priorities

"Er was eens een lelijke mot." Oké, oké, dat was leuk. Dacht ze. Homekit vond motten best wel mooi, eigenlijk. Mot was toch een ander woord voor vlinder? Maar goed, ze konden vast ook lelijk zijn. Net zoals er mooie katten waren en lelijke katten. Zij was een mooie kat, en haar familie ook, en Auwkit ook wel, vond ze. Hij was bruin, net als papa, dus dat was leuk.
Maar toen zijn verhaal verderging, vond ze het wel erg zielig, en er vormden zich tranen in haar ogen. Arme mot... zo lelijk... en dan ging hij ook nog dood... "Kon Wizardpaf hem geen medicijnen geven?" vroeg ze met zielige grote ogen. Ze wilde niet dat de mot dood was! De mot was lief! Eigenlijk wist ze niets over de mot, maar ze wist zeker dat hij lief was.

Was lelijkheid dodelijk? Echt? Homekit keek haar nieuwe vriend met grote ogen aan. Wauw, dat had ze nog niet geweten. Vrolijkheid borrelde in haar op toen ze dacht aan hoe ze dit nieuwe weetje aan iedereen zou kunnen vertellen. Wat zouden ze haar slim vinden! Of zouden haar nestgenootjes het al weten? Haar ogen bleven groot, maar nu van bezorgdheid, toen Auwkit een beetje vast leek te lopen. maar na een tijdje kwam hij toch wel uit zijn woorden. Het leek hem erg te frustreren. "Niet erg", piepte Homekit geruststellend. "Ik kan ook nog niet zo goed platen." Ze glimlachte er stralend bij. Dat zou hem vast wel opbeuren! Even dacht ze weer aan de arme dode mot. "Heb je de mot be... beglaven?" vroeg ze. "En was er ook een wakker?" Ze bedoelde een wake, maar het woordje wakker leek haar logischer, want dat was toch wat het was? Dat had ze tenminste gehoord: ze gingen dan heel lang wakker blijven. Zij mocht nooit zo lang wakker blijven. Dat vond ze jammer. Ze hoopte dat er binnenkort eens iemand dood zou gaan, dan mocht zij ook de hele nacht opblijven! Maar dan niet Auwkit, want die was lief. Maar gelukkig was hij niet lelijk, dus hij zou vast niet doodgaan. "Gelukkig zijn wij heel mooi", piepte ze tevreden. Ze probeerde zich te bedenken of ze lelijke katten kende. Haar broertjes en zusjes waren ook heel mooi, en papa en de mama's ook, dus dat was fijn, want zij mochten ook niet dood.  

Opgegeten? Fronsend probeerde ze zich te herinneren of iemand eerder had gezegd dat doden opgegeten werden. Of wacht, misschien was de mot meer zoals een prooi! Ze waren ook niet zo heel groot, dus ze waren vast net als muizen en konijnen en... en... ze wist zo gauw even niet verder te komen dan dat. "Ik mag al bijna plooi eten", miauwde ze trots. Nu dronk ze alleen nog maar melk, maar mama had gezegd dat ze binnenkort wel eens een hapje konijn mocht proberen. Maar ze wilde ook wel melk blijven krijgen, want dat vond ze toch wel het lekkerst. Ook al had ze op dit moment nog niets om het mee te vergelijken.
Homekit lachte. Wauw, Auwkit was dus zelfs onsterfelijk! Wat cool! Dan was hij net een superheld! "Ikke ook?" piepte ze. Want zij was ook mooi! Dus dan was zij ook onsterfelijk, toch? Oh, en dan waren al haar siblings en ouders dus ook onsterfelijk! Dat was toch wel een grote geruststelling, want er mocht misschien wel iemand dood voor een wakker, maar liever niet een van hen.

Tot haar verbazing gaf Auwkit geen antwoord. Had ze iets verkeerds gezegd? Maar hij leek niet boos op haar, alleen afgeleid. Homekit lachte. Wat zag hij er gek uit als hij zo wild rondkeek! Hilarisch! Maar waar keek hij nu eigenlijk naar? Homekit keek zoekend rond, totdat ook zij het wild rondvliegende beestje zag: een hele kleine mot! Want vanaf dit moment was alles wat vloog voor haar een mot. Oooh, ze had een idee! Ze kon de mot voor hem vangen, net zoals ze met het pluisje had willen doen voor haar zusje! Dat zou hij vast waarderen. "Ikke pakke!" riep ze dan ook uitgetogen terwijl ze achter het vliegje aan sprong. Want zij kon al heel goed jagen en dat zou ze laten zien!

Plotseling klonk er een ijselijke gil en Homekit schrok zich dood. "Waarom roep je steeds!" riep ze wanhopig uit. Dit was nu al de tweede keer. Maar toen hij zei dat de mot gevaarlijk was, begreep ze dat hij er dit keer een goede reden voor had gehad. Hij was bang! Hij was bang voor de mot! Meteen wakkerde in Homekit een groot vuur op. Zij was niet bang! Of eigenlijk was ze wel bang, maar Auwkit was haar vriend! En die mot was lelijk en dus moest hij dood, net als de mot in het verhaaltje! Zij was dapper! Zij zou haar vriend in nood redden! Hij zou zo trots zijn... Met een boze frons en een vervaarlijke strijdkreetpiep stortte ze zich op de mot. Hij mocht haar vriend niet bang maken!

Wild sprong Homekit achter de mot aan. Ze zou hem krijgen! Ze zou hem krijgen! Voor een buitenstaander zagen haar onhandige sprongen er vast erg komisch uit, maar voor haar was dit een uiterst serieuze zaak. Haar vriendje was bang en zij ging de boosdoener doodmaken. Dat riep Auwkit ook, dus het was voor Homekit zeker dat dat was wat er moest gebeuren. Steeds als ze de mot miste, werd ze meer gefrustreerd. Ze mocht Auwkit niet teleurstellen! Ze moest laten zien hoe sterk en dapper ze was! En uiteindelijk, meer meer geluk dan vaardigheid, wist ze de mot tussen haar poten te vangen, en het beestje werd geplet. Voor de duidelijkheid beet Homekit er ook nog maar een keer in. Zo.
Met triomfantelijk zwaaiende staart keek ze naar Auwkit. "Hij is lelijk en nu is hij ook dood", miauwde ze glunderend, al helemaal vergeten dat ze met de mot uit het verhaaltje in eerste instantie nog medelijden had gehad.

Homekit was zelden zó blij geweest. Ze had het monster verslagen! Ze had de deerne kitten in nood gered! En hij zei dat ze het goed gedaan had! Vooral dat laatste, die erkenning, liet haar hart sneller kloppen van geluk. De valsheid in zijn grijns merkte ze niet op, zij zag alleen een opgeluchte glimlach. "Wil jij hem opeten?" vroeg ze aan hem. Want zo werkte dat blijkbaar bij motten, die moest je opeten in plaats van begraven. Hij had al eerder een mot opgegeten, misschien wilde hij deze ook wel en misschien zou hij er wel heel blij van worden dat hij hem mocht hebben. En dan zou hij misschien wel 'dankjewel' zeggen!

Hij reageerde iets minder enthousiast dan ze had gehoopt, maar misschien verbeeldde ze zich dat maar. Hij accepteerde het aanbod in ieder geval wel. Homekit was erbij gaan zitten en had haar korte, dunne staartje om haar pootjes gekruld, want zo had ze volwassenen ook wel zien zitten en dat zag er dus heel... tja, volwassen uit. En zij moest nu ze het monster had verslagen natuurlijk wel blijven uitstralen dat ze een coole warrior was. Maar hoewel Homekit niet de opmerkzaamste onder de kittens was, merkte zij toch ook wel dat haar vriend met enige tegenzin zat te eten. "Als je geen honger hebt mag je dat zeggen", piepte ze voorzichtig. Ze wilde hem natuurlijk niet ongelukkig maken.

Auwkit reageerde in eerste instantie niet op wat ze zei. Dus misschien had hij wel honger? Maar toen kotste hij opeens alles uit. Het geluid was misschien nog wel erger dan de aanblik, al was die ook al niet al te fris. Homekit sprong achteruit. Iew! Maar - en hier was ze heel trots op - ze zei het niet hardop, want dat zou niet lief zijn. In plaats keek ze als een hele volwassen en verantwoordelijke kat bezorgd naar haar vriend (en met misschien toch ook wel een heel klein beetje walging, maar dat was echt alleen op het hoopje viezigheid gericht, niet op Auwkit!). "Ikke Wizardpaf halen?" vroeg ze, door het incident toch wel zo van haar apropos gebracht dat haar zinsconstructie nog wat foutiever werd dan anders.

Auwkit zei ja en Homekit wist wat haar te doen stond. Ze knikte serieus en vertrok op haar queeste. Maar waar moest ze zoeken? Oh, ze wist het al, de medicine cat woonde bij de stinkende kruiden! Maar.. waar waren die? Van dichtbij stonken ze, maar ze kreeg het niet voor elkaar om hun geur te onderscheiden tussen alle andere geuren hier. Ze trippelde een tijdje wat doelloos rond, en haar paniek groeide met iedere stap. Auwkit had een medicine cat nodig en zij moest haar halen. Hij rekende op haar! Maar waar was ze? En opeens kreeg ze een idee: als Mozes de berg niet kon vinden, moest de berg maar naar Mozes komen. Of zoiets. "Wizardpaf!" riep ze hard door de grot. Er kwam niet onmiddellijk een reactie, dus schraapte ze haar keel, zoog haar longen vol lucht, en schreeuwe met al haar kracht: "WIZARDPAF!!!"