And I just can't keep living this way, so starting today, I'm breaking out of this cage.

Het was heel even stil en even dacht Runa dat haar vader het op de juiste manier had geïnterpreteerd en dat er dadelijk een klauw in haar nek gestoken zou worden. Ze wist dat haar vader van haar hield, maar hij had twaalf hondentanden en daarmee het maximaal behaald wat een member kon behalen. Als dat al niet bewees dat hij een loyale Elite cat was, bewees zijn hulp het wel als er weer iets gebeurde. Hij reageerde niet afzijdig of terughoudend, maar bood direct zijn hulp aan en dat zorgde ervoor dat het Runa zorgen baarde om ooit haar echte gevoelens met hem te delen wat de Elite betrof. Maar de klauw kwam niet en een preek ook niet, alleen dat ze aan de honden zou wennen. Runa ontspande weer een beetje. Het was vreselijk, maar ze kon haar ouders hiermee niet vertrouwen. Nee, ze kon niemand in de Elite hiermee vertrouwen. Ophelia misschien, maar die was opeens nergens meer te bekennen en Runa vroeg zich af of de zwart-witte she-cat het dan toch voor elkaar had gekregen om de Elite in alle chaos te ontsnappen. Eigenlijk zou ze het best fijn vinden als dat daadwerkelijk zo was. Ze vond het minder dat ze alleen achterbleef, maar in elk geval was de droom van Ophelia dan uitgekomen, ook al werd ze vogelvrij verklaard vanaf het moment dat Claw doorhad dat er iets mis was. Maar misschien waren er katten die een excuus voor hadden verzonnen. Hm. Het beste wat ze over haar konden zeggen als zij de Elite ontsnapte, was dat ze dood was. Als ze de Elite ooit op een dag zou ontsnappen. “Net zoals het vermoorden van een kat ooit zal wennen?” Ze draaide haar kopje lichtjes en keek haar vader aan. “Ik hoor kittens die het geweldig vinden om hun final assesment uit te mogen voeren en young ones die niet kunnen wachten eer dat ze een kittypet vermoord hebben en die halsband binnengehaald hebben, maar is het echt zo geweldig of verandert het opeens heel je leven?” Ze keek haar vader rustig aan. “Ik denk er ’s nachts vaak over na, maar ik kan me gewoon niet voorstellen hoe het moet zijn als je van jezelf weet dat je een onschuldig leven hebt ontnomen van een kat.” Gaf ze te veel prijs? Misschien, maar ze wilde weten wat haar vader erover dacht. Misschien een beetje geschokt omdat zijn vijf moons oude dochtertje hem dit opeens vroeg. Ophelia had echter gezegd dat ze wijzer was en meer nadacht dan de andere kittens van haar leeftijd en Runa begon dit zelf steeds meer en meer te geloven.

Het was vreemd te noemen dat haar vader niet achterdochtig werd, dat hij geen vragen ging stellen over wat ze nu eigenlijk wilde bereiken door haar woorden zo tegen hem te spreken. Maar hij keek haar enkel afwachtend aan en pas na een paar seconden antwoordde hij op haar vraag. Hij minimaliseerde de impact die de final assesment op een kat zijn leven kon hebben. Of ze had toch het gevoel dat hij dat deed. Ze had echter niks anders kunnen verwachten van een Elite cat en ze trok wat met haar oortje terwijl haar vader verder vertelde over de mogelijkheden van haar final assesment. Een kleine hond doden zou minder erg aanvoelen dan een kat, maar alsnog had ze niet het idee dat ze dat pad in wilde slaan. Ze wilde liever een eigen leven leiden zonder daarbij de druk van Claw en Shark dat ze iemand om het leven moest brengen. Ze vroeg zich af wat het nut was van zo’n final assesment en waarom katten er juist zo veel voldoening uit haalden. Claw en Shark zouden andere katten puur voor de lol vermoorden, katten die hun niks hadden misdaan, maar het volgens hun alsnog verdienden om gedood te worden. Ze sloeg kort met haar staart en richtte haar blik daarna weer op haar vader. “Misschien denk ik er tegen die tijd wel anders over,” mompelde ze vervolgens, niet het gevoel hebbend dat ze daar ooit een ander idee over zou hebben. Maar ze werd binnenkort young one en als ze een plan wilde hebben om ooit aan deze nachtmerrie te ontsnappen, dan zou ze snel moeten nadenken. “Zijn er ook katten geweest die het niet gedaan hebben?” Ze keek haar vader aan. “Die… gelogen hebben? Ik bedoel… Shark en Claw kunnen nooit controleren of een kat echt iemand vermoord heeft, wel dan? Ze kunnen de halsband ook ergens opgegraven hebben of zo.” Dat zou nog een mooie oplossing zijn, maar dan was ze nog steeds niet van de Elite af. Ze moest een manier vinden waarbij ze niet alleen aan haar final assesment kon ontsnappen, maar ook aan de druk van de Elite.

Haar vader beantwoordde de vraag en Runa gaf een knikje, maar toch wilde ze verder over het onderwerp gaan. En misschien wilde ze stiekem ook gewoon testen of hij uiteindelijk door zou krijgen dat het over haar ging, dat zij diegene was die weg wilde gaan uit de Elite. Haar vader was niet dom en ze was er vrij zeker van dat als ze nu door zou blijven gaan over het onderwerp dat hij het zeker weten te weten zou komen. En wie weet wat hij dan met haar zou doen. Dan zou zijn eigen dochter een verraadster zijn en moest hij ervoor zorgen dat niemand daar ooit achter zou komen. Runa geloofde best dat haar vader van haar hield, maar ze dacht niet dat hij het voor haar over zou hebben om te liegen. Want eerlijk was eerlijk: hij had twaalf hondentanden en dat was zelfs meer dan de deputy op een punt in zijn leven had gehad. Eigenlijk zou haar vader wel eens goed tot de volgende deputy genoemd kunnen worden als Shark of Claw zou sterven. Maar misschien zou ze liever haar vader aan de macht zien dan haar moeder. Ze rilde al bij het idee dat haar moeder aan de macht zou komen. Ze keek weer terug naar haar vader en haalde toen haar schouders op. “Tenzij de mentor het zou zien zitten om te liegen,” sprak ze. Om zichzelf niet verdacht te maken, voegde ze daaraan toe: “Kom op, papa. Je gaat me niet vertellen dat iedereen in de Elite even eerlijk is en even loyaal is aan Claw en Shark.” Ze haalde haar schouders op. “Heb je die dochter van Shark al eens gezien, Shallow? Zij lijkt mij echt totaal geen kat die bij de Elite hoort.” En dat haar vader dan Shark was, maakte dat er waarschijnlijk niet leuker op voor de tabby. Runa kon niet geloven dat Shallow vrijwillig had gekozen voor de Elite. En misschien was dat ook wel helemaal niet zo.