The city

Een kleine zucht verliet haar lippen, maar er was een tevreden blik in haar ogen te zien. Ze had vandaag geen training met haar vader en dus kon ze vrij doen wat ze wilde, want ze had één trainingstopic achter de rug en dat wilde zeggen dat ze mocht gaan en staan waar ze maar wilde. Het gaf haar iets meer vrijheid en een iets minder bedrukt gevoel omdat ze nu minder in de buurt was van die moordenaars. En dus besloot ze om haar kansen te nemen en naar Twolegplace te gaan. Hoewel ze dankzij haar aanvaring met een hond als kitten zijnde toen ze de eerste keer buiten het camp ging samen met haar vader schrik had voor honden, wist ze dat er ook kittypets in de buurt waren die haar misschien iets beter door het gebied konden leiden en dan stelde haar wel gerust. Bovendien had ze nog nooit een kittypet ontmoet en wilde ze er wel graag een ontmoeten. Ze wist dat de kittypets geen hoge dunk van hun hadden, maar misschien kon ze ongevaarlijk genoeg overkomen zodat ze misschien vrienden konden worden. Ze moest daar echter wel voorzichtig mee zijn, want zoiets werd zeker niet op prijs gesteld binnen de Elite. Ze had echter wel het geluk dat haar vader een gerespecteerde member was en hij al twaalf hondentanden had waardoor hij misschien voor haar op kon komen als Claw haar iets aan wilde doen. Zou hij dat doen tho? Hmm. Ze wist dat ze vertrouwen moest hebben in haar vader, maar het was nu ook weer niet dat hij echt zo’n affectie naar haar toonde dat ze direct verzekerd was van zijn bescherming. In elk geval ging ze proberen hem te vertrouwen. Voor nu wilde ze haar zorgen even wegduwen in haar kopje en begaf zij zich dus naar Twolegplace. Ze durfde het aan om iets meer in de buurt van de huizen te gaan omdat ze wist dat daar minder kans was om honden tegen te komen. En dat was ook zo. Ze kwam wel algauw een eerste kittypet tegen. Een mooie she-cat met een dikke buik wat erop kon wijzen dat ze binnenkort kittens zou krijgen. Runa ging op een afstandje staan en keek de kat met vriendelijke ogen aan. “Hallo daar,” zei ze op vriendelijke toon.

Runa had nog nooit een kittypet in het echt gezien; ze had er alleen maar verhalen over gehoord. En die verhalen waren, zoals het de Elite zich betaamde, niet al te positief. Zo kreeg ze vaak te horen dat kittypets lui waren, dat ze te afhankelijk waren van Twolegs en dat ze niet voor zichzelf konden zorgen. Dat ze geen prooi konden vangen en dat ze een makkelijk slachtoffer waren voor rogues, Clan cats en Elite cats. Dat laatste durfde Runa wel te geloven omdat kittypets nu eenmaal niet de training kregen die zij wel kregen, maar ze dacht niet dat de kittypets alleen maar lui waren. Wat deden zij bovendien? Juist, gebieden verkennen, katten vermoorden voor geen reden en trainen. En dan was die training ook nog eens om hun klaar te stomen voor later op jacht te gaan. Nee, ze dacht niet dat dat zij echt veel beter waren dan de kittypets, hoewel ze dat natuurlijk nooit hardop tegen Claw zou zeggen. Dan zou hij haar vermoorden en dat zag ze niet zitten. Ze wilde de Elite immers verlaten nog voordat ze de kans kregen om haar te vermoorden, hoewel ze waarschijnlijk toch vogelvrij verklaard zou worden als ze zou proberen om de Elite te ontsnappen. De she-cat voor haar was niet zo benauwd als het om afstand houden ging en dus voelde Runa zich ook wat vrijer om dichter naar de kittypet te wandelen. “Ik zie dat je in verwachting bent,” sprak ze. Ze zei het niet als een vraag, want het was gewoon heel duidelijk dat de she-cat binnenkort zou gaan bevallen en dat mocht ook zo benoemd worden. “Denk je dat het nog lang duurt eer dat ze er zijn?” Ze snorde zachtjes terwijl ze de kittypet weer aankeek met haar zachte blauwe blik.