Good Grief

Natuurlijk had hij het wel gehoord. Het was moeilijk om de geruchten te vermijden, vooral een met een impact als deze. Er was een andere groep katten hier die zichzelf de Tribe of Rushing Water noemde en als hij de andere katten moest geloven, was zijn moeder één van de katten in die Tribe. In eerste instantie had hij het niet geloofd, had hij het gezien als een zieke grap. Toen had hij gehoord dat zowel Bronzemask en Amberpaw haar tegen het lijf waren gelopen. Dus ze was hier daadwerkelijk. Het ironische was nog wel dat hij niet uit het originele Windclangebied had willen vertrekken voor het geval zijn moeder terug zou komen. Wat een idioot was hij ook. Na het gehoord te hebben, had hij alles op alles gezet om haar te vermijden. Hij wist niet precies waarom, of wat hij hoopte te bereiken met dit soort gedrag, maar hij had het gevoel dat hij uiteen zou vallen wanneer hij haar zou zien. Dat hij op één of andere manier totaal ontoerekeningsvatbaar zou worden. Hij wist niet of hij verdrietig zou zijn, of boos, of zich schuldig zou voelen. Het was allemaal net zo goed mogelijk. Ondertussen zat hij wat in het water van de Starpools te staren in de hoop iets van een teken op te vangen van Starclan, van Mousewish. Zij had vast wel geweten wat te doen.

& Brindleleaf   

Af en toe meende hij iets te merken van Starclan, van Mousewish. Al was het maar een lichte bries die langs hem streek wanneer hij zich alleen voelde. Hij was ervan overtuid dat zij het was geweest en dat kleine beetje hoop was de reden dat hij nog in Starclan geloofde. Toen hij met Lizardpath mee was gegaan naar de Moonstone had hij niks gezien of gehoord. Hij was begonnen zich af te vragen of er wel echt iets was in Silverpelt, of het hele idee van Starclan niet gewoon een zieke grap was van alle Medicine Cats. Maar Lizard zou hem zoiets nooit aandoen, toch? Toch zou hij alles geven voor een teken van het voorbestaan van zijn zusje. Dat ze daarboven ergens was, dat ze over hem waakte en dat ze wist hoeveel pijn ze hun familie had gedaan door te gaan. Zijn maag leek zich om te draaien toen hij een stem hoorde. Niet zomaar een stem, één die hij lang niet had gehoord, maar die hij dondersgoed herkende. Hij draaide zich om en daar stond ze, alsof ze nooit een seconde weg was geweest. Hij slikte. "Mam," zei hij zachtjes. "Het spijt me zo." Hij had haar weggejaagd, het was zijn schuld. Zonder hem was Amberpaw opgegroeid met haar moeder, had Bronzemask niet op al die kittens hoeven letten en heel misschien had Mousewish nog geleefd. 

Het was een surrealistisch gevoel. Alsof zijn hart via zijn keel zijn lichaam uit wilde kruipen. Alsof hij het loodzware gewicht van de schuld aan een van hen moest hangen. Want was dat niet de vraag waar het uiteindelijk allemaal om draaide? Wiens schuld was het en wat was de straf voor diens daden? Amberpaw had het antwoord zeker wel geweten. Honderden keren had hij zich bedacht wat hij zou doen wanneer hij zijn moeder tegenkwam, maar het scenario in zijn hoofd had absoluut niet op het echte werk geleken. Hoe had hij ooit kunnen raden dat hij haar kilometers verder in de bergen opnieuw tegen zou komen, terwijl ze deel uitmaakte van een andere stam? Toen hij haar stem weer hoorde, zacht en breekbaar, had hij het gevoel dat alles uiteen viel. Hij was weer een kleine domme kitten die niets anders wilde dan zijn moeder. Ze kwam naar hem toen en hij voelde haar kop op zijn rug. Meteen leunde hij tegen haar aan, stak zijn snuit in haar vacht en liet haar geur over zich heenkomen. God, wat had hij haar gemist. Hij wist tevens niet meer wat hij moest denken toen ze zei dat het niet zijn schuld was, maar de hare. Hij schudde zijn kop. "Je bent de beste moeder die ik me had kunnen wensen," liet hij haar weten, eerlijk en oprecht. Hun uitstapje buiten het kamp, het spelen in de Nursery, hij was dol op zijn moeder geweest en hij zou al zijn dagen inruilen om die tijd opnieuw te kunnen ervaren. "Ik wil dat je terug komt." De woorden kwamen er zachtjes uit, uit angst dat zijn stem zou breken.

Het had al lang in zijn achterhoofd gespeeld. Wat er zou gebeuren als zijn moeder op een dag terug zou komen. Hij had zijn tante gevraagd hoe het dan verder zou moeten, of Everstar haar weer toe zou laten in de clan. Het antwoord was een 'nee' geweest en het had hem destijds boos gemaakt. Het maakte hem nog steeds boos. Brindleleaf hoorde niet te boeten voor een fout die hij had gemaakt. Nooit had hij gedacht dat het allemaal zo zou lopen, maar wat hij wel wist, was dat ze hier niet voor eeuwig zouden blijven. Op de een of andere manier moesten ze ooit weer terug, terug naar hun thuis. En de vraag zou dan zijn of hij zijn moeder dan achter moest laten. Iets waarvan hij overtuigd was het niet te kunnen. Te lang had hij naar haar gezocht, te lang om het allemaal op te geven. Toen hij haar vertelde dat ze de beste moeder was geweest, leek ze hem niet te geloven. En hoe kon het ook anders, na alles wat er was gebeurd? Er viel opnieuw een stilte. Hij wachtte tot de brok in zijn keel wegzakte. "Ik heb het aan Bronzemask gevraagd," begon hij, terwijl hij zijn blik weer afweek naar een willekeurig punt. Korte pauze. "Ze zei dat Everstar je de clan niet weer in zou laten." De woorden deden zijn maag omdraaien. "Blijf je hier?" vroeg hij vervolgens zachtjes, doelend op de Tribe. Op dit gebied. Wetend dat hij het antwoord toch niet wilde weten.  

Hoe één domme, idiote beslissing van zijn kant alles zo had kunnen verpesten, het verbijsterde hem nog iedere dag. Hij had er spijt van, zo ontzettend veel, maar spijt was nooit echt genoeg. Spijt hielp niet. Spijt zorgde er niet voor dat hij zijn moeder terug had, dat Amberpaw haar moeder terug had. Niets had nog zin, zo luidden de woorden van Bronzemask en Brindleleaf zelf, dus nu kon hij niet meer doen dan gewoon accepteren wat het was, en door te gaan. Iets dat hem nog bijzonder moeilijk af ging. Er verscheen een frons op zijn gezicht toen zijn moeder zelfs met Everstar instemde. Natuurlijk wist hij dat ze een goed punt maakte, als hij nu objectief na had kunnen denken. Op dit moment was het gewoon niet meer dan een extra trap op zijn ziel. Hij knikte in stilte. Zijn moeder was niet meer welkom in de clan, duidelijk. Er viel even een stilte. De Tribe was haar toevluchtsoort geworden. Hoe had hij ook van haar kunnen verwachten om als rogue te leven? Dat ze maar rond zou hangen bij de grenzen, wachtend tot iedereen haar vergeven had, terwijl ze al die tijd haar leven riskeerde. Waarom was hij zo egoïstisch geweest? "De Tribe... Hoe is het daar?" besloot hij uiteindelijk te vragen. Hij wilde weten of ze goed voor haar waren, of ze haar hadden geaccepteerd als een van hen. Of ze zich er thuis voelde.