priorities

Met zorgvuldige pasjes stapte Homekit haar nest uit. Ze had namelijk gezien dat er in het nest naar dat van haar en mama en haar broertjes en zusjes nóg een nest was waar ook allemaal katten in zaten die wel ongeveer net zo oud waren als zij, maar geen broertjes en zusjes waren. Daar moest ze toch maar eens kennis mee gaan maken! Dus nu was ze op pad naar dit andere nest. Al gauw zag ze daar een kitten die zijn voorpootje zat te likken. Oh, dat kon zij ook, dat had zij ook geleerd! Hij was vast heel aardig. Met een vrolijke glimlach op haar snuitje zette ze zich voor hem neer en begon ook haar voorpootje te wassen. Kijk, ik kan het ook!

Oh, had ze hem bang gemaakt? Hij stotterde een beetje toen hij vroeg wat ze wilde. Maar daarna stak hij dan weer trots zijn kin in de lucht, dus misschien had ze het niet goed begrepen. Hoe dan ook, Homekit maakte haar lach nog maar wat breder en vriendelijker om hem duidelijk te maken dat ze absoluut heel lief was. "Ikke ook wassen!" piepte ze opgewekt, waarna ze haar pootje theatraal nog een grote lik gaf en de ander vol trots aankeek. Nu kon hij zien dat zij het ook kon. Zij was ook schoon! Zij was ook cool!

Yay, hij zag het! Ze zette haar pootje weer op de grond. Als ze een puppy was geweest, had ze nu uitgebreid zitten kwispelen. Nu wist hij dat zij ook al heel knap was. Ze had nu al zin om het tegen mama te gaan zeggen, maar ze wilde eerst nog meer met deze kitten praten, en misschien wilde hij ook wel spelen. "Hoe heet jij?" vroeg ze vrolijk. Namen waren leuk! Ze wist er al heel veel. Ze wist dat zij Homekit heette, en ze wist de namen van al haar broertjes en zusjes ook al, en dat waren er heel veel! En ze wist ook de naam van mama en van andere mama en van papa!

"Auwkit", herhaalde de witte kitten zorgvuldig, en ze glimlachte trots. Nu kende ze nog een naam! Toen hij naar haar naam vroeg, werd haar lachje nog een beetje blijer. Hij wilde haar naam ook weten! "Homekit", verkondigde ze. "En mijn zusjes heten Waaionkit, en S-s...piderkit, en Seakit, en mijn bloertje heet Faykit", vervolgde ze met hetzelfde enthousiasme, tevreden dat ze kon laten zien hoe veel namen ze al wel niet kende. Ze had ook wel eens een 'Skykit' horen noemen, dacht ze, maar die had ze nog nooit gezien, dus dat snapte ze niet helemaal. Die liet ze nu dan ook maar weg. En ze wist natuurlijk de namen van haar ouders, maar die bewaarde ze nog even voor als Auwkit zou vragen of ze nog meer namen wist. Ze moest niet alles meteen op maken.

Homekit knipperde met haar oogjes. Dat... was ene lange zin. Ze dacht even na. "Oké", zei ze toen, een beetje teleurgesteld met haar eigen korte antwoord. Haar zin over haar broertje en zusjes was wel lang geweest, maar daar had hij niet erg van onder de indruk geleken. Ze moest iets beters verzinnen. Misschien kon zij net zo'n zin maken als hij? Ze trok een intensief 'nadenkgezicht', met samengeknepen mond en ogen en een hele diepe frons. Hm, wat zou ze eens in haar zin zetten? Hij wilde niets over haar horen, en ze wilde hem niet boos maken, dus ze kon niets over papa of mama of mama of een van haar siblings zeggen. Maar waar moest ze dan over praten? Misschien kon ze hem iets vragen? Haar gezicht lichtte spontaan op. Ja, ze kon hem een vraag stellen! "Heeft jouw papa of mama... een keer... een ve... vehaal...tje over buiten gezegd?" bracht ze enigszins moeizaam uit. Phoe, zo, dat was toch wel een flinke zin, en er zat ook nog eens een heel moeilijk woord in. Nu was Auwkit vast heel erg onder de indruk.

"Nee", kwam het korte, maar duidelijk antwoord. Dat betekende dan vast dat hij er wel graag eentje wilde horen, besloot Homekit, want helaas voor Owlkit was subtiliteit niet echt aan haar besteed. "Mijn papa heeft een keer een heeeeel eng vehaatje gezegd", zei ze, terwijl ze heel serieus keek. "Zal ik het zeggen?" Ze keek Auwkit met een afwachtende glimlach aan. Hij wilde het vast wel horen! Het was een heel eng verhaaltje! Over muizen, en grond die je opat...

Leuk! Hij vond het leuk! De verveelde toon van zijn stem ontging haar volledig, en zijn zachte gemompel kon ze niet verstaan. Zou ze het vragen? Ze durfde het niet zo goed. Straks zou hij nog denken dat ze dom was omdat ze hem niet hoorde. Ze kon maar beter doen alsof ze wist wat hij had gezegd. Wat hij daarna zei begreep ze ook niet helemaal. Betekende dat ja? Maar het was een vraag en geen antwoord. Waarom stelde hij een vraag? Ze besloot dan maar gewoon antwoord te geven, want dat deed je nu eenmaal met vragen. Al had hij haar dus ook geen antwoord gegeven, dus misschien had ze het toch verkeerd begrepen... "Je hebt altijd een keus", zei ze met een ernstig gezicht, want dat had ze wel eens iemand horen zeggen. Zo, nu had ze antwoord gegeven. Kon hij nu dan ook antwoord geven op haar vraag?

Wat gebruikte Auwkit veel lange zinnen! Hij moest wel heel slim zijn. Haar ene lange zin had Homekit al genoeg moeite gekost, en ze vreesde dat ze dit tempo niet bij kon houden. En hij gebruikte ook al zulke moeilijke woorden... Homekit sprong van schrik in de lucht toen de andere kitten opeens een luide gil slaakte, en maakte bij landing een koprol achterover. Met grote ogen staarde ze naar Owlkit toen hij zich weer omdraaide. Zijn volgende zin was net een soort toverspreuk, ze begreep er helemaal niets van. Mentaal stabiel, wat betekende dat? Even deed Homekit niets anders dan staren, een beetje bevreesd dat hij nog eens zo'n actie uit zou halen, maar na een tijdje bedacht ze zich dat ze natuurlijk niet wilde dat Auwkit dacht dat ze een hele bange kitten was, dus ging ze weer wat rechter op zitten. Ze begreep niet alles van wat hij had gezegd, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat ze nu het verhaaltje mocht vertellen, toch? "Eh, goed. Het gaat over een muis. En toen ging de muis rondlopen..." Ze demonstreerde het door zelf ook wat stapjes in het rond te zetten terwijl ze praatte. "En toen at de grond haar op! Helemaal!" riep ze dramatisch uit, zich met grote ogen verheffend op haar achterpootjes om het gevaar uit te beelden. "Oh ja, en de muis had een bloertje, net als ik. En toen was hij er ook..." En, eh... "Ze had ook een vliendin. Of het bloertje was van de vliendin..." Ze fronste terwijl ze nadacht. Hoe zat het ook alweer precies?

"Of was de muis de vliendin van het zusje..." mompelde Homekit zachtjes met een frons op haar gelaat. Ze was een beetje in de war. Als Auwkit het nu maar geen dom verhaaltje vond. Hoe zat het nou, hoe zat het nou... Er kwamen bijna tranen in haar ogen. Het was ook niet de muis die werd opgegeten, het was het bloertje, of nee, het zusje, of de vriendin... Wat was het nou? Oh, Auwkit vond haar nu vast heel stom... Maar toen zei hij dat hij het geweldig vond, en Homekits hele gezicht lichtte op van vreugde. "Echt waar?" vroeg ze, diep gelukkig. Hij vond het leuk! Hij vond haar verhaaltje leuk!

Oh, hij vond het echt leuk! Homekit was misschien nog wel nooit in haar korte leventje zo blij en trots geweest. Ze had een verhaaltje verteld en hij vond het leuk! "Jij bent lief!" verkondigde ze vrolijk en ze sprong naar voren om hem een kopje te geven, want ze vond dat hij heel aardig tegen haar deed, en hij had zomaar helemaal naar haar verhaal geluisterd en er nog een compliment over gegeven ook. "Nu jij een vehaatje zeggen!" Hij wist was ook hele leuke verhaaltjes, net als papa. Als ze maar niet zo eng waren als die van hem, want ze vond het verhaaltje van de muis wel leuk om te vertellen, maar ze had het wel een beetje griezelig gevonden om te horen.