Mockingbird.

De nacht begon te vallen en de sterren kwamen tevoorschijn. Sterren waarvan Butterpact twijfelde of het hun voorouders wel waren. Sterren waarvan hij twijfelde of Breakingpoint er wel tussen zou zitten. Silverpelt was mooi om te zien, maar het bracht ook vreselijke herinneringen met zich mee. Herinneringen waar Butterpact elke nacht mee geplaagd werd, want slapen kon hij niet. Slapen kon hij nooit. Altijd droomde hij wel over het moment dat Breakingpoint in het water sprong en hij zijn broer het volgende moment aan de kant van de nursery omhoog moest trekken aan zijn nekvel, hem neerleggend en concluderend dat hij niet meer leefde. Met harde bewegingen aan zijn pels schuddend zodat hij hopelijk wakker zou worden, zijn excuses aanbiedend voor al die keren dat hij nooit voor hem op was gekomen. Butterpact slikte terwijl hij opstond en zichzelf langzaam tussen de slapende katten voortbewoog. Hij was zo vaardig geworden in het ontwijken van staarten, kopjes en poten dat hij zichzelf op een beter moment de hemel in had geprezen. Maar Butterpact had allang geen zelfrespect meer. Zijn zelfrespect was gestorven toen Breakingpoint dat had gedaan. De grijze tom sloop naar buiten en ging maar een kant op. Hij had echter niet gemerkt dat hij met zijn staartpunt toch een kat had geraakt tijdens het naar buiten gaan en dat deze daardoor wakker geworden was. Hij zuchtte luid terwijl hij voelde dat het pad hier naar beneden ging. Hij was niet echt bezig naar waar hij heen liep, maar plotseling bevond hij zich voor een afdaling waar zich een paar poelen bevonden. Poelen waarvan de oppervlakten bezaaid waren met sterren. Butterpact’s bekje viel open terwijl hij niet anders kon dan gefascineerd kijken naar de poelen met water. Toen hoorde hij pootstappen achter zich, maar hij weigerde koppig om zich om te draaien om te zien wie het was.

Butterpact hoorde de stem van de tom en pas nu draaide hij zijn kopje om. Hij trok kort met zijn oortje, maar zei niets over het feit dat Ravenfall buiten was zonder iemand die hem kon begeleiden. Hij kon zich herinneren dat hij de kitten had gedragen tijdens de reis en naar de Highstones had gebracht. En daarna had hij de tom achtergelaten en was ergens gaan zitten waar hij niet meer lastiggevallen kon worden. Hij besefte dat dat misschien onaardig was geweest en dat hij beter bij Ravenfall – toen Ravenkit – was blijven zitten, maar hij had het op dat moment echt verschrikkelijk moeilijk gehad en had niet uit willen vliegen tegen hem. Het was niet alsof ze eerst altijd zo’n goede band hadden gehad en Butterpact kon zich herinneren dat ze nog maar één keer gesproken hadden met elkaar voor de reis en dat was vlak na de dood van Creamyfrost. Daar was Ravenfall echt kapot van geweest als hij het zich nog goed kon herinneren en hij was de kitten toen gaan troosten. Maar zijn herinneringen waren de laatste tijd zo erg gevuld met alleen maar zijn broer dat hij twijfelde of hij het wel bij het rechte eind had wat Ravenkit betrof. Misschien had hij de gitzwarte kat nooit gedragen tijdens de reis en ook niet getroost na Creamyfrost’s dood en was het gewoon weer een herinnering die hij verwarde met een andere. Hij zou het nooit weten, want hij was natuurlijk wel zo slim om er niet achter te vragen. “Ravenfall,” sprak hij dus enkel en wilde de kat een knikje geven, maar besefte dat de kat dat toch niet kon zien en deed dus niets. Het was zo stom dat zelfs de kleinste bewegingen er niets meer toededen als je een blinde kat voor je had, die kleine bewegingen die het leven voor iemand anders juist prettiger konden maken. “Ik zie dat je al redelijk je draai hebt kunnen vinden op dit nieuwe territory.” Het klonk niet beschuldigend, noch betuttelend. Nee, het klonk zelfs lichtelijk bewonderend. En zelfs die emotie probeerde hij zo goed mogelijk te onderdrukken omdat hij dacht dat het anders beledigd over zou komen naar de elder.

Butterpact gaf een klein knikje toen Ravenfall zijn woorden sprak, hoewel hij niet bepaald van toeval kon spreken. Dit landschap was namelijk niet zo heel erg egaal, dus je moest al heel goed weten waar je je poten zette wilde je geen schaafwonden op lopen. Het feit dat Ravenfall dit voor elkaar kreeg zonder dat hij het landschap nog maar voor zich kon zien, sprak meer dan van toeval alleen. Hij ging dat echter niet zeggen tegen de tom, want dan had weinig zin naar zijn idee. Ravenfall was overduidelijk niet zo bewonderend over zijn capaciteiten als Butterpact en Butterpact wilde hem niet pushen. Toen de tom vroeg of alles oké met hem was, klemde hij zijn kaken op elkaar. Waarom was het zo dat die vraag hem altijd bijna liet huilen, steeds weer opnieuw? Misschien was het gewoon het feit dat zelfs een blinde kat opmerkte dat het niet goed met hem ging, ook al was dat een beetje crue om dat zo te zeggen. Maar alles was crue en heel zijn leven was crue. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat hij die woorden nooit hardop zou uitspreken tegen Ravenfall, dus op dat vlak zat hij wel goed. Hij haalde zijn schouders op, maar besefte dat Ravenfall dat natuurlijk niet kon zien. Omdat hun flanken elkaar echter bijna raakten, kon Butterpact wel aannemen dat Ravenfall zich kon voorstellen wat voor beweging de tabby daarnet gedaan had. “Sommige dagen zijn minder zwaar dan andere dagen,” sprak hij, ervan uitgaande dat Ravenfall het nieuws over Breakingpoint ook al gehoord had. “En ik heb moeite met wennen aan dit nieuwe territory. Ik hoop dat we snel verder zullen reizen of concluderen dat het niet zo mooi is als de leaders voor ogen hadden en terugkeren naar ons oude territory.”

Butterpact schrok toen hij een gewicht op zijn schouder voelde en schrok nog meer toen hij kon concluderen dat Ravenfall zijn hoofd op Butterpact’s schouder had gelegd. Het deed hem denken aan die keer dat hij Ravenfall, toen nog Ravenkit, was gaan troosten omdat Creamyfrost net was gestorven en de kitten het daar heel moeilijk mee had gehad. Butterpact voelde een warm gevoel door zijn binnenste gaan bij het idee dat de zwarte tom zich dit nog kon herinneren en daarom een poging wilde doen om Butterpact te troosten. Misschien was het toch geen slecht idee geweest om zich in het verleden wat meer open te stellen naar zijn Clanmates. Toen hij een apprentice was geweest, was hij erg arrogant en dacht hij dat hij het wel allemaal alleen afkon zonder vrienden te maken binnen zijn Clan en overal maar een grote grap van te maken. Toen hij warrior was geworden, merkte hij dat deze houding niet klopte en had zich wat meer opengesteld naar zijn Clanmates en zich juist afgesloten voor andere Clan cats. Nu was het een soort mix van beiden geworden: sommige Clanmates liet hij wel toe en andere Clanmates duwde hij weer weg. Maar hij kon zich niet voorstellen dat hij Ravenfall, de tom die al van jongs af aan blind was geweest en om die reden geen warrior had mogen worden en de tom die hij getroost had na de dood van Creamyfrost en gedragen had tijdens de reis nog voordat hij zijn naam had gekregen, zomaar van zich weg zou duwen. En dus liet hij het toe dat de tom hem troostte en humde instemmend met de woorden die hij sprak. “Mijn apprentice is pasgeleden gestorven,” murmelde hij. “Hij is naar beneden gevallen en was direct dood. Je hebt gelijk als je zegt dat hier niks anders dan dood te vinden is. Dat was al zo tijdens de reis en hier is het nog erger geworden.” Praktisch gezien waren ze nog steeds op reis, maar zo voelde het voor Butterpact niet. Het voelde trouwens voor hem nooit alsof ze echt op een avontuur waren gegaan, want een reis had een eindbestemming en zij hadden dat niet. “Voor de één of andere reden kan ik me moeilijk voorstellen dat het StarClan’s wil was om ons met ons allen op reis te laten gaan. Ik bedoel… maak je nu een grapje? We leven al seizoenenlang met vier gescheiden borders en opeens wordt er verwacht dat we vriendjes maken met de anderen alsof er nooit een border tussen ons geweest is. De leaders moeten het verkeerd geïnterpreteerd hebben, dat kan niet anders.” Hij legde nu ook zijn kopje tegen dat van Ravenfall. “Maar hoe gaat het met jou, Ravenfall? Deze omgeving moet vast rot voor je zijn.”

Butterpact hoopte met heel zijn hart dat Ravenfall gelijk kreeg en dat de leaders binnenkort inderdaad zouden inzien dat dit gekkenwerk was, dat ze beter naar huis konden gaan en hier nooit meer terug konden keren. Dan was hij weer terug in de buurt van het lijk van zijn broer en kon hij er misschien beter vrede mee nemen dat zijn broer gestorven was, voelde hij zich misschien minder schuldig over het feit dat hij zijn broer opeens had achter moeten laten in hun oude territory en zelf was gaan reizen naar betere plek. Zou zijn broer nu ook op een betere plek zijn? Hij had het idee dat de katten in StarClan veel verder van hun verwijderd waren dan toen ze nog in de buurt van de Highstones waren, vlak voor hun vertrek naar de bergen. Hij draaide zijn ogen naar boven om een blik van Ravenfall op te vangen toen de tom aangaf dat het ging. Zoals altijd was de emotie moeilijk te lezen op het gezicht van Ravenfall; de tom was er op de één of andere manier altijd beter in geweest om zijn verdrietige houding te verbergen dan Butterpact dat ooit zou zijn. Bij hem hadden katten vanaf een kilometer verwijderd al in de gaten dat hij zich niet top voelde, al probeerde hij zijn pijn nog zo goed te verbergen. Hij had gehoopt dat hij het een beetje had kunnen onderdrukken achter zijn arrogante houding, maar zijn arrogante houding was wat Breakingpoint een hekel aan hem had laten hebben in de eerste plaats en dus had hij dat maar snel afgeleerd. Die gedachte deed trouwens enorm veel pijn en dus probeerde hij zich op iets anders te concentreren. “Je bent goed in het verbergen van je pijn, Ravenfall. Te goed zelfs.” Hij zuchtte. “Ik zou je er niet raar voor aankijken en je ook niet uitlachen als je je eens een keertje naar me zou openstellen en me gewoon eerlijk zegt wat je voelt, weet je. Je hoeft je niet bij iedereen in de buurt groot te houden. Dan krop je alleen maar alles vanbinnen op en dat kan niet goed voor je zijn.” Hij haalde zijn kop onder die van de tom vandaan en gaf hem vervolgens een zachte lik over zijn oortje. Het was teder, misschien zelfs lichtelijk liefdevol en het gaf Butterpact een verward gevoel over zichzelf. Waarom had hij dit niet veel vaker gedaan bij zijn eigen broer?

Net zoals Butterpact en Smokegaze had ook Ravenfall een bepaald breekpunt en Butterpact dacht wel dat hij die getriggerd had toen hij de tom een teder likje over zijn gezicht had gegeven, iets wat hij veel vaker bij Breakingpoint had moeten doen, maar daar nu nooit meer de kans voor zou krijgen. Alleen dat besef al zorgde ervoor dat hij bijna al de lucht uit zijn longen verloor en dat het moeilijk voor hem werd om zich niet naar voren te werpen en een snelle dood te vinden. Hij wist dat hij daar echter nooit de moed voor zou hebben en wist dat hij diep vanbinnen ook nog niet dood wilde. Als hij Breakingpoint ooit weer zou ontmoeten en hij zou vertellen hoe veel het hem speet, dan was dat op een eervolle manier. Expres doodgaan was niet eervol en als er iets was wat Butterpact van zijn eigen mislukte karakter wilde behouden, dan was het dat hij een eervolle RiverClanner was. Anders had Butterstar helemaal niks meer aan hem en mocht ze van hem gerust met StarClan communiceren om hem een mep om zijn oren te geven en hem te vertellen dat hij de meest waardeloze warrior was die ze ooit had gehad in haar Clan, waardelozer dan haar vader die op een dag had besloten haar de rug toe te keren en haar aan te vallen op haar zwakste moment. Maar Ravenfall brak opeens en dat trok Butterpact’s aandacht. Zijn groengele ogen keken naar opzij en zijn staart zakte troostend om Ravenfall’s fragiele maar toch o zo robuuste lijf heen toen de tom troost bij hem zocht, duidelijk proberend om niet te laten merken aan Butterpact hoe erg zijn eigen bekentenissen hem wel niet raakten. “I know,” mompelde hij zachtjes. “Je doet net alsof naar je omgeving dat het met je gaat, maar vanbinnen breek je. Je hebt nachtmerries en als je wakker wordt, is er niemand waar je naartoe kunt gaan om erover te praten omdat je het idee hebt dat je jezelf dan niet meer sterk kunt houden en volledig zal breken waardoor je hele reputatie om zeep wordt geholpen.” Hij zuchtte. “Het feit dat we met al die Clans samen reizen, zorgt ervoor dat we ons nog meer genoodzaakt voelen om ons groot te houden. Maar Ravenfall, ik geloof dat de sterkste warrior tot nu toe ook al zijn breekpunt heeft gehad. Deze reis heeft niemand onberoerd gelaten en ik denk dat het niet meer dan eerlijk is als ook jij het aantoont wanneer je je niet goed voelt. Desnoods doe je dat alleen maar als je bij mij bent, maar krop het alsjeblieft niet op, want dat blijft aan je vreten.” Hij glimlachte zwakjes. “En jij bent nog veel te jong om met zo’n kopzorgen rond te lopen. Véél te jong.”