There Are Worse Things We Could Do {Brindleleaf}

Het was alweer een tijdje geleden dat Brindleleaf de grot was binnengekomen. Er waren zoveel katten dat ze niet eens de tijd hadden gehad om met elkaar te praten. Wat Bronzemask zo lang al nodig had was een goed gesprek met de enige die haar altijd had begrepen, haar zus. Twee manen geleden wist ze nog zo zeker dat ze Brindleleaf nooit meer terug zou zien. Toch had Starclan ervoor gezorgd dat ze het had overleeft en dat ze weer dicht bij elkaar waren. De tribe had haar opgenomen. Dat voelde heel vreemd maar ze was allang blij dat de kattin nu een veilige leefplek had en genoeg te eten. Door de kittens had de she-cat met de bronskleurige vacht nog niet veel tijd gehad om het territorium goed te leren kennen. Een andere Queen lette even op de kits terwijl Bronze nu haar zus opzocht. Ze moesten eens goed praten. Er waren té veel dingen gebeurd. Allebei hadden ze fouten begaan en allebei hadden ze het overleeft. Bronze liep langs de grote plassen die de blauwe zomerhemel weerspiegelden. Zou hier ergens het camp van de Tribe zijn?

Ze verliet de cave, met de bedoeling om te jagen. Er zat weer stramheid in haar spieren, iets wat maar niet weg leek te gaan. Ze vroeg zich af of het ooit wel weer over zou gaan en ze probeerde er niet aan te denken wat er zou gebeuren, als het juist erger zou worden. Wanneer ze wilde gaan slapen of wakker werd zat er een ruis in haar oren die na een tijdje wel weer wegtrok. Ze was er niet meer mee naar Skyteller geweest. Ze wilde hem niet lastig vallen en stiekem was ze ook bang voor zijn antwoord. Ze liep de stramheid eruit nu haar spieren opwarmden en had haar bek een stukje open om de prooigeuren op te pikken, maar in plaats daarvan rook zij een Clangeur. Niet zomaar eentje, de geur van Bronzemask. Ze vertraagde haar pas ietsje en de aarzeling gleed over haar gezicht. Ze had de laatste tijd veel over haar heen gekregen en ze wist niet zeker of ze nog meer aankon. Toch liep ze door, omdat ze haar wilde zien. Ze wilde kunnen zien dat het goed met haar ging, dat ze oké was. “Bronzemask.” Haar stem had de zekerheid verloren en liet nu de onzekere kattin zien, die ze altijd al was geweest. Achter haar masker van standvastigheid. “Je ruikt naar kittens.” Miauwde ze er zachtjes achteraan.

Tot haar geluk kwam ze inderdaad Brindleleaf tegen. Had Starclan toch nog een beetje medelijden met haar gehad? Het leek wel of ze pijn had. Ze liep een beetje stroef. Brindleleaf miauwde haar naam. Het was echt wennen, de nieuwe Brindleleaf die onzeker was. Of beter gezegd: de echte Brindleleaf. Het zat waarschijnlijk in de familie, dat schuilen achter een (bronzen) masker. "Je ruikt naar kittens." Vervolgde de she-cat zachtjes. "Dat klopt." Miauwde ze voorzichtig. Misschien was het nu geen goed moment om alles uit te leggen. Ze zou dat zeker gaan doen, maar niet nu. Er was té veel gebeurd. "Je ziet er niet goed uit." Merkte ze bezorgd op. Zou ze gevochten hebben?

Had haar zus kittens en een partner. Ooh, dat gunde ze haar zo. Een liefhebbende partner die zielsveel om haar gaf. Bronzemask zou een veel betere moeder zijn, dan zij ooit geweest was. Dat wist ze zeker. “Heb je kleintjes?” Heel even kwam er een kleine glinstering terug in haar ogen. Die weer doofde toen haar zus zei dat ze er niet goed uitzag. “Mijn problemen zijn niet belangrijk.” Ze had haar verhaal nog aan niemand verteld. Alleen Skyteller wist precies wat er met haar gebeurd was, maar ook pas vanaf het moment dat ze in de bergen was verschenen. De katten die ze tegen was gekomen hadden enkel tegen haar gescholden of haar vervloekt, behalve Oceanbreeze en Barksound niet. En Bronzemask leek dat ook niet te willen doen. Ze leek echt bezorgd en geïnteresseerd in haar. Haar zus had nog steeds een hart van goud. Zij leek wel geïnteresseerd in hoe het met haar ging, maar haar wilde ze er niet mee belasten. Ook al had ze het liefst alles bij haar uitgestort, ze moest zich sterk houden.

"Heb je kleintjes?" Miauwde Brindleleaf, die er even haast blij uitzag. "Mijn problemen zijn niet belangrijk." Antwoordde ze op de vraag van Bronzemask. De she-cat wiebelde geïrriteerd met haar oortjes. "Dat zijn ze wel." Even kwam de felle kant van haar weer naar boven, maar alleen omdat ze zich erge zorgen maakte. "Zijn.." Ze slikte even. "Zijn de Tribe katten aardig tegen jou?" Je zou bijna denken dat ze jaloers was. Maar dat was echt niet het geval. Ze was bezorgd. Brindleleaf was tenslotte haar zus.

Haar zus ging niet in op haar vraag, waardoor ze gealarmeerd met haar oren wiebelde. Elke moeder vertelde graag over haar kittens tenzij er iets was, iets waardoor er een schaduw overheen lag. “Bronze?” Vroeg ze voorzichtig. “Is er iets met de kittens?” Ze hoopte niet dat Bronzemask haar manier als voorbeeld had gebruikt, ooh alsjeblieft niet. Toen haar zus vroeg of de Tribe katten aardig tegen haar waren, knikte ze. “De meesten wel. Natuurlijk vertrouwen ze mij niet allemaal, maar ze respecteren de keuze van Skyteller. Daarnaast heb ik ze nog niets gegeven om mijn loyaliteit in twijfel te trekken. Ze gaven mij een plekje in hun Tribe terwijl ze bijna niets over mij wisten. Skyteller is een nobele kater Bronze.” Ze staarde even voor haar uit, voordat ze haar zus weer aankeek. “Ik probeerde zo snel mogelijk weg te komen, zodat jullie mij niet zouden vinden. Ik at en sliep weinig. Mijn enige doel was om in een korte tijd zo ver mogelijk te reizen. Ik lette niet goed op mijzelf. Ik had niet eens door hoe het te kort aan eten en slaap aan mij vrat. Je kunt blind worden voor alles, wanneer je denkt dat je iets moet doen. Als je denkt dat iets het beste is. De regen maakte alles glad en zo ook de bergen toen ik die bereikte. Ik had mijn lijf uitgeput en ik denk dat het onvermijdelijk was, dat ik mij verstapte en viel.” Ze stopte met praten, haar ogen afwezig terug in het verleden. “Maar Bronzemask de Clans zijn veel te trots om hun gebied te verlaten, dat weet ik zeker. Wat is er gebeurd? Hoe erg is het…” Ze slikte terwijl de blik in haar goudgele ogen terug naar het heden ging en naar haar zus gleed.

"Bronze?" Vroeg Brindleleaf voorzichtig. "Is er iets met de kittens?" Haar maag draaide zich opnieuw om, hoe moest ze dit uitleggen. "De kittens zijn gezond." Probeerde ze haar gerust te stellen. Het was geen leugen, ze leken allemaal gezond te zijn. Nu was echter niet het goede moment om de pijnlijke waarheid te vertellen. Dat zou ze echt wel doen, maar niet nu. "Ik heb een kitten naar jou vernoemd." Miauwde ze met een korte glimlach. "Ik heb je gemist." Mompelde ze een beetje in zichzelf. "De meesten wel. Natuurlijk vertrouwen ze mij niet allemaal, maar ze respecteren de keuze van Skyteller. Daarnaast heb ik ze nog niets gegeven om mijn loyaliteit in twijfel te trekken. Ze gaven mij een plekje in hun Tribe terwijl ze bijna niets over mij wisten. Skyteller is een nobele kater Bronze." Alhoewel ze de Tribe nog steeds niet echt vertrouwde, had ze veel respect voor de redders van haar zus. "Ik probeerde zo snel mogelijk weg te komen, zodat jullie mij niet zouden vinden. Ik at en sliep weinig. Mijn enige doel was om in een korte tijd zo ver mogelijk te reizen. Ik lette niet goed op mijzelf. Ik had niet eens door hoe het te kort aan eten en slaap aan mij vrat. Je kunt blind worden voor alles, wanneer je denkt dat je iets moet doen. Als je denkt dat iets het beste is. De regen maakte alles glad en zo ook de bergen toen ik die bereikte. Ik had mijn lijf uitgeput en ik denk dat het onvermijdelijk was, dat ik mij verstapte en viel." Dus ze was wel gewond geraakt. Nu had ze nog meer respect voor die Skyteller of hoe die ook mocht heten. "Maar Bronzemask de Clans zijn veel te trots om hun gebied te verlaten, dat weet ik zeker. Wat is er gebeurd? Hoe erg is het…" In de ogen van Bronzemask was pijn te lezen, en verlangen naar hun oude vertrouwde Camp. "Het trof alle vier de clans tegelijk. Het bos van Thunderclan stond in brand. Hun gebied is hen afgenomen van de bliksem in hun naam. Shadowclan is een groot moeras van drijfzand geworden, als dat het niet al was." Ze grinnikte even als een boer met kiespijn. "Riverclan overstroomde, net als Windclan. Ik heb Starclanzijdank al jouw en Mousewish's kittens kunnen redden." Dat was een wonder van Starclan geweest.

Ze merkte dat Bronzemask het erop dat moment niet over wilde hebben, dus zou ze het verder laten rusten. Ze keek wel even verrast toen haar zus zei dat ze één van de kittens naar haar had vernoemd. Het ontroerde haar en snel keek ze naar haar poten. “Ik heb jou ook gemist.” Sprak ze zachtjes. Ze had altijd bij haar zus terecht gekund als er iets was, maar sinds ze de Clan had verlaten was dat anders geweest. Ze had haar luisterende oor gemist, maar ook gewoon het bij haar kunnen zijn. Toen Bronzemask over het gebied begon. De bosbrand, de overstromingen het drijfzand werd haar blik donker. Waarom was dat gebeurd? Waarom hadden de Clans van StarClan moeten vertrekken. Ze wilde zo veel zeggen. Over hoe afschuwelijk ze het vond, maar ze bleef stil. Pas toen haar zus zei dat ze al haar en Mousewish kittens had kunnen redden, keek ze weer op. “Je bent de beste zus die iemand zich maar kan wensen Bronze. Je verdient een betere zus dan dat ik ben.” Helaas moest Bronzemask het met haar doen. Het maakte haar alleen nog maar kwader op haarzelf.

"Ik heb jou ook gemist." Miauwde Brindleleaf zachtjes. Haar ogen werden donker toen ze hoorde over wat er met het oude territorium gebeurt was. Pas toen Bronzemask vertelde over de kittens keek ze op. "Je bent de beste zus die iemand zich maar kan wensen Bronze. Je verdient een betere zus dan dat ik ben." Bronzemask voelde weer een steek in haar buik. "Ik maak ook fouten hoor." Miauwde ze half geruststellend, half in gedachten. Ze schudde haar kop en keek omhoog. De zon stond fel aan de hemel. Het werd een warme Greenleaf. Beter ook maar, dan was er meer prooi! Als er maar niet weer zo'n droogte kwam. "Ik maak me zorgen om Amberpaw." Ze besloot aan een ander onderwerp te beginnen. "Misschien is het een puberale fase maar ze is anders geworden sinds jij weg ging." Ze slikte even, ze wilde haar zus niet nog meer verdriet doen maar ze moest het even kwijt. "Ik was haar mentor, tot ik kittens kreeg natuurlijk, ze heeft veel woede in zich. Ik heb meerdere keren geprobeerd met haar te praten maar ik ben niet zo goed met pubers denk ik. Ze schreeuwt en zeurt naar me. Over een maan is ze klaar om Warrior te worden, alleen ze gedraagt zich als een kitten en ik weet niet meer wat ik moet doen."

Ze knikte. Ja, iedereen maakte wel eens fouten. Het verschil zat hem erin hoe je daar mee omging. Zij was nogal onhandig geweest met de manier van het oplossen van haar fouten, eigenlijk gewoon lomp. Maar ze besloot er maar niet verder meer over door te gaan. Helemaal niet toen Bronzemask het gesprek naar Amberpaw verplaatste. Even kwam de pijn terug in haar ogen. Haar dochter, haar mooie dochter. Al haar kinderen waren zo dapper, het was zo jammer dat ze dat niet zagen. Ze wilde het zo graag aan hen vertellen, maar waarom zouden ze luisteren? Luisteren naar een moeder die hun de rug had toegekeerd. Nee, zij zou daar ook niet meer naar willen luisteren. “Iedere kat heeft zijn of haar eigen manier om hun verdriet te uiten. De ene meer uitgesproken dat de andere, maar meestal ligt daar diepe pijn onder. Wat ik haar heb aangedaan is onbeschrijfelijk. Dat heeft haar diep verdriet gedaan en ze wil dolgraag goedgekeurd worden Bronze. Vertel haar een keer dat je van haar houdt, alsjeblieft.” Een zwak glimlachje vormde zich om haar lippen. Dat was ook altijd alles wat zij had gewild, om geliefd te worden.

Bronzemask spotte de pijn in de ogen van haar zus toen ze het onderwerp naar Amberpaw verplaatste. "Iedere kat heeft zijn of haar eigen manier om hun verdriet te uiten. De ene meer uitgesproken dat de andere, maar meestal ligt daar diepe pijn onder. Wat ik haar heb aangedaan is onbeschrijfelijk. Dat heeft haar diep verdriet gedaan en ze wil dolgraag goedgekeurd worden Bronze. Vertel haar een keer dat je van haar houdt, alsjeblieft." Brindleleaf klonk hulpeloos en haar lippen krulden in een flauwe glimlach. "Dat zal ik doen." Beloofde de krijgster vriendelijk. Ze drukte haar kop nog eens tegen haar zus aan. Dat warme gevoel was ze nooit vergeten. "Ik moet gaan, mijn kleintjes wachten." Miauwde de gestreepte bronzen she-cat in de vacht van haar zus. "Tot snel." Eindelijk wendde ze haar hoofd af en liep terug, richting de grot waar de clans zich nu hadden genesteld. Nog een keer keek ze achterom, en knikte bemoedigend.

Bronzemask=topic uit