It runs in the family ll Runa

Runa had zich weer behoorlijk geërgerd aan al die katten die dolblij leken te zijn over het feit dat er binnenkort plannen kwamen om de andere territories over te nemen. Ze hadden het nu al over eventuele herrieschoppers die ze tegen zouden komen en dat ze die maar wat graag zouden elimineren. Voor Runa’s part bleef de Elite zo ver mogelijk weg van de andere territories. Of ze hoopte dat de Clans terug zouden komen zodat Claw voor een onaangename verrassing kwam te staan als hij met zijn domme zooi katten probeerde om de territories over te nemen. Maar ze wist dat dat niet zou gebeuren en dat de Clan cats misschien wel voor eeuwig weg waren. En ergens zorgde dat voor een gevoel van heimwee, want misschien had ze graag, in een ander leven, wel in een Clan gezeten. Misschien had ze ook ergens wel gehoopt dat als ze de Elite zou ontsnappen dat één van de Clans haar op zouden willen nemen. Of dat ze een rogue kon worden en de bescherming van de Clans kon krijgen zodat ze niet gedood zou worden als ze vogelvrij verklaard werd door Claw, want dat zou zeker weten het gevolg zijn als ze probeerde te ontsnappen. Ze werd uit haar gedachten gehaald door pootstappen die haar kant opkwamen en even vreesde ze dat het Claw of Shark was die haar een zetje wilde geven omdat ze zomaar het camp uit was gegaan, maar het bleek heel iemand anders te zijn. Runa knipperde verbaasd zijnde met haar ogen toen haar moeder opeens naar haar toekwam alsof ze elkaar een dag geleden nog hadden gesproken, alsof ze Runa niet een paar moons alleen had laten zitten met haar vader. “Beter als jij nu weggaat,” snauwde ze naar haar moeder. “Hoe durf je me eerst helemaal alleen achter te laten en nu opeens weer mijn leven binnen te wandelen alsof je me bezit?” Ze stond op. Ze was nog steeds klein en zeker vergeleken haar moeder. “Ik dacht dat het juist de goede kant tussen ons op ging toen we het samen opnamen tegen Claw en het wat beter tussen ons leek te gaan, maar misschien heb ik me wel vergist. Misschien geeft papa wel meer om me dan jij, ook al laat hij dat niet zo hard merken. Hij heeft meer met me gedaan in één moon dan jij in heel mijn leven. Geef me één reden waarom ik tegen je moet praten.” Ze ging kwaad zijnde weer zitten.

Runa zag al aan de blik van haar moeder dat ze tegengas zou krijgen. Natuurlijk. Haar moeder gaf immers altijd tegengas, dus waarom zou dat dit keer anders moeten zijn? Ze waren echter beiden koppig en Runa was vroeger al goed geweest in haar zegje zeggen, dus nu ging ze haar moeder ook niet direct laten gaan zonder een flinke weerwoord. De woorden die haar moeder zei, kwetsten haar wel, maar Runa deed haar best om niks te laten merken terwijl ze haar blauwe blik op het grote gestalte van haar moeder richtte. “Ik begrijp gerust dat je soms geen tijd voor me hebt,” sprak ze kalmpjes tegen haar moeder, “maar even geen tijd betekent in mijn woordenboek een week, misschien wel twee weken. Geen volledige maand. En het is niet alsof ik je altijd druk bezig heb zien zijn. But then again, Hellhound heeft me vaak het camp uitgenomen, dus ik kan het niet echt weten. Het is niet alsof jij in de maand dat je zogenaamd geen tijd voor me had omdat je druk bezig was met je taken even bent gaan kijken hoe het met me ging.” Ze begon te lachen toen haar moeder het over Hellhound had. “Oh, mama, geef je echt meer om mij dan hem? Of ben ik meer iemand die je aan de kant zet en weer komt opzoeken wanneer het je uitkomt?” Ze keek haar moeder woest aan. “Waar was je al die tijd? En ga me niet vertellen dat je constant taken deed voor de Elite, want ik ben nu young one en zelfs mij laten ze gemiddeld een paar uur in de week met rust. Je had genoeg tijd om me minstens een paar keer op te zoeken in de maand, maar daar denk je niet aan. Je denkt alleen maar aan jezelf. Wat had je gedacht? Dat ik je met open poten zou ontvangen omdat je één keer komt controleren hoe het met me gaat? Dat ik gepest werd door een paar kittens is je ook niet opgevallen, want Jackdaw heeft me moeten helpen omdat jíj er niet was.” Ze zwiepte woest met haar staart terwijl ze wachtte op het weerwoord van haar moeder. Want die zou zeker weten komen.

Runa had niet echt het idee alsof haar moeder naar haar luisterde, maar dat had ze ook zeker niet verwacht. Het was nu ook niet bepaald alsof Brat de titel “Moeder van het jaar” zou kunnen winnen met haar attitude naar haar kittens toe, ook al had Runa nog geen siblings ontmoet daar over Brat wilden praten. En om heel eerlijk te zijn, wist ze ook niet precies wie dat haar siblings allemaal waren. Hellhound kende ze niet en met haar moeder had ze nooit de tijd gehad om erover te praten omdat ze, op de zeldzame momenten na dat ze het met elkaar eens waren en voor elkaar opkwamen, toch alleen maar ruzieden vanaf het moment dat ze elkaar weer zagen. En zo ook nu. Runa snoof spottend toen haar moeder haar zei dat ze de grote mond van haar dochter niet pikte en Runa rolde duidelijk met haar ogen zodat haar moeder dat goed kon zien. “En ik pik het niet dat jij van mij verwacht dat ik je maar direct weer vergeef als je besluit om je nog eens naar mij te richten, dus dan staan we quitte.” Het boeide haar niet dat haar moeder haar een klap zou verkopen. Dan zou ze het tegen Hellhound kunnen zeggen en dan zou haar vader wel ingrijpen. Haar vader had bovendien veel meer hondentanden dan Brat en dus was de kans groter dat haar vader haar moeder het zwijgen op kon leggen. En als haar moeder het aanstellen vond dat ze gepest werd binnen de Elite en dat zij daar iets over zei, dan vond ze het meer dan oké dat haar vader haar moeder een pak slaag zou verkopen, hoe ziek dat dan ook was. “En jij moet uit mijn leven verdwijnen. Tijdens deze maand was je daar heel erg goed mee bezig. Jammer dat je van gedachten bent veranderd. Ik kan me nu weer perfect voor de geest halen waarom het vroeger niet tussen ons klikte en voel mezelf heel dom om te verwachten dat die keer tijdens en na Claw ook maar iets voor ons had kunnen veranderen.” Runa keek haar moeder strak aan, zich voor de eerste keer een onderdeel van de Elite voelend met de manier hoe ze naar haar moeder keek. “Dus vertel me eens, mám, waar was je de hele tijd?” En iets in haar brak. Maar iets in haar probeerde ook te voorkomen dat ze dat in haar blik zou laten merken naar haar moeder.

Haar moeder zei niet al te veel en hoewel Runa diep vanbinnen wist dat het het beste was om haar moeder hier en nu de rug toe te keren en haar nooit meer op te zoeken, wist ze ook dat het makkelijker gezegd dan gedaan was om haar moeder zomaar de rug toe te keren. Ook al vond ze het niet oké dat haar moeder haar niet één keer had opgezocht in de afgelopen moon vond ze het misschien nog minder oké als ze Brat om die reden de rug toe zou keren, ook al was dat misschien wel in haar volste recht. Ze wilde het liefste dat ze er met haar vader over kon praten, maar ze wist dat ze geen nieuwe kans zou krijgen als ze haar moeder nu de rug toe zou keren en om eerlijk te zijn, had ze geen idee of ze dat erg vond of niet. Aan de ene kant wel omdat het toch familie bleef en ze naast Brat en haar vader niet echt veel familie had, maar aan de andere kant wilde ze ook geen band opbouwen met een kat die alleen maar tijd voor haar vrijmaakte wanneer het haar uitkwam. Hellhound had het ook hartstikke druk en toch zocht hij haar zo nu en dan op. Sure, dat werd natuurlijk makkelijker omdat hij ook haar mentor was, maar voordien had hij haar ook vaak opgezocht. “Ik begrijp het gewoon niet, mama.” Haar stem brak. “Waarom haat je me zo? Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat heb ik gedaan om zo weinig aandacht te krijgen en zo veel haat te ontvangen als ik iets tegen je zeg?” Ze wilde het niet, maar haar oren trokken naar achteren en ze merkte dat haar ogen begonnen te tranen. Ze merkte ook dat toen ze Brat had benoemd als “mama” dat haar stem redelijk jammerend klonk. Het was niet het soort karakter dat ze wilde hebben, maar ze kon niet anders en als een zielig poesje bleef ze naar haar moeder kijken terwijl ze wachtte op antwoord.