Come play with me ♥

Rustig keek de hoog intilligente poes naar de klif waar ze langs liep. Het was haast een sin om te denken aan alle dingen die ze hiermee kon doen, sterker nog, waarmee ze plezier mee kon hebben. Hoe dan ook rolde ze even zuchtend met haar ogen. De tweekleurige dingen werden echter al snel gericht op het einde van de richel waar ze op liep en haar fijne pasjes versnelde zich. Ze was niet meteen de meest fijnste, maar een goed gevormde kattin, hoog op haar poten. Ze had duidelijk een vrouwelijk lichaam maar men mocht het niet onderschatten. Nee, ze had niet veel spieren, maar dat had ze ook niet nodig in haar kwestie. Waarom zou ze? Ze was niet zoals die ruige boeren die hier rondliepen? Grijnzend keek ze even naar een schaduw die over haar viel. Het liet hara poten tintelen van opwinding, het zou komen, iets zat te komen, opwinding, opwinding. Al die herhaling was gewoon saai, eentonig. Ze had verandering nodig. AL dan niet spelend met haar eigen leven. Waar zat er meer spanning in dan? Het neerhalen van anderen op een jacht naar genot of zien of je kleine game het zo ver kon krijgen om overleving te garanderen? Het wonderbaarlijke onvoorspelbare die erin lag was iets dat haar lijf liet oplichten in geluk en genot dat niet te beschrijven was en gillend, grijnzend dook ze dan ook net weg voor een aanval van hogere fronten. De roofvogel was een sukkel want hij kon haar dik lichaam niet eens grijpen, wat een loser. Ze grinnikte enkel een keer en besloot er een sprintje voor te nemen. Ze was opzoek naar een soort cave waar ze gewoon even kon in gaan, zien hoe het zou verlopen. Misschien trok ze wel iemand mee in haar kleine game van leven of dood. Hoe leuk zou dat zijn, een multiplayer was altijd zoveel fun. Kalm tikte ze dan ook heen en weer met haar staart, haar neus niet volgende, haar oren niet volgende. Wie weet zou ze dan selecteren op haar eigen genot, haar eigen zieke gedachtes, haar eigen preferenties. En dat wilden we nu niet eh. Want was er fun als je wist wie de mede player zou worden van de jacht? DE jacht op de katten natuurlijk! Want de schaduw viel alweer over haar en ze voelde het wel komen, hij was het ana het inschatten... Maar het was zoooo verschrikkelijk saai om dit weer opnieuw te doen... Maar goed dat er iemand verscheen voordat er weer een déjà vu zou plaatsvinden, anders was het zo jammer van alle dramatische opbouw die ze tot nu toe had gehad in haar kopje. Ze rende dan ook meteen naar de kat toe, geen idee wie het was en zei glimlachend. "Hey ik zou rennen, die vliegende rat heeft honger," zei ze even waarna ze knipoogde en wegschoot. A- Ah! Hoe geweldig~ Eens zien hoeveel fun ze zouden hebben.

-Open