The sweet caress of twilight

De kater had haar langs zien lopen. Ze was echter niet in de cave gebleven om te eten, had haar prooi gedumpt op de prooistapel en was weer de cave uitgelopen met een andere prooi. Zou ze ergens anders gaan eten? Ergens waar de boze blikken van haar eigen clangenoten haar niet achtervolgden? De kater zuchtte. Hij wist precies hoe Fawnstep zich voelde, hij had het zelf ook meegemaakt en eigenlijk maakte hij het momenteel nog steeds mee. Zijn naam mocht dan wel gezuiverd zijn, wat een hele last van zijn schouder had gegooid, maar katten van zijn oude clan hadden nu geprobeerd het goed met hem te maken en de medelevende blikken.. nee, die wilde hij niet. Hij had ze stuk voor stuk weggewuifd, want hij wilde hun medeleven niet, hij wilde hun verontschuldigingen of woorden niet horen. 'ik heb altijd in je geloofd' - ja vast en zeker, maak dat maar een aap wijs, hem kon je dat in ieder geval niet wijs maken. Zijn kinderen, ja, misschien hadden die wel in hem geloofd. Crowcall, ja, die had ook in hem geloofd: maar de rest van de clan had hem gezien als een moordenaar tot op de dag dat Everstar had verteld dat het helemaal niet zo was geweest.

Hij slaakte een diepe zucht en pakte de prooi op waar ik al aan was begonnen, om Fawnstep's geur te volgen. Vriendschap, dat had de poes nu wel nodig. Hij had gemerkt dat haar nest een stuk verder van de rest van de warriors had gelegen en dat ze zich langzamerhand aan het afzonderen was. Dat mocht ze niet doen. Dat had hij ook in zijn oude clan gedaan en kijk waar dat hem gebracht had. Hij zag haar zitten voor de Starpools en een lichte glimlach krulde rond zijn lippen. "Hey, vind je het erg als ik erbij kom zitten?" Vroeg hij, zijn blauwe ogen op de zwartharige kattin houdend. Zijn blik werd echter serieuzer toen hij was gaan zitten. "Waarom ligt je nest eigenlijk zover weg van de rest?" Hij wilde er iets aan doen, hij wilde zijn vriendin helpen. Zoals zij hem had geholpen, ook al wist ze dat zelf waarschijnlijk niet eens.

De kater nam een hap van zijn prooi nadat hij naast haar was komen zitten. Ze had het gelukkig niet erg gevonden dat hij hier was gekomen, want hij wilde graag met de kattin spreken. Ze was een van zijn weinige vrienden, of in ieder geval een van de weinige katten die hij echt vertrouwde. Daarnaast had hij ook nog wel een redelijke band met Acefray geschept, maar dat kwam misschien ook omdat hij wel eens vaker bij hem langs had moeten komen wegens.. problemen. De kater wachtte rustig af op de poes haar antwoord. Haar clangenoten hadden blijkbaar haar nest weggeschoven. Want natuurlijk, niemand wilde naast een moordenaar liggen. "Aha.." sprak hij, nog even geduldig een hap nemend van zijn prooi. "Waarom schuif je het dan niet gewoon terug? Je laat je toch niet kennen?" Hij keek even naar de poes, om vervolgens zijn blauwe kijkers op de starpools te richten. "IK bedoel, ze willen wel naast mij slapen, en tot voorheen was ik ook een moordenaar. Maar dan echt een." Hij haalde zijn schouders op. "Jij bent op een kitten gaan staan, dat soort dingen.. die kunnen gebeuren. Ik durf te wedden dat de helft van onze clangenoten ook allemaal iets hebben gedaan waar niet iedereen blij van wordt." Hij liet zijn blik weer op Fawnstep vallen. "Je moet ze niet over je laten heenlopen, Fawn." Nee, dat moest ze niet laten gebeuren. Sterk blijven. Hij wist dat ze het in zich had.

De kater wiebelde wat met zijn oren bij haar woorden. Hij was tenminste sterk, over hem liepen ze niet nee, maar hij was niet sterk. Niet van zelf in ieder geval. Er waren genoeg momenten geweest waar hij ineen was gezakt, waar hij anderen over zich heen had laten lopen. De kater keek naar zijn poten. "Nee, dat klopt niet." Sprak hij zacht. "Ik ben niet altijd sterk geweest, Fawnstep, ik ben sterk geworden omdat ik het mezelf geleerd heb." Hij liet zijn blik weer op de poes vallen. "Sterk zijn is iets dat je leert, niet iets dat je al bent." Sterk zijn kwam niet van nature, of althans, bij de meesten niet. Het was iets dat je vol moest houden. Iedere keer weer doorgaan wanneer er een tegenslag voorbij kwam. "En ik geloof niet dat jij niet sterk kan zijn. Ik bedoel, kijk naar je! Je staat hier nog steeds, na al die tegenslagen.. en ik durf te wedden dat je over deze ook heen kan komen." Hij had al zoveel tegenslagen overleefd en ook al had het veel met hem gedaan, want het had zijn manier van denken en doen wel degelijk veranderd, stond hij er nog steeds. Op vier sterke poten, met zijn hoofd nog steeds hoog gehouden.

De kater nam nog een hap van zijn prooi, terwijl hij Fawn de tijd gaf om over zijn woorden na te denken. Haar vraag kwam dan ook niet helemaal uit een onverwachte hoek, al zou hij bij Starclan niet weten hoe je iemand moest leren om sterk te zijn. Zijdelings keek hij even naar haar, bekeek haar even van top tot teen. "Je moet het zelf willen, er zelf achter staan, anders lukt het niet." Zei hij. Anders kon hij het haar moeilijk leren. Hij ging rechter zitten en richtte zijn blik nu volledig op de poes. "De truc is om op te staan iedere keer dat het leven je weer op de grond duwt." Sprak hij. "Het liefst zelfs met een opgeheven hoofd." Hij grinnikte wat, zijn blik nu op de starpools richtend. "Zullen we beginnen met kleine stapjes? Zoals je nest weer terugschuiven?"

Hij knikte zachtjes. Kleine stapjes nemen, dat was altijd de beste oplossing als iemand ergens mee geholpen moest worden. Fawnstep wilde graag sterker worden en daar zou hij haar dan ook bij helpen. Met plezier zelfs, want hij had vroeger gewild dat er iemand voor hem was geweest die hem had geholpen. Helaas voor hem had hij alles alleen moeten doen. Of in ieder geval, een groot deel ervan. Er waren natuurlijk enkele katten geweest die een enorme steun voor hem waren geweest. Spottedleaf, Everstar en Icyrose onderandere. Drie poezen waarmee hij goede vriendinnen was geweest, Icyrose zelfs meer dan dat, ze was immers de moeder van zijn kinderen. Helaas had hij geen van die drie katten in zijn leven meer. Over Icyrose werd echter een vraag gesteld. Fawnstep merkte op dat ze had gehoord dat hij kittens had in Windclan. Zacht knikte hij en even slikte hij een brok weg toen ze vroeg wie hun moeder was. "Hun moeder ging door het leven als Icyrose.." Sprak hij zacht, zijn blik op de Starpools houdend. "Ze was een van de mooiste calico-poezen die ik ooit ben tegengekomen en ze had van die prachtige blauwe ogen waarin ik kon verdrinken.." Een glimlach sierde zijn gezicht. "Helaas mocht onze liefde niet lang duren.." zijn vrolijke blik veranderde in een droevige blik; bij de gedachte aan dat ze ook van Whitelion gehouden had, nadat hij zich van haar had afgezonderd, nadat zij hem had verteld hoe erg hij haar liet denken aan haar geweldadige vader. Had hij haar ooit nog verteld hoe erg hij van haar had gehouden? Wist ze dat überhaupt wel?

Hij hield zijn blauwe kijkers gericht op de starpools en richtte dezen niet meer op naar Fawnstep. De gedachten aan Icyrose brachten hem naar een tijd van heel veel plezier en liefde, maar anderzijds ook naar een tijd vol pijn en verdriet. Gelukkig sprak de poes en zorgde ze ervoor dat het gesprek niet helemaal stilviel. Zacht knikte hij. "Dat was ze ja.." kwam er niet helemaal positief uit hem. Icyrose was gelukkig geweest, dat kon niet anders, maar er waren dingen gebeurd waardoor hun relatie niet zo rooskleurig was geweest als dat de twee gehoopt hadden. De moord op Skymask had hen uit elkaar gedreven. Een staart drukte zich kort tegen zijn rug, maar de kater reageerde er niet op. Hij liet zijn blik echter pas omhoog glijden toen de poes vroeg wat er met haar was gebeurd. Zacht slikte hij. "We waren al uit elkaar toen het gebeurde, iets-" hij wilde overduidelijk niet praten over dat 'iets' "-had ons uit elkaar gedreven.. en een paar monen later vonden Whitelion en ik haar dood. Een vos had haar van het leven beroofd." De naam Whitelion gleed zonder te denken over zijn lippen heen. Dat was waarschijnlijk het enige moment tussen Whitelion en de kater geweest waarop de twee normaal tegen elkaar hadden gedaan, even hun haat voor elkaar aan de kant hadden geschoven..om Icyrose's lichaam met rust en respect terug naar het kamp te brengen.

De kater had zijn blik gericht op de Starpools. Zou Icyrose nu, op dit moment, naar hem kijken? Zou ze hopen dat hij wist dat ze nog steeds van hem hield? Of zat ze nu naast Whitelion, blij dat hij zich bij haar had gevoegd in Starclan? Waar ze daar samen met hem een eeuwig leven kon leiden. Zacht zuchtte hij bij de woorden van Fawnstep. "Het geeft niks," sprak hij, waarna een kleine glimlach op zijn lippen verscheen. "Het waren duistere tijden, maar die heb ik achter me gelaten. Zie je? Ik ben gewoon weer overeind gekrabbeld en het gaat GOED met mij." Goed. Wat een overdrijving. "Nu is het tijd voor jou om ook met geheven hoofd op te staan, zullen we je nest terug gaan schuiven, dan?" Ja, hij zou haar helpen. Hij zou haar een sterke poesmaken. Wellicht niet zo 'sterk' als Innerstar, maar anders sterk. Want Fawnstep had het zeker in zich.

De kater richtte nog een blik op de poel voordat hij opstond. Hij zag hoe de sterren reflecteerden op het water en voor even, heel even, voelde het alsof Starclan weer dichtbij was. Alsof ze over hen heenkeken. Maar hij wist het niet meer. Na alles wat gebeurd was, na de doodse stilte aan de andere kant.. waren ze er nog steeds? Of hadden ze hen achtergelaten, het moment dat de clans hun oude territoria hadden verlaten? Zijn blik gleed nog even kort op de sterrenhemel, voordat hij achter Fawn aanliep. Snel beende hij haar bij, waarna hij naast haar bleef lopen. "Nou, over het nest. Je schuift het gewoon terug.. niemand die er wat van zal zeggen." Nee, vast niet. En anders was hij er om haar bij te staan.

De weg terug naar de cave was stil, desondanks een korte 'oke' van Fawnstep's kant, werden er geen woorden tussen de twee gewisseld. Zou ze zenuwachtig zijn? Nerveus? Bang dat haar clangenoten er iets op te zeggen hadden? Hij had geen idee en even liet hij zijn helderblauwe ogen op de zwarte kattin vallen. Hij zou haar in ieder geval bijstaan waar nodig, als haar clangenoten hun mond opentrekken. Maar het was ook aan haar om er iets op terug te doen. Het nest met een opgeheven hoofd terug schuiven, met zelfverzekerdheid zodat niemand er iets op durfde te zeggen. Hij knikte haar bemoedigend toe. "Hoofd hoog, doe het lekker zelfverzekerd." Zei hij, in een hoop haar daarmee te kunnen helpen, waarna hij haar de cave in volgde en zijn blik richtte op haar mosnest.

Toen hij Fawnstep met een opgeheven hoofd en een soort zelfverzekerheid die hij nog nooit bij haar had gezien naar het nest zag lopen, deed ze hem even denken aan de zelfverzekerde Innerstar, haar moeder. En er waren wellicht meerdere katten die op dat moment naar de zwarte kattin hadden gekeken en aan haar moeder moesten denken, wellicht ook een van de redenen waarom de poes niet aangesproken werd. Een glimlachje verscheen rond zijn lippen, want hij was trots op zijn vriendin. Ze had het gedaan. Haar nest dichterbij geschoven en niemand die daar een opmerking op maakte. Hij besloot het feit dat ze hem nu deed denken aan Innerstar even weg te houden, want hij kon maar al te goed begrijpen dat ze niet steeds in haar schaduw wilde staan. "Goed gedaan, zie je nou wel, niemand die iets durft te zeggen." Grinnikte hij, waarna hij gaapte. "Zullen we dan maar een einde breien aan deze dag? Ik zie je morgen?"