof ze dat niet wist! Ze snapte niet hoe haar vader die kat nog steeds kon accepteren in haar buurt. Ze had Runa zowat aan haar lot overgelaten en had hem niet eens verteld in het begin dat zij zijn dochtertje was. Nee, ze was het er echt niet mee eens dat ze de band niet zomaar kon verbreken met haar moeder. En haar vader zou wel eens in de gaten krijgen hoe snel ze haar moeder kon vergeten! Ze wilde niks meer met haar te maken hebben. Het was vanaf het begin al zo gebleken dat ze elkaar niet konden uitstaan en een keertje samen opkomen tegen Claw had daar schijnbaar niet al te veel aan veranderd. Wat Runa natuurlijk verborgen ging houden voor haar vader, want anders zou hij Claw direct gaan aanspreken. Haar vader leek haar, in tegenstelling tot de meeste hersenloze members hier, niet echt een volger van Claw en leek haar wel iemand die op kon komen voor zijn rechten als hij dat wilde. Hij leek alleen wel iemand die goed op zijn woorden lette, maar uiteindelijk wel iemand was die voor zijn doelen opkwam. Niet zo’n verdomde hielenlikker zoals die Shark of andere members die Claw echt aanbeden. “Ja ja,” mopperde ze. “Ik kan alle regels nu nog wel een keertje herhalen, maar daar ben je toch niet geruster door. Houd het er maar op dat ik netjes in je buurt zal blijven en naar je zal luisteren.” Ze keek hem lichtelijk uitdagend aan, maar gaf hem wel een por en trok een grappig gezicht toen ze haar blik de zijne liet ontmoeten. “Kom óp, papa! Ik ben écht geen kleine kitten meer! Ik weet heus wel wat ik wel en niet mag doen.” Ze wilde nú vertrekken en geen seconde later. “Waar gaan we trouwens naartoe?” vroeg ze nieuwsgierig zijnde. “Richting Clan territory? Of richting rogue territory?” Ze keek haar vader enthousiast zijnde aan. Als hij maar geen saai gebied ging uitkiezen!

“Ja ja,” reageerde Runa al mopperend. “Ik kan alle regels nu nog wel een keertje herhalen, maar daar ben je toch niet geruster door. Houd het er maar op dat ik netjes in je buurt zal blijven en naar je zal luisteren.” Een zacht pootje duwde tegen de zijne aan. De kattin trok wel een enorm charmant gezicht toen ze zijn blik ontmoette. “Kom óp, papa! Ik ben écht geen kleine kitten meer! Ik weet heus wel wat ik wel en niet mag doen.” De rosse kater rolde een keer met zijn ogen. Zachtjes gaf hij een duwtje tegen de zij van zijn dochtertje. "Oké, ik geloof je. Maar ook maar een verkeerde beweging en ik regel hoogstpersoonlijk dat jij een moon langer kitten blijft." Rustig zwaaide de rosse kater een keer met zijn staart terwijl hij zijn groene ogen om zich heen liet bewegen. “Waar gaan we trouwens naartoe?” vroeg de kattin. Dat was dus ook precies zijn vraag op het moment. “Richting Clan territory? Of richting rogue territory?” Zachtjes schudde de kater een keer met zijn kop. "Voor Riverclan moeten we door Thunderclan gebied en dat gaat niet gebeuren. De keuze is aan jouw. Richting de Thunderclan of Shadowclan grens of richting het Rogue gebied?"

“Dat doe je niet!” zei ze met groot opgezette ogen tegen haar vader. “Dan word ik echt gek, hoor. Ik vind die kittens nu al heel erg irritant, laat staan dat ik nog een moon langer bij ze moeten blijven.” En als de kittens die dan ook oud genoeg waren wel young ones zouden worden, mocht ze het nog heel haar leven aanhoren. Ze had geen zin in getreiter van andere katten, dus besloot ze om haar vader serieus te nemen en zich echt te gedragen. Ook al zou dat waarschijnlijk lastig worden als ze daadwerkelijk de vrijheid had om rond te lopen en nieuwe dingen te ontdekken. Haar vader was in haar buurt, dus wat kon er nu misgaan? Runa dacht even na toen ze zijn vraag stelde. Hoewel ze echt wel eens graag een Clan cat wilde zien om te ontdekken of deze er even gevaarlijk uitzagen als dat er beweerd werd, had ze ook een boel geruchten over de rogues gehoord. De kans op actie was groter als ze naar een territory zouden gaan met een bende ongecontroleerde katten dan naar een territory waar de katten zich strak aan een bepaalde code hielden. En dus maakte ze haar beslissing waarna ze glimlachend over haar schouder naar haar vader keek. “Dan kies ik voor rogue territory,” sprak ze. Als ze nog eens een keuze had mogen maken, had ze natuurlijk gezegd dat ze recht door ThunderClan territory gingen om naar RiverClan territory te gaan. Maar haar vader had haar al duidelijk gemaakt dat dat niet op de agenda stond voor vandaag en als ze heel eerlijk mocht zijn, mocht ze al blij zijn dat ze het camp überhaupt gingen verlaten. Als het aan haar vader had gelegen, waren ze hier waarschijnlijk gewoon gebleven. En dus stond Runa op en liep alvast richting de uitgang van het camp terwijl ze ongeduldig wachtte tot haar vader haar de weg zou wijzen. “Gaan we ook echt langs hun territories lopen?” vroeg ze nieuwsgierig zijnde. “En gaan we ook eens een keertje een rogue territory binnen? Ik durf te wedden dat er ook aardige katten onder hun moeten zijn!” Ze keek haar vader aan met grote ogen. “Heb je al eens een aardige rogue ontmoet?” vroeg ze aan hem. “En zo ja, wie was dat dan?”

“Dat doe je niet!” reageerde Runa met twee grote, blauwe ogen. “Dan word ik echt gek, hoor. Ik vind die kittens nu al heel erg irritant, laat staan dat ik nog een moon langer bij ze moeten blijven.” De rosse kater grinnikte slechts. Had hij daar eens een mooie bedreiging gevonden voor het geval dat Runa iets gevaarlijks zou gaan doen. Mooi niet dat hij haar wat zou laten overkomen. “Dan kies ik voor rogue territory,” besloot Runa te antwoorden op zijn vraag. Rogue territoria waren nog redelijk veilig. Mits je wist waar je allemaal wel en niet kon gaan staan. Er waren Rogues die er geen probleem mee hadden als je hun gebied doorkruiste, zo lang je maar niet joeg. De zwart witte kitten begon al richting de uitgang van het kamp te lopen. Hellhound volgde haar in een rustig pasje. “Gaan we ook echt langs hun territories lopen?” vroeg de kattin hem. “En gaan we ook eens een keertje een rogue territory binnen? Ik durf te wedden dat er ook aardige katten onder hun moeten zijn!” vervolgde de kitten met grote ogen. “En zo ja, wie was dat dan?” voegde ze er nog aan toe als derde vraag. Hellhound zuchtte even door het bombardement aan vragen dat hij van zijn dochtertje kreeg. "Kunnen we doen maar ik bepaal welke. En ja er zijn een aantal aardige Rogues. Je hebt bijvoorbeeld Tank, Djinn en Zuko." In een rustige pas, zodat Runa's kleine pootjes ook bij konden houden, liep de rosse kater door. Ze zouden eerst veilig het Twoleg gebied door moeten voor ze bij de Rogue territoria aan zouden komen.

Runa negeerde opzettelijk de zucht die haar vader liet varen toen ze hem bombardeerde met al haar vragen. Het kon haar niks schelen dat ze hem moe maakte met haar vragen, want nu waren ze eindelijk eens samen met hun tweeën én ze mocht uit het camp. Beter dan dit kon het niet worden, wel dan? Ze vond het heerlijk om bij haar vader te zijn en dus ging ze het expres niet laten merken als ze straks moe zou worden. Dan zou hij haar weer terug naar het camp brengen en dan kon ze zich weer een paar dagen vervelen voordat hij terug zou komen. Nee, dat was dus echt geen optie. De kitten keek met haar blauwe ogen naar haar vader toen hij drie namen gaf van rogues die wel oké waren. Ze hadden wel stoere namen en Runa vroeg zich af waarom haar ouders haar deze naam hadden gegeven. Of nou ja. Haar moeder, want haar vader wist kennelijk niet van haar bestaan af en was daar pas later achter gekomen. Misschien zou hij haar wel een nieuwe naam willen geven, hoewel de kans haar klein leek omdat hij haar naam wel leuk leek te vinden. Zij had liever iets stoers gehad, maar ze nam aan dat haar eigen naam ook wel oké was. “Tank klinkt als een stoere naam,” snorde ze. “En totaal niet aardig. Maar ik zal niet oordelen.” Ze grinnikte. Hellhound klonk immers ook niet aardig, maar haar vader was een schatje. Voor haar dan toch. Ze hield van hem, ook al kende ze hem nog maar enkele weken. Hij had in die paar weken meer voor haar gedaan dan haar moeder de afgelopen moons. Ze wilde niks meer met haar te maken hebben, ook al wist ze dat dat onmogelijk ging zijn omdat ze praktisch gezien in dezelfde groep leefden. Ze hoopte gewoon dat haar vader in zou grijpen als haar moeder iets verkeerds zou doen, maar ze dacht wel dat hij dat zou doen. Runa volgde haar vader braafjes richting het rogue territory, maar schrok toen ze een hard geluid hoorde. Het klonk hard en hoog, gevaarlijk. “Pap?” fluisterde ze. “Wat is dat?” Op hetzelfde moment klonk er gerammel van een hek aan haar rechterkant en draaide ze haar kopje een kwartslag om vervolgens boosaardige oogjes te ontmoeten van het grootste en tegelijkertijd lelijkste beest dat ze ooit gezien had. En hij stonk ook nog eens verschrikkelijk. “Papa!” gilde ze en ze dook onder de poten van haar vader door, haar oortjes in haar nek gevouwen en een angstige blik werpend op het beest dat een luid geluid produceerde en zijn tanden ontblootte naar hun, maar gelukkig veilig achter een hek zat.

“Tank klinkt als een stoere naam,” sprak Runa al snorrend. “En totaal niet aardig. Maar ik zal niet oordelen.” Tank was juist een van de weinige katten waar de rosse kater daadwerkelijk respect voor had. Hij was een van de weinige waar Hellhound echt iets aan zou toevertrouwen. Ondertussen wandelde de twee katten verder richting het Rogue gebied. Hellhound draaide een keer met zijn oor toen er een hond achter een van de hekken behoorlijk te keer ging. “Pap?” sprak Runa op fluistertoon. “Wat is dat?” vroeg ze hem. Ah ja natuurlijk, Runa had nog nooit een hond gezien. De hond begon te grommen zodra hij Runa aankeek. “Papa!” riep de kitten terwijl ze onder hem naar veiligheid zocht. Voorzichtig duwde Hellhound met zijn voorpoot de zwart witte kattin onder zijn buik uit. Rustig nam hij voor het hek plaats en keek even naar de hond die een paar keer blafte tussen het gegrom door. "Dat is een hond Runa. Je kunt er het beste uit de buurt blijven maar zo lang ze achter een hek zitten kunnen ze jou niets maken." Zijn stem was even rustig als altijd terwijl zijn groene ogen recht in de bruine ogen van de hond keken. Een border collie, en nog een agressieve daarbij ook.

Runa voelde dat er iets tegen haar duwde wat ervoor zorgde dat ze niet meer onder de buik van haar vader kon schuilen. Het duurde heel even voordat ze de poot van hem vergeleek met zijn vacht en dus in de gaten kreeg dat hij haar weg probeerde te duwen. Wat? Nee! Waar dacht hij wel niet waar hij mee bezig was? No way dat ze dat beest ging ontmoeten, hoor! Maar haar vader was sterk en dus had ze weinig keus. Ze werd onder hem uit geduwd en ze zag dat haar vader op zijn dooie gemakje naar het hek liep, alsof hij zo’n beesten elke dag tegenkwam. En misschien was dat ook wel zo. Runa volgde iets minder enthousiast en zuchtte toen hij vertelde wat voor beest er voor haar stond. Ze had al veel akelige dingen gehoord over honden binnen de Elite. Ze had ook gehoord dat sommige young ones voor hun final assesment een halsband moesten bemachtigen van een hond. Ze hoopte dat haar vader, hoe kil hij ook leek naar haar toe, dat niet ging doen. Hij mocht misschien geen affectie naar haar tonen, maar dat zou hij haar toch niet aandoen, wel dan? Ze kon het zich bijna niet voorstellen, niet naar alle goede dingen die ze over hem had gehoord van Ophelia. Maar misschien had ze het bij het foute eind en had ze hem te snel vertrouwd. Misschien voedde hij haar wel strenger op juist omdat ze zijn dochter was. Of misschien overdreef ze wat in haar reactie en viel hij nog best mee. “Hij stinkt echt enorm,” murmelde ze terwijl ze het aandurfde om naast hem te gaan staan. De bruine oogjes flitsten van haar vader naar haar en toen hij haar in de gaten kreeg, begon hij nog woester te blaffen. Hij verhief zich op zijn achterpoten en sloeg met zijn poten tegen het hek waardoor er een rammelend geluid ontstond. Runa klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf rustig te blijven staan, maar ze trilde lichtjes. “Kunnen we alsjeblieft verdergaan?” smeekte ze haar vader. “Jij mag wel zeggen dat ze me niks kunnen maken zolang ze gescheiden van ons worden door dat hek, maar je weet maar nooit. Dadelijk hebben ze ergens een stiekeme uitgang waar ze door kunnen kruipen en dan hoef ik me niet eens meer zorgen te maken over mijn toekomst.” Ze keek de hond met een vieze blik aan, stak vervolgens haar tong naar hem uit en liep trillerig verder. “Ongelooflijk dat je zo dicht bij dat hek ging staan,” mopperde ze terwijl ze haar pas inhield zodat ze weer langs haar vader kon gaan lopen, want ze had hem immers beloofd dat ze dicht in zijn buurt zou blijven. Niet dat ze echt kon rekenen op zijn bescherming als hij haar al onder zich uitduwde wanneer ze bescherming bij hem zocht als er een grote hond voor hun neus stond, maar goed.

“Hij stinkt echt enorm,” sprak Runa naar de uitleg. Hellhound kon het niet laten om toch even zacht en kort te grinniken om de opmerking van zijn dochtertje. De hond begon harder te blaffen en zette zijn poten tegen het hek. “Kunnen we alsjeblieft verdergaan?” vroeg de zwart witte kattin. Hellhound knikte bevestigend. “Jij mag wel zeggen dat ze me niks kunnen maken zolang ze gescheiden van ons worden door dat hek, maar je weet maar nooit. Dadelijk hebben ze ergens een stiekeme uitgang waar ze door kunnen kruipen en dan hoef ik me niet eens meer zorgen te maken over mijn toekomst.” Hellhound rolde een keer met zijn ogen voor hij verder liep. Ze had wel lekker veel vertrouwen in haar vader. Het viel hem op dat de zwart witte kattin wat rilde. “Ongelooflijk dat je zo dicht bij dat hek ging staan,” mompelde ze. Hellhound gaf een zachte lik over haar rugje. "Je zal er toch mee om moeten leren gaan, zulke dingen ga je elke dag tegen komen en ik wil er gewoon zeker van zijn dat je er klaar voor bent."

Het likje op haar rug was onverwacht en Runa deed haar best om haar gesnor te onderdrukken, maar dit lukte niet al te goed en ze keek met een blik vol affectie terug naar haar vader, vergetend dat ze eigenlijk boos op hem was. Ze had hem meer nodig in haar leven dan dat ze eigenlijk toe wilde geven en zijn affectie naar haar deed meer met haar dan dat ze wilde laten zien, maar ze vreesde dat ze het sowieso niet echt goed kon onderdrukken. Zijn woorden zorgden er echter voor dat ze een klein beetje rilde; het liet haar denken aan het feit dat ze binnenkort young one zou zijn en dat alles dan anders zou zijn. Dan hadden de Elite cats andere verwachtingen van haar en zou ze veel meer interactie met zowel Shark als Claw moeten hebben, iets waar ze absoluut niet naar uit keek. Zou haar vader ook maar het kleinste vermoeden hebben dat ze zo haar twijfels had over de Elite? Nee, ze dacht van niet. Als hij dat vermoeden zou hebben, zou hij haar daar allang op aangesproken hebben. Het was immers niet bepaald een goed teken als je je twijfels over de Elite te hard toonde naar andere katten toe en haar vader had, zeker met de positie die hij had en zijn twaalf hondentanden, daar nu al zeker wel iets van gezegd als hij ook maar vermoedde dat ze later uit de Elite wilde stappen. “Ik weet niet of ik ooit klaar ga zijn voor dit leven.” Shit. En dat was dus het gevolg als ze te veel nadacht over dat soort dingen; ze begon dingen te zeggen die verband hielden met haar gedachten. Ze keek haar vader geschrokken aan en gaf een lik over haar borst. “Ik bedoel…” Ze keek met een gemaakte huiverige blik naar de hond, hoewel dat niet meer gemaakt was toen de hond naar hun blafte en gromde. “Klaar voor een leven met allemaal honden, bedoel ik.” Zou hij daar in trappen? Ze had geen idee. Ze hoopte van wel, want ze wilde niet dat hij ook maar iets wist of vermoedde van wat er soms door haar gedachten spookte.

“Ik weet niet of ik ooit klaar ga zijn voor dit leven.” Hellhound trok een van zijn wenkbrauwen een klein stukje op. Er waren meerdere manieren om dat te interpreteren en hij hoopte maar dat hij het nu bij het verkeerde eind had. Zijn voormalige Young Ones hadden hem namelijk het zelfde gezegd voor ze de Elite verlieten. Natuurlijk wilde hij dat Runa gelukkig was. Maar hij wilde haar niet kwijt, niet haar ook. “Ik bedoel…” sprak de kitten nadat ze een likje over haar borst had gegeven. Haar blauwe oogjes gingen richting de hond achter het hek die opnieuw begon te blaffen en grommen. “Klaar voor een leven met allemaal honden, bedoel ik.” Hij hoopte maar dat dit was wat ze er echt mee had bedoeld. Niet een excuus voor wat voor reden dan ook. "Aan de honden ga je nog wel wennen Runa," sprak hij met een rustige toon tegen zijn dochtertje. Vervolgens gaf hij een knikje naar de weg voor hen. De hoeveelheid huizen was inmiddels al een heel stuk minder geworden, het gaf aan dat ze aan de rand van de Twolegplace kwamen.