Not my thing.

Een zucht ontsnapte Thistlepaw terwijl hij knikte en net deed alsof hij aan het luisteren was naar zijn vorige mentor. Uiteraard had hij weer te vroeg gejuicht toen hij had gedacht van zijn voormalige mentor af te zijn; hij moest prooi gaan zoeken voor de elder. Alsof er geen tientallen andere apprentices rondliepen die hem maar wat graag wilden bedienen. Het zou Thistlepaw niets verbazen als Smokegaze en de elder een pact hadden gesloten om hem zo bezig mogelijk te houden zodat hij niet in de problemen kon komen. Thistlepaw voelde zich gekwetst… Hij kwam namelijk nooit in de problemen! Haha. Hij grinnikte om zijn eigen gedachten terwijl hij een knikje gaf en vervolgens naar buiten ging. Wat moest zijn oh zo dierbare elder ook alweer hebben? Een konijn? Of was het een vis? Hm. Het was een RiverClanner, dus het meest logische zou vis zijn, maar hij had de elder al vaker bij de WindClanners rond zien hangen en dus was het niet vreemd dat hij nu graag konijnen zou eten. Butterstar zou vast heel erg tevreden met zijn. Wat zou ze erger vinden? Een apprentice die zich niets aantrok van de warrior code of een elder die opeens geen vis meer wilde hebben omdat hij konijn lekkerder vond? Hij dacht op de een of andere manier het antwoord al te weten en grinnikte. Natuurlijk zou ze hem minder snel vergeven dan zo’n oude zak. Hij schudde zijn kopje terwijl hij richting the Highlands liep en stelde zich nu al voor hoe het zou zijn als hij op zijn bek zou gaan tijdens het jagen op een konijn. Hij moest dan ook eerlijk toegeven dat hij er weinig zin in had en dat hij liever nog wat meer wilde ontdekken hoe de karakters van de andere Clan cats in elkaar staken. Hij zuchtte en speurde met zijn ogen naar prooi. Hij wist niet eens hoe hij op konijnen moest jagen! Alsof een konijn zijn hulpkreet innerlijke hulpkreet gehoord had, verscheen er opeens een bruin dier voor zijn ogen. Thistlepaw spande zijn spieren aan en begon te rennen. Natuurlijk schoot het konijn er meteen vandoor en Thistlepaw, geen conditie hebbende wat dat betrof, was algauw buiten adem. “Je bent een schande voor de Clans!” riep hij het konijn op een dramatische manier na. Alsof dat ook maar iets zou helpen. Not.

Het konijn was misschien weg, maar een andere kat had de plaats van het konijn ingenomen. Een kat die hij maar al te goed kende, maar met wie hij helaas weinig had kunnen praten door de reis, zijn dramatische trainingen met zijn vorige mentor en nu zijn huidige trainingen met zijn nieuwe mentor, Smokegaze. In elk geval was het niet dat als hij de tom uit het oog verloor dat hij hem ook uit het hart verloor en al snelde rende Thistlepaw zijn richting in terwijl hij net deed alsof hij aan het huilen was van blijdschap. Zijn pogingen om raar te doen, werden echter ruw onderbroken door de grond die hem weer terugbracht naar de harde realiteit. Met een niet al te elegante houding viel hij recht op zijn gezicht en schoof hij een eindje door zodat hij voor Bugpaw tot stilstand kwam te staan. Of nou ja, te liggen. “Hmm,” kreunde hij en hij kwam overeind waarna hij met zijn pootje over zijn bloedende neusje wreef. Als Littlepaw dit had gezien, was ze waarschijnlijk kapot gegaan van het lachen. Maar Littlepaw was gelukkig niet in de buurt en hij wist dat Bugpaw ook even onhandig was als hem op dat vlak. Het zou hem dan ook niets verbazen als Bugpaw tijdens de reis al een paar keer op zijn gezicht was gegaan. “Bugpaw!” riep hij dramatisch uit. “Eindelijk kruisen onze paden elkaar weer en…” Hij keek met een raar gezicht naar de bloemen, maar keek zijn Clanmate toen grijnzend aan. “Wel, wel,” sprak hij plagerig, “en ik maar denken dat je nooit de ballen zou krijgen om een she-cat eindelijk eens te versieren. Voor welke prachtige dame zijn deze mooie bloemen?” Hij gaf de tom een plagerige knipoog en ging toen vervolgens zitten, wachtend op antwoord terwijl hij het bloed van zijn neusje veegde. Auw.

Thistlepaw keek al even treurig naar de bloem toen deze op de grond viel en vouwde zelfs zijn oortjes in zijn nek, iets wat hij niet meer had gedaan nadat hij een apprentice was geworden. Het zag er ook gewoon niet uit als grote apprentice zijn die als warrior werd aangezien om zijn oortjes in zijn nek te leggen, maar dit was er een perfecte gelegenheid voor en dus hoorde je hem niet klagen. Toen Bugpaw echter aangaf dat de bloemen voor hem waren, legde hij een poot op de plek waar zijn hart – normaal gezien – moest zitten en deed net alsof hij de eerste seconden emotioneel niet capabel was om de bloemen aan te nemen. “StarClan, dat ik deze dag nog mocht meemaken,” sprak hij met een hoge stem alsof hij echt een she-cat was en waggelde vervolgens met zijn heupen alsof hij op een prooi ging springen terwijl hij naar zijn vriend liep en de bloemen voorzichtig aannam. Hun monden raakten elkaar en Thistlepaw liet de bloemen bijna vallen omdat hij moest lachen. “De bruid is gekust,” zei hij grinnikend, het wonderbaarlijk genoeg voor elkaar hebbend om geen van de bloemen te laten vallen en te lachen tegelijkertijd. Hij draaide zich vervolgens om en legde de bloemen voorzichtig neer op een uitstekende rots waar hij ze straks op kon halen om mee te nemen. Hij draaide zich weer naar Bugpaw om en glimlachte naar de tom. “Hoe is het met je?” vroeg hij. “Is er nog iets interessants gebeurd in je leven?” Hij had tijdens zijn training met zijn vorige mentor niet echt de tijd gehad om veel met de apprentice te praten en dus was het nu de tijd om de hele middag vrij te maken zodat ze, net zoals vroeger, weer over van alles konden roddelen. Oh, de goeie ouwe tijd.