Saying nothing at all is admitting

Haar donkerbruine vacht werd door het zwakke maanlicht verhelderd. Net zoals het pad waarop ze liep. Het was al nacht en ja hoor, Wolfdance was verdwaald gelopen. Waarom moest zij dit altijd meemaken? Waarom? Waarom moest zij het niet in staat zijn om haar weg terug te vinden eigenschap hebben? Het was niet bepaald iets waarmee ze kon pronken. Het was geen eigenwijsheid of de eeuwige koppigheid waarmee haar familie zich al jaren standhield. Want die had ze zeker weten van haar moeder geërfd. Waarom was ze niet meer zoals haar broer, de rogue? Gelukkig bevond zij zich nog in een Clan, omgeven door anderen zodat ze toch op z'n minst wist dat ze thuis was. Noemde haar dom, of krankzinnig. De donkerbruine kattin was simpelweg niet in staat om na twee stappen nog te weten vanwaar ze gekomen was.
Een zucht verliet haar bekje terwijl ze omhoog keek. Misschien kon ze maar beter een plek gaan zoeken om te overnachten. Haar kleine teentje bracht haar namelijk bij dat dit anders nog een hele lange nacht kon worden, dwalende in het onbekende woud. En waarschijnlijk ook steeds verder van de grot verwijderd zijnde.

De kater was ondertussen al behoorlijk opgeknapt na het gevecht met de vogel. Hij kon al makkelijk lopen zonder problemen en je kon alleen een klein krasje op zijn wang zien. Hij had besloten een kleine wandeling te maken na wat jagen en opeens had iemand de muis die hij had gevangen opgegeten. Iemand dat echt zeker niet hemzelf was. En nu had hij eigenlijk besloten terug naar de grot te gaan. Maar de verse lucht van een ShadowClanwarrior trok zijn aandacht al meteen. Waardoor Flameleap richting de geur liep. Het was niet vers maar ook niet oud, waarschijnlijk was ze geen vijf minuten geleden hier voorbij gelopen. De rode kater keek rond en spitste zijn oren bij het horen van wat geritsel. Waarschijnlijk een muis, of iets anders. Het geluid klonk niet alsof het van een groot dier was.
Zijn groene ogen hadden wat moeite, maar na een tijdje had hij de bruine vacht van Wolfdance kunnen vinden. Zijn staart zwiepte zachtjes voordat hij zelf in aan jachthouding zakte. Wie was hij als hij een Clangenoot niet liet schrikken? Het was altijd een grappig gezicht als ze het niet hadden opgemerkt. Langzaam sloop hij achter de kattin aan. En pas nadat hij wat dichter achter haar zat liet hij een luide grauw horen waarna hij vervolgens op haar sprong. Hij had het op haar oor gemunt, maar toch kon Flameleap het niet helpen maar in een lachbui uitbarsten.

Net toen Wolfdance dacht dat het allemaal niet erger kon werd ze plots besprongen door een ander roofdier dat zich had weten schuil te houden voor haar. Een gil verliet haar mond en meteen rolde ze over de grond in de hoop de belager van zich af te kunnen schudden. Pas dan rook ze de bekende Shadowclangeur en probeerde ze haar amberkleurige ogen te focussen op de kat bovenop haar. "Flameleap! Jij... jij!!!! Stuk muizenstront!" siste ze terwijl ze onder hem vandaag krabbelde, duidelijk een geïrriteerde uitdrukking op haar gelaat zettende terwijl ze zich uitschudde. Hoe durfde hij! Niet dat ze bang was om vuil te worden vanwege al het zand en ook niet omdat hij haar had weten te besluipen maar simpelweg het feit dat hij haar in de nacht besprong. Ze dacht starclanverdomme dat het een vos was! Zijn rosse pels had het er ook niet makkelijker op gemaakt. "Wacht maar tot ik een dooie rat in je gezicht mep." siste ze vervolgens, nog altijd die kenmerkende vrouwelijke pokerface gebruikende.

Dat de bruine kattin ook al een gil door liet ontsnappen was ook een zeer grappig gezicht. Waardoor het eventjes duurde voordat zijn gelach uitstierf. "Flameleap! Jij... jij!!!! Stuk muizenstront!" Siste ze vervolgens, waarna het haar lukte van hem vandaan te krabbelen. De rode kater besloot gewoon te gaan zitten. Een zachte zucht ontsnapte hem na het lachen. Dit nog steeds hilarisch vindend. "Wacht maar tot ik een dooie rat in je gezicht mep." Zei ze vervolgens. "Dat zou ik erg waarderen." Miauwde hij terug met een grijns op zijn gelaat. "Ik heb heel toevallig honger nu, jij niet?"

Wolfdance voelde woede inzich opborrelen bij zijn opmerking. Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Ze legde haar oren plat in haar nek en keek hem aan met een venijnige blik. "Hmm, laat me even nadenken." antwoordde ze op zijn vraag. Ja ze had honger. Zou ze jagen voor hem? Nee, dat was hij niet waard. Het feit dat ze zich waarschijnlijk zelfs voor schut zou zetten in het proces ervan negeerde ze even, dat was slechts een bijzaak. De hoofdzaak hier was dat deze Flameleap haar irriteerde. "Bij nader inzien toch niet nee. Vang je rat maar lekker zelf, daarna zal ik hem wel in je gezicht gooien." miauwde ze, haar stem uitdagend en haar amberkleurige ogen fel in de zijne gepriemd. Flameleap was enkele manen jonger maar natuurlijk, zoals vele anderen, veel groter dan haar. Het feit dat ze klein was, stoorde haar niet. Behalve als ze besprongen werd door iemand anders die haar nadien nog eens ging pesten. Liet ze zich gepest worden? Ha! No way. Dan kende hij haar nog niet. Of misschien wel, en wou hij testen wat de grenzen waren. Pech voor hem had hij allang een grens overtreden en was ze niet van plan om hem zomaar te laten gaan zonder eerst haar wraak genomen te hebben. Game on.

De kattin was nog steeds niet bijgekomen van de grap, duidelijk. En begrijpelijk. Maar hey, hij wist de weg terug. Het leek eerder alsof ze hier verdwaald was. Naja, het was inderdaad een soort doolhof in dit territorium. Maar hij vertrouwde heel erg op zichzelf - waaronder ook zijn instinct - en meestal waren ze goed. Meestal... Niet. Maar hij gaf niet op. Dat was het. "Hmm, laat me even nadenken." Beantwoorde ze zijn vraag. Waardoor Flameleap haar aankeek met gespitste oren. "Ik zal je de ruimte geven, dame." Zei hij met een grinnik. Waarna ij vervolgens van zijn zitpositie afging en maar besloot op te staan. Jagen in de nacht was niet makkelijk. Vooral nu het grootste gedeelte van prooidieren al in hun holletje lagen te slapen en de roofvogels free roam hadden. Dus waarschijnlijk was het een beter idee als hij Wolfdance nu terug nam naar de grot in plaats van kinderachtig uit te hangen. Ja, dit hoorde eenmaal bij zijn personaliteit. Maar hij zou nooit iemand laten lijden aan zijn kinderachtige aard. "Bij nader inzien toch niet nee. Vang je rat maar lekker zelf, daarna zal ik hem wel in je gezicht gooien." Miauwde ze uitdagend. Wat al de rode kater's aandacht nam. "Dat klinkt dan als een deal." Zei hij licht grappend. "Hmmm, ik hou ervan als iemand een rat naar mijn gezicht gooit. Kan ik het ook mooi tegelijk vangen. Eens zien of ik een perfecte winst ben als prooi zomaar begint te vliegen."

Onderwerp: Re: Saying nothing at all is admitting