Everything stays right where we left it.

Zenuwen. Jayflame had al de hele dag last gehad van zenuwen. Eigenlijk al vanaf het moment dat hij de afspraak met Routpaw had gemaakt. Hij wist dat het niet bepaald een slimme zet was om eerst via Zealspark het vertrouwen terug te winnen van zijn Clanmates en daarom een afspraak te maken met de knappe WindClan medicine cat apprentice, maar hij kon het gewoon niet negeren. Hij kon zijn gevoel voor haar gewoon niet langer negeren. Ze hadden deze reis samen gemaakt naar hun nieuwe omgeving en hij had haar weten te kalmeren, maar hij wist dat de pijn in haar hart nog altijd niet over was en dat ze meer bevestiging nodig had. Ze moest weten of dit de juiste plek voor hun zou zijn, of StarClan hun echt wel begeleidde naar de juiste plek. Om eerlijk te zijn was het niet zo dat Jayflame echt in StarClan geloofde op dit moment. Hij wist niet eens of hij ooit in StarClan geloofd had, maar dat zei hij maar niet hardop. Dan zouden nogal veel katten hem raar aankijken en misschien wel als een BloodClanner beschouwen. De ThunderClanner onderdrukte een zucht. Nee, hij ging niet dit gesprek weer aangaan met zichzelf. Tot dusver leken alle twijfels te zijn verdwenen of hij een BloodClanner kon worden omdat zijn vader een BloodClanner was en dit wilde hij graag zo houden. De tom stond op toen hij de maan zag verschijnen in de hemel en verliet langzaam de grot. Hij werd niet tegengehouden en had ook niet het idee dat iemand hem ook maar doorhad. Stilletjes verliet hij de grot en bevond zich niet veel later op het pad naar het meer waarvan de oppervlakte bezaaid was met sterren. Het was een prachtige plek en Jayflame keek er naar uit om Routpaw daar te ontmoeten. Omdat hij sneller rende dan eigenlijk nodig was, duurde het niet lang eer dat hij de plek bereikte. Hij zag Routpaw al staan en… StarClan. Haar pels werd verlicht en de sterren weerkaatsten in haar prachtige groene kijkers. Hoe kon je niet verliefd worden op zoiets? Jayflame slikte. Wat dacht hij nou? Dat hij verliefd was? Ze waren alleen maar vrienden, toch? De tom schudde verward zijnde zijn kopje en ging naar beneden. Hij glimlachte toen hij haar als in een trance naar Starpools zag kijken en streek met zijn staart langs haar flank om haar aandacht te trekken. “Dag schoonheid,” fluisterde hij en lachte zachtjes, hoewel hij de opmerking wel meende. “Eindelijk zijn we alleen.” Hij zuchtte, maar glimlachte naar haar en hield slechts een kleine afstand tussen hun flanken, hoewel hij liever dichter was gaan zitten.

Jayflame grinnikte even toen hij een charmeur werd genoemd door Routpaw, want eigenlijk was hij allesbehalve. Hij had geen idee hoe hij op een flirterige manier moest communiceren met she-cats, maar met Routpaw leek dat vanzelf te gaan. Alsof de charmante woorden die hij tegen haar wilde zeggen zich al vanzelf op zijn tong bevonden en hij niet veel moeite moest doen om ze ook daadwerkelijk uit te spreken. Ook gingen zijn gedachten in haar buurt nogal de poëtische kant. En dan zeker als ze zich bij Starpools bevonden en haar pels zo mooi verlicht werd dat het een onmogelijke taak leek om niet in haar richting te kijken. Nee, dat leek het niet. Dat was het gewoon. “Klopt, maar het is toch weer anders als het alleen wij tweeën zijn,” sprak hij met een klein glimlachje. Natuurlijk was hij even graag bij zijn beste vriendin als hij bij Routpaw was, maar het was anders. De communicatie verliep gewoon helemaal anders. Vervolgens sprak Routpaw over dat dit leven altijd zo moest blijven. Jayflame wist niet zeker of hij het daar helemaal mee eens was, maar hij was het er wel mee eens dat ze in harmonie moesten blijven leven. Misschien niet dan samen als één Clan, maar wel zonder ruzies en met betere regels. “Het zijn wel altijd vier Clans geweest,” zei hij twijfelachtig. “Ik denk dat het heel apart gaat zijn als we dat opeens allemaal gaan veranderen. Maar het zou inderdaad heerlijk zijn als we zonder borders of schuldgevoelens bij elkaar konden blijven, ja.” Hij richtte zijn blik naar opzij. Routpaw lag nu lager dan hem omdat ze haar kop op haar pootjes had gelegd en Jayflame nam deze gelegenheid aan om naast haar te gaan liggen. Deze keer overbrugde hij de afstand tussen hun wel en zorgde hij ervoor dat hun flanken elkaar lichtjes raakten. Jayflame deed zijn bek open, maar sloot hem daarna weer omdat hij eerlijk gezegd geen idee had wat hij moest zeggen. Hij wilde het liefste zeggen dat hij zich anders bij haar in haar buurt voelde, maar hij wist niet hoe ze zou reageren en hij wilde hun mooie vriendschap die ze nu hadden opgebouwd zeker niet verpesten. En dus besloot hij een totaal andere richting op te gaan. “Ik denk dat ik het beste onderdeel aan heel deze reis nog wel vind dat ik eindelijk verlost ben van mijn vader en van het feit dat ik half Clanner ben. De meesten bekijken me zo niet eens meer omdat we er ook niet meer aan herinnerd worden, omdat we nu andere zorgen hebben. Ik heb het gevoel dat ik nu echt veilig ben van BloodClan en dat er geen manier bestaat dat ik hun ooit nog kan joinen.”

Jayflame kon alleen maar zachtjes grinniken om Routpaw’s naïeve opmerkingen. Hij begreep haar ergens wel, maar hij hoopte niet dat ze zo naïef was dat ze dacht dat haar scenario’s ook echt zouden gebeuren. Alle Clans waren immers rivalen van elkaar. Hun voorouders hadden dit altijd volgehouden en het zou niet bepaald respectvol zijn als ze dit zouden veranderen door een bericht van StarClan die hun op pad had gestuurd naar een eindbestemming die ze nog lang niet voor ogen hadden. Jayflame was er namelijk vrij zeker van dat deze omgeving slechts een tijdelijke oplossing zou bieden en dat ze snel genoeg weer zouden vertrekken. Hij wilde er liever niet over nadenken welke levens dat weer zou gaan kosten. Hij vond het al lastig genoeg dat ze al een hoop katten verloren waren voor en na de reis, dat moesten er niet meer zijn. Het ging echter over naar een luchtiger onderwerp en hij glimlachte om de woorden die Routpaw tegen hem sprak. Hij vond het schattig van haar dat ze zo voorzichtig op hem reageerde, ook al wist ze dat hij niet boos op haar ging worden als ze per ongeluk iets verkeerds zei. Hij dacht niet dat hij ooit kwaad op haar zou kunnen worden. Het was ook schattig hoe ze eerst heel onschuldig leek, maar weldegelijk van zich af kon bijten als er iets negatiefs over haar vrienden werd gezegd. Het sierde haar en het was iets waar hij hopeloos voor viel. Wacht, wat? Hij voelde zijn huid warm worden onder zijn pels en probeerde zijn best te doen om zijn innerlijke gedachten niet te hard te laten blijken aan de buitenkant. “Over dat goed hart heb ik altijd getwijfeld,” gaf hij eerlijk toe. “Ik had heel veel schrik om zoals mijn vader te worden. Ik stel hem altijd voor als een ambitieuze tom die het niet erg vindt om bloed te vergieten en die geen zak om zijn kittens geeft.” Hij zuchtte. “Ik wil gewoon op sommige dingen antwoorden krijgen, maar ik weet dat dat nooit gaat gebeuren. Het voelt aan de ene kant bevrijdend, maar aan de andere kant frustreert het me ook. Het kan goed zijn dat ik een paar eigenschappen van hem heb overgenomen zonder dat ik me daar bewust van ben. Ik zou het graag willen weten omdat ik er dan aan kan werken.” Hij draaide zijn kop een kwartslag. “Ik weet dat ik tijdens gevechten mezelf soms verlies en echt crue kan vechten als ik dat wil, want dat is me vaak genoeg gezegd. Zou dat iets met hem te maken hebben? Ik heb geen idee.” Hij haalde zijn schouders op. “Ik vind het alleen zo moeilijk om aan de toekomst te denken. Ik kan nu bijvoorbeeld al niet goed overweg met kittens en ik heb schrik dat als ik ze later krijg dat ik precies zoals hém word.”

Jayflame voelde dat zijn hart figuurlijk een salto deed in zijn borst toen Routpaw contact maakte met hem door haar neusje tegen zijn wang te duwen. Hij kon het niet laten om zachtjes door zijn neus te ademen en merkte daardoor haar zoete, heerlijke geur op die hem meer zou troosten dan een Clanmate van hem ooit zou kunnen doen. Hoe was het mogelijk dat hij naar haar aanrakingen verlangde terwijl hij eigenlijk bezig moest zijn met zijn Clan in de gaten te houden, te zorgen dat niet iedereen afdwaalde van zijn doel en ze samen als één Clan sterk bleven? Want hoewel het een mooi scenario zou zijn als hij nachten zoals deze met Routpaw kon spenderen zonder schuldgevoel of zonder stiekem af te moeten spreken, was het waarschijnlijker dat ze, als ze uit de bergen zouden zijn en een eigen territory hadden gevonden, gewoon weer op zouden splitsen. Dan zouden nachten zoals deze enkel in hun vaagste herinneringen bestaan. Routpaw zou haar taken als medicine cat weer volledig voor haar Clan op zich moeten nemen en van hem werd verwacht dat hij apprentices groot zou brengen, misschien wel een mate zou krijgen en uiteindelijk zijn eigen kittens zou opvoeden. Eigenlijk was het een vicieuze cirkel als je het allemaal zo bekeek – de Clans, de problemen, de constante strijd - en misschien was het niet eens zo gek om die cirkel eens te doorbreken door iets geks te doen zoals met Routpaw afspreken, ook als het tegen alle regels in druiste. Jayflame glimlachte naar haar toen ze haar woorden tegen hem sprak. “Soms heb ik het gevoel alsof ik mezelf niet helemaal in de hand heb. Bijvoorbeeld als ik boos word. Toen we nog in het oude territory woonden, heb ik met een RiverClan apprentice gevochten omdat ik mezelf opeens niet meer in de hand had. Zo wil ik gewoon niet zijn.” Zijn aandacht ging echter volledig naar haar toen zij het ook over haar vader had. Het was toen dat hij besefte dat ze het nog nooit volledig over haar gehad hadden. Jawel, wel over haar problemen en zo, maar niet over haar achtergrond. “Je hebt me nog nooit over hem verteld,” murmelde hij zachtjes. “Hoe was hij dan? Of hoe is hij?” Hij had geen idee of haar vader dood was of niet. Waar hij wel een idee van had, was van het feit dat ze het moeilijk kreeg. En direct vergat hij zijn eigen problemen, kwam hij overeind en drukte zijn flank troostend – en misschien ook ietwat beschermend – tegen haar aan, zijn staart om haar fragiele rug leggend. “Je kunt alles met me bespreken, dat weet je,” murmelde hij zachtjes tegen haar terwijl hij haar een zachte lik over haar oortje gaf en vervolgens zweeg zodat hij naar haar kon luisteren.

Het was lief van Routpaw dat ze hem probeerde te troosten door te vertellen dat ze hem amper boos voor kon stellen. Hij hoopte dan ook dat het een emotie was die ze niet snel bij hem zou zien. Het was immers niet zijn bedoeling om haar bang te maken met zijn gedrag, maar hij wist ook dat hij niet voor zichzelf zou instaan als een kat iets bij haar zou proberen en hij zou dit zien. Nu moest je als een Clan cat zijnde wel heel dom zijn om iets te proberen bij een medicine cat, zeker met heel dat gedoe dat StarClan wel eens boos kon worden, maar het waren niet alleen de Clan cats die slecht konden zijn; hij was nog steeds niet helemaal zeker of die Tribe cats wel waren wie ze zeiden dat ze waren. Hij vond dat ze nog altijd goed moesten uitkijken met wie ze zouden vertrouwen. Hij had geleerd van zijn eigen afkomst dat niet elke kat was wie hij leek te zijn en hoewel hij het goed met Routpaw kon vinden, hoopte hij dat de andere katten goed uitkeken met wie van de andere Clan cats ze vertrouwden. En hoewel hij dat als een les voor zichzelf op probeerde te leggen, kon hij niet anders doen dan accepteren dat hij graag met Routpaw af wilde spreken en dat hij het fijn vond om bij haar te zijn, dat ze vaak in zijn gedachten rondspookte en zo soms zijn concentratie voor het jagen wegnam. Jayflame draaide zijn kopje toen Routpaw begon met spreken en wist dat ze hem een verdrietig verhaal ging vertellen. Hij drukte zijn flank, als dat nog mogelijk was tenminste, nog dichter tegen het hare aan en draaide zijn kopje naar haar toe zodat ze zou zien dat hij belangstellend aan het luisteren was, dat hij daar was als ze dat nodig had en dat ze zich niet hoefde te schamen als ze steun bij hem wilde zoeken. Hij was misschien egoïstisch, maar hij vond het prettiger dat ze bij hem steun kwam zoeken dan het idee dat ze dat bij een andere tom deed. Hij hoopte dan ook dat haar zachte ogen niet op die manier naar een andere tom keken zoals ze naar hem deden, ook al wist hij dat ze een zacht karakter had en dat dat waarschijnlijk wel het geval zou zijn. De gedachte irriteerde hem en dus duwde hij het weg, want het was nu niet relevant. Ze vertelde haar verhaal en Jayflame trok verrast met zijn oortje bij het horen dat Routpaw ook een half-Clanner was. RiverClanbloed stroomde door haar aderen. Dat had hij niet verwacht. “Dat is echt vreselijk, Routpaw. Dat moet echt verschrikkelijk voor je zijn geweest.” Hij boog zich naar haar toe en drukte zijn neusje tegen haar oortje. “Dus daarom begrijp je me zo goed,” murmelde hij. “Jij bent zelf ook half-Clanner.” Hij keek haar aan. “Heb je zelf ook nooit een klein beetje verlangd om in je andere Clan te zijn, om te denken over hoe het zou zijn geweest als je in de andere Clan was opgenomen en niet in je huidige?” Hij dacht er soms aan, ook al wilde hij dat niet. Dan was hij waarschijnlijk net zo’n koelbloedige moordenaar als zijn vader. Hij rilde bij het idee. “Maar misschien was het een ongeluk,” murmelde hij. “Ik weet dat het moeilijk is om hem onder ogen te komen, maar zou je je niet beter voelen als je de volledige waarheid wist? Nu is het alleen maar gokken en houd je hem misschien schuldig voor iets wat hij niet heeft gedaan. Geruchten kunnen verschrikkelijke vormen aannemen als ze verspreid worden door katten die er eigenlijk niets van weten, weet je.” Hij keek haar aan met een zachte blik in zijn blauwe ogen.

Hij grinnikte. “Ja, dat gevoel had ik ook toen ik nog heel erg gepest werd in mijn Clan en mijn draai maar niet leek te vinden. Een leven als rogue leek me toen heel aangenaam, maar nu besef ik juist dat de Clan is wat ik nodig heb en dat ze een soort van mijn tweede familie zijn.” Zijn vader en moeder zouden nooit vervangen worden, maar het was alvast een geruststelling dat hij katten in de Clan had zitten die ook veel om hem gaven. Hij keek op toen Routpaw, nadat hij zijn woorden had gesproken, opeens helemaal bang leek te worden bij het vooruitzicht om haar vader onder ogen te komen en sussend drukte hij zijn flank dichter tegen de hare aan, maar wachtte wel met spreken totdat ze haar zegje had gedaan. Uit alles bleek dat ze er simpelweg niet klaar voor was om hem onder ogen te komen en de waarheid misschien te ontdekken en eerlijk gezegd kon hij dat goed begrijpen. Hij wilde er zelf ook liever niet achter komen of hij veel leek op zijn vader of niet omdat hij dacht dat dat zijn gedrag en de manier van denken voor altijd zou blijven beïnvloeden. En dat vond hij het niet waard, zeker niet als belangrijke banden zoals die met Rousepaw en Routpaw eronder gingen lijden. “Ssht, stil maar,” suste hij zachtjes terwijl hij lichtjes met zijn staartpunt over haar smalle rug streek. “Het hoeft ook niet, het was maar een idee. Ik begrijp het volkomen als je het liever niet doet en dat hoef je ook helemaal niet. Het is je volste recht om in het ongewisse te blijven en je op de achtergrond te houden. Misschien is het zelfs wel beter zo.” Hij grinnikte zachtjes toen ze haar excuses aanbood, al was het misschien niet het juiste moment om met zoiets te grinniken. “Voor zoiets hoef je echt geen sorry te zeggen, Routpaw. Het is hoe je je voelt en daar hoef je je niet voor te verontschuldigen, noch geen verklaring voor af te leggen.” Hij liet zijn kopje tegen het hare rusten en hoewel hij wist dat het beter was als hij zich weer terug zou trekken, kon hij dat op de één of andere manier niet doen. Haar vacht gaf warmte en haar groene ogen gaven hem hoop en hij wilde dat gevoel zo lang mogelijk koesteren als hij kon, ook als het eigenlijk verboden werd door hun Clans en de warrior code.