Dat met de ceremonie was totaal onverwachts gebeurd voor de bruine kater. Hij moest nog wennen zo vroeg wakker te worden. En het zal veel geduld kosten aan het begin van de manen, nu hij een jonge, onervaren apprentice had. Hij wist zelf al uit ervaring dat het niet makkelijk was om in de eerste paar dagen -weken misschien zelfs- al op tijd op de trainingen te komen. Aangezien je als kitten geen wekker nodig had, of plannen, gewoon zo vaak mogelijk slapen, eten en spelen. Maar nu dat Honeypaw oud genoeg was om Apprentice te worden, en zó gelukkig was Brokenhowl als mentor te krijgen, zou dit voor beiden een uitdaging worden. Maar hij zou zijn best doen, uitzondering voor de kattin maken zelfs. Om tenminste haar te behandelen als een familielid. Zoals hij Swiftclaw behandelde, de rest van zijn familie eigenlijk. Met vooral veel geduld en misschien wat aanmoediging en wat vriendelijkheid. Al had hij geen idee hoe hij dat in StarClansnaam kon doen. Toch leek het niet als een slecht idee, wat was het verschil met zijn familie? Sure, weinig contact, maar als hij zich zo kon gedragen tegenover zijn broertjes en zusjes zou het geen kwaad doen als hij het tenminste kon proberen met Honeypaw. Zolang zij maar niet zo bijdehand deed. Want hij had al gehoord dat sommige mentors niet de gelukkigen waren.
En zo begon zijn eerste trainingsdag. Waar hij de jonge poes had beloofd de grenzen te verkennen. Al was het niet eens zijn eigen Clangebied, maar ach ja, er waren sommige plekken waar ze niet mocht komen, en dat moest ze wel weten. Dus hij zat neer naast de grot terwijl hij zo geduldig mogelijk op de kattin wachtte. Op de plaats waar ze hadden afgesproken.