Troubles.

Ferndust wierp een korte blik op haar buik, concluderend dat het nu niet lang meer kon duren tot de kittens zouden komen. En het boezemde haar angst in. Het boezemde haar eerlijk gezegd nog meer angst in als toen Bitterpaw had gezegd dat ze niet meer kon zien aan één kant. Ze was nog niet klaar voor kittens. Niet in deze staat, niet met geen vooruitzicht dat de vader mee zou zorgen voor de kittens. En dan had ze natuurlijk nog het feit dat ze lichamelijk misschien niet sterk genoeg zou zijn om de kittens op de wereld te zetten. Wat zou er met haar gebeuren als ze fysiek niet sterk genoeg was? Ze kon het niet aan om zelf te sterven, maar ze kon het nog minder aan om één van haar kittens te zien sterven. Maar ze wist dat het te laat was om nu nog als een malle te gaan eten om te zorgen dat haar gewicht weer op peil was, want dat zou niet gaan. Dan zou ze zichzelf misselijk maken en dan takelde haar lichaam nog veel meer af. Haar beste gok zou zijn om het gewoon aan Acefray te vertellen zodat hij wat kruiden kon geven, maar om eerlijk te zijn, zag ze dat als een zwakte. Dat betekende dat ze toegaf dat ze hulp nodig had en dan zou Blizzardwing winnen. Ze wilde geen hulp meer hebben, van niemand. Ze kon niemand vertrouwen, zelfs Acefray niet. Ze kende maar één kat die ze kon vertrouwen en dat was Tallshadow. Tallshadow. Opeens wist ze aan wie ze haar kittens kon toevertrouwen als zij het zelf niet meer zou kunnen omdat ze misschien te zwak zou zijn achteraf. Ze wilde niet nadenken over het feit dat de kans dat ze het niet zou halen vrij groot zou zijn. En ze wilde ook niet dat Tallshadow dat zou vermoeden. Als hij echt al iets had vermoed, had hij eerder met haar gesproken. Het was beter om de tom in de waan te laten. Maar ze wilde hem wel het nieuws melden. En dus liep ze, zenuwachtig zijnde, achter zijn geurspoor aan. Het verbaasde haar niks dat de tabby naar the Starpools was gegaan. Ze keek naar de helling die haar naar de poelen zou leiden. Voorzichtig begon ze aan de afdaling, zorgend dat haar buik de grond onder haar niet raakte. Toen ze eenmaal bij Tallshadow stond, glimlachte ze waterig. “Tallshadow,” fluisterde ze zachtjes. Vervolgens ging ze langs hem staan en legde haar kopje tegen zijn schouder om steun te zoeken.

Een lichte glimlach speelde om haar lippen toen ze Tallshadow’s zachte staart op haar rug voelde. Ze was blij met hem. Hij had haar immers geholpen nadat ze aangevallen was door Claw en had haar geleerd hoe ze terug zelfvertrouwen moest hebben. Hij had haar aangeboden om hulp te bieden wanneer ze nog eens getreiterd zou worden door haar Clanmates en had laten merken dat het niet door hem werd geapprecieerd als zij leed onder iets. Op de één of andere manier waren ze op korte tijd de beste vrienden geworden en was hij iemand geworden waar ze haar vertrouwen inlegde. Ze kon een bijtende reactie dan ook meestal niet voorkomen als ze anderen slecht over hem hoorde praten, puur omdat hij nog geen leader was geworden en omdat een paar achterlijken het als een negatief teken hadden gezien toen Highstones was ingestort voordat Tallshadow effectief naar binnen was kunnen gaan om zijn negen levens te ontvangen. Diegenen die dat stom toeval als een teken zagen, waren toch wel heel erg dom naar haar mening. Het was gewoon brute pech geweest en het feit dat er zich noodweer had aangekondigd de dagen voordat Tallshadow naar de Highstones reisde, bewees voor haar genoeg. Tallshadow had zich immers keer op keer bewezen als een waardige leader en met Acorndust aan zijn zijde zag Ferndust dat echt wel goedkomen. Maar nu was ze hier niet om hem te verdedigen en om hem duidelijk te maken dat hij wél een goede leader was voor ShadowClan. Nee, nu had ze zijn steun nodig omdat ze hem iets vreselijks en iets leuks tegelijkertijd ging vertellen. Want hoewel ze zichzelf te jong vond, was het ook weer niet zo dat ze het leven dat in haar groeide niet koesterde. “Ik heb een fout gemaakt,” mompelde ze zachtjes. Ze draaide haar kopje lichtelijk en haalde deze toen van zijn schouder zodat ze hem kon aankijken. “Ken je Blizzardwing?” vroeg ze zachtjes. Ze nam aan van wel, maar ze wilde het zeker weten. Ze draaide haar kopje naar voren zodat ze verder kon vertellen, want ze vond het lastig om hem aan te kijken. En nadat hij dus zijn antwoord had gegeven, ging ze verder met praten “Hij bood me steun aan vlak na de reis en we raakten aan de praat. Het voelde vertrouwd aan en… en ik liet me meeslepen door mijn gevoelens.” Tranen verzamelden zich in haar ogen. “En toen heb ik iets stoms gedaan.” Ze keek hem weer aan. “Ik ben zwanger, Tallshadow. Ik ben zwanger en hij heeft me in de steek gelaten. En…” Ze begon te huilen. Ze klemde haar kaken op elkaar om het te stoppen en hoge, totaal niet naar haar klinkende snikken verlieten haar bekje. “En ik weet niet wat ik moet doen nu.”

Hoewel het voor Tallshadow vast awkward aan moest voelen – en voor haar eigenlijk ook wel – deed het haar goed toen de tom op zijn eigen onbeholpen manier een poging deed om haar te troosten. Want wat de anderen ook over hem zeiden, Ferndust bleef altijd in hem geloven. Ze zou hem ook altijd blijven verdedigen, zelfs als hij een fout zou maken waardoor ShadowClan het moeilijk zou hebben. Ze kon immers nooit meer vergeten hoe hij diegene was die een stokje ervoor had gestoken dat anderen haar bleven pesten, hoe hij diegene was die haar had opgehaald nadat Claw haar voor het leven beschadigd had en hoe hij diegene was die haar een waardige naam had gegeven nadat ze haar rank was kwijtgeraakt en deze had moeten inruilen voor een rank waar ze een depressie van had gekregen. Het was vaak in haar opgekomen om het gewoon allemaal achter zich te laten en er een einde aan te maken, maar dan dacht ze steeds weer terug aan hem en kon ze het opeens niet meer doen. En met het leventje dat in haar groeide, kon ze het zich nu ook niet meer permitteren om zo’n egoïstische keuze te maken. Ze wist dat ze misschien eerder naar Tallshadow had moeten gaan, maar het was niet per se de kitten die ze als fout aanduidde. Het was eerder het feit dat ze haar hart had laten breken door Blizzardwing terwijl ze had kunnen weten van te voren dat dit zou gaan gebeuren. Het was ook het feit dat haar lichaam niet meer sterk genoeg was om een kitten te baren en dat dit Tallshadow, zelfs met haar magere gestalte, nog niet opgevallen was. Ze draaide haar kopje naar hem en trok een grimas naar hem. Toen leek er plotseling een kalmte over haar heen te komen en keek ze hem strak aan met haar groene ogen. “Tallshadow, luister goed naar wat ik nu ga zeggen, want ik wil dat je deze woorden en de betekenis ervan in je hart opsluit en het toepast als de tijd daar is.” Ze haalde diep adem. “Mocht ik het op de één of andere manier niet halen, dan wil ik dat jij voor de kittens zorgt. Ik wil dat jij de kittens een naam geeft als ik niet sterk genoeg ben om het zelf te doen en zorg dat ze een mooi leven krijgen totdat ik bereid ben om wél weer zorg over hem te nemen.” Misschien mocht hij het nu opvatten alsof ze bedoelde dat ze voor even lichamelijk niet voor hun kon zorgen, maar ze bedoelde als ze hun weer zou ontvangen in StarClan. Wat hopelijk nog héél lang zou duren eer dat dat zou gebeuren.

Ferndust had het gevoel alsof de afgelopen week van haar een echte warrior hadden gemaakt. Een warrior die de harde waarheid onder ogen durfde te komen en het ook accepteerde dat het haar einde binnenkort zou zijn, ook al leek het nu misschien voor Tallshadow alsof er nog hoop was. Maar ze wist zelf goed genoeg dat dat er niet meer was. Haar lichaam was simpelweg niet sterk genoeg om deze test te doorstaan en dat zou alleen maar bevestiging van Bitterpaw nodig hebben, want Acefray vertrouwde ze daar niet genoeg voor. Bovendien had ze het idee dat Bitterpaw zich sneller bij de waarheid zou leggen dan Acefray. Acefray ging misschien nog naar remedies zoeken en kruiden aan haar verspillen terwijl Bitterpaw wist dat dat allesbehalve een goed idee was. Ferndust wilde graag dat de belangrijkste kruiden voor de katten opzij gehouden werden die het echt nodig hadden. En zij viel niet onder die categorie. Ze draaide haar kopje naar Tallshadow toen deze leek in te stemmen met haar woorden en glimlachte naar hem. “Ik wist wel dat ik op je kon rekenen,” sprak ze en ze legde haar kopje tegen zijn schouder aan. Ze deed haar best om haar tranen weg te slikken. Ze wilde het niet meer over haar toekomst hebben en over wat er komen ging. Ze wilde deze laatste dagen zo goed mogelijk met hem spenderen zodat ze, als er echt een leven was in StarClan, mee kon nemen en kon vertellen aan welke katten het dan ook wilden horen. “Maar hoe gaat het met jou, Tallshadow?” vroeg ze aan hem. “Deze reis moet vast niet gemakkelijk voor je zijn met zo veel katten bij elkaar die een mening over je hebben. Geloof me als ik zeg dat ik je op mijn best probeer te verdedigen met woorden, maar er zijn natuurlijk van die muizenbreinen die niet naar me willen luisteren.” Ze snoof geërgerd. “Je bent zowat het beste wat ShadowClan is overkomen na Innerstar en nog zijn er katten die aan je twijfelen. Ik word er gewoon hartstikke gek van."

Het emotionele moment werd gelukkig afgeleid door een grapje van Tallshadow’s kant uit en Ferndust kon een glimlach niet onderdrukken. Zo ging het nu altijd tussen hun: de emotionele momenten bleven er niet lang en maakten algauw plaats voor een grapje tussendoor. Ze hoopte dat dit ook zo zou zijn als ze daadwerkelijk haar kitten zou krijgen en het zou misgaan en Tallshadow zou voor de kittens moeten zorgen. Het ging waarschijnlijk niet gemakkelijk worden voor hem, maar uiteindelijk zouden ze elkaar weer ontmoeten in StarClan. Wie weet mocht ze zelfs wel een leven geven aan hem als StarClan, zoals Tallshadow al aangaf, inderdaad uitspraak zou doen over zijn toekomst als leader. “Ik weet zeker dat ze een nobele leader in je zullen zien en je hun zegen geven.” Haar stem klonk vol vertrouwen en haar blik keek hem vastberaden zijnde aan. Dat was tenminste totdat er een immense pijn door haar buik ging die haar dwong om te zakken op haar poten. Nee. Dit mocht niet. Ze mocht niet zwak zijn tegenover Tallshadow. En dus dwong ze zichzelf, ondanks de pijn, weer terug omhoog zodat hij hopelijk niks gemerkt zou hebben. Ze wist dat de ongeboren kittens in haar buik eisten om eten, maar dat was iets wat ze hun nauwelijks kon geven. De pijn werd alsmaar erger en Ferndust wist dat ze nu op haar zij moest gaan liggen omdat het anders niet te doen werd. Sorry, Tallshadow. Het lijkt erop dat we toch sneller afscheid van elkaar gaan moeten nemen dan verwacht. Ze maakte zich voorzichtig los van de tom en keek hem aan. “Ik heb nu weer even rust nodig,” sprak ze tegen hem, de pijn in haar stem onderdrukkend. “Ik spreek je later nog wel. Bedankt dat je er zoals altijd weer voor me bent. Ik zal dit nooit vergeten.” Ze glimlachte, boog naar voren en gaf een lik over zijn wang. Daarna draaide ze zich om en waggelde zo snel mogelijk weg voordat ze echt in huilen uit zou barsten of voordat hij door zou hebben hoe veel pijn ze had en er een medicine cat bij zou roepen. Ze wist dat ze hem vanaf nu ging proberen te vermijden en dat deed meer zeer in haar hart dan ze wilde toegeven, dan ze misschien wel aan zou kunnen. Maar het moest.