We must be hunters, not prey [Deerpaw]

Mooi, dan hadden ze dat ook weer gehad. Tijd om het verleden achter zich te laten en zich weer te focussen op wat nu belangrijk was. Evergreen stond op en naam weer een paar passen afstand, waarna ze zich naar Deerpaw omdraaide. "Goed, we gaan verder waar we gebleven waren. Sluip nog een keer een eindje en probeer nu overal op te letten: je houding, je staart, zorgen dat je geen geluid maakt." miauwde ze, en met een knikje gaf ze aan de Deerpaw kon beginnen.

Ze ademde een keer diep in en uit. Concentratie. Ze vestigde haar ogen op een steentje en liet zich langzaam door haar poten zakken. Deerpaws staart zweefde langzaam heen en weer boven de grond, geruisloos op zoek naar de perfecte balans. Toen ze die gevonden had, zette ze héél voorzichtig een poot vooruit. Ze testte kort de ondergrond en zette er toen haar gewicht op. Dit herhaalde ze een paar keer, terwijl de seconden voor bij vlogen. Toen ze amper een staartlengte van de steen af was, keek ze vragend naar Evergreen. Haar mond maakte geruisloze woorden. "Wat nu?"

Evergreen keek zwijgend toe terwijl haar leerlinge geconcentreerd voortstapte. Deerpaw nam de tijd, dat was goed. Snelheid was belangrijk voor een WindClanner, maar speelde bij het sluipen geen rol, tenzij je prooi zich vaak verplaatste en je daarom wel wat sneller moest zijn. Evergreen spitste haar oren, maar Deerpaw deed duidelijk goed haar best, ze hoorde haar nauwelijks, al was het mogelijk dat de geoefende oren van een konijn nog altijd het geluid van haar stappen op zouden vangen. Maar met nog wat meer oefening zou daar zeker ook een einde aan komen. "Wat nu?" vroeg Deerpaw stil. Evergreen liep langs haar heen naar de bosrand en speurde voor een moment de hemel af. Geen rondcirkelende roofvogels, de kust leek veilig. Ze draaide zich om naar Deerpaw. "Nu gaan we kijken of je net zo goed kan rennen als sluipen", miauwde ze, waarna ze het open veld in stoof. Ze rende niet op volle snelheid, maar hield een tempo aan dat haar apprentice - misschien met enige moeite - bij zou moeten kunnen houden. Ze hield er rekening mee dat Deerpaw nog nauwelijks getraind was, maar ook met het feit dat ze verder volgroeid was en langere poten had dan beginnende apprentices van 6 manen, en dat ze in haar leven al flinke afstanden had afgelegd en ze dus al een betere conditie zou hebben dan een kat die de afgelopen zes manen in een kamp had gezeten.

Deerpaw was verrast door de snelheid die Evergreen plots maakte en het duurde dus even voordat ze haar mentor achter na ging. Het tempo van Evergreen was veel sneller dan ze normaal rende en ze merkte hoe haar spieren zich voor het eerst in tijden weer moesten inspannen. Na een klein afstandje begon ze dan ook te hijgen en hoe verder Deerpaw haar mentor probeerde te volgen, haar hijgen werd steeds heftiger. "W-wach-ch-t" Wist ze hijgend uit te brengen, terwijl ze haar mentor zo snel mogelijk probeerde te volgen.

Bij het horen van Deerpaws uitroep rende Evergreen nog een stukje in hetzelfde tempo door, maar daarna vertraagde ze tot ze uiteindelijk bleef staan en haar apprentice wat tijd gaf om op adem te komen. Ze wilde het Deerpaw niet te makkelijk maken, maar het had ook weinig zin als ze halverwege de training al omviel van vermoeidheid. "Vanaf nu, als je ergens heen moet, of het nu tijdens je training is of dat je alleen even naar de prroistapel loopt: je doet het rennend. Het is belangrijk om snel een goede conditie op te bouwen." Ze keek even om zich heen. "Dus, laten we je neus eens testen. Wat ruik je allemaal?"

Deerpaw was blij dat Evergreen eindelijk stopte met rennen en bleef staan. Hijgend probeerde ze weer op adem te komen. "Vanaf nu, als je ergens heen moet, of het nu tijdens je training is of dat je alleen even naar de prooistapel loopt: je doet het rennend. Het is belangrijk om snel een goede conditie op te bouwen."Deerpaws schouders schoten omlaag, terwijl ze dacht aan het vermoeiende vooruitzicht wat haar ongetwijfeld te wachten stond. Met tegenzin knikte ze, nog niet in staat te praten."Dus, laten we je neus eens testen. Wat ruik je allemaal?" Nog maar net bij gekomen van het rennen opende ze haar mond en begon te zoeken naar enige geur. Ze rook niet heel veel anders dan anders. "Ik ruik gras." Probeerde ze voorzichtig. "En bloemen." Nu ze al weer iets meer op adem was, probeerde ze nog meer geuren op te vangen. "En nog iets, maar ik weet niet precies wat." Ze peinsde. "Het doet me denken aan een geur die vaak van de prooistapel komt, maar deze ruikt wel iets anders."

Evergreen keek haar apprentice afwachten aan. Gras, dat had ze alvast goed, en de bloemen ook, die vreselijke bloemen. Hun geur bracht nog altijd onaangename herinneringen terug aan toen ze hier nog maar net waren, toen Neverland doodging. Ze bleef nog even stil om Deerpaw de kans te geven goed te ruiken en nog wat aan het lijstje toe te voegen. Inderdaad ging de jonge poes na een korte stilte verder, en Evergreen knikte. "Je ruikt een prooi, ja, en hij ruikt anders dan anders omdat het een levende prooi is en geen dode. Maar wat voor prooi kan het zijn? Neem de tijd, denk goed na. Waar lijkt deze geur het meest op?" Ze wierp een korte blik omhoog, geen vogels, en keek daarna Deerpaw weer aan. Eens zien of ze met goed nadenken nog wat verder zou kunnen komen.

Onderwerp: Re: We must be hunters, not prey [Deerpaw]