A great story (Leopardpaw)

Onderwerp: A great story (Leopardpaw) za 4 nov 2017 - 17:16

Oceanbreeze wist dat ze Leopardpaw nog niet gesproken had over het feit dat Crowfur haar verteld had dat ze een halfclanner was. In tegenstelling tot vele katten was ze in staat om dit te accepteren, zonder enige problematiek. Ze wist natuurlijk dat de zwart-witte kattin niet al te makkelijk was geweest als kitten, immers was ze zelf al een lange tijd Queen geweest en kende ze de jongere kattin als een van de kittens die zich weinig had aangetrokken van de Queens en altijd had gewacht op Crowfur, dat ze haar vader, de held van deze kattin nu een straf had gegeven, zat vast niet in goede aarde met de jonge kattin. Toch weerhield het haar er niet van om de jongere kat woordloos op te zoeken en met zich mee te wenken om haar bij de Starpools te spreken. Zodra ze de Clan Cavern uit was gestapt met Leopardpaw op haar hielen, draaide ze zich om naar de zwart witte kattin. "Er zijn enkele dingen die ik met je wil bespreken, Leopardpaw." Mauwde ze zacht haar stem rustig en sereen, waarmee ze aangaf dat de ander niet in de problemen zat. "Dit zal onder vier ogen gebeuren, dus was ik van plan naar de Starpools te gaan. Kom je?" Mauwde ze, eigenlijk was het niet geheel een vraag. Ze was vastbesloten de kattin mee te krijgen. Vroeg of laat moest ze haar spreken. Zeker nu ze de straf door Bronzemask bekend had laten maken. Hoewel de wonden op haar flank en kop duidelijk te zien waren, en ze het rustig aan diende te doen. Zag ze er geen probleem in om rustig naar de Starpools te wandelen. Zolang ze haar passen maar niet te groot maakte en niet te veel met haar kop schudde. Ze had rond de tijd van de Ceremonie geslapen, in de hoop wat energie te besparen en haar lichaam wat rust te gunnen.

Eenmaal bij de Starpools aangekomen nam ze rustig plaats en zuchtte ze even. "Voordat je boos wordt omdat ik jouw vader gestraft heb wil ik je zeggen dat de straf niet alleen voortkomt uit het feit dat hij een relatie had met een Riverclanner, maar voornamelijk uit het feit dat hij het geheim heeft gehouden." Mauwde ze rustig. "Hij heeft van mij de kans gekregen om mijn vertrouwen daarin terug te winnen." Besloot ze haar korte uitleg waarna ze de Apprentice rustig met haar blauwe ogen in zich op nam. Haar de kans gevende om te spreken.

Leopardpaw was w o e d e n d. Als je dichtbij genoeg keek zag je bijna stoom uit haar oren komen. Haar vacht stond rechtovereind, haar ijsblauwe ogen bliksemden de leider bijna neer toen ze haar aansprak. Er waren maar weinig dingen die haar zo kwaad konden maken. Om eerlijk te zijn, was dit de eerste keer dat ze zo kwaad was - en natuurlijk had het met haar vader te maken. Het irriteerde haar hoe kalm de leidster klonk. Alsof ze er niet om gaf, alsof ze gewoon over het weer sprak. was deze poes niet in staat tot emotie? Of deed het er gewoon echt niets toe voor haar. Waarschijnlijk dat. waarom zou het leven van één jonge kat haar uitmaken, ook al had ze dat niet versplinterd. Voor de ogen van haar hele clan, voor alle clans dan nog. Nu wist iedereen het. Nu zou niemand haar normaal kunnen aankijken. En ze had het nog niet eens deftig kunnen verwerken zonder de blikken en het gestaar. Maar mevrouw hier, zij dacht dat leugens altijd slecht waren, dat Leopardpaw het heus wel zou overleven als iedereen het grote geheim wist dat ze zelf nog geen maan wist. Het had haar sociale leven geruïneerd, ze was er van overtuigd. Hoe moest ze nu ooit nog een partner vinden? Misschien moest ze haar vader overhalen om de tribe met haar te joinen. Ja, dan konden ze weer met een schone lei beginnen en dan zou niemand hen dwingen om uiteen te gaan. De hele reis naar de starpools dacht Leopardpaw aan wat de grote leidster met har zou willen bespreken. Met elke stap werd ze nerveuzer en kwader en verdrietiger en alles door elkaar - de emoties waren niet bij te houden, aan zo'n razendsnel tempo vlogen ze door elkaar. Dit was het ergste dat ooit gebeurd was in het korte leventje van de jonge kattin. het leek alsof het niet erger kon. Hoe moest ze dit nu ooit goed overleven? En dan sprak Oceanbreeze compleet naast de kwestie. Over de straf die haar vader gekregen had; wat voor nu voor Leopardpaw bijzaak was. Want hoeveel ze ook hield van haar vader, ze kon niet van hem houden als haar leven ten einde was. "Hoe kon je het laten vertellen voor de hele clan? Voor alle clans?", mauwde ze, de leidster beschuldigend. "Mijn leven is geruïneerd, nooit ga ik nog vrienden kunnen maken, nu gaan ze me allemaal raar aankijken.." De woede zonk weg en maakte plaats voor een klagende, jammerende toon in de stem van de dramatische jonge poes.