priorities

Na haar uitroep, snelde Homekit terug naar Auwkits zijde. Oh, hij leek helemaal ziek! Nerveus drentelde ze heen en weer. Kom nou, Wizardpaf, kom nou, dacht ze ongeduldig terwijl er tranen in haar ogen kwamen. Auwkits oren hingen helemaal omlaag, en hij kon zijn ogen niet eens goed openhouden! En oh nee, nu kuchte hij ook nog! Hij moest wel heel ziek zijn. "Niet doodgaan!" huilde Homekit terwijl ze naast hem neerplofte. Hij moest onsterfelijk zijn, want hij was mooi! Maar hij had nu al twee keer een lelijke mot gegeten, en misschien was lelijkheid wel besmettelijk. Dus wat als hij nu wel dood kon gaan? "Ik wil wel wakker bwijven, maar jij moet niet doodgaan", huilde ze tussen twee uithalen door. Het was vast haar schuld, omdat ze zo graag een wakker wilde! StarClan moest haar verkeerd begrepen hebben, ze wilde helemaal niet dat hij doodging! "WIZARDPAHAHAAAF!" krijste ze zoals alleen kittens kunnen krijsen.

Lizardpath was bezig geweest met het ordenen van haar net verzamelde kruiden. Nu ze hier al een tijdje waren, had de poes, samen met haar apprentice, de kans gekregen om haar voorraad aan te vullen. Ze was net begonnen aan het laatste hoopje dat ze nog bij de juiste stapeltjes moest leggen, toen een stem haar bereikte. Ze legde meteen de link met haar naam, ondanks dat het niet goed uitgesproken was. Ze draaide zich om naar de grot en haar oren schoten naar voren, zoekend naar de bron. "WIZARDPAHAHAAAF!" Haar vacht werd wat dikker bij de manier van praten, roepen kon je het eerder noemen. Het leek wel alsof er iemand dood ging. Als Medicine cat was Lizardath dan ook meteen op haar hoede en sprong ze naar voren. Ze kwam uit bij twee kittens. Homekit en Owlkit. Eén van hen was de zoon van Raptorecho en de ander was de dochter van Tigergaze. De kleine kater lag maar zwakjes bij een plasje braaksel, terwijl het poesje er wat paniekerig bij zat. Lizardpath zei niet veel. Ze nam kwam meteen in beweging en tilde Owlkit bij zijn nekvel vast om hem naar haar nest te brengen. Daar lagen namelijk al haar kruiden. Homekit wenkte ze met haar staart met zich mee. Ze wist nog niet wat er aan de hand was, maar als het iets ergs was, kon ze meteen ingrijpen. Dat er een halve mot in het plasje braaksel had gelegen, had ze niet gezien.

Lizard to the rescue c;

Homekit kon wel huilen van opluchting toen haar smeekbeden eindelijk werden verhoord. En dat deed ze dan ook. Wizardpaf zei helemaal niets, maar pakte wel Auwkit meteen op. Ging ze hem naar haar den brengen om hem beter te maken? Ze wenkte Homekit in ieder geval ook om mee te gaan en het poesje wist niet hoe snel ze in beweging moest komen. Half struikelden holde ze achter de medicine cat aan. Nu Wizardpaf er was moest het haast wel goedkomen met Auwkit, maar ze bleef toch een beetje bang. Auwkit was wel erg bang geweest voor die mot, dus dat moest betekenen dat ze ook wel heeel erg gevaarlijk waren. Misschien had ze hem niet genoeg doodgemaakt, waardoor hij Auwkit nog ziek had kunnen maken met zijn lelijkheid! Straks was dit allemaal haar schuld! Wizardpaf moest hem beter maken!