HEY Big Spender!

Een zachte zucht verliet Zuko’s mond terwijl hij zijn barn verliet. Hij vond het lastig om Sagefeather alleen te laten, maar ze was nog te zwak om nu te gaan jagen en hij wilde iets anders voor haar hebben dan alleen maar muizen. En dus besloot hij om naar Twolegplace te gaan om te kijken of hij daar op wat vogels kon jagen of zo. De muizen in zijn barn waren lekker dik en sappig, maar hij kon zich voorstellen dat ze de smaak van muis een beetje gewoon begon te worden. Het zou natuurlijk beter zijn als hij een vis voor haar kon vangen, maar hij wist niet hoe hij dat deed en hij wilde het maar al te graag van haar leren zodra ze beter zou zijn. Hij snorde bij het vooruitzicht dat zij hem zou aanleren hoe dat hij het beste een vis kon vangen. Maar dan moest ze natuurlijk wel eerst beter worden. Het ging echter al beter met haar dan toen hij haar was tegengekomen toen hij met Perdi stond te praten, dus dat was alvast een positieve vooruitgang. Zuko ving de geuren op van Twolegplace toen hij over de zogenaamde border stapte en draaide met zijn oortjes om geluiden op te vangen van prooidieren. Hij hield zichzelf stil en ging laag tegen de grond zitten terwijl hij om zich heen keek, maar hoorde toen het geluid van pootstappen en opende zijn bek. De niet al te bekende geur van een Twolegnest was te ruiken en Zuko kwam nieuwsgierig zijnde een beetje overeind. Cliff? Maar nee, de geur van de kat die hem naderde leek niet half op de geur van zijn oude kittypet vriend. En dus stapte Zuko nieuwsgierig zijnde naar voren terwijl hij verwachtingsvol met een oortje draaide. “Wie is daar?” vroeg hij vervolgens rustig.

Het beeld voor hem was op zijn zachtst gezegd verrassend om aan te zien. Het was een kittypet. Hoewel je zou denken dat hij redelijk oud was vanwege zijn al vrij dikke buik, schatte Zuko hem niet ouder dan een moon of elf of twaalf. Een jonge kat dan. Hij had niks tegen kittypets, maar hij vond het jammer dat ze voor hun twaalfde moon al zo vetgemest werden. Het maakte hun een makkelijke prooi voor katten die niks beters te doen hadden dat kittypets pesten – voor de BloodClan en de andere rogues dus – en voor de monsters die zichzelf niet gingen inhouden omdat een kat meer tijd nodig had om de weg over te steken omwille van zijn buik die hem in de weg zat. Er verscheen echter een amuserende blik in Zuko’s ogen toen de tom antwoord gaf en vertelde dat hij Cosmo heette, nadat hij zo ongeveer had aangegeven dat hij de beste tom was in de omgeving. Misschien niet met zo veel woorden, maar het kwam er wel op neer. Voordat Zuko antwoord kon geven, voegde er zich echter een andere tom bij hun. Het was een rogue en Zuko zette zich al schrap voor denigrerende woorden naar Cosmo toe, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan leek de tom juist bezorgd te zijn om een andere kat waardoor Zuko’s houding van geamuseerd naar gealarmeerd veranderde. Hij rolde met zijn ogen op wat Cosmo zei, maar besloot dat voor nu te negeren. “Wat is haar naam?” vroeg hij. “Ik zie dagelijks rogues aan mijn border passeren en ik spreek er ook best wel veel. Misschien heb ik haar al eens gesproken en weet ik waar ze is,” mauwde hij vriendelijk zijnde tegen de rogue. “Mijn naam is Zuko,” zei hij vervolgens op een normale toon tegen Cosmo. “Ik ben afkomstig van het rogue territory, maar ik denk dat je dat al wel doorhad.” Hij grinnikte even, maar keek daarna weer even bezorgd richting de rogue, afwachtend wat deze zou zeggen.

Cosmo leek verder niet echt op hun woorden te reageren en dat gaf Zuko de tijd om zich volledig te concentreren op wat de tom voor hem te zeggen had. Hij stelde zichzelf voor als Sibelius en Zuko deed zijn best om die naam zo goed mogelijk te onthouden, maar wist dat dat voor hem geen probleem kon zijn. Hij had nu al zoveel katten ontmoet in zijn leven en tot dusver had hij alle namen redelijk goed kunnen onthouden, als hij ze maar om de tijd zag. Het hielp ook wel dat de meeste katten boven de territoriale geur ook nog hun eigen geur hadden waardoor ze makkelijker te herkennen waren. Toen Sibelius de naam Perdi zei, draaide Zuko zijn kop met een ruk om zodat hij de tom aan kon kijken. “Haar heb ik gezien!” bracht hij direct uit. Hij voelde vervolgens een lichte schuldgevoel opkomen omdat hij niet veel met haar had kunnen spreken. Sagefeather was immers naar hem gekomen en had er verzwakt uitgezien waardoor Zuko haar als eerste prioriteit had beschouwd en Perdi daarmee een soort van had weggejaagd. Als hij had geweten dat hij zich zorgen had moeten maken over Perdi had hij haar waarschijnlijk niet zo makkelijk laten gaan, maar Perdi had op hem ook niet echt de indruk gemaakt alsof ze hulp nodig had. Sure, ze had er een beetje kregelig uitgezien toen hij zijn aandacht op Sagefeather had gefixeerd, maar voor de rest had hij daar niets achter gezocht. Stom eigenlijk, maar hij ging er meestal vanuit dat een rogue zichzelf wel kon redden omdat ze al zo lang aan dat leven gewend waren. “Ik heb haar één keer gezien, maar ik heb niet lang genoeg met haar kunnen praten omdat er iets tussenkwam. Ik heb haar daarna nog proberen te zoeken, maar tot dusver niet gevonden omdat ik voor iemand moest zorgen. Hoezo? Is er iets met haar?” Hij keek Sibelius bezorgd aan, maar toen trok Cosmo weer hun aandacht door zijn vragen te stellen. Hoewel het hem ergerde dat de kittypet een serieus gesprek onderbrak met simpele vragen die later wel beantwoorden konden worden, nam hij het de kittypet nu ook weer niet zo zeer kwalijk omdat het vast niet vaak voorkwam dat hij rogues tegenkwam die hem niet gelijk wegjoegen. “Wij wonen in het rogue territory een eindje verderop waar alle katten wonen die geen Clans hebben,” antwoordde hij dus zo geduldig mogelijk. “Wij jagen op ons eigen voedsel omdat we onszelf dat zo hebben aangeleerd, dus wij krijgen geen eten van Twolegs zoals jullie.”

Zuko trok kort met zijn oortje toen de tom hem opeens maar één vraag stelde en de rest leek te negeren. Hij vroeg waar Zuko Perdi voor het laatst gezien had. Net toen Zuko wilde antwoorden, merkte hoe hij de tom hem wel niet aankeek. Alsof hij een bedreiging vormde, alsof hij Perdi zo van hem af zou kunnen pakken als hij dat wilde. Was deze tom misschien verliefd op haar en wilde hij Zuko duidelijk maken dat ze verboden terrein was? Want in dat geval hoefde hij zich geen zorgen te maken. Zuko had geen gevoelens voor de she-cat en hij dacht ook niet dat hij die ging krijgen. Ze was interessant om mee te spreken, maar hij had zijn blik om eerlijk te zijn al naar iemand anders gericht, naar iemand anders die zijn aandacht trok en die zo nu en dan zijn gedachten domineerde zonder dat hij dat echt wilde of in de gaten had. Opeens begonnen zijn poten te tintelen en was hij zich er sterk van bewust dat Sagefeather zich moederziel alleen in zijn schuur bevond en hij nog altijd niet terug was van het jagen. Toen besefte hij zich dat het een Clan cat was en dat ze zich waarschijnlijk wel een uurtje of twee kon redden zonder zijn hulp. “In het rogue territory tussen mijn territory en de Wastelands als ik het me goed herinner,” zei hij. Hij kon zich nog vaag herinneren dat hij was gaan jagen voor Sagefeather en Perdi toen was tegengekomen. “Ik geloof dat het haar gebied was, want haar geur hing daar. Het gebied was wel volledig verwoest en ze leek niet helemaal honderd procent gelukkig te zijn.” Hij haalde zijn schouders op ten teken dat hij het ook niet kon helpen dat hij niet meer wist en richtte zich toen weer naar de kittypet die zichzelf voorstelde als Cosmo en hun toen vervolgens bedankte. “Dan heb je waarschijnlijk hier en daar nog familie rondlopen, Cosmo,” sprak hij op een vriendelijke manier tegen de tom.