I would've worn a warning, if I knew what was wrong

There's a certain kind of lover,
Makes you question who you are..

Verward, dat waren haar laatste weken geweest.
De poes wist niet goed wat ze met zichzelf moest en leidde zichzelf af met het helpen van katten.
Van elke clan, het maakte haar niet uit. Maar zolang haar poten bezig bleven zou ze de gedachten van zich af kunnen zetten. En dan soms nam ze wat tijd voor zichzelf om uit te barsten en te huilen terwijl werd geteisterd door de schokkende herinneringen die zich in haar hoofd bleven afspelen. De beelden van haar dode kittens, de beelden van Brightspots die vermoord werd terwijl ze toekeek, de beelden van de wonden die haar clanmates hadden opgelopen door de journey en de dood die ze gezien had op de reis naar de berg. En waar voor? Wat had het ze nou eigenlijk gebracht? Niet veel goeds, alleen maar meer ellende. Dit kon nooit de bedoeling van Starclan zijn, als ze überhaupt nog wel over hun heen keken.

Want vaak had ze het idee dat Starclan helemaal geen contact meer zocht. Zeker niet met haar na alles wat er gebeurd was. Mistgaze had haar vertrouwen in Starclan kwijtgespeeld, ze vertrouwden haar vast niet meer met de taken van een medicine cat. Steeds meer en steeds vaker ging de poes aan zichzelf twijfelen. Ze was niet meer geschikt om een medicine cat te zijn, ze had de code gebroken en hun eed nietig verklaard. Voor haar geen plek in Starclan, maar alleen de plek in Place of No Stars. Of erger... de Dark Forest..

Rowanflight eerst! - 250 words

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]&[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.] diggs

Hij was een los blad op een waterstroom van emoties en gevoelens. Liet zich leven en leefde met de wind mee. Hij leek zijn gedachten compleet afgesloten te hebben om de wereld maar de rest te laten doen. Echter was het leven nog lang niet klaar met hem leek het zo maar want hij bleef leven. Hoe zeer hij zich dan ook focuste op enkel jagen en nauwelijks zelf eten zodat de kittens die wel leefde gevoed konden worden bleef zijn lichaam toch in leven. Misschien dat Mistgaze hem toch als hij sliep volstouwde met eten of dat hij toch onbewust meer at dan hij zelf dacht te eten. Het maakte allemaal niet uit. Het enige wat uitmaakte op dit moment was Mistgaze. Alsof er ooit iets anders belangrijk was geweest.

En zij had het zwaarder dan hij, in zo veel opzichten had hij niets te klagen en droeg zij het gewicht van de wereld met zich mee. Het enige wat hij had waren emoties. Haar lichaam had hun kittens afgestoten. Haar ziel had in Starclan van dit lot gehoord. En zij was degene die zich nu als medicine cat sterk moest houden terwijl ze kittens hielp die wel hadden mogen overleven terwijl hun kittens in een ongemarkeerd graf lagen te rotten.

Het dwong haat en woede in hem op. Was het niet zijn moeder die beloofd had altijd over hem te waken. Maar inplaats daarvan was ze nooit daar in zijn dromen. Waren er geen antwoorden op zijn vragen en smeekbedes en stonden ze er alleen voor. Hij en Mist tegen Starclan en de wereld. En god wat hoopte hij dat ze begreep dat hij naast haar zou staan door dit alles. Haar zou dragen wanneer de wereld te zwaar zou worden en haar lief zou hebben voor elke seconde dat hij dat in het verleden niet had kunnen doen.

Langzaam stapte hij op haar af met een eekhoorn in zijn mond. Hij had het beest zojuist gevangen en was zelfs nog warm. Ze zou er vast van genieten, want ook zij zag er uit alsof ze al een tijd niet meer gegeten had. "Mistgaze." Mompelde hij door de vacht van het rode beest heen. "Hier, eet wat." Zachtjes tikte hij haar aan met zijn staart voor deze heel even om haar heen sloeg. Het kleinste liefdevolle gebaar gezien hij niet durfde meer te tonen. Te bang dat anderen hen zouden zien en hen uit elkaar zouden halen. Hij zou het niet kunnen overleven in een wereld zonder haar. En hij vreesde dat zij er net zo over dacht, hoe vervangbaar een simpele kater zoals hij dan ook was.

En zijn geur, zijn stem.. het was alsof ze het niet mocht horen. Maar ze was niet immuun voor Rowanflight zijn aanwezigheid. Gelukkig niet, ze hield van de kater. Zoveel. En ze wou hem voor altijd bij izch houden en nooit meer loslaten. "Mistgaze." klonk het zachtjes. Haar blik gleed eventjes achterom en toen zag ze hem met een eekhoorn. Kort keek ze hem aan, hij ging naast haar zitten en tikte haar kort aan met zijn staart. Het kortste gebaar van hem deed haar al rillen. Niet omdat ze het niks vond, maar omdat ze wist dat het niet mocht. Dat was pijnlijk duidelijk geworden laatst. "Hier, eet wat." klonk het en de eekhoorn lag voor haar neus. Ze voelde de warmte van het beest nog, vers gevangen voor haar. Haar ogen ontmoette weer die van Rowan, ze bleef iets langer hangen dan gewoon 'vrienden' zouden doen. "Dankjewel, Rowanflight.." mompelde de poes zachtjes. Haar stem klonk hees, ze hoestte ook kort om alles weer bij elkaar te rapen voordat ze begon aan de eekhoorn die hij had gevangen. Ze had nooit kunnen bedenken dat zoiets simpels zoveel impact op haar zou hebben, maar dat had het wel. Voordat ze het wist stroomde tranen uit haar ogen en drukte ze haar kop in Rowanflight zijn vacht. Ze had dit niet verdiend. "Ik verdien dit niet." zei ze toen ook hardop toen ze haar eerste hap had doorgeslikt. "Ik ben vreselijk. Starclan heeft me verstoten Rowanflight, ik weet het zeker. Ik had mezelf van de klif moeten stortten toen ik de kans had."

Pijn schoot door zijn hart. Rukte hem uit elkaar en liet hem bloedend achter op het moment dat Mistgaze haar masker liet zakken en hij het gebroken meisje zag dat zichzelf huilend in zijn vacht verstopte. Met trillende poten trok hij haar dichter tegen zich aan terwijl hij opstaarde naar de hemel. In stilte voor enkele seconden afvragend waarom Starclan hen dit aandeed. Of ze blij waren om haar zo gebroken te zien en of ze haar na dit alles eindelijk zouden laten rusten. Met zijn ogen gefocust op de wolken schold hij elke starclankat die hij maar kon bedenken uit voor het laagste wat er was. Ze deden hen dit aan en er was niets wat hij kon doen. "Ssst Mistgaze." Fluisterde hij in haar vacht terwijl hij zijn ogen sloot. "Starclan heeft je niet verstoten. Het contact is moeilijker door de afstand van thuis. Starclan zou nooit iemand zo puur en goed als jou kunnen verstoten mijn lief." Fluisterde hij zacht en kalmerend, hoe weinig hij dan ook van zijn eigen woorden kon geloven. Het moest toch zo zijn. Het moest gewoon.

Hij suste haar zachtjes en hoewel het niet werkte wist ze wel dat hij ook zijn best deed. "Starclan heeft je niet verstoten. Het contact is moeilijker door de afstand van thuis. Starclan zou nooit iemand zo puur en goed als jou kunnen verstoten mijn lief." Mistgaze veegde haar tranen weg met haar poot en keek naar de kater. "Ik denk niet dat ze ons nog lief en puur vinden na alles wat er gebeurd is Rowan." zei ze toen. "Ik wou gewoon dat we thuis waren, misschien was het dan niet gebeurd en was alles goed gegaan." Ze zuchtte even. "Ik weet bijna zeker dat het is gebeurd door alle stress van het reizen, niet door Starclan." zei ze toen maar, toegevend dat het ergens ook haar lichaam was geweest die alles had afgestoten. Ze had moederkatten wel eens moeten helpen met dit soort dingen, had ze getroost en ze proberen te kalmeren. Maar nu ze het zelf had meegemaakt begreep ze opeens dat iemand die je vertelde "het komt wel goed" helemaal niet tot de dingen behoorde die je wou horen. Je wou gewoon alleen je doodgeboren kinderen terug. "Ik hoop gewoon dat Brightspots bij ze is nu. En dat ze ons ooit vergeven." ze keek naar de grond. "Het zal niet nog een keer gebeuren, ik heb wel geleerd van mijn fouten." Want dat was het geweest, haar fout. Hij had er niets aan kunnen doen, zij had het moeten stoppen toen het nog kon. Voorzichtig nam ze weer een hap, kauwde die moeizaam weg. De eekhoorn was koud nu. "Wil jij ook nog wat? Ik hoef niet zoveel.."